Bob Marley: Η ημέρα που κατέρρευσε ένας «μύθος»! (vids)

Αντωνία Σπανού 8 Οκτωβρίου 2016 - 13:15

Ήταν 8 Οκτωβρίου του 1980 όταν έγινε η αρχή του τέλους για τον Bob Marley. Ο μουσικός θα καταρρεύσει στο Central Park και η αντίστροφή μέτρηση για αυτό τον τεράστιο καλλιτέχνη θα ξεκινήσει.

Ήταν 11 Μαϊού του 1981 όταν σε ηλικία 36 ετών, στην μουσική ιστορία έμεινε ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

Ο Bob Marley έφυγε από καρκίνο και η μουσική κοινότητα θρηνεί για τον άνθρωπο που σύστησε και έκανε συνώνυμο του ονόματος του την ρέγκε.

Η παρακαταθήκη που άφησε είναι τεράστια.

Is This Love, Could You Be Loved, Jammin, One Love, No Woman, No Cry και τόσα άλλα που γέμισαν αρμονικά τις ώρες των ανθρώπων που είχαν την ανάγκη να ταξιδέψουν στο μυαλό αυτής της μουσικής ιδιοφυΐας.

Ο Bob Marley γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1945 στο Ναίν Μάιλς. Ο πατέρας του ήταν Ευρωπαίος και ζούσε στο Λίβερπουλ και η μητέρα του ήταν η 18χρονη ντόπια, Σιντέλα Μπούκερ.

Το 1955, και αφού ο πατέρας του που μέχρι τότε τους βοηθούσε οικονομικά, πέθανε, και ο Bob μαζί με την μητέρα του αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στο Τρέντσταουν, του Κίνγκστον.

Αυτή η εμπειρία ήταν αυτή που τον έκανε τον άνθρωπο που έγινε αργότερα. Χρειάστηκε να θωρακίσει έτσι τον χαρακτήρα του, ώστε οι δυσκολίες να μην το πτοούν.

Η μουσική θα είναι το «βάλσαμο» σε αυτά που του «έτρωγαν» την ψυχή.

Μόλις στα 14 του χρόνια, θα πιάσει δουλειά σαν οξυγονοκολλητής και στον ελεύθερο χρόνο του, μαζί με φίλους του (Νέβιλ Μπάνι, Τζο Χιγκς, Πίτερ Τος) θα αρχίσει να δημιουργεί μουσική και να βλέπει τις σκέψεις του και τις πεποιθήσεις του να γίνονται μορφή έκφρασης μέσα από το είδος που υπηρετούσε.

Το 1962 ο Marley θα ηχογραφήσει τα 2 πρώτα σινγκλ του (Judge Not, One Cup of Coffee), αλλά θα γίνουν γνωστά μετά τον θάνατο του.

Η πορεία του δεν θα είναι σε καμία περίπτωση ονειρική. Ως μουσικός δεν θα καταφέρει κάτι το σπουδαίο μέχρι το 1972 όπου οι Wailers, μετά από πολλές προσπάθειες και αλλαγές στον ήχο τους θα καταφέρουν να πείσουν μία δισκογραφική να τους εμπιστευθεί και να βγάλει το πρώτο τους άλμπουμ, το Catch A Fire.

Μετά από 1 χρόνο ακολούθησε το το Burnin, το οποίο περιείχε τραγούδια όπως το Get Up, Stand Up και το I Shot the Sheriff και όλα έγιναν πιο εύκολα.

Ο κόσμος αρχίζει να αποδέχεται την μουσική αυτή και η επιτυχία να «χτυπάει την πόρτα».

Το 1975 όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους...

Ο Bob Marley σόλο πλέον θα κυκλοφορήσει το Natty Dread και μέσα σε αυτό θα περιέχεται και το No Woman, No Cry.

H επιτυχία είναι γεγονός και ολόκληρος ο πλανήτης υποκλίνεται στο ταλέντο του.

Το Rastaman Vibration θα παραμείνει για 4 εβδομάδες μέσα στα 10 πιο επιτυχημένα άλμπουμ και η ρέγκε ανήκει, πλέον, στα είδη μουσικής που επηρεάζει καλλιτέχνες από όλα τα είδη.

Τον Δεκέμβριο του 1976 ο Marley επιστρέφει στον τόπο καταγωγής του, όντας πλέον ένας καλλιτέχνης διεθνούς φήμης, αλλά θα την εγκαταλείψει άμεσα.

Άγνωστοι προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν και αυτό θα γίνει η αιτία να αποχωρήσει και να μείνει πλέον στο Λονδίνο από όπου και θα συνεχίσει να ηχογραφεί άλμπουμ.

Ο Marley πλέον ασκεί έντονη κριτική μέσα από τα τραγούδια του και το μήνυμα ακούγεται πιο ηχηρό από ποτέ.

Το 1978 κυκλοφορεί το άλμπουμ Babylon by Bus, ένα άλμπουμ που ήταν από ζωντανή ηχογράφηση, αλλά και το Survival, που έχει έντονα πολιτικά μηνύματα.

Το τελευταίο του άλμπουμ έμελλε να είναι το Uprising, που βγήκε το 1980 και είχε έντονα το θρησκευτικό στοιχείο.

One Love Peace Concert

H επιστροφή του στην Τζαμάικα αυτή την φορά θα γίνει για έναν σπουδαίο λόγο.

Σε μια περίοδο εξαιρετικά ταραγμένη ο Bob Marley διοργάνωσε στις 22 Απριλίου του 1978 στο Κίνγκστον μια συναυλία, με μεγάλα ονόματα της ρέγκε να παίρνουν μέρος.

