Έξω από το μαύρο! ΤΩΡΑ!

Όταν πριν από χρόνια άνοιξα το πρώτο μου blog και αφού ξεπερασα την ολοκαίνουργια χαρά της άμεσης επικοινωνίας με τον κόσμο, το πρώτο πράγμα που μου ’κανε εντύπωση ήταν οι «κραυγές» των ανθρώπων, που έπασχαν από κατάθλιψη.
Χθες διάβασα με μεγάλη προσοχή του εξαιρετικό post του Γιώργου Καραμάνου με θέμα την περίπτωση του Μπρένο της Μπάγερν.
Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι στην άψογη ανάλυσή του για τι και πώς συμβαίνει σε πολλούς αθλητές (ποδοσφαιριστές) της Μπουντεσλίγκα.
Μέχρι τώρα οι ψυχίατροι υποστήριζαν (και είχαν δίκιο) ότι τρεις είναι οι λόγοι που ένας άνθρωπος πρέπει οπωσδήποτε να περάσει τη λεγόμενη «περίοδο πένθους»: Η απώλεια (θάνατος) αγαπημένου προσώπου. Η απώλεια της περιουσίας. Η απώλεια του έρωτα.
Όταν συμβεί ένα απ’ αυτά τότε ο άνθρωπος «πενθεί». Δηλαδή, μελαγχολεί. Ο-πωσ-δή-πο-τε. Σε άλλους αυτή η «περίοδος πένθους» διαρκεί λιγότερο και σε άλλους περισσότερο. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί/ες που δεν το ξεπερνούν ποτέ. Είναι θέμα εσωτερικής δύναμης πόσο γρήγορα και αν το ξεπεράσεις. Αν ο θάνατος αφορά την αγαπημένη γιαγιά ξεπερνιέται σχετικά γρήγορα, αν είναι θάνατος του παιδιού δεν ξεπερνιέται ποτέ… κλπ.
Σήμερα οι λόγοι που δημιουργούν αυτό το «πένθος» αυξήθηκαν... Και το χειρότερο είναι ότι η εμπειρία των ειδικών δεν είναι ανάλογη, καθώς δεν υπάρχει χρόνος για μελέτη των συμπτωμάτων. Έρχονται καταιγιστικά νέες δηλητηριώδεις καταστάσεις.
Θα σας πω από την εμπειρία μου στην τηλεόραση.
Το να γίνεις «διάσημος» σε αυτό το μέσον ήταν τόσο δύσκολο (ακατόρθωτο) όσο εύκολο. Όλοι/ες ηθελαν να βγάλουν τη μούρη τους στο γιαλί. Φυσικά οι περισσότεροι/ες δεν το κατάφεραν ποτέ. Βασικά δεν είχαν την άκρη… ή την τύχη. Εκείνοι όμως που την έβγαλαν (τη μούρη) δεν προσπάθησαν πολύ και το σημαντικότερο, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ήταν προετοιμασμένοι γι’ αυτό που θα επακολουθούσε:
Είναι ένα παιδί από την επαρχία. Το όνειρό του π.χ. να γίνει δημοσιογράφος. Έρχεται στην πρωτεύουσα, μοχθεί, κάνει υποχωρήσεις, πεινάει, προχωράει, πισωπατάει και σιγά-σιγά φτάνει στο ποθητό αποτέλεσμα: Γράφει ένα μικρό ρεπορτάζ σε μια εφημερίδα. Η τύχη το φέρνει και προσλαμβάνεται σε ένα κανάλι. Να γράφει, να κάνει τη λάντζα… και εντελώς ξαφνικά μια μέρα ένας (υψηλά ιστάμενος) του λέει: «Μεθαύριο ξεκινάς καθημερινή live εκπομπή! Ετοιμάσου!»
Ας αφήσουμε για λίγο τη σημερινή εποχή, που οι φάτσες στην τηλεόραση περνούν σαν δαιμονισμένο τρένο, και ας πάμε καμιά δεκαπενταριά χρόνια πίσω. Προφανώς δεν το ξέρετε, αλλά τουλάχιστον το 90% αυτών που σήμερα εννοούμε «TV stars» έγιναν αυτό που έγιναν με τον τρόπο που σας παραθέτω στην προηγούμενη παράγραφο.
