Μπορεί ο αθλητισμός στην Ελλάδα να κάνει restart μετά τον κορονοϊό ;

Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Τώρα που όλα έχουν μείνει υποχρεωτικά ακίνητα σε μια υποχρεωτική παύση δόθηκε νομίζω ικανός χρόνος κάποια πράγματα να επανεκτιμηθούν. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ αρχίζω να έχω σοβαρό πρόβλημα με την έκφραση «επιστροφή στην κανονικότητα» γιατί ειδικά για τη χώρα μας σημαίνει «επιστροφή στην ελληνική κανονικότητα» που μόνο κανονική δεν μπορείς να την πεις. Μπορεί όμως όλο αυτό που συνέβη να μας αναγκάσει να ξαναπαίξουμε το «παιχνίδι» και διοργανώσουμε αθλητικό θέαμα με σωστότερους όρους ή τουλάχιστον με τους όρους που ισχύουν στις πιο ανεπτυγμένες χώρες;

Οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες

Φαντάζομαι κι ελπίζω ότι μια που η επιστροφή στη δράση είναι πάνω απ’ όλα ένα τεράστιο ζήτημα δημόσιας υγειας, δε θα αφεθεί ο έλεγχος στο περιβόητο αυτοδιοίκητο της κάθε εγχώριας ομοσπονδίας που έχει ήδη αποτύχει σε καιρό ειρήνης κι όχι υγειονομικού πολέμου. Εδώ χρειάζεται κεντρικός έλεγχος κι όποιος τολμήσει να μιλήσει περί αυτοκέφαλου κι αυτοδιοίκητου ας του θυμίσει κάποιος, ότι αφού η χώρα μας δεν έκανε ό,τι η Ιταλία, η Ισπανία και η Αγγλία στα μέτρα πρόληψης κατά του κορονοϊού, έχει νομίζω το αναφαίρετο δικαίωμα και την υποχρέωση απέναντι στους πολίτες να σχεδιάσει με επιτυχία και το μετά. Χρειάζεται κατά την ταπεινή μου γνώμη ένας αθλητικός Χαρδαλιάς που με αυτό το ύφος θα λέει ότι «τώρα θα γίνει αυτό κι έπειτα θα γίνει το άλλο.» Μπορεί όμως αυτή η κυβέρνηση ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση αντί να τα λέει και να τα επιβάλλει αυτά στο σύνολο του πληθυσμού να τα επιβάλλει στα αθλητικά σωματεία και στους ιδιοκτήτες τους επιχειρηματίες; Αν δεν μπορεί προφανώς είναι άκυρη ολόκληρη η παράγραφος κι όχι μόνο η παράγραφος βέβαια, είναι άκυρα πολλά άλλα πράγματα.

Ο κομισάριος του αθλήματος

Συνεχίζοντας τα παραπάνω δυστυχώς η ζωή επί κορονοϊού μας έδειξε ότι τα πάντα λειτουργούν καλύτερα με την εφαρμογή της ενός ανδρός ή γυναικός αρχής. Δεν είναι ελληνική η πατέντα, τη συναντούμε στο NBA ή στη Euroleague εκεί δηλαδή που συνεταιρισμοί πολύ δυνατών ομάδων όρισαν – εξέλεξαν τον έναν. Στην Ελλάδα είναι ουτοπικό αυτός ο ομόφωνος ορισμός να γίνει από τις επιχειρήσεις – ομάδες αλλά δεν πειράζει, ας γίνει από την Κυβέρνηση. Στο μπάσκετ ας πούμε είτε λέγεται Φασούλας είτε λέγεται Λιόλιος είτε κάπως αλλιώς είναι επιτέλους η ώρα να χαραχτούν νέες γραμμές και όρια που θα περιλαμβάνουν κανονισμούς, διαιτησία, τηλεοπτικά δικαιώματα και επιβολή ποινών. Και το κυριότερο είναι κρίσιμο να αποφασιστεί ποιοι θα συμμετέχουν στα νέα πρωταθλήματα θέμα που μας οδηγεί στην επόμενη παράγραφο.

Συμμετοχή στα νέα πρωταθλήματα

‘Εχετε δίκιο να θέλετε να ξεκινήσουμε την κουβέντα από τα προηγούμενα πρωταθλήματα που δεν ολοκληρώθηκαν. Με συγχωρείτε αλλά αυτό θα το αφήσω σε άλλους που γνωρίζουν από αθλητικό-αστυνομικό-οικονομικό-δικαστικό ρεπορτάζ. Προσωπικά δεν το ‘χω και προτιμώ να ασχοληθούμε με την επόμενη μέρα. Αν αυτή η επόμενη μέρα είναι πάλι δέσμια των 2-3 ισχυρών και των τοπικών πολιτικών συμφερόντων, τότε αργά η γρήγορα θα είναι μια μέρα ίδια με την προηγούμενη, αποτυχημένη να προσφέρει ασφαλές αθλητικό θέαμα και πραγματικά ανταγωνιστικές συνθήκες τα μόνα δηλαδή στοιχεία που μπορούν να κάνουν τον επαγγελματικό αθλητισμό συνολικά κερδοφόρο. Οι ΠΑΕ και οι ΚΑΕ για να ξεκινήσω από κει δεν έχουν όλες τη δυνατότητα να ξεκινήσουν μια νέα σεζόν κι αντί να συζητάμε για μείωση των ομάδων στις απολύτως ικανές κι απαραίτητες για να ξεκινήσει ένα ανταγωνιστικό νέο Πρωτάθλημα, διαβάζω με έκπληξη για αναδιάρθρωση κατηγοριών με περισσότερες ομάδες να συμμετέχουν!

