Τι θέλει ο Ομπράντοβιτς στην «Οικία Ομπράντοβιτς»

Λένε ότι οι ομάδες είναι πάνω από τα πρόσωπα. Πάνω από παίκτες, προπονητές, παράγοντες! Δίκιο έχουν. Με μια διαφορά... Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, δεν είναι ένας ακόμα μεγάλος προπονητής, που τίθεται αντιμέτωπος απέναντι στην «ομάδα της καρδιάς του».

Στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, ελάχιστοι άνθρωποι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, των ανθρώπων δηλαδή, που έβαλαν το όνομά τους δίπλα -αν όχι πάνω- σε αυτό της ομάδας τους.

Ο Γκάλης και ο Ιωαννίδης στον Άρη, ο Μπάνε στον ΠΑΟΚ, Ο Φάνης στον Πανιώνιο, ο Σπανούλης και ο Ζάρκο στον Ολυμπιακό, ο Μποντίρογκα, ο Διαμαντίδης και ο Ζοτς στον Παναθηναϊκό.

Υπενθυμίζω ότι προσπαθώ να είμαι υποκειμενικά αντικειμενικός και συνεχίζω...

Ο Ομπράντοβιτς λοιπόν, που έχει μπροστά του το πιο «δύσκολο» 15ήμερο της καριέρας του, αλλά και ο Παναθηναϊκός, που έχει μπροστά την πιο μεγάλη πρό(σ)κληση της τελευταίας 5ετίας, δεν είναι «ένα ακόμα ζευγάρι» κοινό παρελθόν.

Ο Ζοτς ήταν ένας τεράστιος προπονητής που στον Παναθηναϊκό έγινε μύθος. Θεός!

Πέτυχε κατορθώματα αδιανόητα για οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, λατρεύτηκε -δικαίως- όσο κανείς, τον σεβάστηκαν και τον αναγνώρισαν ακόμα και οι αντίπαλοι, ενώ δημιούργησε σχολή σε παίκτες, προπονητές, φιλάθλους, ακόμα και... δημοσιογράφους.

Αυτό το «Ο Ζέλικο ξέρει πότε χάνει» ή το «Επίτηδες έχασε ο Ομπράντοβιτς για να δημιουργήσει τεχνική κρίση» δεν το πιστεύουν μόνο οι «πιστοί» του Ζοτς, αλλά ακόμα και οι παίκτες του.

Ήταν τόσο μεγάλα, τόσο μοναδικά και τόσο ολοκληρωτικά τα πεπραγμένα του Ομπράντοβιτς στις 13 σεζόν με τον Παναθηναϊκό, που όπως λέει -σωστά- ο Λαούδης, αν σε ένα ματς, ο Παναθηναϊκός έβγαινε, από ασυνεννοησία, με 4 παίκτες μετά το timeout, ο κόσμος θα πίστευε ότι είναι «ένα ακόμα μυθικό τέχνασμα του Ζοτς» και θα τον αποθέωνε.

Αυτό το τελευταίο προφανώς είναι δική μου «υπόθεση εργασίας», αλλά συνάδει με την αποδοχή και την -καλώς εννοούμενη- τυφλή υπακοή που απολάμβανε σε ό,τι έκανε ή δεν έκανε ο Ομπράντοβιτς.

Πάντα αντιμετωπίζω με... αγάπη τους συναδέλφους που τρελαίνονται από χαρά όταν χάνει η Φενέρ, όχι επειδή έχουν κανέναν «νταλκά» με τους Τούρκους (ή και με τον ίδιο τον Ομπράντοβιτς), αλλά επειδή δεν μπορούν να ξεπεράσουν αυτήν την παράνοια της εποχής Ζοτς στον Παναθηναϊκό. Δίκιο έχουν!

Έχω υπάρξει μάρτυρας σε πολλές συζητήσεις -αυστηρά με συνοδεία ποτού- που μετά τα λογικά επιχειρήματα, τα παράλογα επιχειρήματα και τα αστεία επιχειρήματα, πολλοί ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού, για να δικαιολογήσουν την άποψή τους, ολοκλήρωναν με ένα αφοπλιστικό «έλα μωρέ, θα τη βρει την άκρη ο Ζοτς».