Είτε γιατί ήταν πολύ όμορφη και ήθελε να τη φιστικώσει ο υπεύθυνος. Είτε γιατί ο υπεύθυνος την είχε δει «μάγος του casting». Είτε γιατί έπρεπε να βρεθεί μια λύση εκείνη τη στιγμή, γιατί το αφεντικό είχε ένα περίεργο weekend στη Μύκονο και ήταν στα ντουζένια του.
Μεθαύριο λοιπόν, αυτός ο ανυποψίαστος άνθρωπος βρίσκεται μπροστά σε μερικές κάμερες και προβολείς που στέλνουν την εικόνα του στα σπίτια του κόσμου.
Προσέξτε: από τη μια στιγμή στην άλλη.
Κάτι σαν το κουμπί ON.
Το πατάς και είσαι στο προσκήνιο.
Έχετε ποτέ σκεφτεί τι συμβαίνει από εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή και μετά; Με το που βγαίνει από το studio το κινητό του κτυπάει ασταμάτητα. Οι δικοί του άνθρωποι (η μαμά του, η γκόμενά του, οι κολλητοί του κλπ) τον βομβαρδίζουν με «μπράβο». Ακολουθούν ΑΜΕΣΩΣ άνθρωποι που είχαν να του τηλεφωνήσουν χρόνια. Μόλις περπατήσει στον διάδρομο του καναλιού που δουλεύει, ανακαλύπτει ότι όλοι του χαμογελούν, οι μοντέλες στον διάδρομο τον χαιρετούν πολύ... θερμά, ενώ μέχρι τότε απλώς διασταυρώνονταν μαζί του. Βγαίνοντας από το κτίριο τα πράγματα χειροτερεύουν: Του χαμογελούν στον δρόμο άγνωστοι, του λένε ΜΟΝΟ καλά λόγιαλ του ζητάνε χάρες.
Από τη μια στιγμή στην άλλη η ζωή του άλλαξε. Το σημαντικό είναι ότι όχι μονο άλλαξε, αλλά ότι άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη.
ΟΝ!
Για σκεφθείτε το λίγο: Παύει να περιμένει στις ουρές (όλοι του/της δίνουν τη σειρά τους ή το συνηθέστερο: Οι υπεύθυνοι δεν τους επιτρέπουν να κάτσουν στην ουρά), πολλαπλασιάζουν το εισόδημά τους και αρχίζουν να πληρώνουν λιγότερο, αφού αρχίζουν τα κεράσματα, οι εκπτώσεις, χορηγίες κ.λ.π. Παύουν να φλερτάρουν και αντ’ αυτού τους/τις φλερτάρουν. Με άλλα λόγια παύουν να ζουν (απολαμβάνουν) την περίπτωση της χυλόπιτας, γενικώς της μη αποδοχής. Μιλούν στον ενικό σε ανθρώπους που χθες θα έπρεπε να στείλουν αίτηση για να τους κοιτάξουν απλώς στα μάτια. Πάνε αμέσως στη Μύκονο. Αποκτούν ταχύτατα αυλή και ΠΟΤΕ μα ποτέεεεεεε δεν φτάνει μέχρι τα αυτιά τους μια αρνητική κριτική. ΟΛΟΙ όσοι έχουν ηχητική επαφή μαζί τους, τους λένε ΠΑΝΤΑ τα καλύτερα. Ακόμα και όσοι (βασικά αυτοί) τους σιχαίνονται.
Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα… Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε τι συμβαίνει από εκείνη τη στιγμή και μετά σ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν είχαν δει ότι θα έκαναν ούτε καν το 1% αυτών που κάνουν.
Το πολύ μπράβο, το πολύ χειροκρότημα ακόμα κι όταν ανάψεις ένα σπίρτο, το πολύ κτύπημα στην πλάτη και βέβαια η εξουσία είναι κάκιστοι σύμβουλοι. Μπροστά τους τα βαριά ναρκωτικά μοιάζουν με τσάι με κουλουράκια.
ΟΚ: Αυτό είναι το καλό μέρος.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Το απόλυτο μαύρο. Η μελαγχολία που λέγαμε.
