Το περισκόπιο και οι μαράκες!

Αν τυχόν διαβάσετε το “βιογραφικό” μου δίπλα από το κείμενο θα δείτε ότι βασικά ξεκίνησα να δημοσιογραφώ (σοβαρά) στην “Αθλητική Ηχώ”. Την εποχή που η εφημερίδα μεσουρανούσε... Εγραφα μάλιστα πολυτελώς. Είχα δικιά μου καθημερινή στήλη ανάμεσα στα θηρία της τότε αθλητικής δημοσιογραφίας. Πιτσιρικάς εγώ...

Δεν κράτησε πολύ (νομίζω έναν χρόνο) γιατί ήθελα (πάντα ήμουν βιαστικός άνθρωπος) να ανοίξω τα φτερά μου και στα άλλα είδη της δουλειάς.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει είδος ρεπορτάζ που δεν έκανα.

Ομως εκείνο το διαβατήριο της Ηχούς έχει ισχύ μέχρι σήμερα... γι' αυτό άλλωστε είμαι εδώ!

Χθες έβλεπα μαζί με τη γυναίκα μου(!!!) την εκπομπή του Βασίλη Σκουντή στον OTE TV... όταν εκείνη γυρισε και μου είπε:

-Τυχεροί οι αθλητικοί δημοσιογράφοι.

-Γιατί το λές;

-Επειδή ασχολούνται με ένα αντικείμενο που αγαπούν οι άνθρωποι.

-Ναι...της είπα. Εχεις δίκιο.

Και έχει δίκιο. Είτε μια ομάδα βάλει 5 γκολ είτε φάει 5 γκολ... είτε σπάσει ο αθλητής το παγκόμσιο ρεκόρ στα 10.000 είτε στραβοπατήσει και πέσει στα 9.998 μέτρα... το θέμα (θέαμα) είναι το ίδιο ενδιαφέρον.

(Ασχετο: γι' αυτο -κατα τη γνώμη μου- το αθλητικό ρεπορτάζ γίνεται από αδιάφορο μέχρι επαχθές όταν μετατρέπεται σε οικονομικό, αστυνομικό ή πολιτικό)

Τον Ιανουάριο του 1984 (πωπωπωπω πέρασαν 30 χρόνια από τότε) ένας σπουδαίος δημοσιογράφος, ο Θοδωρής Σγουρδαίος, με φωναξε στο γραφείο του σε μια καινούργια εφημερίδα που λεγόταν “Ειδήσεις”. Εκδότης ο Θανάσης Πόπωτας από τη Λάρισσα... που σύντομα την πλήρωσε πολύ ακριβά ...τον κυνηγούσαν στην οδό Μητροπόλεως οι τεχνικοί της εφημερίδας για τα δεδουλευμένα τους...καθώς το ΠΑΣΟΚ της εποχής τον εγκατέλειψε στην τύχη του.

-Λοιπόν θα πάς στο αθλητικό... μου'πε ο μακαρίτης ο Σγουρδαίος.

Τον κοίταξα απορημένα.

-Μα τι σχέση έχω εγω με το αθλητικό; τον ρωτησα.

-Εσυ δεν ήσουν που έγραφες στην “Ηχώ;”

-Μάλιστα... αλλά τώρα δεν γράφω πια αθλητικά.

-Δεν πειράζει... εγω ως αθλητικό σε ξέρω... Μπρος πήγαινε να γράφεις τα παρα-αθλητικά... είπε χωρίς να σηκώνει αντίρρηση.

Εκείνη την εποχή ο βασικός μισθός ήταν περίπου 18.000 δρχ. Μου έδωσε λοιπόν 40.000 (wow) δρχ και όλες οι αντιρρήσεις μου εξατμίστηκαν.

Υπέυθυνος του αθλητικού ο Διονύσης Βραϊμάκης που τον είχα υπεύθυνο της σελίδας που έγραφα στην “Ηχώ”... Κάτι μου λέει ότι εκείνος είχε βάλει το χεράκι του.

Εκεί γνωρισα αρκετούς από τους σημερινούς αθλητικούς συντάκτες που μεσουρανούν. Εκεί έγινε φίλος μου ο Δημήτρης Καρύδας, που πάλευε τότε να περάσει τις ειδήσεις του μπάσκετ και που αργότερα περάσαμε μαζί (εκείνος στο studio κι εγω από το σπίτι μου) πολλά άγρια πρωϊνά παρέα με το NBA. O Δημήτρης περιέγραφε τα πράγματα και θαύματα του Μαϊκλ Τζόρνταν κι εγώ του έστελνα mail.

Aνάμεσα τους κι ένας δημοσιογράφος -καμμιά 20αριά χρόνια μεγαλύτερος από εμάς- υπεύθυνος για την ύλη. Ο Γιάννης Σαλταβαρέας.

Σκυθρωπός και με λίγα λόγια.

Τον ψιλοφοβόμουν.

Κάθε μέρα μου άφηνε στο γραφείο μου ένα ιδιόχειρο σημείωμα με τις σκέψεις του γι' αυτα που'χα γραψει στην εφημερίδα που'χε εκδοθεί. Βασικά ειρωνικά.

Δεν ήταν προσβλητικά... ήταν όμως αιχμηρά.

Δεν του απαντούσα ποτέ.

Εκείνος όμως συνέχιζε.

Μια μέρα έγραψα μια είδηση που δεν επιβεβαιώθηκε.

