Μαύρο σύννεφο με λαμέ ανταύγεια

H σαββατιάτικη βόλτα στο Αλεξάνδρειο, προϊόν σύμπτωσης μάλλον παρά σχεδίου, έφερε μαζί της δυσάρεστη αύρα, πολύ διαφορετική από εκείνην που έπνεε πέρυσι τέτοιον καιρό. Ο χτυπημένος από τραυματισμούς και ναρκοθετημένος από άστοχες επιλογές Άρης βρίσκεται σε καθοδική πορεία, όπου το μη χείρον μοιάζει με βέλτιστον.

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί τόσο λίγο και τόσο παγωμένο κόσμο στο «Νick Galis». Οι προσδοκίες για εκτόξευση μέσα στο 2016-7 κατέρρευσαν πολύ γρήγορα, μέσα σε κύμα γκρίνιας και κατήφειας.

Το εκπληκτικό είναι, ότι –όπως συνηθίζεται στον «κιτρινόμαυρο» μικρόκοσμο- η απαισιοδοξία συνοδεύεται από αισιοδοξία, σαν μαύρο σύννεφο με λαμπερό ασημένιο περίβλημα. Η κληρωτίδα του Κυπέλλου Ελλάδας χαμογέλασε πονηρά στον Άρη και του έδειξε πεδίον δόξης, την ίδια στιγμή που η ευρωπαϊκή διάκριση παραμένει χειροπιαστός στόχος, έστω σε αυτό το παρακμιακό «Τσάμπιονς Ληγκ».

Ο φετινός Άρης είναι ασφαλώς χειρότερος από τον περυσινό, αλλά ο περυσινός τελείωσε τη χρονιά με άδεια χέρια και άδεια αποδυτήρια, ενώ ο φετινός μπορεί να προσφέρει στο κοινό του αφορμές για βεγγαλικά.

Δεν περισσεύει ζωτικός χώρος για κίτρινο στην πρασινοκόκκινη «δικτατορία» της Α1 και της Euroleague, περισσεύει όμως στο δίδυμο σύμπαν των Κυπέλλων. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την ΑΕΚ.

Έμαθα ότι η Ομοσπονδία βλέπει με καλό μάτι τη διεξαγωγή του τελικού του Κυπέλλου στη Θεσσαλονίκη, εφ’όσον ο Άρης αποκλείσει την ΑΕΚ στον ημιτελικό της 14^ης Ιανουαρίου.

Και γιατί όχι, παρακαλώ; Έχει να συμβεί από το 2000, όταν το «Παλατάκι» της Πυλαίας ήταν νεότευκτο και οι τεχνικοί της ΔΕΗ απειλούσαν να κατεβάσουν τους διακόπτες επειδή ο σπήκερ της τηλεόρασης (δηλαδή η αφεντιά μου) μιλούσε από άγνοια για «το κλειστό του Φοίνικα».

Το δε Αλεξάνδρειο είδε για τελευταία φορά τελικό το 1998, ήταν ο Άρης του Χρήστου Μαγκότσιου σήκωσε το τρόπαιο νικώντας διαδοχικά μέσα σ’ένα τριήμερο την ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη και τον Παναθηναϊκό των Σκοτ-Ράτζα.

Ναι, σωστά διαβάσατε εσείς οι νεώτεροι: ο αποδεκατισμένος Άρης με τους απλήρωτους παίκτες και χωρίς Αμερικανούς κατατρόπωσε τη δευτεραθλήτρια Ευρώπης του ’98 και τον πρωταθλητή Ελλάδας της ίδιας χρονιάς, στο ίδιο φάιναλ-φορ Κυπέλλου Ελλάδας όπου αγωνίστηκε και ο πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός! Με οπαδούς όλων των ομάδων στις κερκίδες, τουλάχιστον στα ημιτελικά.

Ήταν 1 Φεβρουαρίου, αλλά είχε γεύση Πρωταπριλιάς. Από κάτι τέτοια μάθαμε να λέμε ότι η φανέλα του ξεπεσμένου αυτοκράτορα παραμένει βαριά και ασήκωτη.

Δεκάξι χρόνια χωρίς τελικό στη Θεσσαλονίκη παραείναι πολλά. Σε μία πολιτισμένη Ελλάδα, η Ομοσπονδία θα όριζε τον τελικό στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να περιμένει να μάθει το ζευγάρι των φιναλίστ και χωρίς να ρωτήσει κανέναν.

Ωστόσο, εδώ είναι Μπαλκάνια και ορισμένες ουδέτερες πόλεις είναι λιγότερες ουδέτερες πόλεις από τις άλλες. Εάν δεν με πιστεύετε, μπορώ να σας δείξω το σπασμένο αυτοκίνητο του φίλου που ανέβηκε να παρακολουθήσει το ευρωπαϊκό φάιναλ-φορ του 2000 με αθηναϊκές πινακίδες.

