Τα γεγονότα είναι γνωστά. Σταμάτησε από την Εθνική και άπαντες παρακαλούν να γυρίσει πίσω. Από τον Πρόεδρο της Αργεντινής, Μαουρίτσο Μάκρι μέχρι και τον Ντιέγκο Μαραντόνα, όλοι στη χώρα ασχολούνται με την απόφαση του να μην φορέσει ξανά τα χρώματα της Αλμπισελέστε. Ολοι εμείς πάλι, όσοι δηλαδή τον γουστάρουμε τρελά, ελπίζουμε να αναθεωρήσει και να μην πάψουμε να τον απολαμβάνουμε από τα 29 του. Είναι τρομερά νωρίς.

Υπάρχει ωστόσο και το μεγάλο ερώτημα που έχει προκύψει απ' όλη αυτήν την ιστορία. Επειτα απ' όλα τα καλά και τα άσχημα που έχει παρουσιάσει. Από τις ματσάρες και απ όλες τις φορές που εξαφανίστηκε στα ζόρια. Μετά τις πορείες μέχρι τον τελικό και φυσικά τα χαμένα μεγάλα τρόπαια. Ηταν επιτυχημένη ή αποτυχημένη η παρουσία του με το εθνόσημο; Ας τα διαβάσουμε λοιπόν ξανά από το πολύ πρώιμο ξεκίνημα του με την Εθνική και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του...

Η αρχή βρίσκεται στον Γενάρη του 2003. Τότε που ο θρυλικός για τους Καταλανούς, Κάρλες Ρέσακ, ο άνθρωπος που ουσιαστικά πήγε τον Μέσι στη Μπαρτσελόνα, έστειλε και το μήνυμα στην Ομοσπονδία της Ισπανίας. «Αυτό το παιδί δεν πρέπει να το χάσουμε», τους είπε κι εκείνοι ανταποκρίθηκαν. Έπιασαν την οικογένεια, που είχε ήδη εξασφαλίσει και τα δύο διαβατήρια για τον πιτσιρικά, αλλά εισέπραξαν αρνητική απάντηση. Αυτήν τους την έδωσε ο ίδιος ο παικταράς, ξεκαθαρίζοντας μία και καλή και στον πατέρα του, πως θα έπαιζε μόνο για την Αργεντινή.

Αμέσως λοιπόν κινητοποιήθηκαν και στην πατρίδα του και έσπευσαν να τον «καπαρώσουν», κλείνοντας επί τούτου δύο φιλικά για την U-20 ομάδα τους. Και κάπως έτσι στις 29 Ιουνίου του 2004, πέντε μέρες μετά τα 17α γενέθλια του, κόντρα στην Παραγουάη, ο Λιονέλ Μέσι εκπροσώπησε για πρώτη φορά την χώρα του. Μάλιστα έκανε εντύπωση με ένα γκολ και δύο ασίστ σε εκείνο το εμφατικό 8-0. Αμέσως πήρε προαγωγή και τον Φεβρουάριο του 2005 αγωνίστηκε στο Παναμερικανικό Νέων, δίχως όμως να κάνει τη διαφορά (σ.σ.: στα έξι από τα εννέα ματς ήταν στον πάγκο).

Ωσπου φτάσαμε στον Ιούνιο του 2005 και το Μουντιάλ Νέων στην Ολλανδία. Εχοντας δουλέψει πολύ σε ατομικό επίπεδο και έχοντας πάρει κιλά και ύψος, ο μικρός έκανε το μεγάλο γκελ και έγινε γνωστός σε όλη την υφήλιο, οδηγώντας την Αργεντινή στην κορυφή για πρώτη φορά από το 1979 και τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Οι συγκρίσεις και η κουβέντα για τον διάδοχο, είχαν πλέον ανοίξει για τα καλά. Το φοβερό βέβαια σε εκείνο το τουρνουά ήταν ότι στην ήττα από τις Η.Π.Α. (1-0) στο πρώτο ματς, ο Μέσι είχε μείνει στον πάγκο. Τότε πήγαν οι αρχηγοί με μπροστάρη τον Πάμπλο Σαμπαλέτα και ζήτησαν από τον κόουτς, να βάζει βασικό τον καλύτερο παίκτη του ρόστερ. Στα επόμενα έξι ματς η Αλμπισελέστε έκανε ισάριθμες νίκες, με τον ήρωα της να σκοράρει έξι φορές (σ.σ.: και τα δύο στον τελικό, 2-1 με την Νιγηρία) και να αναδεικνύεται κορυφαίος του κόσμου στην ηλικία του.

