Οι αναμνήσεις ξαναEUROζουνε!

Μιχάλης Τσαμπάς
Οι αναμνήσεις ξαναEUROζουνε!

bet365

Ο Ζαγοράκης, ο Ντασάεβ, ο Σάουθγκεϊτ, ο Μπίρχοφ, ο Κολοσσός Δέλλας, ο Γκασκόιν, ο Κριστιάνο! Και μαζί τους τρόπαια, γκολάρες, χαμένα πέναλτι, ευκαιρίες! Οι συντάκτες του G-Weekend Journal... σκαλίζουν το ντουλάπι των αναμνήσεων και γράφουν για «στιγμές Euro»!

Αν το... κόλλημα με την μπάλα το φας από μικρός όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν αλλάζει. Παντρεμένος, χωρισμένος, εργένης, με ένα παιδί, με πολλά παιδιά, με οποιαδήποτε δουλειά, με γεμάτες τσέπες, με άδειες τσέπες, όταν φτάσει εκείνη η ΑΓΙΑ ΩΡΑ ή ακόμη καλύτερα εκείνος ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ κάνεις πάντα τα ίδια πράγματα.

Αυτά που έκανες πιτσιρικάκι στο πλευρό του μπαμπά σου ή του θείου σου. Αυτό που έκανες αργότερα με τους συμμαθητές σου ή τα... κολλητάρια σου. Αυτό κάνεις και τώρα. Είτε έχεις στο πλευρό σου φίλους, είτε σύζυγο, είτε συναδέλφους, είτε γκόμενα, είτε παιδιά! Όποιος δεν το... πολυέχει με την μπάλα, δεν θα καταλάβει όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο άρθρα κι αν γραφτούν πως νιώθει ο φίλαθλος σε αυτά τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού. Πως τα περιμένει. Πως τα βιώνει.

Πως ξεκινάει αυτή η ιεροτελεστία ακόμη και με τα αυτοκόλλητα της Panini (μικροί και μεγάλοι συλλέκτες) και πως ολοκληρώνεται το βράδυ του τελικού που του οργανώνουμε από μέρες πριν πως και που θα το δούμε! Και μέσα σε όλο αυτό το διάστημα... βροχή οι αναμνήσεις. Για γκολ, ήρωες, στιγμές, χαμένες ευκαιρίες, δάκρυ από χαρά και από λύπη. Αναμνήσεις, αναμνήσεις, αναμνήσεις. Τέτοιες έχουμε και μεις εδώ στο gazzetta.gr. Kαι τις καταγράψαμε. Στιγμές που τις ζήσαμε είτε ως παιδιά, είτε ως μεγάλοι. Είτε ως φίλαθλοι και τηλεθεατές, είτε ως επαγγελματίες δημοσιογράφοι!

Στο πεδίο των σχολίων περιμένουμε και τις δικές. Θυμηθείτε εικόνες και μοιραστείτε μαζί μας όλες αυτές...

ΔΗΜΟΣ ΜΠΟΥΛΟΥΚΟΣ: Δεν μπορεί να είσαι Ελληνας και να μην θυμάσαι κάτι από το Euro του 2004. Για μένα η πιο αξέχαστη στιγμή ήταν το γκολ του Χαριστέα στη Γαλλία που μας έδωσε την πρόκριση στα ημιτελικά. Από τη στιγμή που έγινε αυτό, όλα πλέον ήταν ανοιχτά και πιθανά για την Ελλάδα. Ο Ζαγοράκης έκανε... χαζό τον Λιζαραζού κι έβγαλε σέντρα κατευθείαν στο κεφάλι του Χαριστέα που κάρφωσε τον Μπαρτέζ! Η Εθνική μας ομάδα μόλις είχε αποκλείσει τη Γαλλία του Ζιντάν, του Ανρί και του Τρεζεγκέ! Αυτό τα λέει όλα...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: Μου ζητήθηκε να γράψω για τις αναμνήσεις μου για κάποια τελική φάση Euro, ένα ματς που μου 'χει μείνει ίσως και που μπορεί να με έχει στιγματίσει... Ήταν τόσο εύκολο (και για το Μουντιάλ θα ήταν) για μένα αφού κλείνοντας τα μάτια μου ήρθε ξανά η ανάμνηση του χαμένου πέναλτι του Σάουθγκεϊτ το 1996 στα ημιτελικά με την Γερμάνια στη διοργάνωση που έγινε στο «σπίτι» μας, το ναό του ποδοσφαίρου, το Γουέμπλεϊ.

Αχ αυτή η καταραμένη διαδικασία των πέναλτι για εμάς τους... Άγγλους! Δεν πιστεύω να περιμένατε από εμένα να διαβάσετε για την Ελλάδα του 2004; Διότι έχω ξεκαθαρίσει πως δεν είμαι υποστηρικτής της, δεν τη συμπαθώ καν και είμαι ΜΟΝΟ στο πλευρό των Λιονταριών για πάντα, ανεξάρτητα από τα συνεχόμενα χτυπήματα που δεχόμαστε σε κάθε τελική φάση... Σ' εκείνο το Euro στην πατρίδα του ποδοσφαίρου, στο Νησί μας, οι οιωνοί φανέρωναν ότι θα γίνει πράξη το «it's coming HOME».

Νίκες εύκολες με Σκωτία (2-0) και Ολλανδία (τεσσάρια, 4-1) που συνοδεύτηκαν από εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Αποκλεισμός της Ισπανίας στη διαδικασία των πέναλτι με πρωταγωνιστή τον Σίμαν (είχε πιάσει και πέναλτι με την Σκωτία κι ενώ το σκορ ήταν 1-0, του Μακάλιστερ) για να φτάσουμε στον ημιτελικό με την Γερμανία. Το ματς ξεκίνησε σούπερ.

