Ιch bin ein... Sportingner!

Yπερβάλλω βεβαίως (στη δήλωση της μη συμπαθείας προς τον Σπόρτιγκ), αλλά με εξυπηρετεί: για λόγους οικονομίας του έπους, όπως έλεγε κι ένας φιλόλογός μας στην Ιωνίδειο, προσπαθώντας να μας εξηγήσει για ποιον λόγο πλάτειαζαν οι αρχαίοι τραγωδοί…

Αυτό πάλι με την περίφημη δημόσια δήλωση του JFK στις 26 Ιουνίου του 1963 στο Δυτικό Βερολίνο το εννοώ και μολονότι η έκφραση πάσχει από γραμματικής πλευράς, την υιοθετώ και την παραφράζω σε «Ιch bin ein… Sportingner». Από χθες το βράδυ, προϊόντος του reunion πασών των (αρσενικών και θηλυκών) γενεών του Σπόρτιγκ, ο καθένας θα αισθανόταν συγκινημένος και θα παραδεχόταν ότι πήγε ουδέτερος στο «Οσονούπω» (του Ζευγώλη στην Πλατεία Καισαριανής) κι έφυγε φόλα Σπορτιγκίτης!

Παρεμπιπτόντως στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν πράγματι μεγάλη καυχησιά να πει κάποιος «civis Romanus sum» το οποίο παράφρασαν τόσο ο Κένεντι, όσο και οι ουδέτεροι παρατυχόντες στο soirée του ιστορικού συλλόγου των Πατησίων: όντως ο Σπόρτιγκ είναι ένας ιστορικός σύλλογος, που ωστόσο τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε χειμερία νάρκη και γι' αυτό μια ομάδα ανθρώπων (που αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός του) βάλθηκαν εσχάτως να τον ξυπνήσουν και να του ξαναδώσουν ζωή…

Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη, αυτό δεν λένε; Πήγα λοιπόν κι ελόγου μου σε αυτή την εκδήλωση που δεν ήταν μνημόσυνο (του τύπου «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»), αλλά το… βιολογικώς αντίθετο: τα γεννητούρια και στο καπάκι τα βαφτίσια μιας επιχείρησης επανασύστασης του Σπόρτιγκ, που μετά τη δόξα, ακολούθησε τη νομοτελειακή πεπατημένη και πήρε την κάτω βόλτα. Αποτέλεσμα; Η μεν ομάδα των ανδρών που κάποτε πρωταγωνιστούσε στην Α' Εθνική, ρύθμιζε τη μάχη του τίτλου και γεννοβολούσε παικταράδες και δη σκόρερ ολκής, κατάντησε να παίζει στη Γ' Εθνική, η δε ομάδα των γυναικών η οποία δημιούργησε τη δεύτερη μεγαλύτερη δυναστεία στα χρονικά του ελληνικού μπάσκετ (μετά τους άνδρες του Παναθηναϊκού: 21 έναντι 31 πρωταθλημάτων) εδώ και τρία χρόνια βολοδέρνει στην Α2.

O tempora, o mores, που 'λεγε και μια ψυχή στα αρχαία Πατήσια!

Στα σύγχρονα Πατήσια, τώρα, κάμποσες ψυχές βαρέθηκαν να βλέπουν την ελεύθερη πτώση του Σπόρτιγκ, που δεν ήταν απλώς το αθλητικό λίκνο τους, αλλά κάτι πολύ πιο σπουδαίο: «το αμόνι πάνω στο οποίο σφυρηλατήθηκαν οι χαρακτήρες μας και καθορίστηκαν οι ζωές μας», όπως με γλαφυρότητα τόνισε χθες το βράδυ ο υποναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού Στέλιος Φενέκος, ο οποίος ηγείται αυτής της συμπαράταξης των παλαίμαχων αθλητών και αθλητριών, που χρησιμοποιούν το κοινό παρελθόν «ως φάρο επαναπροσδιορισμού για να ξαναβρούμε τον χαμένο προσανατολισμό μας»!

Ακούγεται όντως πομπώδες, στομφώδες και μεγαλόστομο αυτό το… project, αλλά όχι και ανεδαφικό, άλλωστε ο Φενέκος, ο Ντίνος Αγγελίδης, η Άννυ Κωνσταντινίδου και όσοι άλλοι πιστοί ανταποκρίθηκαν ασμένως στο προσκλητήριο σωτηρίας του Σπόρτιγκ (συμμετέχοντας στη διοίκηση) δεν είναι ούτε γραφειοκράτες ούτε αυτιστικοί!

Το επισημαίνω αυτό μετά λόγου γνώσεως (και δη ναυτικής γνώσεως), διότι τον περασμένο Απρίλιο ο 53χρονος Φενέκος τα βρόντηξε από το Πολεμικό Ναυτικό έχοντας φτάσει στο βαθμό του υποναυάρχου, διαμαρτυρόμενος για τον χαρακτηρισμό «αυτιστικοί και γραφειοκράτες» που προσήψε συλλήβδην στους Έλληνες στρατιωτικούς ο Ευάγγελος Βενιζέλος! Ο νυν πρόεδρος του Σπόρτιγκ είχε διαφωνήσει με την αγορά δύο νέων υποβρυχίων και με την κατάργηση των σχολών εκπαίδευσης και τσατίστηκε όταν άκουσε τον υπουργό να αναρωτιέται με ειρωνικό τόνο, «μα πότε κάνει εκπαίδευση το Πολεμικό Ναυτικό, πριν ή μετά τις δεξιώσεις;».