Πότε συμβαίνει αυτό;
Όταν –για κάποιον ξαφνικό λόγο… η ζωή έχει πολύ χιούμορ– από τη μια στιγμή στην άλλη, τους παίρνουν αυτά που τόσο εύκολα τους έχουν δώσει. Τα παραδείγματα των παιδιών που έγιναν για λίγο «διάσημα» λόγω της συμμετοχής τους σε ένα ριάλιτι, είναι η επιβεβαίωση. Συνάντησα πέρσι μια κοπέλα –δεν θυμάμαι καν το όνομά της, βασικά δεν τη θυμόμουν καθόλου– που είχε πάει καλά σε ένα ριάλιτι πριν από μερικά χρόνια. Η μόνη που θυμόταν ότι ήταν διάσημη ήταν η ίδια. Πολύ αμφιβάλλω αν το θυμούνταν και οι θλιβεροί «κολλητοί» της. Μιλούσε όλο το βράδυ για τον εαυτό της λες και μπροστά της ο Λαζόπουλος είναι ένα τίποτα. Κοιτούσε συνεχώς αν την κοιτάζουν (που δεν την κοίταζαν), ανοιγόκλεινε ναζιάρικα τα μάτια σε όποιον πλησίαζε, και βέβαια ήταν λιώμα στην κόκα. Ξέχασα να σας πω ότι τη συνάντησα στο χωριό της, εκεί που έτσι κι αλλιώς την ήξεραν όλοι. Ξανάρχισε να πληρώνει, ξανάρχισε να περιμένει στη σειρά, ξανάρχισε να φλερτάρει, ξανάρχισαν να της λένε την αλήθεια.
Με-λα-γχο-λί-α.
Κα-τά-θλι-ψη!
Κρίση πανικού.
Πείτε το όπως θέλετε.
Η απώλεια είναι η μαγική λέξη για την κατάθλιψη (θάνατος-περιουσία-έρωτας). Η έλλειψη είναι που κάνει τον ναρκομανή άρρωστο.
Ο θάνατος (απώλεια) της κορούλας του έστειλε στην αυτοκτονία τον Ρόμπερτ Ένκε.
Η ενδεχόμενη απώλεια της αναγνωρισιμότητάς του έστειλε στο ψυχιατρείο τον Μπρένο.
Πρέπει να δείτε τι ψυχοφάρμακα παίρνουν όλοι αυτοί που τους έχουν κόψει τις εκπομπές. Δείτε πώς λάμπουν (από ανακούφιση) οι παρουσιαστές του Alter όταν ξαναβγαίνουν ύστερα από καιρό στο γυαλί. Η έλλειψη της περιφοράς της εικόνας τους μπορεί να τους κάνει να κόβουν βόλτες γύρω-γύρω από τα ψυχιατρεία.
Θυμηθείτε την έξαψη στο πρόσωπο της Ρούλας Κορομηλά, όταν πέρυσι ξαναβγήκε ύστερα από χρόνια στην τηλεόραση.
Για τον ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ λόγο οι πολιτικοί ζουν στον ΚΟΣΜΟ τους.
Το θέμα κατά τη γνώμη μου (και σοβαρολογώ) είναι ελάχιστα πολιτικό και βασικά κοινωνιολογικό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν. Και είναι φυσικό να του δίνουν (μόνο) μια κομματική απάντηση ή να τους θεωρούν παντελώς ανίκανους. Αυτός που απολαμβάνει την αιφνίδια αναγνωρισιμότητα, αποδοχή, «διασημότητα», εξουσία, δεν θα κάνει ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ για να αλλάξει την κατάσταση που του χάρισε όλα αυτά. Γι’ αυτό και η τηλεόραση έμεινε στάσιμη, γι’ αυτό και η πολιτική είναι αυτή η μούντζα που βλέπουμε.
Όταν λέμε «πολιτικό κόστος», να ξέρουμε τι λέμε.
Ωραίαααα… Χεστήκαμε όμως στο φινάλε για τους διάσημους, με μας τι γίνεται;
Α-ΚΡΙ-ΒΩΣ το ίδιο.
