Ποιο είναι το πρόβλημα μου με τον ελληνικό αθλητισμό;

Βλέποντας τον κόσμο από το 1,75 και χωρίς ιδιαίτερα αθλητικά προσόντα, νομίζω η πορεία μου εκτός τους επαγγελματικού αθλητισμού ήταν σίγουρα προδιαγεγραμμένη.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί φανατικά μπάσκετ, να διαβάζω την εφημερίδα για να δω τα στατιστικά του ΝΒΑ. Θυμάμαι να βλέπω όλους τους αγώνες του champions league και να πηγαίνω σε φίλους, καφετέριες και προπατζίδικα για να βλέπω το ελληνικό πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο. Θυμάμαι να ξυπνάω νωρίς και να κοιμάμαι αργά για να δω τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ανεξαρτήτως συγκεκριμένων αθλημάτων. Άρση βαρών, όλα τα αθλήματα του στίβου, τζούντο, ξιφασκία, σκοποβολή, κωπηλασία. Θυμάμαι να ξενυχτάω για να δω αμερικανικό ποδόσφαιρο. Θυμάμαι να παίζω Backbreaker στο PS4 και να ψάχνω συστήματα που δουλεύουν. Να πηγαίνω σε παγοδρόμιο για να δω ελληνικό πρωτάθλημα hockey επί πάγου, που προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν είχε καμία σχέση με τα streams NHL που χάζευα τα βράδια. Θυμάμαι να παρακολουθώ Formula 1, που από τότε μου φαινόταν πολύ βαρετή.

Μεγαλώνοντας, το φάσμα περιορίστηκε αρκετά. Για πολλά ήταν θέμα χρόνου και ώρας. Οι θυσίες που απαιτούσε το ΝΒΑ, δε μου επέτρεπαν να ασχολούμαι τόσο και με άλλα αθλήματα σε άλλα timezones. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα χαζέψω ακόμα όσο περισσότερα αθλήματα μπορώ. Έχω σταματήσει, ωστόσο, ΕΝΤΕΛΩΣ να ασχολούμαι με τον ελληνικό αθλητισμό. Από εκεί που κάποτε (στα 15-21 μου δε θα έχανα αγώνα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού), πλέον δε με νοιάζει καθόλου τι γίνεται.

Μάλιστα το πάω ένα βήμα παρακάτω. Μου φαίνεται τρομερά περίεργο όταν άνθρωποι στον περίγυρο μου ενδιαφέρονται και συζητάνε παθιασμένα για αυτό. Ο κύριος λόγος; Είναι πάρα πολύ απλό. Έχω την αίσθηση πως οποιαδήποτε κουβέντα γίνεται γύρω από τον ελληνικό αθλητισμό δεν έχει να κάνει με τον αθλητισμό. Ακούω φίλους μου να ασχολούνται με δικαστικές αποφάσεις, θέματα αθλητικού δικαίου, ορισμούς διαιτητών, ποινικά αδικήματα, απειλές, συγκρούσεις οπαδών, δηλώσεις προέδρων, ανακοινώσεις ομάδων, «παραρτήματα», replays σε VAR, τιμωρίες και τόσα άλλα. Και απλά όλο αυτό μου προκαλεί μια τρομακτική βαρεμάρα.

Ο αθλητισμός έχει πάρα πολλά καλά. Μπορεί μέχρι και να εμπνεύσει τον κόσμο σε μερικές περιπτώσεις. Ξέρετε ποιο είναι το κυριότερο για εμένα; Με ψυχαγωγεί και έχει πλάκα. Όταν σταματάς να ασχολείσαι με το άθλημα αυτό καθ’εαυτό και περνάς στα γύρω γύρω, σταματάει να έχει πλάκα. Αν, δε, βάλω μέσα στο μίγμα και δικαστήρια, δικόγραφα, αποφάσεις, ανακοινώσεις, εικασίες, «στημένους» διαιτητές κλπ. σταματάει εντελώς να έχει πλάκα.

Οπότε σαν άμυνα θα σταματήσω να ασχολούμαι με κάτι που θα έπρεπε να είναι ψυχαγωγικό, αλλά για να το δω θα πρέπει να έχω επίγνωση των συσχετισμών της δυναμικής των ιδιοκτητών ομάδων, πώς μπορούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη, ποια μπορεί να είναι η σχέση τους με την εκάστοτε κυβέρνηση, πώς αντιδρούν σε αυτό οι οργανωμένοι οπαδοί κλπ. Απλά θέλω να δω μπάλα/μπάσκετ (τα δύο sports που προτιμώ να βλέπω). Τα άλλα δε με ενδιαφέρουν. Όχι απλά δε με ενδιαφέρουν, μου αφαιρούν κάθε πιθανό ενδιαφέρον.

