Στον Σπανούλη το είπες;

- Μα λείπει ο Χάκετ καιρό…

- Το ξέρω!

- Ναι, αλλά θα είναι εκτός και ο Λοτζέτσκι…

- Ναι, το ξέρω κι αυτό.

- Και μην ξεχνάς ότι η ΤΣΣΚΑ έχει αποβάλει τα φαντάσματα μετά το Βερολίνο!

- Το θυμάμαι!

- Μα πόσες φορές θα την «πατήσει» με τον ίδιο τρόπο;

- …

- Φέτος δεν γίνεται! Έγινε μία, έγινε δύο, έγινε τρεις, έγινε τέσσερις. Φτάνει!

- Είσαι σίγουρος;

- Όχι, αλλά δεν γίνεται! ΝτεΚολό και Μίλος είναι το κορυφαίο δίδυμο στην Ευρώπη.

- Ναι, είναι!

- Βρε χρυσέ μου, έχουν ομαδάρα, έχουν 14 στα 15 τελευταία Final 4.

- Και πόσα πήραν;

- Τα 3, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Έχουν καλό προπονητή, έχουν ισχυρή διοίκηση.

- Όλα τα καλά τα έχουν, αλλά…

- Τελείωνε! Δεν γίνεται με καμία μπασκετική λογική να χάσει η ΤΣΣΚΑ.

- Το παίζεις στοίχημα;

- ...Ναι!

- Στον Σπανούλη το είπες;

Ο παραπάνω -τελείως φανταστικός- διάλογος, νομίζω πήρε σάρκα και οστά χιλιάδες φορές τις τελευταίες μέρες.

Πριν τον αγώνα, κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά εκεί κάπου στο 35ο λεπτό, βγήκαν τα φαντάσματα…

Ήταν κοινό μυστικό! Αν ο Ολυμπιακός έμενε κοντά στο σκορ, στα τελευταία 3 λεπτά, τα «χλωμά πρόσωπα» από τη Μόσχα θα έβρισκαν ξανά έναν τρόπο να χάσουν ένα ματς που φαινόταν δικό τους.

Πώς είναι οι ταινίες του James Bond, που αντί να σκοτώσουν τον «κακό», τον φυλακίζουν κι αυτός δραπετεύει και θερίζει κόσμο.

Έτσι κι η ΤΣΣΚΑ με τον Ολυμπιακό. Αντί να τον «σκοτώσει» όταν έχει την ευκαιρία, τον φυλακίζει σε ένα γυάλινο κλουβί και τον αφήνει να αναπνέει και να ελπίζει.

Αργά ή γρήγορα θα αποδράσει!

Όταν την έχεις «πατήσει» τόσες φορές με τον ίδιο τρόπο, απαγορεύεται να μην είσαι υποψιασμένος. Όταν βλέπεις ότι σε ένα ματς που ο Σπανούλης είναι κακός επί 30 λεπτά, που ο Πρίντεζης -φυσιολογικά- κουράστηκε, που ο Παπαπέτρου δεν βρήκε ρυθμό και παρ’ όλ΄αυτά ο Ολυμπιακός είναι μέσα στον αγώνα, τότε δύο πράγματα συμβαίνουν.

Αφενός, ο Σφαιρόπουλος έχει κάνει τρομερή δουλειά με τους συνεργάτες του, αφετέρου παίκτες όπως ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου κι ο Αγραβάνης έκαναν “step up” όταν έκαιγε η μπάλα. Κι αν για τον Μάντζαρη και τον Παπ ήταν λίγο ή πολύ αναμενόμενο, αυτό που έκανε ο Αγραβάνης χθες ήταν διόλου αυτονόητο και εξαιρετικά δύσκολο.

Συμβαίνει και κάτι άλλο όμως...