Δηλαδή θέλουμε ένα Πρωτάθλημα ενώ συμβαίνει μια καθολική οικονομική καταστροφή με περισσότερες εταιρίες-ομάδες να συμμετέχουν άρα με περισσότερους συλλόγους-δορυφόρους, με περισσότερους δανεικούς, πιθανότατα χωρίς θεατές στα γήπεδα για να ευχαριστήσουμε ποιους; Τους οπαδούς; Τις διοικήσεις; Τους τοπικούς βουλευτές και πολιτευτές για να επαίρονται ότι έμεινε η ομάδα στην κατηγορία; Αντί να γίνουν πιο αυστηρές οι προϋποθέσεις των ομάδων με εγγυητικές επιστολές, υποχρέωση σε κεντρική τηλεοπτική διαχείριση και ασφαλείς συνθήκες για παίκτες-προπονητές-διαιτητές-προσωπικό, ψάχνουμε την πατέντα πως να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι και να μοιραστεί εύκολο χρήμα;

Αθλητικές ακαδημίες

Αντί να ψάχνουμε τρόπους λοιπόν να ενισχύσουμε τις αμαρτωλές ΠΑΕ και ΚΑΕ ας ασχοληθούμε καλύτερα με ένα δύσκολο αίνιγμα, αυτό των αθλητικών ακαδημιών και των τμημάτων υποδομής. Για να είναι αυτά βιώσιμα βλέπουμε πολλές φορές να συνωστίζονται πολλά παιδάκια σε μια προπόνηση, αρκετές φορές σε κλειστούς χώρους αλλά και σε camps, παιδικές κατασκηνώσεις κλπ Όλα αυτά μάλλον θα αργήσουν να ξαναγίνουν όπως πριν, αλίμονο όμως να δεν μπορέσουμε να προσφέρουμε στα πιτσιρίκια αυτή τη διέξοδο. Στα περισσότερα ολιγομελή group αθλούμενων παιδιών, στους περισσότερους προπονητές υποδομών, στις αναπτυξιακές ομάδες έχει νόημα να δοθούν χρήματα γιατί είναι μια κοινωνική επένδυση αντί να πετιούνται σε υπερκοστολογημένες ανάγκες του αμαρτωλού επαγγελματικού αθλητισμού.

Το καλοκαίρι που έρχεται και τι θα μπορούσε να σημαίνει

Αρέσει δεν αρέσει σε ορισμένους αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι η χώρα με την καλύτερη υγειονομική εικόνα από την άποψη των στατιστικών όχι των υποδομών, για να εξηγούμαστε. Διαβάζω ολοένα και περισσότερο για παγκόσμιες σκέψεις διοργάνωσης fast track τουρνουά για την ολοκλήρωση διοργανώσεων που εκκρεμούν. Σκεφτείτε τώρα να είχε γίνει ορθή διαχείριση των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων κι αυτές να ήταν ζωντανές κι εκμεταλλεύσιμες στη διάθεση της κάθε ξένης λίγκας που θα μπορούσε να διοργανώσει ολιγοήμερους αγώνες εκεί. Σκεφτείτε το άμεσο αλλά και το έμμεσο κέρδος που θα είχε η χώρα μας, ο αθλητισμός μας, ο τουρισμός μας από αυτό. Τι σωσίβιο οικονομικής σωτηρίας θα μπορούσε να είναι για συγκεκριμένο έστω αριθμό ξενοδοχείων, επιχειρήσεων εστίασης, εταιριών μεταφορών και βέβαια ανθρώπων που δε θα είχαν ανάγκη την επιδοματική πολιτική.

Κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε στην Ελλάδα ότι έγκλημα και σκάνδαλο δεν είναι μόνο ότι συμβαίνει αλλά και ό,τι καλό θα μπορούσε να συμβεί και οι πράξεις και παραλείψεις του παρελθόντος δεν επέτρεψαν να συμβεί.

Υ.Γ. Κι όλα αυτά ενώ οι κάφροι είναι ακινητοποιημένοι σπίτι τους ε; Δυστυχώς τα ποσοστά αυξανόμενης ενδοοικογενειακής βίας δεν νομίζω ότι είναι άσχετα με αυτό αλλά πρόκειται για μια μεγάλη και διαφορετική συζήτηση που επίσης πρέπει να κάνουμε.