Το διπλό μοντέλο για την Εθνική και η πρώτη μεγάλη επιτυχία!

Διάβαζα για τις σκέψεις των υπευθύνων της ΕΟΚ να προκρίνουν την λύση του διπλού μοντέλου όσον αφορά στη θέση του Ομοσπονδιακού Προπονητή.

Από μόνο του το θέμα της πρόσληψης ενός κόουτς με περγαμηνές στο τιμόνι της Εθνικής δεν είναι κάτι εύκολο , ούτε και ζήτημα μόνο οικονομικών δυνατοτήτων της Ομοσπονδίας , καθίσταται δε ακόμα πιο περίπλοκο εξαιτίας της συνεχιζόμενης κόντρας μεταξύ της Ευρωπαϊκής FIBA και της Euroleague.

Από την στιγμή που μια Ομοσπονδία και μια διοργανώτρια αρχή δεν καταφέρνουν να βρουν κοινούς τόπους και να συμφωνήσουν τουλάχιστον στον προγραμματικό τομέα , τα απόνερα αυτής της διαμάχης είναι φυσικό και επόμενο να σκάνε στα ύφαλα των Ομοσπονδιών.

Η πλειοψηφία των σημαντικότερων κι όχι μόνο ελλήνων κόουτς έχει βρει επαγγελματική ενασχόληση στις ομάδες της Euroleague. Οπότε αυτόματα η παρουσία τους στη φάση των περίφημων παραθύρων κρίνεται αδύνατη.

Αυτές οι ομάδες καλοπληρώνουν , αυτές είναι οι ομάδες που θα προβάλλουν το έργο κάθε προπονητή. Κοιτάξτε τι γίνεται στην αγορά. Πλην φωτεινών εξαιρέσεων μια δυο σεζόν να μείνει ένας κόουτς έξω από ομάδα της Euroleague και σχεδόν αυτόματα τα ίχνη του εξαφανίζονται με τις μετοχές του στο χρηματιστήριο αξιών του αθλήματος να κατηφορίζουν.

Με τα περιθώρια χρόνο με τον χρόνο να στενεύουν επικίνδυνα όσον αφορά τις επιλογές , πολύ καλά κάνει η Ομοσπονδία και προκρίνει την λύση με τους δυο προπονητές στις υπηρεσίες της.

Όπως καταλαβαίνω πάντως από το σκεπτικό των υπευθύνων οι επιλογές δεν θα είναι εκ του προχείρου μιας και τα περιθώρια στενεύουν.

Κύριο μέλημα τους εξάλλου είναι να σηματοδοτήσουν με τις αποφάσεις και τις επιλογές τους την διαφορά νοοτροπίας και φιλοσοφίας με την απελθούσα διοίκηση.

Δεν πρόκειται λοιπόν να ζήσουμε λογικές του παρελθόντος όπως “έχουμε παίκτες οπότε η επιλογή στο πρόσωπο του προπονητή αποτελεί δευτερεύον ζήτημα”. Λογικές που οδήγησαν σε αδιέξοδα!

Η προτεραιότητα στην επίλυση του θέματος Ομοσπονδιακός προπονητής και μάλιστα , όπως πληροφορούμαι, με όνομα αντάξιο της ιστορίας της Εθνικής καταγράφει το πραγματικό ενδιαφέρον των ιθυνόντων να δώσουν επιτέλους μια αξιόπιστη λύση σε ένα ζήτημα που ταλανίζει τα τελευταία χρόνια την Επίσημη Αγαπημένη.

Το θέμα είναι απλό. Αν διαθέσεις χρήματα για αυτή τη θέση και ταυτόχρονα ο κόουτς διαπιστώσει ότι έχει να κάνει με μια Ομοσπονδία σοβαρή , με όραμα , φιλοδοξίες και σωστό προγραμματισμό , τότε σίγουρα η συμφωνία θα επιτευχθεί.

Κάτι επίσης σημαντικό. Θεωρώ ότι η σημερινή διοίκηση έχει το σθένος και το κύρος να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες ώστε να τελειώσει αρρωστημένες πρακτικές του παρελθόντος.

Όπως αυτή που απέκλειε τους προπονητές των δυο μεγάλων ομάδων από την θέση του Ομοσπονδιακού προπονητή.

Μια παράλογη μορφή ασυμβίβαστου που έβαζε στοπ σε κορυφαίους προπονητές να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην Εθνική Ομάδα.

Αντί να ξεκινάμε από αυτούς, λες και οι επιλογές μας είναι πολλές, ήταν οι πρώτοι που αποκλείονταν.

