Στην αυλή των θαυμάτων

Eάν η δεκαετία που πέρασε πρέπει να συμπυκνωθεί σε μία στιγμή, για το μπάσκετ μιλάω, η επιλογή είναι εύκολη. Τίποτε δεν μπόρεσε να ερεθίσει τα συναισθήματα σε τέτοιον βαθμό, όσο το νικητήριο καλάθι του Γιώργου Πρίντεζη στον τελικό της Εuroleague το 2012 στην Κωνσταντινούπολη.

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα επαναστατήσουν, αλλά στοιχηματίζω ότι μέσα τους σκίρτησαν και οι ίδιοι εκείνη την αλησμόνητη στιγμή, όπως σκίρτησαν -και τους είδα με τα μάτια μου- αμέτρητοι αυτόπτες μάρτυρες στο «Αμπντί Ιπεκτσί», ανεξάρτητα με τα οπαδικά πιστεύω τους.

Ουδείς μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία μίας επικής αντεπίθεσης στο ωραιότερο άθλημα του κόσμου, όταν μάλιστα αυτή ολοκληρώνεται με καλάθι στην εκπνοή, όχι κάποιου τυχαίου αγώνα αλλά ενός ευρωπαϊκού τελικού.

Και ουδείς εραστής του ελληνικού μπάσκετ δικαιούται να παραβλέψει το γεγονός ότι αυτό το μιράκολο συντελέστηκε σε μέγιστο βαθμό από ελληνικά χέρια: Σλούκας, Παπανικολάου και Μάντζαρης στην αρχή, Σπανούλης και Πρίντεζης στο φινάλε.

Προσωπικά το έζησα σαν να ήταν ένα από τα πολλά θαύματα της «επίσημης αγαπημένης» και συνέλαβα τον εαυτό μου να επιδεικνύει στους αποσβολωμένους ξένους το μπλε μπλουζάκι που φορούσα, με τη στάμπα «GREECE» στο στήθος.

Ίσως κάποιοι να το θυμούνται και από τις μεταμεσονύκτιες ζωντανές συνδέσεις της Nova, όπου ακόμη εργαζόμουν. Αργά το ίδιο βράδυ, αναζήτησα κάτι παλιόφιλους από την αλλοδαπή για να αποσπάσω τα εύσημα που μου αναλογούσαν.

Από κάποια παράξενη έμπνευση της στιγμής, είχα στοιχηματίσει από το μεσημέρι της Παρασκευής κιόλας, ότι ο Ολυμπιακός θα κατακτούσε το τρόπαιο εάν κατόρθωνε να πάει με προβάδισμα στα αποδυτήρια του ημιτελικού με τη Μπαρτσελόνα μετά το πρώτο ημίχρονο.

Το ταμπλό στην ανάπαυλα έγραψε 33-29 και τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Υπάρχει και δεύτερο αλησμόνητο ενσταντανέ που κλείνει μέσα του έναν ολόκληρο κυκεώνα από ηδονικά συναισθήματα: η θριαμβευτική αγκαλιά του Δημήτρη Διαμαντίδη με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς λίγο πριν το φινάλε του τελικού με τη Μακάμπι, το 2011 στη Βαρκελώνη.

Περιέγραφα εκείνο το ματς για την τηλεόραση και θυμάμαι να ανατριχιάζω σύγκορμος, όταν αντίκρυσα στο μόνιτορ την εικόνα-εικόνισμα, σε αργό ριπλέι αν δεν απατώμαι. Οι φωτογράφοι ευτυχώς είχαν τον νου τους και την απαθανάτισαν.