Όταν σε έχουν διώξει από τη δουλειά σου, όταν είσαι άνεργος με οικογένεια είτε είσαι άνεργος χωρίς οικογένεια, όταν η μάνα σου είναι άρρωστη και δεν μπορείς να βοηθήσεις, όταν ο παππούς σου δεν έχει μία και θες να τον κεράσεις έναν καφέ αλλά δεν μπορείς, όταν η γκόμενά σου κάνει πίπες στον κολλητό σου, όταν ο γκόμενος είναι ο τύπος που του κανει πίπες η γκόμενα του κολλητού του, όταν η μάνα σου σε πιέζει, όταν το αφεντικό σου σε προσβάλλει, όταν δεν σηκώνεις τα τηλέφωνα μπας και είναι από την τράπεζα, όταν ζηλεύεις ανόητα πραγματα, όταν δεν σου τηλεφωνούν μετά το interview, όταν δεν μπορείς να πάρεις μια μπάλα του γιου σου, όταν δεν έχεις να πας να φτιάξεις τα μαλλιά σου, όταν δεν πας διακοπές, όταν οι τοίχοι του δωματίου είναι πιο μπεζ από όσο μπεζ είναι στην πραγματικότητα, τότε δεν είσαι απελπισμένος/η… ούτε καν αγανακτισμένος/η… Είσαι ΣΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.
Δεν θες να βγεις από τους τέσσερις μπεζ τοίχους σου.
Καλώστηνε την κρίση πανικού.
Δεν θες να διαβάσεις, δεν θες να γκομενίσεις, δεν θες να μιλήσεις για τον Σχορτσιανίτη, δεν θες καν να σερφάρεις, πόσο πολύ να σκέφτεσαι τους λογαριασμούς, που φυσικά λόγω αυτοάμυνας δεν ανοίγεις.

Πενθείς...

Το καταλαβαίνεις ε;
Το επαναλαμβάνω:
Πενθείς ε;
Αλήθεια τι πενθείς;
Την απώλεια… τη γαμημένη απώλεια.
Την απώλεια του να μπορείς να κεράσεις τον παππούκα ένα καφεδάκι.
Την απώλεια να μπορείς να πάρεις ένα Playmobil στην κόρη σου και να της πεις ότι και συ έπαιζες με τα ίδια.
Την απώλεια να μπορείς να πεις στο αφεντικό σου: «Άντε γαμήσου!»
Την απώλεια να βγεις και να φλερτάρεις και να γελάς χαρούμενα.
Την απώλεια να κάτσεις αγκαλιά με τη γυναίκα σου στον καναπέ και να λέτε βλακειούλες.
Με άλλα λόγια: απολέσαμε τον εαυτό μας, αφού όλα αυτά κομματάκι-κομματάκι σαν παζλ, φτιάχνουν τον Γιάννη, τον Μίλτο, τη Βέρα, την Ειρήνη, τον Σπύρο. Χωρίς αυτά, αν μη τι άλλο είστε μισοί άνθρωποι.
Αλήθεια, θέλετε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο;
Όχι πολύ, ε;
Είμαι 55 χρονών και θέλω να πιστεύω ότι μπορώ να παρατηρώ τους ανθρώπους… Πρώτη φορά βλέπω τόσους πολλούς καταθλιπτικούς μαζεμένους, στιβαγμένους τον ένα πίσω από τον άλλον.
Για θυμηθείτε λίγο: Πριν από μερικά μόνο χρόνια είχαμε αυτό το θείο εθνικό ταλέντο να τα σατιρίζουμε όλα. Όλα όμως… Από τις τρελές αγελάδες, μέχρι το Χρηματιστήριο. Ανέκδοτα, γελοιογραφίες, επιθεωρήσεις, πλάκα στην τηλεόραση, Μητσικώστας, Λαζόπουλος, παλιότερα ο Χάρι Κλυνν κ.λπ. Τώρα βλέπετε πουθενά σάτιρα; Πλάκα; Πείραγμα;
Δυστυχώς η κατάθλιψη δεν είναι φίλη με το χιούμορ, εννοώ στο πλήθος. Γιατί οι περισσότεροι χιουμορίστες είναι στενάχωροι τύποι - ας μην ξεχνάμε ότι το χιούμορ όπως και η τέχνη, είναι κραυγή.
Η μελαγχολία, η κατάθλιψη λατρεύουν την ξάπλα, τον φόβο, το δεν κάνω τίποτα, δεν πάω πουθενά, φυσικά και δεν γουστάρουν τις κραυγές που ξυπνάνε. Το επόμενο στάδιο είναι: δεν βλέπω κανέναν, υποπτεύομαι όλους και όλα… Την ξέρετε τη μανία καταδίωξης; Εξαιρετική κυρία, μην πιείτε καφέ μαζί της please.
