Αν όχι με τους αθλητές, με ποιούς;

Η εποχή του Γιώργου Βασιλακόπουλου με τα καλά της και τα άσχημά της θα λήξει προσεχώς. Θα έληγε νομοτελειακά κάποια στιγμή λόγω προχωρημένου γήρατος αλλά καλά να ‘ναι ο άνθρωπος έχουν και ο ίδιος και το ελληνικό μπάσκετ το δικαίωμα να μην πορευτούν παρέα στα ύστερα χρόνια της ζωής του, ας πάει να ξεκουραστεί, να ψαρέψει, να διαβάσει ή ό,τι άλλο…

Αυτό που δεν είναι υποχρεωμένο να ακολουθήσει τη φθίνουσα πορεία ενός ηλικιωμένου ανθρώπου είναι το ελληνικό μπάσκετ το οποίο οφείλει στον εαυτό του μια δυναμική επανεκκίνηση και μια γενναία προσαρμογή στις επιταγές του 2020.

Οι επόμενες εκλογές

Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο ένα από τα πρώτα πράγματα που οφείλει η νέα Διοίκηση της ΕΟΚ όποια κι αν είναι αυτή, είναι να καθορίσει έναν ορθό και χρηστό τρόπο εκλογής διοίκησης για τα χρόνια που έρχονται. Να είναι δηλαδή απολύτως σαφές το κάθε πότε γίνονται εκλογές για την Ομοσπονδία, το ποιοι έχουν δικαίωμα εκλογής και πότε ισχύει κάποιο ασυμβίβαστο, το αν θα υπάρχουν χρονικά όρια παραμονής στη Διοίκηση για να αποφεύγονται φαινόμενα Β. Κορέας, να αποσυνδεθούν φυσικά θέματα επιχορηγήσεων με το χρόνο εκλογών και το κυριότερο να ξεκαθαρίσει ο χάρτης του ποιοι ψηφίζουν και τι θέση έχουν στο μπασκετικό στερέωμα.

Επιτέλους σύγχρονη διοίκηση

Υπάρχουν δυο προφανείς υποψηφιότητες και γράφω προφανείς γιατί ως τέτοιες αντιλαμβάνομαι αυτές που διεκδικούν την Προεδρία κι όχι απλά το να συμπεριληφθούν ως μέλη στο νέο Δ.Σ. της Ελληνικής Ομοσπονδίας. Όποια νέα Διοίκηση κι αν προκύψει είναι υποχρεωτικό από την εποχή μας να οριστoύν στελέχη Διεύθυνσης Λειτουργίας για να «τρέξουν» τα επείγοντα θέματα που αφορούν γηπεδικές εγκαταστάσεις, ορθή διοργάνωση πρωταθλημάτων, σχέσεις με επαγγελματικά σωματεία, Εθνικές Ομάδες, χορηγικά πακέτα, πρωτόκολλα υγείας, διαιτησία, λειτουργία υποδομών, σχολικό αθλητισμό και κάτι που τείνει να γίνει άγνωστη λέξη τις τελευταίες πολλές δεκαετίες: εξωστρέφεια!

Εξωστρέφεια

Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια ότι η Ελληνική Ομοσπονδία τείνει να είναι πιο σκληροπυρηνική κι από τη FIBA σε πολλά θέματα επικοινωνίας με τα άλλα brands του Παγκόσμιου Διοικητικού μπασκετικού στερεώματος. Με μυρωδιά εποχών Στάνκοβιτς, Γκομέλσκι και ναφθαλίνης αντιστέκεται στη διάθεση συγκλίσεων και συνεννοήσεων κι όσο περνούσε από το χέρι του Μάο Βασιλακόπουλου δεν έλειψαν ποτέ οι δηλώσεις – φυτίλι και η πολεμική διάθεση. Καλώς ή κακώς (προφανώς κακώς) η ΕΟΚ δεν ήθελε να δώσει σημασία στο ότι οι μεγαλύτεροι φορείς του μπάσκετ παγκοσμίως είναι στις μέρες μας το NBA και η Euroleague. Γιατί; Γιατί πολύ απλά εκεί αγωνίζονται οι κορυφαίοι του αθλήματος! Τι έκανε η ΕΟΚ; Όπου την έπαιρνε, με τη λογική του θρασύδειλου μπούλη δημιουργούσε πρόβλημα σε όποιον δεν ήταν πειθήνιο παιδί κι έβαζε προτεραιότητα την καριέρα του σε NBA και Euroleague. Όταν δεν την «έπαιρνε» να το κάνει σε παίκτες και προπονητές, το έκανε σε συλλόγους, διοικήσεις, Μέσα, δημοσιογράφους και φυσικά διαιτητές!