Βρείτε μου μια άλλη προηγμένη μπασκετικά χώρα που θα υιοθετούσε ανάλογες πρακτικές, διαιωνίζοντας κατά κάποιο τρόπο την κόντρα ανάμεσα στους ισχυρούς ή αποδεχόμενη το βέτο ενός εκ των δυο!

Αυτό είναι ένα ζήτημα που η διοίκηση της ΕΟΚ οφείλει να το τελειώσει οριστικά στέλνοντας το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι κανένας δεν περισσεύει, ότι κανένας δεν είναι πάνω από την Εθνική.

Οι κινήσεις πάντως και οι επαφές (όπως αυτή με τον κόουτς Ιτούδη) καταδεικνύουν σαφή αλλαγή νοοτροπίας προς το καλύτερο φυσικά , κάτι που είχε ανάγκη ο οργανισμός.

Έτσι πάντως δημιουργείται ένα κλίμα αισιοδοξίας πως ακόμα και με το μοντέλο των δυο προπονητών η Εθνική θα έχει στις υπηρεσίες της προπονητικά επιτελεία αντάξια της ιστορίας της αλλά και των δυνατοτήτων της.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο κεφάλαιο εξίσου σημαντικό. Αυτό της ενότητας όσον αφορά την νέα εποχή στην οποία εισέρχεται το άθλημα μετά το πέρας της εκλογικής διαδικασίας και την σύσταση νέου διοικητικού συμβουλίου.

Κινήσεις που για να είμαι ειλικρινής με εξέπληξαν θετικά.

Ας μην κρυβόμαστε. Ζούμε σε μια χώρα όπου οι συνθέσεις επί κοινών θεμάτων και σκοπών δεν επιτυγχάνεται εύκολα.

Ο κανόνας θέλει δυστυχώς να επικρατούν εντάσεις , εγωϊσμοί, μικροπολιτικοί χειρισμοί.

Σίγουρα ο ρόλος της άλλης οπτικής , της διαφορετικής άποψης και φιλοσοφίας όταν εκπορεύονται από την αντιπολιτευτική πτέρυγα , έχουν κι αυτές τον δικό τους θεσμικό ρόλο ,κρίνονται χρήσιμες και σημαντικές, όταν φυσικά δεν καταλήγουν στην λογική του αυτοσκοπού , όταν δεν φτηναίνουν στην λογική της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση.

Στην κεντρική πολιτική σκηνή λόγου χάρη , γεγονότα που τα έχουμε ζήσει όλοι μας ,η επίκληση στην οποία μορφή ενότητας έχει ως επί το πλείστον προσχηματικό χαρακτήρα ακόμα και επί εθνικών θεμάτων.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση , γιατί στο πεδίο αυτό οι διαφορές είναι μεγαλύτερες , οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις σημαντικές , οι ταξικές αποκλίσεις δύσκολα παρακάμπτονται.

Αλλά και στις Ομοσπονδίες που τα πράματα δεν είναι τόσο σύνθετα και κοινός παρανομαστής είναι το άθλημα ακόμα και σε προγραμματικό επίπεδο ή σε επίπεδο κατευθύνσεων που αφορούν βασικές λειτουργίες , η ενότητα ούτε συναντιέται συχνά , ούτε επιτυγχάνεται εύκολα.

Σε πολλές μάλιστα των περιπτώσεων δεν εκδηλώνονται καν προθέσεις για την ουσιαστική επίτευξη της.

Η νεοεκλεγείσα διοίκηση Λιόλιου όμως έδειξε ότι σκοπεύει να σπάσει τα στεγανά του παρελθόντος και πως η ενότητα αποτελεί πραγματική της επιδίωξη.

Οι προτάσεις για συμμετοχή στη νέα διοίκηση , στα μπαρουτοκαπνισμένα πρόσωπα του αθλήματος , της άλλης παράταξης , κατατέθηκαν χωρίς ενδοιασμούς κι όρους!!!

Από όσο γνωρίζω οι περισσότεροι απάντησαν θετικά , οπότε η συγκέντρωση όλων των δυνάμεων για την επίτευξη ενός κοινού στόχου όπου κανείς δεν περισσεύει ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία της νέας διοίκησης της ΕΟΚ.

Καταδεικνύει δε με τον πιο εύγλωττο τρόπο πως αντιλαμβάνεται την επόμενη μέρα , σηματοδοτώντας την αλλαγή νοοτροπίας και πρακτικών στους κόλπους της. Νοοτροπίες και πρακτικές που ταιριάζουν σε προηγμένες μπασκετικά χώρες.