Αφού σε καταδιώκουν όλοι και όλα, φυσικό είναι να σε καταδιώξει και ο εαυτός σου. Γι’ αυτό μερικοί προσπαθώντας να ξεφύγουν βλέπουν τον παράθυρο στον 6ο όροφο ως έξοδο κινδύνου.
Δεν μπορώ να σας πω τίποτα παραπάνω απ’ αυτά που με έμαθε ο πατέρας μου. Είναι σχεδόν υποχρέωσή μου. Ως χιουμορίστας λοιπόν έβλεπε τη ζωή σαν καρτούν. Ήταν θιασώτης της άποψης ότι η απλούστερη λύση είναι η καλύτερη και όταν άνοιγε (με μεγάλη χαρά) πόρτες έδειχνε στους ανθρώπους τον ήλιο κι όχι το υπόγειο.
Κάντε μικρά πράγματα που αγαπάτε.
Μη σταματάτε ποτέ να τα κάνετε.
Πάρτε από τα φανάρια ένα μάτσο τριαντάφυλλα και πάτε τα στη γυναίκα σας. Έτσι, no reason… Ειδικά αν είστε τσακωμένοι.
Πάρτε στον γιο σας ή στην κόρη σας αυτό που επιμόνως ζητά, αυτό που θεωρητικά σηκώνει η τσέπη σας. Δεν σας ζητώ να το κάνετε για το παιδί, αλλά για σας, για να ξέρετε ότι μπορείτε, ότι ακόμα και δύσκολο, το κάνατε για να ταΐσετε την αγάπη σας για το παιδί, που μέχρι τώρα την ταΐζετε με ανησυχία.
Τηλεφωνήστε σε έναν φίλο με τον οποίο έχετε τσακωθεί, αλλά σας λείπει.
Βγείτε για έναν καφέ με τη μάνα σας και απολαύστε την γκρίνια της. Σιγά σιγά θα το μαζέψει γιατί θα της αρέσει που βγήκατε για καφέ.
Καταλάβατε;
Στην απώλεια ψάχνουμε πρώτα-πρώτα αυτά που στην πορεία κατακτήσαμε και ξεχνάμε τα ζωτικά, τα καθημερινά, που τα έχουμε απολέσει σιγά-σιγά, ώστε να τα θεωρούμε μέχρι και φυσιολογικά.
Οι περισσότεροι πάσχουν από άγχος.
Πιθανότατα να ’μαι αναίσθητος, αλλά δεν έχω άγχος. Τουλαχιστον όχι συχνά. Θα ’λεγα σπανιότατα… Και τώρα τελευταία περιορίζεται στην κόρη μου για το πώς θα ’ναι η ζωή της.
Τι είναι άραγε άγχος;
Η άγνοια της επόμενης στιγμής.
Ε;
Δεν έχει κανείς άγχος για αυτό που έγινε προχθές το απόγευμα. Εκτός κι αν είναι δολοφόνος που δεν τον έχουν πιάσει.
Το άγχος λοιπόν μας λούζει επειδή δεν ξέρουμε τι θα γίνει μετά…
Έχετε ακούσει μεγαλύτερη αηδία απ’ αυτό;
Έχω να πω μόνο ένα:
Απολαύστε τη στιγμή. Εγώ απολαμβάνω αυτή τη στιγμή που πατάω τα πλήκτρα. Εσείς απολαμβάνετε που ο φθινοπωρινός ήλιος κτυπά το παρμπρίζ. Εσείς απολαμβάνετε μια τυρόπιτα. Εσείς απολαμβάνετε που είναι Σαββατοκύριακο. Εσείς απολαμβάνετε μια γουλιά μπίρα.
Για να βγει κάποιος από την κατάθλιψη πρέπει να απολαύσει τα δώρα που κανείς δεν μπορεί να του κλέψει.
Δεν είναι η ώρα των μεγάλων χαρών, είναι η στιγμή της μικρής χαράς.
Πιάστε την.
Το καλύτερο που σας συμβούλεψα είναι το: Τηλεφωνήστε σε έναν φίλο με τον οποίο έχετε τσακωθεί, αλλά σας λείπει. Ξεκαρφιτσώστε από την ψυχή σας, τουλάχιστον τις καρφίτσες που μπορείτε.
Καλό Σαββατοκύριακο

Μάνος Αντώναρος