Γελώ τώρα διότι έχω στο νου μου τη δεξίωση που εκτυλίσσεται με σπαρταριστό τρόπο στην κωμωδία «Η Αλίκη στο Ναυτικό», αλλά για τον Σπόρτιγκ όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια συνίστανται σε τραγωδία, προϊούσης της οποίας δεν πρόλαβε να παρέμβει κανείς από μηχανής θεός, ώστε να την αποτρέψει ή να περιορίσει το μέγεθός της. Ποτέ δεν είναι αργά όμως, άλλωστε (όπως γράφει στο τατουάζ του και ο Πάμπλο Γκαρσία), «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς»...

Ο Σπόρτιγκ είναι μια παλιά, όμορφη κι ένδοξη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, η οποία μάλιστα διανθίζεται από πολλές πρωτιές και μοναδικότητες σε έμψυχα όντα και άψυχα πράγματα, που ωστόσο κι αυτά έχουν ψυχή! Για παράδειγμα το επί της οδού Ηλία Ζερβού (ανήσυχου πνεύματος και ριζοσπάστη του 19ου αιώνα) κείμενο γήπεδο είναι το πρώτο που επιστρώθηκε με πίσσα, το πρώτο (αυτόνομο, χωρίς δηλαδή να υπολογίζεται ο «Τάφος του Ινδού») που σκεπάστηκε, το πρώτο στο οποίο τοποθετήθηκε παρκέ!

Ο Αθλητικός Όμιλος Σπόρτιγκ ιδρύθηκε το 1936 από Έλληνες του Πέρα, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα Πατήσια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και (πολλοί εξ αυτών) είχαν φοιτήσει στην περίφημη Ροβέρτεια Σχολή της Κωνσταντινούπολης, που λογίζεται ως το πρώτο αθλητικό κολέγιο στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Αυτός ο διεθνής και κοσμοπολίτικος χαρακτήρας έδωσε από την πρώτη στιγμή το στίγμα και την ταυτότητα της ομάδας, εξ ου και η μεγάλη πέραση που είχαν στις τάξεις του οι ξένες λέξεις: για παράδειγμα ο (επονομαζόμενος «Σουηδός», ένεκα των ξανθών μαλλιών του) Βαγγέλης Νικητόπουλος χρησιμοποιούσε συχνά τη γαλλική λέξη «pannier» αντί για καλάθι, ενώ ο Δημήτρης Σεντούκας έδινε πάντοτε έμφαση στα περίφημη «fundamentals» (βασικά).

Τη φανέλα του Σπόρτιγκ έχουν φορέσει μερικές από τις πιο εμβληματικές φιγούρες στα χρονικά του ελληνικού μπάσκετ και δη δεινοί σκόρερ, όπως (ανά εποχή) ο Φαίδων Ματθαίου, ο Νικήτας Αλιμπράντης (που παράτησε την Ιατρική για χάρη του μπάσκετ), ο Γιώργος Κολοκυθάς, ο Γιώργος Διαμαντόπουλος, ο Γιώργος Μπαρλάς, ο Παύλος Σταμέλος, ο («Γκάλης των Πατησίων») Ντέιβιντ Καλιγκάρις, ο Μίτσελ Ουίγκινς, ο συχωρεμένος Αλφόνσο Φορντ. Παράλληλα ο Σπόρτιγκ υπήρξε μόνιμος τροφοδότης των εθνικών ομάδων ανδρών και γυναικών, αλλά και λίκνον από το οποίο αναδείχθηκαν σπουδαίοι παράγοντες (προεξάρχοντος του αξεπέραστου πιονιέρου Βλαδίμηρου Βάλλα) προπονητές, διαιτητές, δημοσιογράφοι, ακόμη και φίλαθλοι που ανέκαθεν έφεραν την ταμπέλα του sui generis!

Για πολλά χρόνια όντως ίσχυε το έκαστος στο είδος του και ο Σπόρτιγκ στο ξεχωριστό μπασκετικό είδος!

Μόνο και μόνο τιμής ένεκεν και από σεβασμό στην ιστορική κληρονομιά που κουβαλάει αυτή η ομάδα, θα έπρεπε να αναφέρω μια πλειάδα ονομάτων ανδρών και γυναικών που λάμπρυναν την πορεία του Σπόρτιγκ, αλλά θα μπλέξω και θα παρεξηγηθώ διότι κάποιοι και κάποιες θα διαφύγουν. Χάρηκα πάντως που χθες το βράδυ είδα μαζεμένες όλες τις γενιές του συλλόγου και κυρίως χάρηκα διότι όλοι και όλες συντάχθηκαν πρόθυμα στον αγώνα της επανίδρυσης του (πατησιώτικου) κράτους!