Και ο σατανάς, 9 στις 10, την έβρισκε την άκρη, καταπατώντας -συχνά- κάθε έννοια λογικής, αναγκάζοντας τους πάντες να του υποκλιθούν ξανά, εκνευρίζοντας τους εκάστοτε «απέναντι» και γεμίζοντας τους «δικούς» του με σιγουριά και αυτοπεποίθηση ότι με κάποιον τρόπο, στο τέλος, ο Ζοτς θα κάνει το θαύμα του και θα είναι ο ξανά αυτός που θα πανηγυρίσει*.

Πάμε στον Παναθηναϊκό τώρα...

Οι «πράσινοι» πριν τον Ομπράντοβιτς ήταν μια -ακόμα- καλή ομάδα, που μαζί με Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, ΤΣΣΚΑ, Μακάμπι και Ολυμπιακό ήταν ανάμεσα στις κορυφαίες της Ευρώπης.

Στα χρόνια του Ζοτς όμως, ο Παναθηναϊκός έγινε -με κάθε σύστημα μέτρησης- η μεγαλύτερη και η πιο επιτυχημένη ομάδα της 20ετίας.

Αυτή με το μεγαλύτερο γήπεδο, με τα μεγαλύτερα αστέρια, με τα περισσότερα λάβαρα, με τους πιο «τρελούς προέδρους», με τα περισσότερα χρήματα, με την πιο βαριά φανέλα.

“It is what it is”, που λένε και στο χωριό του Μπατίστ.

Δεν τα κατάφερε μόνος ο Ομπράντοβιτς προφανώς.

Χρειάστηκε αμέριστη στήριξη και ένα καράβι λεφτά από τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο, χρειάστηκαν μερικοί από τους καλύτερους παίκτες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τόσο στην 1^η γραμμή, όσο και σε supporting cast (μεγάλη παρένθεση: κατά τη γνώμη μου, το τεράστιο όπλο του Παναθηναϊκού τις εποχές της παντοκρατορίας του, δεν ήταν τόσο τα πρώτα βιολιά, όσο οι 7-8 που παίκτες τους πλαισίωναν κάθε χρόνο, που θα μπορούσαν να ήταν πρωταγωνιστές σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα), χρειάστηκαν χιλιάδες φίλαθλοι που έκαναν το ΟΑΚΑ να μοιάζει με «Κολοσσαίο» και χρειάστηκε και δεδομένη διαιτητική εύνοια, σαν αυτήν που απολαμβάνουν σε όλα τα σπορ, σε όλες τις εποχές και σε όλες τις χώρες οι -πολύ- μεγάλες ομάδες.

Η ουσία είναι ότι αν ποτέ το ESPN γυρίσει ένα “30 for 30” για την «Εποχή Ομπράντοβιτς», όλα τα στοιχεία, θα συνηγορούν στο γεγονός ότι αυτό που πέτυχε ο Παναθηναϊκός από το 2000 ως το 2012, με 11 πρωταθλήματα, 7 κύπελλα, 5 Euroleague και 8 Final 4, όπου κατέκτησε 23 από τους 33 τίτλους που διεκδίκησε, με 5 μόλις χαμένους τελικούς, σε ποσοστό επιτυχίας 70% σε όλες τις διοργανώσεις, τον καθιστούν ως τη μεγαλύτερη δυναστεία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μετά την Βαρέζε.

Τι έκανε η Βαρέζε;

Τίποτα σημαντικό, απλώς από το 1961 ως το 1979 κατέκτησε 9 πρωταθλήματα Ιταλίας (σε 18 τελικούς), 4 κύπελλα Ιταλίας (σε 5 τελικούς) και... 5 κύπελλα Πρωταθλητριών (σε 10 τελικούς). Η Βαρέζε συμμετείχε σε 10 συνεχόμενους τελικούς του Πρωταθλητριών από το 1970 ως το 1979 και 18 συνεχόμενους τελικούς του Κάλτσιο από το 1961 ως το 1978!