Η νέα διοίκηση έχει πολλή δουλειά σε εσωτερική και εξωτερική πολιτική να ασκήσει με ψυχραιμία γιατί θα ξεβολευτούν πάρα πολλοί αλλά και αποφασιστικότητα να αφήσει βολεμένους, ευνοημένους και «κολλητούς» πίσω στις δεκαετίες που ανήκουν. Πρέπει να κάτσει με χαμόγελο και προτεταμένη χειραψία στους ισχυρούς του Παγκόσμιου Μπάσκετ, να πάρει τεχνογνωσία χωρίς κόμπλεξ και το κυριότερο με τα πιο προβεβλημένα και διεθνή στελέχη του ελληνικού μπάσκετ στο τραπέζι: τους αθλητές.

Οι αθλητές στη Διοίκηση

«Και γιατί οι αθλητές που κατέκτησαν τίτλους, μετάλλια και διεθνείς διακρίσεις και προβολή θα είναι απαραίτητα και καλή Διοίκηση; Άλλο τα σορτσάκια κι άλλο τα κουστούμια». Θα αντιστρέψω το ερώτημα. Και γιατί όχι οι αθλητές; Ποιοί άλλοι αν όχι αυτοί που έζησαν στα γήπεδα, στις προετοιμασίες, στα κλιμάκια, στα camps, στα αποδυτήρια, στις μεγάλες διοργανώσεις; Τί κάνουμε, τους εκδικούμαστε επειδή τους ζηλεύουμε, επειδή έβγαλαν λεφτά, επειδή πήραν τη δόξα και το χειροκρότημα; Αφού αυτοί είναι το μπάσκετ! Κάποιοι μάλιστα από αυτούς ήδη έκαναν καριέρα σε πόστα αποφάσεων, δημόσια και επιχειρηματικά.

Αν οι συγκεκριμένοι αθλητές είναι τόσο αυτοκαταστροφικοί και δεν πάρουν μαζί τους στελέχη της αγοράς και της πραγματικής οικονομίας και πάνε να το παίξουν εμπορικό τμήμα, λογιστήριο, φοροτεχνικοί και δικηγόροι οι ίδιοι, τότε ναι θα είναι ανόητο και δεν τους κόβω να είναι ανόητοι.

Ανόητο κι αυτοκαταστροφικό είναι να πας να τρέξεις το Ελληνικό Μπάσκετ σαν μια ακόμα Α.Ε. τη στιγμή που θέλεις να το αναπτύξεις από τη ρίζα του με τους μεγαλύτερους ήρωές του παρόντες να εμπνεύσουν παιδάκια, οικογένειες, δασκάλους, τοπικές αρχές, εταιρίες, κανάλια, χορηγούς. Άραγε είναι τόσο αφελείς οι Σέρβοι, οι Κροάτες, οι Ρώσοι, οι Λιθουανοί και οι λοιπές μπασκετικές σχολές που φέρνουν τα αστέρια τους στο προσκήνιο των Ομοσπονδιών; Είμαστε τόσο εξυπνότεροι και πιο επιτυχημένοι από αυτούς;

Σε κάθε περίπτωση τους ελληνικούς προεκλογικούς αγώνες τους φοβάμαι. Γιατί συμπεριφερόμαστε λες και μας παίρνει να μη συνεργαστούμε μετά, να μη συνθέσουμε ιδέες, να μη στηρίξουμε ένα σχέδιο. Είναι ευκολότερη πάντα η αντιπολίτευση για αυτό και είμαι πάντα σκεπτικιστής απέναντι σε όσους δηλώνουν ότι δεν πάνε για τη Διοίκηση αλλά για τη συμμετοχή.

Αυτό που δεν περνάει από το χέρι όλων όσων γράφουμε είναι να ψυχολογήσουμε τους εκλέκτορες, τα κριτήρια αποφάσεων. Ακόμα κι αν ισχύσει ο απαράβατος κανόνας του follow the money, ελπίζω να αντιληφθούν πως μόνο ο εκσυγχρονισμός και η εξωστρέφεια του ελληνικού μπάσκετ μπορεί να φέρει ανάπτυξη. Γιατί είναι νομίζω πασιφανές ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι σε σπιράλ καθόδου, αντίστοιχο μιας υπερήλικης κουρασμένης παραγοντικής καριέρας.