Πρώτα άνθρωπος, μετά σύντροφος, μετά πατέρας, μετά άνδρας

Ομολογώ ότι με παρεξένευαν έως και με ενοχλούσαν τα συνθήματα στους τοίχους της Θεσσαλονίκης περί «πατριαρχίας». Σκεφτόμουν ότι πρόκειται για καινούργια καραμέλα, μια ψευδεπίγραφη και ανύπαρκτη απειλή. Έκρινα όμως εξ ιδίων. Κι έκρινα και κάτι που δε γνώριζα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ την απειλή στο άκουσμα ενός σταθερού αριθμού βημάτων να με ακολουθούν, ειδικά αν τα βήματα αυτά τα αναγνώριζα ως γυναικεία.

Τελευταία με ενοχλούσε κι ο όρος «γυναικοκτονία», θεωρούσα τη χρήση του καταχρηστική μέχρι η ζωή, η καθημερινή ζωή να με διαψεύσει. Η συχνότητα πια της έμφυλης βίας ακραίας και μη, θανατηφόρας ή όχι, με έβγαλε από το ανδρικό μου συννεφάκι.

Δεν φανταζόμουν στα 25 μου, ότι οι άνδρες «νέας κοπής» θα γινόμασταν τόσο απειλητικοί, τόσο εκφοβιστικοί προς τις γυναίκες μας, προς τις κόρες μας, προς το θηλυκό. Είχα την ελπίδα ότι θα εξελισσόμασταν σε κάτι προοδευτικότερο από τους «παλαιάς κοπής» πατεράδες μας, όταν το σήκωμα του χεριού στο σπίτι, ήταν κάτι σαν εθιμικό συζυγικό δίκαιο. Τελικά προόδευσε μαζί με μας και το αστυνομικό δελτίο κι εμπλουτίστηκε και μας καταντρόπιασε. Ακόμα κι εμείς που δεν ασκήσαμε βία, πόσες φορές αντιδράσαμε στη θέα της; Πόσες φορές απλά «κοιτάξαμε τη δουλειά μας;» Πόσες φορές δεν δυναμώσαμε την τηλεόραση για να μην ακούμε;

Και στον τίτλο του άρθρου και στο περιεχόμενο δεν χρησιμοποιώ τον όρο «σύζυγος», τον ψιλοαπεχθάνομαι λόγω ετυμολογίας. Αν υπάρχει ζυγός σπανίως υπάρχει συν στη συμμετοχή σε αυτόν και στο κάτω κάτω, γιατί να υπάρχει ζυγός στην περιγραφή μιας συναινετικής ανθρώπινης σχέσης;

Η Κρήτη, η Πάρος, η Μακρυνίτσα, τα Γλυκά Νερά, η Φολέγανδρος εσχάτως έγιναν θέατρα μιας παράλογης τραγωδίας. Σύγχρονης, δικής μας. Όχι αρχαίας, όχι κάποιων άλλων. Δεν ξέρω αν το έχουμε όλοι συνειδητοποιήσει αλλά η σύγχρονη δυτική πορνογραφική κοινωνία, όπου η πορνογραφία δεν κρύβεται πίσω από τεύχη περιοδικών αυτοκινήτου στα περίπτερα αλλά παρελαύνει σε κάθε είδους οθόνη, αλλοιώνει όχι μόνο τις αντιλήψεις μας και τις συμπεριφορές μας περί σεξ αλλά και περί αλληλοσεβασμού. Επιστρέψαμε στη γυναίκα αντικείμενο, όχι κρυφά. Δημόσια και με κοινοποιήσεις, σχόλια, καρδούλες, σηκωμένους αντίχειρες.

Δεν μας υπαγορεύει η δική μας θρησκεία να ακρωτηριάζουμε τα κορίτσια μας δαιμονοποιώντας την ηδονή αλλά κατασκευάσαμε εμείς, οι αναπτυγμένες κοινωνίες, τους μηχανισμούς για να καταστήσουμε το θηλυκό θήραμα και θύμα και το αρσενικό κυνηγό και θύτη ξανά. Στήσαμε και μια βιομηχανία πολυτέλειας γύρω από αυτό για να κινείται και η οικονομία κι εγκλωβίσαμε εκεί τα κοριτσίστικα πρότυπα περί ομορφιάς, επιτυχίας και ανέλιξης.