Όσοι ακούν Shake n’ Bake θα έχουν καταλάβει ότι είμαι με τη σειρά μου ακροατής πολλών podcasts. Αν κάποιος με πετύχει με ακουστικά, θα ακούω σίγουρα κάποιο podcast (συνήθως για το ΝΒΑ). Ένα από τα powerhouses αυτού του χώρου είναι το αμερικανικό Ringer του πασίγνωστου Bill Simmons. Τις προάλλες, λοιπόν, άκουγα ένα επεισόδιο για τον Reggie Miller, όπου ο ίδιος ο Podfather (οπαδός των Boston Celtics) συζητούσε με τον Shea Serrano (οπαδός των San Antonio Spurs) για τον Reggie που ήταν παιδικός ήρωας του δεύτερου. Το podcast ήταν τόσο διασκεδαστικό που έπιασα τον εαυτό μου να γελάει δυνατά ανά φάσεις. Αντίστοιχα επεισόδια υπάρχουν για το football, το baseball κλπ. Σκέφτηκα πόσο ΑΔΥΝΑΤΟ θα ήταν να συμβεί αυτό στην Ελλάδα, πόσο μεγάλες θα ήταν οι αντιδράσεις για κάτι τόσο «ελεύθερο». Αναγκαστικά, λοιπόν, τα πάντα «φιλτράρονται». Όταν, όμως, κάτι «φιλτράρεται» δεν είναι τόσο αληθινό και βγαίνει πιο «νερόβραστο». Πόσα γέλια και ωραίες διαφωνίες χάνουμε;

Μερικές μέρες μετά κι ενώ είχα γυρίσει από τη δουλειά το κινητό μου άρχισε να χτυπάει. Κοίταξα και τα μηνύματα ήταν από ένα γκρουπ φίλων όπου τα θέματα είναι σχεδόν στο 99% αθλητικά. Επειδή έπρεπε να βγάλω τη σκύλα μου βόλτα το αγνόησα. Μετά από λίγο έκανε σαν δαιμονισμένο. «Τι στο διάολο έχει σήμερα και έχουν τρελαθεί όλοι;» σκέφτηκα. Ήταν ο τελικός league cup στο volley. «Τι τους νοιάζει μωρέ;» ξανασκέφτηκα. Κανένας τους δε βλέπει volley. Ο Dom («Παναθηναϊκός»), δε, πρωτοστατούσε στην κουβέντα. Τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν. Γελούσα μόνο που τα έβλεπα γιατί όλοι ήταν παντελώς άσχετοι με το άθλημα. Το διασκέδαζαν με την ψυχή τους όμως. Για μια στιγμή σκέφτηκα να ανοίξω την τηλεόραση, αλλά τελικά δεν το έκανα κι έφυγα. Στο δρόμο, όμως, μπήκα στο live του gazzetta να δω το σκορ. Είδα τα σχόλια και το έκλεισα κατ’ ευθείαν.

Το ίδιο έγινε και στον πρόσφατο αγώνα του Ολυμπιακού με την Άρσεναλ. Το chat είχε πάρει φωτιά, ο καθένας έλεγε τη χαζομάρα του και γελούσε, όλοι είχαν τρελαθεί. Από τον φίλο μου το Νίκο που έφυγε νωρίτερα γιατί βαριόταν την παράταση και παρέσυρε μαζί του τον Κώστα (δεν είχε αυτοκίνητο) που γκρίνιαζε, μέχρι τον Dom που εξομολογήθηκε ότι είχε χρόνια να πανηγυρίσει έτσι γκολ (λογικό γιατί τα τελευταία χρόνια δεν πρέπει να έχει δει πάνω από 2 ώρες ποδόσφαιρο). Πάλι σκέφτηκα «αυτό έχει πλάκα».

Ο Dom εδώ και χρόνια λέει στο Shake n’ Bake, «βρείτε μια ομάδα του ΝΒΑ, υποστηρίξτε τη, αφιερώστε χρόνο να τη μάθετε και να γίνετε οπαδός της και θα σας δώσει πίσω πράγματα». Σε λιγοστές συζητήσεις με την παρέα έχει εκφράσει τη στενοχώρια του που κανένας από εμάς δεν υποστηρίζει τους Celtics γιατί έτσι θα είχαν ένα ακόμα κοινό ενδιαφέρον. Έχει γίνει, όμως, κάτι άλλο. Σχεδόν κανένας δεν υποστηρίζει τους Celtics, οπότε οι «καυγάδες» μας είναι πολύωροι, αλλά γεμάτοι γέλιο. Το δέσιμο είναι εκεί ακόμα κι αν είναι για λόγους που δε θα ήθελε ο Δομήνικος.

Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Ο αθλητισμός να είναι κάτι ωραίο, κάτι δημιουργικό, κάτι που σου προκαλεί όμορφα συναισθήματα. Προσέξτε. Όχι πάντα καλά, γιατί και η ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλά όμορφα, γεμάτα συναισθήματα. Κι αυτά τα συναισθήματα δεν εμπεριέχουν πώς θα γαμήσουμε τη μάνα του αντιπάλου, πώς δείραμε τους οπαδούς κλπ. Αυτή η τοξικότητα είναι που καταστρέφει τον ελληνικό αθλητισμό. Έχουμε «εκπαιδευτεί» από μικροί να μισούμε τον αντίπαλο, να θέλουμε να τον διαλύσουμε, να μην μπορούμε να συνυπάρξουμε μαζί του αν δεν τον εξαφανίσουμε από μπροστά μας (αν χρειαστεί και με τη βία). Και όλα αυτά ενώ τις περισσότερες φορές δεν ασχολούμαστε ΚΑΝ με το αθλητικό κομμάτι.

Πολλοί θεωρούν ότι η ομάδα τους είναι «εκλεκτή», ότι είναι «ιδέα» ή «θρησκεία», ότι είναι «καλύτεροι από τους άλλους». Και για αυτόν το λόγο ψάχνουν πάντα να βρούμε τους κακούς μεταξύ των οπαδών. Ποιοι είναι χειρότεροι, ποιοι είναι πιο πιστοί, ποιοι είναι πιο αληθινοί. Αντίστοιχα όταν παίζει η εθνική ομάδα είναι περήφανοι ως Έλληνες. Θεωρούν ότι μόνο εμείς έχουμε «ψυχή», «καρδιά», «φιλότιμο». Προσπαθούν να ικανοποιήσουν την εθνική ματαιοδοξία τους μέσα από μια αθλητική επιτυχία.

Θα σας πω ένα μυστικό (και συγγνώμη για τον πατροναριστικό τόνο μου). Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Όλοι είναι ίδιοι. Έγινα Ολυμπιακός στα πέντε μου γιατί με έκανε ο αδελφός μου. Αν ο αδελφός μου ήταν Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης κλπ. θα είχα γίνει κάτι άλλο. Αντίστοιχες ιστορίες έχουμε όλοι μας. Κάποιοι γιατί γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν σε μέρη με ισχυρούς πυρήνες ομάδων, κάποιοι γιατί θέλησαν να αντιδράσουν σε αυτούς τους πυρήνες, κάποιοι από τον μπαμπά τους, τον παππού τους, τον αδελφό τους, τον φίλο τους. Απλά έτυχε. Όπως έτυχε ότι γεννηθήκαμε και Έλληνες. Δεν είμαστε εκλεκτοί, δεν υπηρετούμε κάποιους νόμους της μοίρας, ούτε είμαστε οπαδοί μιας θρησκείας.

Γενικά θέλω να είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Δεν πιστεύω, όμως, ότι αυτό το πρόβλημα θα λυθεί ποτέ στην Ελλάδα. Δεν είναι ότι οι Αμερικανοί είναι καλύτεροι από εμάς. Απλά αυτή είναι η κουλτούρα τους στον αθλητισμό. Εκπαιδεύονται από μικροί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κάτι το οποίο εδώ δε γίνεται, αλλά για πολλούς λόγους καλλιεργείται αυτό το μίσος και η δηλητηριώδης ατμόσφαιρα. Χίλιες φορές να μην ξαναδώ ποτέ ελληνικό αθλητισμό παρά να υποβάλω τον εαυτό μου (και πιθανώς τα παιδιά μου) σε κάτι τόσο βαρετό και «άρρωστο».

Χάρη στο internet, ωστόσο, για όλα υπάρχει μια λύση. Μπορούμε πλέον να δούμε τα πάντα, να μάθουμε τα πάντα, να γίνουμε άσπονδοι οπαδοί των Milwaukee Bucks (κι ας μεταφέρουμε και λίγη από την αρνητικότητα μας εκεί) ή των Boston Celtics. Μπορούμε να ξεφύγουμε από όλο αυτό. Αρκεί να το επιλέξουμε.

Στην παρέα μου φέτος μπήκε ένα στοίχημα για την Premier League. Έχει να κάνει κάτι με την Chelsea, την Ευρώπη και μπιφτέκια/μπριζόλες. Δεν ξέρω ακριβώς πώς, αλλά κάπως συνδυάζονται όλα αυτά. Και ξέρετε τι; Έχει πλάκα. Μακάρι κάποτε να μπορούσαμε να το δούμε (όχι στην παρέα, αλλά μαζικά) κάπως αλλιώς και στην Ελλάδα.

Μάνος

Shake n' Bake Social Media

facebook | twitter | instagram

Shake n' Bake Podcast

spotify | itunes | mixcloud | youtube