Ως ομάδα -και η ΤΣΣΚΑ είναι μεγάλη ομάδα- αποδεικνύεις ότι δεν μπορείς να διαχειριστείς τον φόβο σου. Η ΤΣΣΚΑ φοβάται τον Ολυμπιακό. Τον τρέμει! Έχει δίκιο ο Ιτούδης, που λέει ότι οι παραδόσεις δεν παίζουν μπάσκετ, αλλά η παράδοση που έχει χτίσει ο Ολυμπιακός με τους Ρώσους όχι μόνο παίζει, αλλά αναγκάζει και μια ομάδα που μέχρι εκείνο το σημείο σκόραρε 23/24 βολές, να χάσει τις 5 από τις τελευταίες 10.

Γιατί; Γιατί δεν το λέει η καρδιά τους; Γιατί έχουν γίνει «δημόσιοι υπάλληλοι», όπως λέει αρκετός κόσμος;

Δεν το γνωρίζω, αλλά νιώθω ότι ο πιο στεναχωρημένος άνθρωπος μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό, είναι ο προπονητής της. Πιστεύω ότι τον Ιτούδη «τον νοιάζει» περισσότερο απ’ όλους κι αυτό είναι καλό για τον coach της ΤΣΣΚΑ, αλλά κακό για τον οργανισμό της ΤΣΣΚΑ.

Αν ο προπονητής σου «σκυλιάζει» περισσότερο από τους παίκτες σου, στην κρίσιμη άμυνα, ο προπονητής θα χτυπιέται στον πάγκο κι εσύ θα βλέπεις τον Σπανούλη να σου βάζει -ξανά και ξανά- το ίδιο τρίποντο, τον Γκριν να θυμίζει… Ντρου και τον Μπιρτς να καρφώνει και να σε στέλνει ξανά στον μικρό τελικό.

Η ΤΣΣΚΑ δεν έχει “killer instinct” κι αυτό δυστυχώς δεν δημιουργείται μόνο με ωραίες ομιλίες, ούτε εξασφαλίζεται με άνετες πτήσεις τσάρτερ. Αυτό ή το έχεις ή δεν το έχεις.

Οι Ρώσοι, από τότε που έφυγε η γενιά του Παπαλουκά, του Χόλντεν, του Σμόντις, του Λάνγκτον το έχασαν… Ομολογώ ότι πέρσι πίστεψα ότι το βρήκαν ξανά, αλλά μάλλον έκανα λάθος.

«Και τότε ρε μεγάλε, γιατί πόνταρες εναντίον του Ολυμπιακού, αφού τα ξέρεις όλα αυτά», θα αναρωτηθεί κάποιος συμπαθέστατος αναγνώστης…

Έλα ντε; Πραγματικά, δεν ξέρω, τώρα που το ξανασκέφτομαι!

Γνωστοί και φίλοι μου κάνουν καζούρα για τις -διαρκώς- άστοχες προβλέψει μου για τον Ολυμπιακό στα Final 4. Προσπαθώ να είμαι υποκειμενικά αντικειμενικός, αλλά πραγματικά δεν έβλεπα κανέναν τρόπο με τον οποίο οι «ερυθρόλευκοι» θα έκαναν ξανά το ίδιο «χουνέρι» στην ΤΣΣΚΑ.

Δεν το περίμενα και δεν το θεωρούσα και λογικό, βάσει του πόσες χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί, πόσες αναλύσεις έχουν γίνει και πόσα έχουν ειπωθεί για την ικανότητα του Ολυμπιακού να γυρίζει τα ματς. Το ξέρεις, το έχεις δει, το περιμένεις και όταν φτάσει η κρίσιμη ώρα… κάθεσαι και το παρατηρείς να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου.

Χθες έγραψα αυτοσαρκαστικά στο Twitter, ότι πρέπει να σηκωθώ στον πίνακα και να γράψω «Υπόσχομαι ότι δεν ξανακάνω ΠΟΤΕ πρόβλεψη εναντίον του Ολυμπιακού, όσο παίζει ο Σπανούλης!»

Πρέπει να γράψω 100 φορές στον πίνακα:
Υπόσχομαι ότι δεν ξανακάνω ΠΟΤΕ πρόβλεψη εναντίον του Ολυμπιακού, όσο παίζει ο Σπανούλης! #CSKOLY

— Vassilis Papandreou (@sili81) May 19, 2017

Είναι και κάτι άλλο όμως. Μια ιστορία που μας είπε ο Βασίλης Σκουντής, για μια κουβέντα του Νεστέροβιτς για τον Σπανούλη τον περασμένο Νοέμβριο στo Ciragan, στο περιθώριο της κλήρωσης για το επερχόμενο Eurobasket.

