Μάνο, αρχίζει το ΝΒΑ

Μια φορά και έναν καιρό, στη Nova, δίναμε στον αέρα το e-mail «της εκπομπής», για να μετατρέψουμε τις μεταμεσονύκτιες μεταδόσεις του ΝΒΑ σε βραδιές διαδραστικότητας με τους τηλεθεατές. Ήταν ένας τρόπος για να μετρηθούμε και παράλληλα να καταπολεμήσουμε τη νύστα.

Πριν φτάσουν Χριστούγεννα, είχαμε μάθει ένα προς ένα τα ονόματα των πιστών και γνωρίζαμε εκ των προτέρων ποιος θα στείλει μία απλή «καλησπέρα», ποιος θα καταθέσει προγνωστικά, ποιος θα αραδιάσει ερωτήματα και ποιος θα βρει ευκαιρία να πει τον καημό του για το ελληνικό πρωτάθλημα.

Υπήρχε και κάποιος που έγραφε ότι παρακολουθούσε ΝΒΑ μόνο και μόνο επειδή του άρεσαν οι περιγραφές μας, εμένα και του Καρύδα. Το όνομά του, όπως το έβλεπα στην επικεφαλίδα του μέιλ, ήταν: «manos antonaros». Όλα πεζά.

Όταν βεβαιώθηκα από τα συμφραζόμενα ότι πρόκειται για τον δημοσιογράφο που πάντοτε εκτιμούσα μολονότι ουδέποτε είχα γνωρίσει, άνοιξα διαδικτυακό διάλογο, όσο έπαιζαν διαφημίσεις, στα τάιμ-άουτ.

Μου απαντούσε πάντοτε με ευγένεια, με το χιούμορ που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του (τον γελοιογράφο Αρχέλαο), με προσήνεια και, κυρίως, με καλοσύνη.

Ο Μάνος ήταν, πάνω απ’ όλα, ένας άνθρωπος καλός καγαθός. Γέμιζε τα κύτταρά του με τις μικρές χαρές της καθημερινότητας, που βέβαια δεν είναι καθόλου μικρές.Η ζωή είναι σαν κέντημα, έλεγε.

Ένα χαμόγελο από τα παιδιά του, την Αθηνά και τον Αρχέλαο. Ένα χάδι σε κάποιο ζωάκι. Τη ρομαντική αύρα του γηπέδου. Το απονήρευτο χιούμορ. Την καλή μουσική. Τη φωτογραφία. Τον έρωτα. Τα σωστά ελληνικά. Την τέχνη. Την τέχνη της μπάλας.

Την αθωότητα. Ιδίως αυτήν.

Πότε πότε λέγαμε να πιούμε ένα καφεδάκο για να γνωριστούμε στ’ αλήθεια και να μιλήσουμε για αθλητικά. «Δεν ασχολούμαι με αθλητικά», του απαντούσα μεταξύ αστείου και σοβαρού. «Τόσο το καλύτερο», απαντούσε γελώντας. «Χαχαχαχαχα!»

Γελούσε δυνατά, ακόμα και στον γραπτό λόγο. Δεν τον γνώρισα ποτέ από κοντά, αλλά τον αγαπούσα πολύ.

Όταν άρχισε να γράφει εδώ στο gazzetta.gr, ενθουσιάστηκα και διάβαζα μονορούφι τα πάντοτε καλοπροαίρετα -βγαλμένα θαρρείς από άλλη εποχή- κείμενά του (αθλητικά και μη).

Ακόμα και όταν μιλούσε για τον θάνατο. Ιδίως τότε.

Όταν αποχώρησε, το 2014, στενοχωρήθηκα. Ήταν από τους δημοσιογράφους που πρόσφεραν ενέσεις ποιότητας και ήθους σε αυτό εδώ το σάιτ.

Δεν ταίριαζε ο Μάνος στη σύγχρονη Ελλάδα των καννιβάλων. Υπήρξε πολύ καλύτερος από αυτήν.

Το έφερε έτσι η μοίρα, ώστε να νικηθεί από τη λεγόμενη «ασθένεια των λεγεωνάριων». Αυτός, που κανένας δεν θα σκεφτόταν ποτέ να τον αποκαλέσει λεγεωνάριο.