Και κάπως έτσι στις 17 Αυγούστου του 2005, ο Νέστορ Χοσέ Πέκερμαν τον φώναξε στους μεγάλους. Τι φοβερό συνέβη σε εκείνο το ντεμπούτο του; Κάτι που δεν γνωρίζουν πολλοί. Είχε διάρκεια μόλις δύο λεπτών. Ο Μέσι μπήκε στο γήπεδο στο 63' κόντρα στην Ουγγαρία και στο 65' αποβλήθηκε για τράβηγμα φανέλας στον Βίλμος Βαντσάκ. Επρεπε λοιπόν να περιμένει μέχρι τις 3 Σεπτεμβρίου και το ματς με το Περού για το κανονικό ντεμπούτο του, ενώ το πρώτο γκολ ήρθε την 1η Μαρτίου του 2006. Μαζί ήρθε και το διαβατήριο για το Μουντιάλ της Γερμανίας. Στο δεύτερο παιχνίδι του ομίλου, αυτό με τη Σερβία, μπήκε στο 74', μοίρασε ασίστ, για το 4-0 και έβαλε το 6-0, για να γίνει ο νεότερος Αργεντινός που εμφανίστηκε ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

Αλλο γκολ δεν έβαλε και στον αποκλεισμό από τους Γερμανούς στα προημιτελικά, δεν πήρε ούτε λεπτό συμμετοχής, με τον Τύπο να κριτικάρει το ότι έμεινε στον πάγκο. Ωστόσο, πλέον το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Θα ακολουθούσε ο πρώτος χαμένος τελικός. Στο Κόπα Αμέρικα του 2007 σκόραρε δύο φορές, έδωσε μία ασίστ και κέρδισε ένα πέναλτι. Η Αργεντινή όμως ταπεινώθηκε με 3-0 από τη Βραζιλία. Τότε βέβαια ο κορυφαίος πιτσιρικάς της διοργάνωσης δεν δέχτηκε κριτική, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της έπεσε πάνω στο αστέρι, Χουάν Ρομάν Ρικέλμε και γενικότερα στους πιο έμπειρους διεθνείς.

Το καλοκαίρι του 2008 όμως στο Πεκίνο ήρθε η επιτυχία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες ο Μέσι σκόραρε τρεις φορές και έδωσε ισάριθμες ασίστ, με τελευταία εκείνη για το 1-0 στον τελικό με τη Νιγηρία. Το μετάλλιο κρεμάστηκε στο στήθος του και ήταν η τελευταία φορά που αυτό θα ήταν χρυσό. Οσα θα έπονταν, θα ήταν από το ασήμι του ηττημένου. Από εκείνη τη στιγμή και για την επόμενη τριετία, η Αλμπισελέστε με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και τον Σέρχιο Μπατίστα στον πάγκο της, θα γνώριζε μόνο αποτυχίες. Ωσπου τον Αύγουστο του 2011, ο Αλεχάντρο Σαμπέγια τον έχρισε αρχηγό. Πλέον όφειλε να ηγηθεί και τυπικά της προσπάθειας για την κατάληψη της κορυφής και οι συγκρίσεις με τον Ντιεγκίτο θα μεγάλωναν ακόμα περισσότερο.

Από το Μουντιάλ του 2014 έως και το σήμερα, παίζοντας σε έναν πιο ελεύθερο ρόλο, θα οδηγούσε τη χώρα σε τρεις μεγάλους τελικούς. Μόνο που θα τους έχανε όλους. Η Γερμανία στην παράταση και η Χιλή δύο σερί φορές στα πέναλτι του στέρησαν το δικαίωμα να μπορεί να καμαρώνει και με το εθνόσημο, όπως και με τη Μπαρτσελόνα (σ.σ.: έχει 28 τίτλους). Και κάπου εκεί δεν άντεξε και είπε... τέλος. Ενα φινάλε που τον βρίσκει να έχει υπέρ του μαγικούς αριθμούς και ρεκόρ. Με 113 συμμετοχές είναι τέταρτος στην ιστορία της Εθνικής και με 55 γκολ έχει ξεπεράσει τον Γκάμπριελ Μπατιστούτα και βρίσκεται μόνος στην κορυφή των σκόρερ. Δεν πήρε όμως μεγάλη κούπα και αυτό αδίκως θα σημαδεύει για πάντα την καριέρα και τη ζωή του. Μακάρι να γυρίσει και να σηκώσει αυτό που πρέπει και του αξίζει...

2006 Μουντιάλ: 1 γκολ
2007 Κόπα Αμέρικα: 2 γκολ
2010 Μουντιάλ: 0 γκολ
2011 Κόπα Αμέρικα: 0 γκολ
2014 Μουντιάλ: 4 γκολ
2015 Κόπα Αμέρικα: 1 γκολ
2016 Κόπα Αμέρικα: πέντε γκολ

Τι πιστεύετε; Θα είναι καλύτερη ή όχι η Αργεντινή χωρίς τον Μέσι; Πατήστε ΕΔΩ και ψηφίστε!

Follow me: @jorgekaraman