«Ο τύπος βγήκε από ένα καλούπι και το εργοστάσιο έκλεισε! Μπορεί να είναι 34 χρονών και να μην έχει μαλλιά, αλλά έχει πολύ μυαλό, μεγάλη καρδιά και big balls που του... κρέμονται! Τη χρονιά που έπαιξα στον Ολυμπιακό και δυστυχώς τραυματίσθηκα, μέναμε στο ίδιο δωμάτιο και με τρέλανε! Δεν έχω συναντήσει ποτέ πιο τακτικό στη ρουτίνα του, πιο αποφασισμένο και πιο αφοσιωμένο στον στόχο του παίκτη. Εγώ για να τον πειράξω πετούσα από δω και από εκεί τα ρούχα και τα παπούτσια και αυτός τα έπαιρνε και τα τακτοποιούσε. Eκείνο όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η προετοιμασία του πριν από κάθε αγώνα. Καθόταν σιωπηλός στο δωμάτιο, ύστερα σηκωνόταν, πήγαινε μπροστά στον καθρέφτη, έκανε έναν άγριο και πολεμικό μορφασμό και μου έλεγε «άντε τώρα, φίλε, πάμε στη μάχη»

Την ιστορία αυτήν, δεν τη λέω εγώ, ούτε καν ο Σκουντής. Τη λέει ο Νεστέροβιτς, που έχει παίξει στο ΝΒΑ και έχει πάρει πρωτάθλημα μαζί με τον Ντάνκαν, τον Πάρκετ και τον Τζινόμπιλι!

Και έχει δίκιο. Αυτός είναι ο Σπανούλης και είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα που παίζει μπάσκετ στην Ευρώπη.

Απλά και λιτά.

Υγ: Θέλετε και προβλέψεις για τον τελικό; Θα κερδίσει η Φενέρ!

Υγ2: Τον Σφαιρόπουλο τον είχα καθηγητή γυμναστικής στο γυμνάσιο επί 3 χρόνια. Κάποτε προσπαθούσε -χωρίς μεγάλη επιτυχία- να μου μάθει να κάνω αριστερό lay up και 22 χρόνια μετά, είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη. Το εντυπωσιακό δεν είναι αυτό, αλλά ότι είναι ο ίδιος άνθρωπος. Ίδια λογική, ίδια αντιμετώπιση, ίδιος επαγγελματισμός, ίδιο ήθος, ίδιο μεράκι Και ίδια μαλλιά…

Υγ3: Ο Σλούκας είναι τεράστιος overachiever.

Υγ4: Σκουντής, Παπαδογιάννης και Καλκαβούρας βλέπουν Ολυμπιακό στον τελικό. Ο Ντεντόπουλος κι εγώ βλέπουμε Φενέρ. Ο Μελάγιες δεν έκανε προβλέψεις, αλλά… η ψυχή του το ξέρει. Με φοβίζει αυτή η πολυφωνία. Συνήθως «αποτυγχάνουμε» ομαδικά.

Υγ5: Τον μπασκετικό Ολυμπιακό δεν μπορείς παρά να τον σέβεσαι, να τον παραδέχεσαι και να τον γουστάρεις, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζεις. Θυμίζει κάτι από την παλιά, καλή Εθνική Ελλάδας. "Refuse to lose", χαμηλά το κεφάλι και ανατροπές που θα μπορούσαν να γίνουν ταινία.

Υγ6: Η κίνηση του Ζοτς να διακόψει τη συνέντευξη Τύπου και να καλέσει δημόσια τους οπαδούς της Φενέρ να σεβαστούν και να φιλοξενήσουν και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους οπαδούς του Ολυμπιακού, δείχνουν γιατί ο άνθρωπος δεν μοιάζει με κανέναν. Ούτε εντός, ούτε εκτός παρκέ.