Πώς να μείνει κάποιος ασυγκίνητος, μπροστά σε αυτή την έκφραση ευγνωμοσύνης, έκστασης και άγριας χαράς, με τις φλέβες έτοιμες να εκραγούν; Πώς να μη μπει στα παπούτσια των δύο πρωταγωνιστών, που μοιάζουν πατέρας με γιο;

Ο Σπανούλης έζησε περισσότερα μεγαλεία από τον αδελφικό του φίλο Διαμαντίδη μέσα στη δεκαετία που τελείωσε, άλλωστε είναι παρών και στο λυκόφως της έτοιμος να κατακτήσει την απόλυτη κορυφή, αλλά η στιγμή που τους ένωσε και τους χώρισε ήταν το σουτ-τίτλος του Βασίλη μπροστά στον Δημήτρη στον 4^ο τελικό του 2016.

Δεν έχει και τόση σημασία πια η κατάληξη της φάσης ούτε το εγχώριο ισοζύγιο μεταξύ των δύο αιωνίων αντιπάλων. Αυτά είναι για εσωτερική κατανάλωση, ενίοτε ιδιαίτερα άνοστη.

Εμείς οι ρομαντικοί θα θέλαμε να αγνοήσουμε τις ένθεν κακείθεν τις οπαδικές κραυγές και να σταματήσουμε την κλεψύδρα του χρόνου τη στιγμή που η μπάλα έφευγε από τα χέρια του Σπανούλη, ώστε να κάνουμε τη στιγμή αιώνιο πόστερ του ελληνικού πρωταθλήματος και να θυμόμαστε μελλοντικά τα καλύτερα χρόνια αυτής της χρυσής γενιάς.

Αισθάνομαι ότι ευτελίζουμε σε ακραίο βαθμό αυτούς τους υπερπαίκτες, όταν τους κρίνουμε με όρους Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Μεθαύριο που θα αποχωρήσει και ο τελευταίος από τους ημίθεους του Βελιγραδίου και της Σαϊτάμα, τότε και μόνο τότε θα εκτιμήσουμε όσα είχαμε και νομοτελειακά χάσαμε.

Ο Σπανούλης μπορεί να σημάδεψε την πενταετία 2009-2013, ο Διαμαντίδης μπορεί να υπέγραψε την πενταετία 2007-2011, αλλά στην πραγματικότητα οι δυό τους μεγαλούργησαν χέρι χέρι (μαζί με τον Παπαλουκά, τον Ζήση, τον Φώτση, τον Κακιούζη, τον Τσαρτσαρή και τόσους άλλους) για να ανεβάσουν το μπάσκετ μας στην κορυφή και να μας χαρίσουν αξέχαστες νύχτες σαμπάνιας, κρασιού και λουλουδιών.

Είναι κάπως κωμικό να προσπαθήσει κάποιος να τους ξεχωρίσει, όταν οι δυό τους μοιάζουν να είναι ο ίδιος άνθρωπος με δύο διαφορετικές μορφές. Διαμαντούλης. Σπανίδης. Ο διπρόσωπος Ιανός του ελληνικού μπάσκετ.

Ο Κώστας Σλούκας είναι ο Έλληνας μπασκετμπολίστας με τις περισσότερες ευρωπαϊκές διακρίσεις στη δεκαετία που ολοκληρώθηκε, ο Νικ Καλάθης ο άξιος φορέας της πιο βαριάς κληρονομιάς, ο Γιώργος Πρίντεζης ο ήρωας με το πιο ηχηρό κατόρθωμα, αλλά οι κανόνες καταργήθηκαν όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Πώς να αναφερθεί στην ίδια παράγραφο και με την ίδια γραμματοσειρά ο εν ενεργεία MVP του ΝΒΑ με οποιονδήποτε άλλον Έλληνα μπασκετμπολίστα; Ο Γιάννης φαίνεται ότι θα κερδίσει τον υπέρτατο προσωπικό έπαθλο για δεύτερη σερί χρονιά και έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει και το δαχτυλίδι που άγγιξε πέρυσι.

Τα γκάλοπ που εμπλέκουν το όνομά του δεν ρωτάνε πλέον αν είναι ο κορυφαίος Έλληνας της ιστορίας, αλλά αν είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος. Ή, αν θα γίνει ο κορυφαίος των κορυφαίων, ανεξαρτήτως καταγωγής.