Το σημείωμα έλεγε:

-Δεν διασταυρώνονται μόνο οι δρόμοι, αλλά και οι ειδήσεις.

Το βράδι όμως αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο.

Τον περίμενα να φύγει και του άφησα με τη σειρά μου ένα σημείωμα:

-Φάτε ένα αρχίδι!

(Νομίζω ότι σας έχω πεί ότι πάσχω παιδιόθεν από την ανίατη ασθένεια της άγνοιας κινδύνου).

Την επόμενη τον περίμενα να έρθει στο γραφείο του.

Παρήγγειλε καφέ...άνοιξε τα χαρτιά του και εγω 2-3 γραφεία πιο εκεί παρακολουθούσα με αγωνία.

Πήρε το σημείωμα μου.

Εμεινε εμβρόντητος και μετα άρχισε να γελάει δυνατά. Με φώναξε κοντά του...με σβέρκωσε και μου'δωσε ένα φιλί.

-Επιτέλους! Ήθελα να δω πότε θα αντιδράσεις.

Ηταν ενας λόγιος άνθρωπος με απίστευτο χιούμορ.

Από τους Μολάους της Λακωνίας.

Αγαπούσε πολύ την πατρίδα του.

Γίναμε φίλοι.

Δουλέψαμε μαζί συμπτωματικά σε πολλές δουλειές.

Πάντα είχα κάτι να μάθω απ' αυτον.

Μια μέρα καθώς τρώγαμε στον “Ιππόκαμπο” μου λέει για πρώτη φορά για τον πατέρα μου... τον γελοιογράφο Αρχέλαο.

Αρχισα εγω καμαρωτός-καμαρωτός να του λέω διάφορες ιστορίες... πώς κάνανε πλάκες μαζί με τον Τσιφόρο, τον Σακελλάριο κ.α. Με άκουγε προσεκτικά...

-Ξέρεις... με διέκοψε κάποια στιγμή... όλος ο κόσμος διασκέδαζε με τα σκίτσα του πατέρα σου στο “Ρομάντζο”... εμείς όμως εκεί στους Μολάους της Λακωνίας... μακρυά από την πρωτεύουσα...λίγο μετα τον πόλεμο το βασικο που πέρναμε από τον πατέρα σου, δεν ήταν το χιούμορ, αλλά η γνώση.

Τον κοίταξα απορημένος.

-Για μας οι γελοιογραφίες ήταν εκπαιδευτικές.

-Δεν καταλαβαίνω.

-Να σου πω ένα παράδειγμα. Κάποτε έφτιαξε μια γελοιογραφία με ένα υποβρύχιο και στη λεζάντα έκανε ένα αστείο με το περισκόπιο...που κάποιοι ναύτες μπάνιζαν μια γκόμενα σε ένα ξερονήσι να κάνει ηλιοθεραπεία.

-Ε και;

-Ρε, εμείς δεν είχαμε ιδέα τί ήταν περισκόπιο. Επρεπε να ψάξουμε στην εγκυκλοπαίδεια να μάθουμε... λόγω του πατέρα σου και των άλλων γελοιογράφων αγαπησα να διαβάζω.... να μαθαίνω. Το καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό ήταν... είναι... για μένα;...

Δάκρυσε.

Δεν ήξερα τί να πω.

Μέχρι τότε με ρωτούσαν διάφορα για το πώς έκανε τις γελοιογραφίες... πώς τις σκεφτόταν...αν ήταν δεξιοχειρας...αν χρησιμοποιούσε πενάκι ή μαρκαδόρο...κι άλλα παρόμοια... ποτε κανείς δεν είχε προσεγγίσει τη δουλειά του με τη ματιά του Σαλταβαρέα.

Είχα την βεβαιότητα ότι ούτε ο πατέρας μου το είχε φανταστεί.

Οταν τον συνάντησα (τον πατέρα μου) του μετέφερα την κουβέντα.

Συγκινήθηκε με τη σειρά του... Εφτιαξε στα γρήγορα μια γελοιογραφία με ένα περισκόπιο και μου ζητησε να του τη δωσω.

Τα χέρια του Σαλταβαρέα έτρεμαν όταν την πήρε στα χέρια του.

Του τηλεφώνησε αμέσως τον ευχαρίστησε και του μιλησε με μεγάλο σεβασμό.

Τον κλείδωσα για πάντα στην καρδιά μου. Δεν χρειάζεστε να είστε ο Φρόϊντ για να καταλάβετε γιατί.

Ηξερα ότι αγαπούσε πολύ την μουσική της Λατινικής Αμερικής. Οταν λοιπόν μετά από μερικά χρόνια απέκτησα εκπομπή στον μεγαλύτερο ever ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδας... τον 9.84 του ζήτησα να έρθει καλεσμένος μου μαζί με τους δίσκους του... βινίλιο βέβαια...

Παίζοντας τις μουσικές του ξεστόμισε την λέξη “μαράκες”... χαχαχαχαχαχα... έγινε πανικός... ήμασταν στη δεκαετία του '80... οι λέξεις ήταν μετρημένες... το τι αστείο είπαμε δεν περιγράφεται... αυτο δεν ήταν μουσική εκπομπή... πολιτική επιθεωρηση έγινε...

Ο Γιάννης Σαλταβαρέας έφυγε προχθες από τη ζωή... Στα 75 του... θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη.