«Ανατρίχιασα με τον Πετρούνια και είπα... σειρά μου!»
Λίγη ώρα πριν μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα ο Σπύρος Γιαννιώτης ήταν πιο χαλαρός και συνειδητοποιημένος. Με καθαρό μυαλό, ήρεμος και πραγματικά ευτυχισμένος, ήταν στην καλύτερη θέση για κουβέντα μαζί του εφ’ όλης της ύλης.
Απολάμβανε τις στιγμές - μάλιστα κάποιες φορές το μυαλό του ταξίδευε κάπου αλλού – αλλά ευγενικά απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις του Gazzetta Weekend Journal.Για τη βοήθεια των γονιών του, για την αλλαγή από την πισίνα στην ανοικτή θάλασσα, για τα συναισθήματα μετά τον τελικό, για τους υπόλοιπους Ελληνες Ολυμπιονίκες.
Aπό την Κέρκυρα στο Ρίο
Ο Σπύρος Γιαννιώτης ξεκίνησε την κολύμβηση περίπου στα πέντε, στην Κέρκυρα, την πατρίδα του πατέρα και εκτός από την πισίνα, περνούσε ώρες μέσα στη θάλασσα, που από τότε του έγινε δεύτερη φύση. Στα 17 έκανε το αποφασιστικό βήμα καθώς το πανέμορφο νησί του δεν χωρούσε τα όνειρα του για τον πρωταθλητισμό.
«Πήγα στα 17 μου στη Θεσσαλονίκη και έμεινα μόνος για ενάμιση χρόνο και παρότι οι γονείς μου δυσκολεύονταν, με στήριξαν επειδή είχα ένα όνειρο. Και το όνειρο αυτό, σχεδόν μετά από 20 χρόνια πραγματοποιήθηκε» λέει για την κατάκτηση του μεταλλίου.
Ο Νίκος Γέμελος ήταν αυτός που τον ανακάλυψε το 1999 και μετακόμισε στην Αθήνα. «Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου προπόνηση στο Παπαστράτειο, ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό. Από τότε με το Νίκο είμαστε συνέχεια μαζί.»
Ο ασημένιος Ολυμπιονίκης στην αρχή κολυμπούσε μόνο σε πισίνες, αλλά το 2007 έκανε τη μεγάλη αλλαγή, που μεταφράστηκε αμέσως σε χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μελβούρνης.
«Εγινε η ανοιχτή θάλασσα Ολυμπιακό αγώνισμα και αποφασίσαμε με τον προπονητή μου να το δοκιμάσουμε. Ούτως ή άλλως έβγαζα πολλά χιλιόμετρα στην προπόνηση και δεν είχα πρόβλημα. Κολύμπησα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μελβούρνης και πήγα πολύ καλά στα 5 χιλιόμετρα και από εκεί πέρα, αφοσιώθηκα σε αυτό.»
Αυτή στο Ρίο, ήταν η 5η συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Χωρίς κάτι το ιδιαίτερο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, ακολούθησε η 5η και η 7η θέση στην Αθήνα, στα 400 και στα 1.500 μέτρα. Μετά το Πεκίνο, όπου έρχεται η πρώτη ηχηρή αποτυχία με την 17η θέση στα 10 χιλιόμετρα.
«Ήμουν στην τελική ευθεία πρωτοπόρος, μου έγινε μία πατητή, αποσυντονίστηκα και απογοητεύτηκα. Δεν θέλει και πολύ όταν ο αθλητής είναι στα όρια του να βγει εκτός ρυθμού και κλίματος και τα τελευταία μέτρα μου ήταν απογοητευτικά.»
Ακολούθησε το Λονδίνο και τα δάκρυα, αμέσως μετά την 4η θέση στον αγώνα. Δεν έκλαψε για το Σπύρο, αλλά για όσους πίστευαν σε αυτόν και ένιωθε ότι τους απογοήτευσε. «Στο Λονδίνο ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση όλη τη χρονιά, είχα κάνει κάποιους πολύ καλούς αγώνες και πίστευα πάρα πολύ στο μετάλλιο, ενώ στόχος μου ήταν κερδίσω. Έφτασα πάρα πολύ κοντά αλλά δεν τα κατάφερα και ένιωσα μέσα μου μια μεγάλη απογοήτευση, όχι τόσο για μένα αλλά επειδή πίστευα, ότι απογοήτευσα πολύ κόσμο…»
Στο δρόμο για το Ρίο
Αποφάσισε να συνεχίσει τον αθλητισμό παρότι γνώριζε ότι στο Ρίο θα ήταν 36, ηλικία που οι περισσότεροι κολυμβητές είναι… συνταξιούχοι!
«Τα τέσσερα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα και σωματικά και ψυχολογικά επειδή έπρεπε να ανταπεξέλθω σε δύο προπονήσεις κάθε μέρα, σε γυμναστήριο κάθε μέρα, πολύ ένταση, πολύ κούραση. Κάτι που το έχεις κάνεις τόσες φορές, τελικά σε κουράζει περισσότερο. Το κίνητρο, όμως, για να προσπαθήσω ξανά σε Ολυμπιακούς Αγώνες με κρατούσε ζωντανό παρότι υπήρχαν ημέρες που η κούραση ήταν αφόρητη.»
Ωστόσο, το σώμα του δεν δεχόταν με την ίδια ευκολία τέτοιο μέγεθος προπόνησης. «Τα χιλιόμετρα που βγάζω τώρα δεν είναι τα χιλιόμετρα που έβγαζα παλιά. Οσο μεγάλωνα είδα ότι δεν μπορούσα τόσο πολλά, κουραζόμουν, κάποιες φορές αρρώσταινα κιόλας, με αποτέλεσμα μία απλή γρίπη να σε βγάζει από το ρυθμό. Είχα και πρόβλημα με το χέρι μου στο οποίο ένιωθα ενοχλήσεις. Το σκέφτηκα, όμως, ώριμα, έκανα καλές προπονήσεις και μπορεί να μην έκανα τα χιλιόμετρα που έκανα το 2012, αλλά τα έκανα πιο ποιοτικά και με πιο καθαρό μυαλό.»
Το τι τράβηξε την τελευταία τετραετία, ούτε θέλει να το σκέφτεται. «Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πως ήταν, έπρεπε να ήσασταν μαζί μου τα τέσσερα αυτά χρόνια για να δείτε. Θέλει πολλά αποθέματα δύναμης για να ανταπεξέλθεις σε όλα όσα αντιμετώπισα αυτό το μεγάλο διάστημα.»
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο
Με όλα αυτά, κατάφερα να διατηρηθεί σε πολύ ανταγωνιστικό επίπεδο και να ταξιδέψει για το Ρίο, αντί να δει τους αγώνες από την τηλεόραση. Το είχε άλλωστε υποσχεθεί στον εαυτό του μετά το Λονδίνο, παρότι εκείνη η στιγμή τον στοίχειωνε μέχρι τη Βραζιλία. «Τις τελευταίες 10 ημέρες ήταν δύσκολα για μένα, επειδή συνέχεια έμπαινε στο μυαλό μου το Λονδίνο. Το σκεφτόμουν συνεχώς, υπήρχαν ημέρες που έλεγα ότι θα μπω να κερδίσω, αλλά υπήρχαν μέρες που σκεφτόμουν το Λονδίνο και η ψυχολογία μου δεν ήταν η καλύτερη, παρότι σωματικά ήμουν πολύ καλά. Πάντως μία μέρα πριν από τον αγώνα αλλά και το πρωϊνό του αγώνα σηκώθηκα ευδιάθετος, χωρίς αυτό το άγχος το οποίο τελικά ήταν αποδοτικό και είπα Σπύρο θα μπεις, θα κάνεις την κούρσα σου, θα κάνεις την τακτική σου, ότι και να γίνει. Ακόμα και με τον Αυστραλό που έφυγε μπροστά δεν επηρεάστηκα, επειδή είχα πει ότι είναι να γίνει, θα γίνει στο τέλος. Η θάλασσα μου πάει πάρα πολύ καλά, είναι για μένα το στοιχείο που ξέρω πολύ καλά, από μικρό παιδί κολυμπάω σε αυτή και τη θεωρούσα ότι είναι κάτι παραπάνω για μένα.»
Είχε κι ένα επιπλέον κίνητρο. Τα μετάλλια που είχαν ήδη κατακτήσει η Κορακάκη και ο Πετρούνιας. «Η Κορακάκη έκανε μία πολύ καλή αρχή και ζηλέψαμε όλοι με την καλή έννοια. Χάρηκα για την Αννα και είπα θέλω να το κάνω κι εγώ. Ο Λευτέρης ήταν φοβερός, ανατρίχιασα και είπα αύριο είναι η σειρά μου…Το άξιζε, άλλωστε το είχε δείξει όλη πορεία του και μάλιστα γυάλιζε το μάτι του πριν τον αγώνα, φαινόταν…»
Ασημένιο μετάλλιο λοιπόν, στον τελευταίο αγώνα της ζωής του. Ονειρικό φινάλε που ούτε ο πιο αισιόδοξος δεν θα μπορούσε να φανταστεί. «Σε κάθε αγώνα υπάρχουν 24 αθλητές που αγωνίζονται για το ίδιο πράγμα. Μέσα σε αυτούς υπήρχαν 7-8 αθλητές που θα μπορούσαν το μετάλλιο, αλλά νομίζω ότι στα τελευταία μέτρα έπαιξε ρόλο η καλή ψυχολογία που είχα και σκέψη ότι ήταν η τελευταία μου κούρσα στην οποία ήθελα να μπω και να τα δώσω όλα. Είπα στον εαυτό μου στα τελευταία 500 μέτρα, Σπύρο θα τα δώσεις όλα, θα τερματίσεις με ότι έχεις και θα είσαι ευχαριστημένος επειδή τα έδωσες όλα. Και ευτυχώς μου βγήκε σε καλό…»
Τα έδωσε όλα λοιπόν και ανέβηκε στο βάθρο, βάζοντας στο στήθος του ένα μετάλλιο που ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει ότι το έχει κατακτήσει. «Αυτό που έγινε ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Θα ξαναδώ την κούρσα, θα είναι κάτι ωραίο, αλλά δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψω. Δεν μου βγαίνουν οι λέξεις…Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Διαγράφεις όλες τις δύσκολες στιγμές, όλες τις στιγμές που έχεις περάσει άσχημα και τώρα βλέπεις όλα αυτά τα πράγματα και τις καταστάσεις πιο γαλήνια.»
Και αυτή τη φορά τα μάτια του βούρκωσαν. Ηταν, όμως, δάκρυα χαράς… «Είμαι αρκετά συναισθηματικό άτομο, αλλά πιστεύω έτσι και αλλιώς ότι το κλάμα είναι μέσα στη ζωή, είτε για χαρά, είτε για λύπη. Σε μένα, βγαίνει σε μένα μέσα από την ένταση , όπως έγινε στο Λονδίνο αλλά και εδώ.»
Για τον Σπύρο Γιαννιώτη δεν υπάρχει μυστικό της επιτυχίας, απλώς σκληρή δουλειά και αγάπη για το κολύμπι. «Αγαπάω αυτό που κάνω και το κάνω επειδή μου αρέσει και με εκφράζει. Αυτό είναι και το μήνυμα που θέλω να στείλω ότι αν αγαπάς αυτό που κάνεις και βγαίνει από μέσα σου, τότε θα τα καταφέρεις.»
Η συζήτηση πήγε και στις δυσκολίες που υπάρχουν για τον αθλητισμό λόγω της οικονομικής κρίσης. « Η χώρα περνάει δυσκολίες, όλοι οι αθλητές περνούν δυσκολίες και προσπαθούν με κάθε μέσο να ανταπεξέλθουν και να δώσουν ότι έχουν. Σϊγουρα υπάρχουν προβλήματα, το ξέρει ο κόσμος, δεν χρειάζεται να τα λέμε συνέχεια. Αλλά τα προβλήματα υπάρχουν παντού, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στην υγεία και στην παιδεία. Πάντως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια και θα τους ευχαριστήσω κάποια στιγμή και προσωπικά και δημόσια.»
Κλείνοντας ήθελε να ευχαριστήσει όλο τον κόσμο για την απίστευτη αγάπη που δέχθηκε μετά το μετάλλιο. «Πώς να μην είμαι χαρούμενος. Είναι η αναγνώριση της προσπάθειας που κάνω και για μένα είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζεται ότι προσπαθώ. Εχω λάβει πάρα πολλά μηνύματα και είμαι ευγνώμων για την αγάπη που έχω δεχθεί. Ξέρω ότι είμαστε πρότυπα για τους νέους και είμαστε υποχρεωμένοι πάντα να δίνουμε το καλό παράδειγμα και να αποτελούμε πρότυπο για τα νέα παιδιά.»