Από όσα Media ξέρω στα συντριπτικά περισσότερα οι κεφαλές ήταν ανέκαθεν άνδρες. Άνδρες που τακτοποιούσαν το μίγμα συνεργατών σε straight , gay, αρσενικά, θηλυκά, ώστε να έχουν περιεχόμενο που να το προτιμήσει η αγορά, να το εγκρίνει ο Πελάτης και να βρει καταναλωτές. Και σιγά σιγά ειδικά το περιεχόμενο που αφορούσε στη βιομηχανία της Μόδας και της Ομορφιάς, άρχισε να συνορεύει επικίνδυνα με τη βιομηχανία του Πορνό. Το χυδαίο ονομάστηκε προκλητικό και στα καπάκια ήρθε και η ρήση περί χυδαίων μυαλών αντί εικόνων και λέξεων. Ο όποιος αντίλογος ονομάστηκε πουριτανισμός, οπισθοδρόμηση κλπ

Ένα γυναικείο γυμνό κορμί δεν είναι χυδαίο συμφωνώ. Ούτε ένα ανδρικό. Η έκθεσή του επίσης. Η υπερέκθεσή του όμως; Η νομισματοποίησή του; Η δαιμονοποίησή του αν είναι συν κάποια κιλά; Η χλέυη αν δεν ταυτίζεται απόλυτα με τις ιέρειες του instagram, κάποιες εκ των οποίων συνορεύουν με τη σκληρή πορνογραφία; Ναι ακόμα και στην Ελλάδα.

Πριν διαδηλώσουμε την απαίτηση μας για ασφάλεια, για σεβασμό, για ισότητα, ας δούμε και τον διαπλεκόμενο ιστό που τυλίγει τις γυναίκες και τα κορίτσια. Στο διαδίκτυο, στα ανδρικά sites, τα κλικ έρχονται ευκολότερα με τίτλους όπως, «Έριξε το Instagram γυμνή στη μπανιέρα της η...» Σοβαρά τώρα; Στο 2021; Που μπορεί κάποιος να βρει free porn με δύο, με τρεις, με χίλιους δεκατρείς, με άνδρες, με γυναίκες, μόνο με άνδρες, μόνο με γυναίκες, πρέπει να σερβίρουμε και το υπο-πορνό μεταξύ αθλητικών, νέων μοντέλων αυτοκινήτου, μιας νεάς μπύρας και πολιτικών-οικονομικών-αστυνομικών ειδήσεων; Και να το περιγράψουμε ως ανδρικό site;

Το αν είσαι άνθρωπος, το αν είσαι άνδρας-σύντροφος μιας γυναίκας, το αν είσαι πατέρας μιας κόρης δεν τελειώνει σε μια δήλωσή σου, «είμαι αυτό». Δεν τελειώνει σε μια καταδίκη ενός εγκλήματος εναντίον κάποιας γυναίκας. Αυτό είναι τόσο απλοϊκά αυτονόητο, όσο όταν μας ρωτούσαν σε μικρή ηλικία, ποιον αγαπάμε περισσότερο, τον μπαμπά ή τη μαμά. Το αν είσαι άνθρωπος, το αν είσαι άνδρας-σύντροφος μιας γυναίκας, το αν είσαι πατέρας μιας κόρης, το επαληθεύεις κάθε μέρα. Από την ώρα που ξυπνάς μέχρι την ώρα που κοιμάσαι. Ειδικά όσο εργάζεσαι, αν εργάζεσαι στον χώρο της πολιτικής ή των ΜΜΕ. Γιατί εκεί κάτι διαμορφώνεις.

Και βρίσκω τέλος εξαιρετικά υποκριτικό να ξαναψάχνουμε την ευθύνη της γυναίκας όταν αναφωνούμε, «κι αυτό το κάθαρμα τον δολοφόνο μια μάνα τον μεγάλωσε». Φυσικά και τον μεγάλωσε μια μάνα, σε μια κοινωνία της οποίας τα ανδρικά πρότυπα χάραξαν ως επί το πλείστον άνδρες. Και τον χάραξαν κυρίως υπό το πρίσμα της αγοράς και των καταναλωτών όχι της κοινωνίας και των πολιτών.

Και πατριαρχία υπάρχει, όσο κι αν πικραίνει όσους δεν την ασκούμε, και γυναικοκτονία υπάρχει, όσο κι αν ακούγεται αποτρόπαια βίαιο σε όσους δεν ασκούμε βία. Και υπάρχουν άνδρες σαν εμένα και άλλους που έχοντας διανύσει μια επαγγελματική διαδρομή, έχουμε την ευκαιρία και την επιλογή να εργαστούμε για κάτι καλύτερο ή να τζιράρουμε κέρδη πάνω στα λανθασμένα πρότυπα. Αλλά όχι και να πέφτουμε από το ανδρικό μας συννεφάκι...