Οπότε, ένα πιθανό Παναθηναϊκός-ΑΕΚ θα γίνει στο ΟΑΚΑ (και ουχί στην Πυλαία/Φοίνικα όπως το 1999), ενώ ένα Ολυμπιακός-ΑΕΚ στο Ελληνικό. Ή σε κανένα Ηράκλειο.

Ξέφυγα, όμως, από το θέμα μου. Έλεγα ότι σύσσωμος ο Άρης σημάδεψε με κίτρινο μαρκαδόρο την ημερομηνία του ημιτελικού με την ΑΕΚ και ταυτόχρονα κάνει κουμπαρά για πιθανό ταξίδι στο φάιναλ-φορ του «Τσάμπιονς Ληγκ» (σόρι για τα εισαγωγικά, αλλά δεν μου πάει καρδιά να το γράψω δίχως).

Σύσσωμος ή μήπως όχι; Υπάρχει και κάποιος που ζει και αναπνέει για την Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου. Μιλάει τα ελληνικά λίγο σπαστά και λέγεται Νίκος Λάσκαρης.

Εκείνη την ημέρα ο πρόεδρος του Άρη καλείται να απολογηθεί στον αθλητικό δικαστή για τις μπαλωθιές που έριξε στον αέρα μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό. Ελάτε τώρα, που δεν θυμάστε. «Εγώ πάω με τον σταυρό στο χέρι, αλλά μας διακορεύουν επειδή αρνούμαι να χρηματίσω τους διαιτητές»; Αυτό.

Επειδή παραείναι σοβαρά αυτά τα πράγματα για να ξεστομίζονται δίχως ονόματα και διευθύνσεις, ο ιδιοκτήτης του Άρη θα κληθεί να δώσει ονόματα και διευθύνσεις. Είναι, φυσικά, έτοιμος για ντρίμπλες. Παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις μου, δεν μιλάω καλά ελληνικά και εννοούσα άλλο, τέτοια.

Εάν μπορεί να κάνει το μαύρο γκρίζο ολόκληρος πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, γιατί όχι και ένας παράγων με πρότερο έντιμο βίο; Ας θυμίσει καλού κακού ότι άλλοι πρόεδροι κινούνται υπεράνω νόμων και κανονισμών, θα του φανεί χρήσιμο.

Ακόμα καλύτερα, ας γίνει και ο ίδιος αόρατος, άτυπος, εξωθεσμικός. «Ένας απλός φίλαθλος».

Μέχρι να ετοιμάσει την απολογία του, βέβαια, βαδίζει και εκείνος στην πεπατημένη τόσων και τόσων προκατόχων του, στον Άρη και στις άλλες ομάδες. Η πιο πρόσφατη κίνησή του για να εξωραϊσει το προφίλ του απέναντι στην κοινή γνώμη ήταν να επισκεφτεί σύνδεσμο οπαδών του Άρη και μάλιστα στην Κύπρο.

Στην αρχή δεν τους ήθελε στο γήπεδο τους οργανωμένους, αλλά είπαμε, άλλο η αρχή, άλλο η μέση, άλλο το τέλος. Μήπως θα είναι ο πρώτος που αλλάζει πορεία σε αυτό το θέμα; Τι λέτε και εσείς, κάτω στον Πειραιά; Μόνο ο καημένος ο Φιλίππου ήπιε το κώνειο μέχρι το τέλος.

Ο Δημήτρης Πρίφτης τι να λέει για όλα αυτά; Η αλλοπρόσαλλη εικόνα του φετινού Άρη απειλεί να του υποσκάψει την καριέρα όχι μόνο στον Άρη, αλλά και στην Εθνική ομάδα για την οποία προαλείφεται.

Η διοίκηση φέρεται να φορτώνει στον Πρίφτη τις ευθύνες για τις άστοχες επιλογές ξένων (με ενισχυμένο μάλιστα προϋπολογισμό), αλλά η υπόθεση μπάζει πολύ νερό.

Ο ΜακΝηλ και ο Χάγκινς θα είχαν ανανεώσει με τον Άρη (και χωρίς ιδιαίτερο "ξήλωμα"), εάν περνούσε ο λόγος του Πρίφτη. Ο Ουότερς θα επέστρεφε στην ομάδα, έστω στα μισά της χρονιάς αντί του Τζένκινς, εφ’όσον άναβε το πράσινο φως η διοίκηση. Το ίδιο το τεχνικό τιμ αποψιλώθηκε επειδή ο Πρίφτης δεν μπόρεσε να κρατήσει τους βοηθούς που ήθελε.

Τις πταίει, λοιπόν; Ο στρατηγός που δίνει τις εντολές ή ο υπολοχαγός που τις ακολουθεί;

Ο Πρίφτης φαίνεται πελαγωμένος και ψάχνει ερείσματα, αλλά το απαιτητικό –και καλομαθημένο και ενίοτε αιθεροβάμον- κοινό νίπτει τας χείρας του. «Ο Άρης είναι ο αυτοκράτορας και η φανέλα του μεγαλύτερη από προπονητές, παίκτες και προέδρους».

Επίσης, τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός και ο αη-Βασίλης ζει με τους ταράνδους του κάπου στη Λαπωνία.