Aν και τώρα που βλέπω στο χαρτί δίπλα δίπλα τα στατιστικά της Βαρέζε των 60s & 70s και του Παναθηναϊκού των 00s και 10s, «φοβάμαι» ότι αυτά που πέτυχε ο Παναθηναϊκός στο ευρωπαϊκό μπάσκετ του 21^ου αιώνα ήταν μάλλον πιο δύσκολα σε σχέση με τα προ 50ετίας «όργια» της μεγάλης ιταλικής ομάδας. Δεν έχει και τόση σημασία πάντως. Πάμε παρακάτω...

Προσπερνάω τα περί αχαριστίας του Ομπράντοβιτς, το καλοκαίρι του 2012 και συνεχίζω. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε ό,τι μπορούσε να για να τον πείσει να παραμείνει στο τιμόνι της ομάδας, ο ίδιος ο Σέρβος τεχνικός ένιωσε ότι κάτι έχει «σπάσει», με τη ρωγμή να έχει ξεκινήσει 2 χρόνια πριν και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Ο Ζοτς όπου σταθεί κι όπου βρεθεί περιγράφει την εποχή του στον Παναθηναϊκό ως την πιο ευτυχισμένη της καριέρας του, ενώ ο ίδιος ο Παναθηναϊκός τον τίμησε στην πρώτη του επιστροφή, το 2014, όπως αρμόζει σε μια μεγάλη ομάδα, που «υποδέχεται» τον άνθρωπο που τη γιγάντωσε.

Διαβάζω ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι "διχασμένος". Διχασμένος γιατί; Η σειρά των playoffs βρίσκει τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού να απέχουν μόλις 3 νίκες από το Final 4 και απέναντι τους έχουν τον άνθρωπο που... ευθύνεται για το γεγονός ότι πολλοί εξ αυτών έγιναν Παναθηναϊκοί. Δεν είναι αφορμή για διχασμό, αλλά για χειροκρότημα!

Με τον Νίκο Αθανασίου, που ξέρει τους Παναθηναϊκούς σαφώς καλύτερα από εμένα, διαφωνώ στα... 11 από τα 10 που λέει, αλλά αναφορικά με τον Ζοτς νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να τα γράψει με μεγαλύτερη ακρίβεια.

Ένας επιπλέον λόγος που οι «πράσινοι» ταίριαξαν τόσο πολύ με τον Ζοτς, πέρα από τις δεδομένες επιτυχίες, είναι ότι αυτό πού πρεσβεύει ο Ομπράντοβιτς ως προσωπικότητα.

Το γεγονός ότι ο Ομπράντοβιτς τρελαίνεται, γίνεται μελιτζανί, αρρωσταίνει για να κερδίσει (αλλά δεν κάνει μότο ζωής να «κοροϊδέψει» τον αντίπαλο, όπως ο Ιωαννίδης στο... Πανεπιστήμιο) και μετά τον αγώνα βγαίνει έξω, πίνει, γελάει, ξαναπίνει, περνάει καλά μαζί με τους παίκτες του, κάνει και δέχεται πλάκα με τους Ολυμπιακούς.

Αυτός ο «κοσμοπολιτισμός» του Ζοτς (με μόνο σοβαρό «μελανό σημείο» την ατυχέστατη ατάκα για τον Καζλάουσκας σε μια συνέντευξη Τύπου) θεωρώ ότι έκανε το δέσιμό του με τον κόσμο του Παναθηναϊκό ακόμα μεγαλύτερο, την αγάπη ακόμα πιο δυνατή και τη νοσταλγία ακόμα πιο μεγάλη.

Και κάτι ακόμα, για να δικαιολογήσω τον τίτλο του κειμένου...

Στην -κατά τα άλλα μέτρια- ταινία, του 1972, «Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη», σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Λουκάς Μπόμπολας επιστρέφει στο σπίτι του μετά από 20 χρόνια στην Αφρική. Τον υποδέχεται στο σπίτι του, η «υπηρεσία» (σε κλασικό ρόλο της Μίτσης Κωνσταντάρα») η οποία προκειμένου να τον αφήσει να μπει στο σπίτι του ζητά διαβατήριο και ακολουθεί (στο 21:37) η μυθική ατάκα του Κωνσταντάρα:

«Τι θέλει ο Μπόμπολας στην οικία Μπόμπολα»

Αυτό ακριβώς πρέπει να νιώθει και ο Ομπράντοβιτς εν' όψει των προημιτελικών στο ΟΑΚΑ. Ο Ζέλικο επιστρέφει σε ένα γήπεδο που «έχτισε», θα ατενίσει ένα ταβάνι που ο ίδιος «στόλισε» και κυρίως θα δει στις εξέδρες ανθρώπους που έμαθαν μπάσκετ και λάτρεψαν την ομάδα τους, χάρη στο δικό του δημιούργημα.

Από το 2000 και μετά, που ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός έχει μόνο αναλαμπές, η ομάδα του μπάσκετ είναι η «ναυαρχίδα» του συλλόγου, είναι το τμήμα που δημιουργεί νέους φιλάθλους, είναι η αφορμή για πανηγύρια, για «αστραφτερές» εκδρομές στο εξωτερικό, για καζούρα στους φίλους που υποστηρίζουν άλλες ομάδες και ο Ομπράντοβιτς θεωρείται -σωστά κατά τη γνώμη μου- ο άνθρωπος που έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για αυτήν την “green pride”.

Ο Ζοτς επιστρέφει στο σπίτι του και σε αντίθεση με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα δεν χρειάζεται να δείξει ούτε διαβατήριο, ούτε διαπιστευτήρια «παναθηναϊκοφροσύνης».

Αρκούν τα χιλιάδες βλέμματα όλων αυτών που αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του τον άνθρωπο που τους έκανε να χαμογελάνε. Ξανά και ξανά και ξανά επί 13 χρόνια!

* Με εξαίρεση τον 3^ο τελικό του 2010 στο ΟΑΚΑ, θεωρώ ότι η διαιτησία -που επαναλαμβάνω πάντα και παντού ευνοεί τους «μεγάλους»- δεν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον μύθο του Ζοτς. Οι ομάδες του στην κρίσιμη στιγμή, ήταν κατά κανόνα καλύτερες και δίκαια κατέκτησαν όσα κατέκτησαν!

Υγ: Όπως έγραψα και στο Twitter, το βράδυ που έγινε γνωστό το ζευγάρι του Παναθηναϊκού με τη Φενέρ, αν έβαζα στοίχημα, με βαριά καρδιά, θα πόνταρα 1 ευρώ στη Φενέρ. Οι Τούρκοι παίζουν άθλια, έχουν μικρό rotation, έχουν πρόβλημα στην περιφέρεια, αλλά... είναι ο χειρότερος δυνατός αντίπαλος για τον Παναθηναϊκό.

Υγ2: Πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός θα χάσει ένα ματς στο ΣΕΦ, αλλά θα κερδίσει μέσα στην Τουρκία και εύκολα ή δύσκολα θα προκριθεί, στο 6^ο του Final 4 από το 2009 και μετά. Η συνέπειά του πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια για το πώς στήνεις μια μεγάλη ομάδα.

Υγ 3: Η ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ είναι ήδη στον Βόσπορο και «περιμένουν» τους... Έλληνες στους ημιτελικούς!

Υγ4: Ομολογώ πάντως, ότι το σενάριο ενός Final 4 στην Πόλη, χωρίς τουρκική ομάδα, με Ρεάλ - Παναθηναϊκό στον έναν ημιτελικό και ΤΣΣΚΑ - Ολυμπιακό στον άλλο, είναι μυθικό. Πόσο μάλλον αν έχει χάσει και το δημοψήφισμα ο Σουλτάνος, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία...

Υγ 5: Τι ωραίο είναι το Πάσχα με Final 4… Τι ωραίες αναμνήσεις!