Γιατί Νίκο μου, γιατί;

Είχα ένα όνειρο. Ότι μερικοί φίλοι αθλητές και προπονητές που εκτιμώ, όταν θα είχαν την ευκαιρία να βγουν στο εξωτερικό για μια υγιή επαγγελματική καριέρα, θα έριχναν μαύρη πέτρα πίσω τους και θα έκοβαν κάθε γέφυρα με την παγκόσμια πατέντα μιας δήθεν αθλητικής καθημερινότητας που εξελίσσεται σε δικαστικές αίθουσες, δικηγορικά γραφεία, συνεδριάσεις ομοσπονδιών και ξεκατινιασμένα πρωτοσέλιδα.

Μετά είχα ένα καλύτερο όνειρο. Ότι αυτοί οι άνθρωποι που εκτιμώ, θα επέστρεφαν φέρνοντας κάτι υγιές πίσω. Ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι μεταξύ εμετικής κερκίδας, αλλοφρόνων διοικήσεων και οπαδικού Τύπου. Μια από τις κορυφαίες περιπτώσεις ο Νίκος Ζήσης. Όταν διάβασα την είδηση της επιστροφής του Ζήση στην ΑΕΚ της καρδιάς του, είπα μέσα μου, «γιατί ρε Νίκο;» εννοώντας, γιατί να γυρίσει από τον ισπανικό μπασκετικό πολιτισμό στην Ελλάδα που δεν μπορεί έναν τελικό κυπέλλου να διοργανώσει, γιατί αφού έχει ζήσει την τιμητική απόσυρση της φανέλας του στην Μπρόζε να κινδυνεύει να αρπάξει καμιά ροχάλα η φανέλα του στον ελληνικό «φίλαθλο πολιτισμό», γιατί να φύγει από το χειροκρότημα για να του βρίζει ο κάθε αυστραλοπίθηκος τη μάνα ή τη γυναίκα...

Αφού το έκανε όμως το απονενοημένο κι επέστρεψε, κοιτάξτε εκεί στην ΑΕΚ να τον αλυσοδέσετε! Είναι τρελή η ευκαιρία να δημιουργήσει η Ένωση του φιλόδοξου Μάκη Αγγελόπουλου ένα στέλεχος που όμοιό του δεν έχει δημιουργήσει όλο το ελληνικό μπάσκετ. Δεν τα γράφω αυτά γιατί πιστεύω ότι ο παίκτης Ζήσης έχει «πεθάνει» αλλά κακά τα ψέματα και ο ίδιος και ο περίγυρος κοιτάζουν από την κλειδαρότρυπα το μετά. Κι αφού οι μεγάλοι του ελληνικού μπάσκετ απέτυχαν να βάλουν σε θέσεις αποφάσεων τους πραγματικούς θρύλους και πρεσβευτές του αθλήματος και μάλιστα για τρεις συνεχόμενες γενιές, η μπασκετική Βασίλισσα έχει τη χρυσή Ζήσεια προοπτική. Αν καταφέρουν να τον ξενερώσουν κι αυτόν και τον διώξουν να βλέπει μπάσκετ από τον καναπέ με τους λοιπούς παροπλισμένους, τότε αγαπητέ κύριε Αγγελόπουλε πετάτε κι εσείς χρήματα σε μαύρη τρύπα.

Θα έγραφα για το πόσο πολύτιμος θα ήταν ο Νίκος Ζήσης πέριξ της Εθνικής Ομάδας με τη στολή της οποίας μεγαλούργησε, αλλά δεν τον έχω κόψει για τύπο που φιλάει δαχτυλίδια πατερούληδων. Η Εθνική είναι σταθερά καταδικασμένη να βαριακούει και να μωραίνεται.

Σκεφτόμουν ότι σε κάθε αφιέρωμα, ψηφοφορία, σύσταση ιδανικής 12αδας, σύνθεση ιδανικής γραμμής guard κι όλα αυτά τα σημαντικά ανούσια που κάνουμε πίνοντας καφέ η σειρά της γενιάς του πάει κάπως έτσι: Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης. Με τον απαραίτητο καυγά για το αν πρέπει να αναφέρεται πρώτος ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης, ποιος είναι καλύτερος στο σκορ, ποιος στις ασίστ, ποιος είναι πιο ολοκληρωμένος κλπ. Από την πρώτη γραμμή των συγκρίσεων λείπει ο Νίκος Ζήσης. Ετοιμαστείτε λοιπόν για υπερβολικό αλλά συνειδητό κοπλιμέντο.

Από όλους τους παικταράδες που έβγαλε το ελληνικό μπάσκετ στην περιφέρεια, ο Νίκος Ζήσης είναι εκείνος που θα έκανε όχι απλά καριέρα, αλλά θα πρωταγωνιστούσε σε κάθε χρυσή δεκαετία! Βάλτε τον δίπλα στον Αμερικάνο, δίπλα στον Κορωναίο, δίπλα στον Γκάλη (ιεροσυλία), δίπλα στον Διαμαντίδη, δίπλα στον Παπαλουκά, δίπλα στον Σπανούλη, δίπλα στον Καλάθη, δίπλα στον Σλούκα, δίπλα στον Αντετοκούνμπο και θα τους κάνει όλους ένα κλικ καλύτερους. Guard χαμαιλέων! Αυτό είναι το αριστούργημα του Νίκου Ζήση. Ότι ενώ θα μπορούσε να προσπαθήσει να γίνει αυτό που περίμεναν στη ΧΑΝΘ, ένας φονιάς που δίνει πάσα μόνο από το αριστερό στο δεξί, εκείνος έγινε ο ιδανικός Συμπαίκτης, ο συγκροτημένος Ηγέτης, η σταθερή φωνή που όταν οι άλλοι αλαφιάζουν, εκείνος φωνάζει «Ήρεμα». Σε πόσες γλώσσες έχεις μάθει να φωνάζεις «Ήρεμα» Νίκο Ζήση;

Εγώ ΑΕΚτζής ως γνωστόν δεν είμαι, αλλά τη φετινή ΑΕΚ του Μάκη Αγγελόπουλου, του Ηλία Παπαθεοδώρου και φυσικά του Νίκου Ζήση θα την αγαπήσω και θα την παρακολουθήσω περισσότερο. Ελπίζω κύριε Αγγελόπουλε να μην αφήσετε την ευκαιρία που περιγράφω παραπάνω να πάει χαμένη γιατί θα έχει χάσει η ΑΕΚ και το ελληνικό μπάσκετ. Ο ίδιος ο Νίκος Ζήσης την έχει την τρέλα κι αν όχι εδώ κάπου θα βρει να διοχετεύσει την μπασκετοσύνη του. Κάπου που θα τον εκτιμούν.