Ο ίδιος ονειρεύεται αυτό που ονειρευόμαστε και εμείς, δηλαδή μία μεγάλη διάκριση με την Εθνική ομάδα της πατρίδας του μετά από χρόνια ανομβρίας. Αλλά αυτή η συζήτηση θα ξεκινήσει το ερχόμενο καλοκαίρι, εάν όλα πάνε καλά τον Ιούνιο.

Δεν ξέρω πώς ακριβώς στοιχειοθετείται αυτό το «καλά», ξέρω όμως ότι περιλαμβάνει μαύρα μούσκουλα μέσα σε μία μπλε φανέλα και έναν στρογγυλό δίσκο που γυαλίζει.

Ο MVP του 2019 ίσως χρειαστεί να κονταροχτυπηθεί νωρίτερα με τον άτυπο ΜVP της δεκαετίας που προηγήθηκε (ΛεΜπρόν Τζέιμς) ή με τον ΜVP των περυσινών τελικών (Καουάι Λέναρντ), αλλά ουδείς παρατηρητής με τα σύγκαλά του θα τολμήσει να ποντάρει πολλά σε ήττα των Μπακς.

Το μόνο βέβαιο, είναι ότι η λεπτοκαμωμένη φιγούρα που άλλαξε το μπάσκετ προς το ελκυστικότερο και θεαματικότερο μέσα στην περασμένη δεκαετία θα παρακολουθήσει τους φετινούς τελικούς από την τηλεόραση. Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω ποιον εννοώ.

Ολοκληρώνοντας το ανάγνωσμα της νοσταλγίας και επιστρέφοντας στα καθ' ημάς, επιτρέψτε μου να προσθέσω άλλο ένα κάδρο στην ελληνική πινακοθήκη της δεκαετίας.

Τις μέρες του Ευρωμπάσκετ του 2017, το κορμί μου βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, αλλά η καρδιά μου πετάριζε στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού, εκείνη που γαλούχησε τον Νικ Γεωργαλή, γιο φτωχής οικογένειας από τη Ρόδο. Και μας τον έστειλε πεσκέσι, για να μας αλλάξει τη ζωή.

Όταν ο Νίκος Γκάλης εντάχθηκε στο Hall Of Fame του αθλήματος, το κανονικό και όχι το ταπεινό της FIBA, το ελληνικό μπάσκετ γνώρισε την απόλυτη καταξίωση, στο πρόσωπο του εκλεκτότερου πρεσβευτή του.

Χωρίς Γκάλη δεν θα υπήρχε Σπανούλης ούτε Διαμαντίδης ούτε Πρίντεζης ούτε Παπαλουκάς. Ίσως ούτε Αντετοκούνμπο.

Το καλάθι του Πρίντεζη, η αγκαλιά των Διαμαντίδη-Ομπράντοβιτς και το τρίποντο του Σπανούλη μπορεί να είναι οι τρεις στιγμές που σχημάτισαν το «οπαδικό» πάνθεον των 2010s με την υπερβατικότητά τους, οι Έλληνες προπονητές που κατέκτησαν τρόπαια στην Euroleague (Ιτούδης, Μπαρτζώκας) μπορεί να διεκδικούν δικαίως το δικό τους μερίδιο στην ανασκόπηση, ωστόσο αυτή η γλυκιά ιστορία δεν ξεκίνησε το 2010 ούτε ολοκληρώνεται το 2019.

«Από τον Γκάλη στον Αντετοκούνμπο», αυτή θα μπορούσε να είναι η επικεφαλίδα της ζωής μας. Τρεισήμισυ δεκαετίες αφρώδους οίνου και η καταμέτρηση συνεχίζεται. Προσδεθείτε, σβήστε τα ρημάδια τα τσιγάρα και να είστε έτοιμοι για όλα. Καλή χρονιά.