Ανατρέχω σε παλαιότερα μηνύματά του και συνειδητοποιώ ότι δεν θα τον πιούμε ποτέ, εκείνο τον καφέ. Ελπίζω να τον σκεπάσει ελαφρύ χώμα και είμαι βέβαιος ότι θα βρει καλή παρέα, εκεί που θα πάει.

Όποιος θελήσει να τον εντοπίσει, ας αναζητήσει το σύννεφο απ’ όπου θα ακούγεται πηγαίο γέλιο. Ή ο Αντώναρος θα είναι ή ο Μπέλλος. Ή ο Κακουλίδης. Ή ο Τζιμάκος. Ή ο Χάρρυ Κλυνν.

Πού φύγατε, μωρέ, όλοι μαζεμένοι, τόσο νωρίς; Μοιράζουν κάπου χαμόγελα και δεν το έμαθα, να τρέξω;

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το τελευταίο e-mail που μου έστειλε ποτέ ο Μάνος («είμαι φανατικός οπαδός σου, σχεδόν γκρούπι σου, χαχαχαχα») Αντώναρος.

Το ακουμπάω στο μνήμα του, ως αποχαιρετιστήριο φόρο τιμής. Aς πούμε ότι γράφει, για τελευταία φορά στη gazzetta, λίγο πριν αποχωρήσει άδοξα από τούτον τον ρημαδιασμένο, εντελώς μάταιο κόσμο.

Καλό ταξίδι, φίλε που ποτέ δεν γνωριστήκαμε.

********

...Όσο για τον Διακογιάννη είναι Θεός (μου)...μια φιορά τον παρακάλεσα και με πήρε μαζί του στο καμαράκι όπου μετέδιδε μαζί με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο το Παναθηναϊκός-Ναντ 3-1... Θυμάμαι ότι βγήκα από το γήπεδο και δεν ήξερα πόσο ήταν το σκορ... καθ όλη τη διάρκεια τον κοιτούσα σαν χαζός.
Και αν έχεις λίγο χρόνο... ο Διακογιάννης είναι η αιτία που σταμάτησα να πηγαίνω στην κερκίδα. (και κατέληξα δυστυχώς μόνο στα δημοσιογραφικά).
Είμαι πιτσιρικάς, εχω αρχίσει να δουλεύω στο φεμινιστικό (!!!) περιοδικό ΠΑΝΘΕΟΝ... και του παίρνω μια συνέντευξη.
Εχω έναν ξάδελφο τον πιο τρελλό Παναθηναϊκό που χω γνωρίσει ποτέ. Είναι μπρόκερ, έχει 3-4 phd, παίζει καταπληκτικό πιάνο, αλλά στο γήπεδο πάει με κασκόλ γυρω από το μέτωπο, στους καρπούς και αν είναι καλοκαίρι με τη στολή του ΠΑΟ...
Το παιγνίδι είναι βραδινό φιλικό με τον Φωστήρα... Ο ξάδελφος δίπλα... Λεωφόρος Αλεξάνδρας....
-Κύριε Αντωναρε... με φωνάζει κάποιος.
-Γυρνώ. Ο Γιάννης Διακογιάννης ανεβαίνει τα σκαλιά και έρχεται προς το μέρος μου.
-Σας ευχαριστω για τη συνέντευξη...
Ο Γιάννης Διακογιάννης ήρθε σε μένα και μάλιστα μου μιλούσε στον πληθυντικό... Να πεθάνω.
-Μου άρεσε παρα π...
Απλώνω το χέρι να τον χαιρετίσω.... Δεν προλαβαίνω.
Εκείνη τη στιγμή μπαίνει ο Φωστήρας στο γήπεδο ακριβώς απο κάτω μας...
Ο ξαδελφος παθαίνει αμοκ...
"Σκίστε τα μουνιά..." αρχίζει και φωνάζει... με πιάνει αγκαλιά με σηκώνει ψηλά και τραγουδά "συλλογος μεγάλος ....."
Καταφέρνω να απεγκλωβιστώ...
Ο Γιάννης Διακογιάννης είχε φύγει....
Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!