Το πράσινο σωσίβιο

Εάν η Εθνική μας κέρδιζε μετάλλιο στην Κωνσταντινούπολη, το Εurobasket 2009 θα έπιανε περίοπτη πολυθρόνα στη μνήμη μας, δίπλα στα πανηγυρικά του 2005 και του 2009. Η χαμηλή δυναμικότητα των ομάδων θα παραμεριζόταν στις λεπτομέρειες της ιστορίας, όπως και τότε, όπως και τότε.

Υποψιάζομαι ότι καμία από τις 4 σεμιφιναλίστ του 2017 δεν θα έβρισκε θέση ανάμεσα στους μνηστήρες του 2015, όπου δεν χώρεσε καν η πληρέστερη Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας.

Η φετινή βερσιόν της «επίσημης αγαπημένης» παρέδωσε το πνεύμα στο ίδιο σημείο και με όμοια βογγητά με την αντίστοιχη της Λιλ, αλλά ήταν σαφώς κατώτερη από εκείνη.

Εκτός αν έπαιξαν φέτος ο Αντετοκούνμπο, ο Σπανούλης, ο Κουφός, ο Ζήσης, ο Περπέρογλου και ο Καϊμακόγλου και δεν τους πρόσεξα…

Εξίσου αποδυναμωμένες σε πρόσωπα και σε οίστρο εμφανίστηκαν φέτος η Σερβία, η Ισπανία, η Γαλλία η Ιταλία, η Κροατία, αλλά και κάποιες ομάδες από το δεύτερο ράφι, όπως η Τσεχία.

Από τις μεγάλες δυνάμεις που έκαναν θόρυβο πρόπερσι στη Λιλ, μόνο η Λιθουανία μπορεί να ισχυριστεί ότι φέτος παρέταξε φιλόδοξη σύνθεση, άσχετα αν τελικά απέτυχε.

Ήταν λοιπόν επόμενο, να πεταχτούν στον αφρό οι λίγες ομάδες που ήρθαν στο Εurobasket δίχως σοβαρές ελλείψεις και με καλή προετοιμασία στα πόδια τους: η Σλοβενία, η Ρωσία, ακόμα και η Γεωργία με τη Φινλανδία και τη Γερμανία, στο μέτρο των δικών τους δυνατοτήτων.

Να γιατί με πιάνει απελπισία όσο σκέφτομαι τα καμώματα και τα ήξεις-αφίξεις των δικών μας στην περίοδο της προεργασίας.

Εάν η ομάδα είχε τον Αντετοκούνμπο, τον Κουφό, έναν προπονητή πιο έτοιμο και πιο περιχαρακωμένο από τον Μίσσα, αλλά και 35 μέρες τίμιου ιδρώτα στα πόδια της, μπορεί να κατακτούσε ακόμα και το χρυσό μετάλλιο στην Κωνσταντινούπολη.

Περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά, δεν μας φταίει κανένας για την (όποια) αποτυχία παρά μόνο το κακό μας το κεφάλι. Ναι, ξέχασα και το ευαίσθητο γόνατο του Γιάννη.

Το Εurobasket του 2017 ήταν ένα φιάσκο. Το Σινάν Ερντέμ γέμισε με κόσμο το βράδυ του τελικού χάρη στους -ιτς και ποτέ άλλοτε, ένεκα του αποκλεισμού της τουρκικής ομάδας.

Τις υπόλοιπες μέρες ήταν μισοάδειο και βγάλε. Πόσο κόσμο θα μάζευε ο τελικός, εάν έπαιζαν Ισπανία-Ρωσία ή, ξέρω γω, Ελλάδα-Ιταλία;

Σε περιόδους ανομβρίας, η τέως Γιουγκοσλαβία και το μπάσκετ της είναι μία κάποια λύσις…

Το μοντέλο των τεσσάρων πόλεων αποδείχθηκε εισπρακτικά αποδοτικό, αν και οι οικοδέσποινες ομάδες ήταν χαμηλών προδιαγραφών και αποκλείστηκαν νωρίς.

Ωστόσο, το ξεχείλωμα της διοργάνωσης την κατέστησε απωθητική και τελικά απαγορευτική, όχι μόνο για τον φίλαθλο που θα ήθελε να την παρακολουθήσει ολόκληρη, αλλά και για τους ίδιους τους παίκτες.

Ήδη φορτωμένοι με τα βάρη της εξοντωτικής σεζόν που προηγήθηκε και εκείνης που έρχεται, αίφνης βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα πρόσθετο ξεσπίτωμα 20 ημερών, με τρία αεροπορικά ταξίδια.

Το πρόγραμμα των αγώνων ήταν αλλοπρόσαλλο, με συσσωρευμένους αγώνες στην α’ φάση (5 σε 7 ημέρες) και άφθονα ρεπό στη συνέχεια.

Πού ξανακούστηκε, να απέχουν τετραήμερο μεταξύ τους δύο αγώνες της ίδιας ομάδας στην τελική φάση; Αυτό ακριβώς συνέβη με την Εθνική μας στην Κωνσταντινούπολη.

Αν ήμουν ο Πρίντεζης, θα πεταγόμουν στην Αθήνα για να περάσω 1-2 μέρες με τη νεογέννητη κόρη μου…

Το Εurobasket του 1989, στο Ζάγκρεμπ, λίγο πριν τον κατακερματισμό της Ευρώπης, κράτησε ακριβώς 6 ημέρες, Τρίτη με Κυριακή.

Οι εποχές έχουν αλλάξει ριζικά και ανεπιστρεπτί, αλλά νομίζω ότι η FIBA οφείλει να επανεξετάσει από μηδενική βάση τη λογική των διοργανώσεών της.

Οι 24 φιναλίστ είναι υπερβολικά πολλοί για ηπειρωτική διοργάνωση και υποσκάπτουν το επίπεδο και το ενδιαφέρον ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Τι νόημα είχε η πρώτη φάση, με τον αποκλεισμό μόλις 8 ομάδων; Κανείς δεν θυμάται πια ότι φέτος έγινε Εurobasket στην Κλουζ-Ναπόκα και στο Τελ Αβίβ.

Ουσιαστικά, η διοργάνωση ξεκίνησε όταν οι 16 εκλεκτοί κατέφτασαν στη δυτική όχθη του Βοσπόρου και άναψαν τις μηχανές.

Οι μοναδικοί που δεν το κατάλαβαν ήταν εκείνοι που έψαλαν τον πρόωρο επιτάφιο της Εθνικής μας ενώ αυτή βρισκόταν ακόμη στο Ελσίνκι.

Ουσιαστικά, το Εurobasket 2017 διασώθηκε χάρη στην παρουσία και τον οίστρο μίας πλειάδας παικτών που ήρθαν από την απέναντι ακτή του ωκεανού: Ντράγκιτς, Πορζίνγκις, αδελφοί Γκασόλ, Ρούμπιο, Μπογκντάνοβιτς εις διπλούν, Μαριάνοβιτς, Σρέντερ, Μάρκανεν, Μπελινέλι, Φουρνιέ, Ντιαό, Μαζγκόφ, Βαλανσιούνας, Κουζμίνσκας, Πατσούλια, Σάριτς.

Πέρα από τη λίγο ως πολύ αναμενόμενη έκρηξη του Λούκα Ντόντσιτς, ο οποίος μεθαύριο θα βρίσκεται στο ΝΒΑ, το μπάσκετ της Ευρώπης είχε ελάχιστα πράγματα να καταθέσει σε αυτή τη διοργάνωση.

Η Σερβία ήταν ο τελευταίος ισχυρός θεματοφύλακας των πατροπαράδοτων αρχών, ενώ το μαγευτικό 1,5 ημίχρονο της Εθνικής μας στο Σινάν Ερντέμ έμεινε να μας θυμίζει ότι η ελληνική σχολή αναπνέει ακόμη, έστω τα λοίσθια.

Αφαιρέστε τον Ντόντσιτς και αυτούς που διέσχισαν φέτος ή πρόσφατα τον Ατλαντικό (Μπογκντάνοβιτς, Τσάτσο, Σβεντ) και θα δυσκολευτείτε πολύ να εντοπίσετε έναν εκτός ΝΒΑ Ευρωπαίο που να διέπρεψε σε αυτό το Εurobasket.

Ιδίως αν για κάποιον λόγο προσπεράσετε τους δύο Ελληνες περιφερειακούς…

Προσπαθώ να πώ δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το ευρωπαϊκό σκηνικό είναι πια πολύ φτωχό, τώρα που οι γιάνκηδες μας πήραν τα καλύτερα παιδιά.

Και δεύτερον, ότι το άθλημα τρέχει ολοταχώς προς το αμερικανικό μοντέλο και αφήνει πίσω όσους αργούν να προσαρμοστούν.

Όπως έγραφα και στο χθεσινό, παραληρηματικό από τη χαρά κείμενο, η Σλοβενία ήρθε σαν σίφουνας από το κάγκελο και διέσωσε τη διοργάνωση.

Το μπάσκετ που διδάσκει ο Κοκοσκόφ δεν είναι τόσο ευρωπαϊκό όσο αμερικάνικο, με βασικό πυλώνα το σαγηνευτικό και αλέγκρο παιχνίδι του Ντράγκιτς από τη θέση του πόιντ-γκαρντ.

Είναι Ευρωπαίος πλέι-μέικερ ο Ντράγκιτς; Μόνο στο διαβατήριο και στη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Είναι Ευρωπαίος προπονητής ο Κοκοσκόφ; Μόνο στο διαβατήριο και στη ληξιαρχική πράξη γέννησης.

Η εκτόξευση της Σλοβενίας έμοιαζε με πνοή φρεσκάδας και ασφαλώς ενθουσίασε το βαριεστημένο κοινό που ειχε κουραστεί να βλέπει ξανά και ξανά τους Ισπανούς να πανηγυρίζουν και τους Σέρβους να βαυκαλίζονται μεγάλες επιστροφές.

Οι Σλοβένοι έπαιξαν όχι μόνο αποτελεσματικά, αλλά και όμορφα. Ποιος ουδέτερος φίλαθλος με τα σύγκαλά του παρακολούθησε τον τελικό και υποστήριξε το, άρτιο τεχνικά, ωστόσο ενοχλητικά τετραγωνισμένο μπάσκετ των τέως «πλάβι»;

Ο ρέκτης του αθλήματος σίγουρα ικανοποιήθηκε, αλλά ο ρέκτης δεν έχει προτεραιότητα σε εποχές κρίσης.

Αυτό που ζήσαμε στο Eurobasket, και θα ζήσουμε σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα τους επόμενους μήνες, ήταν ένα μπάσκετ σε κρίση.

Κλείνοντας την αυλαία της διοργάνωσης και επιστρέφοντας στη χώρα των αγέλαστων μετά από τρεις εβδομάδες απουσίας, θέλω να πιστεύω ότι εμείς, τουλάχιστον, τα καταφέραμε καλά.

To gazzetta.gr ήταν ένα από τα ελάχιστα Μέσα που θρυμμάτισαν τον κουμπαρά για την κάλυψη της διοργάνωσης, χωρίς να περιμένει την ανταποδοτική ελεημοσύνη της ΕΟΚ προς τους «τσαρτερίστας».

Οι τρεις απεσταλμένοι του, απεσταλμένοι-απεσταλμένοι και όχι προσκεκλημένοι, ταξιδέψαμε στο Εurobasket με έξοδα του μαγαζιού και κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε δίχως δεσμεύσεις και δίχως διπλωματία.

Αυτή η παράμετρος βοήθησε ώστε να φτάσουν στον υπολογιστή σας τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ που ακολούθησαν τον αποκλεισμό της Εθνικής, αλλά και αποκλειστικότητες όπως εκείνη που φανέρωνε τις προθέσεις του Νίκου Γκάλη σχετικά με τη διοίκηση της Ομοσπονδίας.

Ο Αντώνης και ο Βασίλης σάρωσαν τα πάντα με την κάμερα, ο Ντεντόπουλος ήταν ο μόνος Έλληνας που πέτυχε με ακρίβεια το τρίο της κορυφής, ενώ η ομάδα υποστήριξης πίσω στην Αθήνα υποστήριξε και με το παραπάνω όποτε μας έβλεπε να σκοντάφτουμε.

Ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη και ευχόμαστε …εις το επανιδείν! Η Κίνα φαντάζει πολύ μακριά, αλλά το Final-4 της Εuroleague έρχεται, με εκπλήξεις που δεν φαντάζεστε.