Η ημερομηνία ήταν σημαδιακή, αφού ήταν η επέτειος των 12 χρόνων από την επίσκεψη του Χαϊλέ Σελασιέ στην Τζαμάικα (αρχηγός του κινήματος των μαύρων της Τζαμάικα, που πρέσβευαν την επιστροφή στην Αφρική).

Η συναυλία ονομάστηκε «One Love Peace Concert» και 32.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν στο Στάδιο των Ηρώων για να παρακολουθήσουν τον Marley.

Η συναυλία αυτή θα καταφέρει να φέρει κοντά δύο άσπονδους εχθρούς. Ο πρωθυπουργός Μάικλ Μάνλεϊ και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Έντουαρντ Σιάγκα θα καθίσουν στην πρώτη σειρά και θα περάσουν ένα μήνυμα στον βασανισμένο λαό.

Εκεί θα βρεθούν για να τραγουδήσουν όλα τα μεγάλα ονόματα της ρέγκε, με τον Μarley να ανεβαίνει στην σκηνή απόλυτα ήρεμος και με συναίσθηση για το τι ήθελε να επικοινωνήσει σε αυτούς που μαζεύτηκαν για να τον ακούσουν.

Κατά την διάρκεια του Jammin, κάλεσε τους δύο ηγέτες να ανέβουν στην σκηνή και εκείνοι παρά την απροθυμία τους το έκαναν και έδωσαν τα χέρια μπροστά στο λαό τους.

Ο Bob Marley δημιουργούσε ιστορία και κατάφερνε να κάνει κάτι παραπάνω από μουσική.

Οι δύο αυτοί ηγέτες βρέθηκαν 2η φορά στον ίδιο χώρο και αυτή ήταν στην κηδεία του Marley, πάνω από το φέρετρο του.

Η συναυλία αυτή έχει ψηφιστεί ως η 6 καλύτερη όλων των εποχών.

Αγάπη για την μπάλα

«Αγαπώ τη μουσική πριν από το ποδόσφαιρο. Αν αγαπούσα περισσότερο το ποδόσφαιρο ίσως να ήταν επικίνδυνο. Να παίζεις ποδόσφαιρο και να τραγουδάς είναι επικίνδυνο, γιατί το ποδόσφαιρο γίνεται βίαιο κάποιες φορές.

Τραγουδώ για την ειρήνη και την αγάπη και κάτι μπορεί να γίνει εάν κάποιος σου κάνει ένα σκληρό τάκλιν. Μπορεί να με κάνει να νευριάσω πολύ...»

Ο Marley αγαπούσε την μπάλα, εξίσου με την μουσική. Έψαχνε ευκαιρία να παίξει, όπου και αν βρισκόταν.

Ήταν ιδιαίτερα δυνατός ποδοσφαιριστής και όλοι έχουν να λένε για τα σκληρά του τάκλιν, παρά την σωματική του κατάσταση (ήταν κοντός).

Είχε όμως πολύ καλή τεχνική την οποία... ξέχναγε εξαιτίας του οξύθυμου και ανταγωνιστικού του χαρακτήρα. Μετά τις ήττες δεν μίλαγε σε κανέναν.

Το πάθος του ήταν τέτοιο που δεν... χωρούσε στα στενά πλαίσια ενός πάρκου, έψαχνε την ευκαιρία να παίξει οργανωμένους αγώνες με καλλιτέχνες αλλά και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.

Διοργάνωσε παιχνίδι με αντίπαλο τον Βραζιλιάνο, Πάουλο Σέζαρ, ενώ του ζήτησε να ταξιδέψει στην Τζαμάικα για να φτιάξει μια σχολή ποδοσφαίρου για παιδιά, ιδέα που δεν πρόλαβε να υλοποιήσει.

Στη διάρκεια της περιοδείας για το άλμπουμ Uprising το καλοκαίρι του 1980 στην Αγγλία, έδωσε κάποια ματς σε γήπεδο δίπλα στο γήπεδο της Φούλαμ, για να νιώσει την αύρα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και στις 16 Ιουλίου του 1980, πάλι στην Αγγλία,

αντιμετώπισε την ομάδα του φίλου και καταξιωμένου μουσικού Eddy Grant.

Ο Bob Marley δύο πράγματα αγάπησε όσο τίποτα άλλο. Την μουσική του και το ποδόσφαιρο.

Το τέλος ενός... θρύλου

Ο Bob Marley τραυματίστηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του ποδοσφαίρου. Ένα τραύμα που είχε στο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού, όχι μόνο δεν έκλεινε αλλά μεγάλωνε και ζήτησε τη γνώμη ενός γιατρού που διέγνωσε μελάνωμα, μία μορφή δηλαδή καρκίνου του δέρματος.

Αμέσως του συνέστησαν να ακρωτηριάσουν το δάχτυλο του, αλλά επειδή αυτό ήταν αντίθετο στην πίστη Rastafari, ο Marley δεν έδωσε τη συγκατάθεση του, ίσως επειδή φοβόταν ότι αυτό θα του επηρέαζε και τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες.

Απλώς δέχτηκε να αφαιρεθεί το νύχι και να του τοποθετήσουν ως μόσχευμα ένα κομμάτι δέρματος από άλλο σημείο του ποδιού του.

Ο καρκίνος όμως ήταν πιο δυνατός.

Μετά από την εμφάνιση του σε δύο συναυλίες στο Madison Square Garden, βγήκε για τρέξιμο στο Central Park όπου και λιποθύμησε.

Το ημερολόγιο γράφει 8/10/1980 και ο Marley, ακούει πλέον ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο και του μένει ένα μήνας ζωής.