Ο Σίρερ σκόραρε με τον αγαπημένο μας τρόπο: Εκτέλεση κόρνερ από τον Γκασκόιν, πρώτο δοκάρι κεφαλιά πάσα ο Τόνι Άνταμς και με δεύτερη κεφαλιά από το ύψος της μικρής περιοχής ο Άλαν Σίρερ με έβαλε μπροστά στο σκόρ! Οι Γερμανοί ισοφάρισαν με τον Κούντζ σε μία φάση που κοιμήθηκε ο Πιρς και παρά τις ευκαιρίες του Σέριγχαμ (το σουτ του οποίου έδιωξε στη γραμμή ο Ρόιτερ), είχε και δοκάρι στην παράταση με τον ίδιο Άντερτον σε πάσα πάρε – βάλε του Μακμάναμαν αλλά και το απίθανο τετ α τετ του Γκασκόιν σε σουτ του Σίρερ δεν κατάφερε να σπρώξει την μπάλα σε κενή εστία...

Κι όμως εμείς συνεχίζουμε να... believe και τώρα είναι η δική μας ώρα, τώρα: It's coming HOME for sure... Come on England, come on Lad's!!!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗΣ: Οταν το 2004 κατάφερα να φτάσω στην Πορτογαλία για τον ημιτελικό της Ελλάδας με την Τσεχία, ήξερα ότι πρόκειται για μία εμπειρία ζωής. Μια εμπειρία που έμελλε να γίνει 3.000 φορές μεγαλύτερη αφού έζησα από κοντά αυτό το impossible is nothing. Οπως καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να πω ένα συγκεκριμένο πράγμα και θα μακρυγορήσω με 3-4 στιγμές που είναι σαν tattoo στο μυαλό.

«Ναι! Είμαστε εδώ, Πορτογαλία!» θυμάμαι να λέω σε ένα βιντεάκι μόλις μπήκαμε στο Dragao, πριν πανηγυρίσω έξαλλα με τον τραυματισμό του υπερπαίκτη, Πάβελ Νέντβεντ. Οσοι ήμασταν εκεί το νιώθαμε ότι όλα συνωμοτούν και ήταν σαν να ξέραμε το τέλος και ο Κολοσσός μας έστειλε να γίνουμε στουπί στην παραλία του Αβέιρο. Με μια σημαία τυλιγμένη σε κάθε χέρι το 2μερο στην Λισαβόνα πέρασε σαν μια στιγμή. Το αντίθετο με ό,τι έγινε δηλαδή στο Da Luz, που από το 56' μέχρι το 90+ κοίταξα το ρολόι όσες φορές δεν το έχω κοιτάξει στην υπόλοιπη ζωή μου. Για τέσσερις μέρες νιώθαμε ότι είμαστε κομμάτι του θαύματος...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ: Είχα κλέψει από το πορτοφόλι της μητέρας μου ένα χιλιάρικο. Μιλάμε για σοβαρό νούμερο εάν σκεφτείς ότι το ενοίκιο ήταν στις 20.000 δραχμές. Ετσι κατάφερα και γέμισα το άλμπουμ της Panini. Το πρώτο που είχε πέσει ποτέ στα χέρια μου και ήταν με τη μία κομπλέ. Το είδε ο πατέρας μου και τις έφαγα γεμάτες. Αυτή ήταν η πιο δυνατή πρώιμη, μα συνειδητή ανάμνηση ever από EURO.

Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, ο ήρωας μου σε εκείνο το τουρνουά ήταν ο Ρινάτ Ντασάεβ. Εγώ με ίνδαλμα τερματοφύλακα; Ελα όμως που ο Ρώσος γίγαντας ήταν απίστευτος και είχα από δίπλα τον θείο Τάκη, επίσης πορτιέρο τότε στην θρυλική Ελευθερούπολη Νέας Ιωνίας, να μιλάει μόνο για εκείνον. Ωσπου εμφανίστηκε από το πουθενά ο Φαν Τίχελεν. Εκανε την επέλαση, έδωσε αριστερά στον Μιούρεν και εκείνος έβγαλε τη συστημένη για τον Φαν Μπάστεν. Το ξερό του νίκησε τον Ντασάεβ και ξαφνικά στα μάτια μου υπήρχε μία για πάντα ο πραγματικός ήρωας όλων των εποχών.

ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ: Λογικό όταν μιλάμε για Euro, οι περισσότεροι θα αναφερθούν σε ένα γεγονός που θα έχει σχέση με το ελληνικό έπος της Πορτογαλίας. Εγώ από την άλλη θα γράψω για μια φάση και έναν σκόρερ που έμειναν στην ιστορία, γιατί πολύ απλά ήταν οι πρώτοι. Ο λόγος για το... χρυσό γκολ του Μπίρχοφ στον τελικό του Euro 1996 στην Αγγλία. Ο συγκεκριμένος κανονισμός έκανε την εμφάνισή του στα Βρετανικά γήπεδα και έμελλε να κρίνει τον τελικό. Ο Γερμανός επιθετικός σκόραρε στα πρώτα λεπτά της παράτασης, έδινε την κούπα στην ομάδα του στον τελικό με την Τσεχία και εγώ από μέσα μου έλεγα πόσο κρίμα είναι να κρίνονται έτσι τόσο μεγάλες διοργανώσεις.

Όχι πως δεν το άξιζε η Γερμανία. Κάθε άλλο, αλλά στα 21 μου τότε είχα σκεφτεί πως είναι πολύ άδικο για την ομάδα που δέχεται το γκολ να μην έχει την δυνατότητα να αντιδράσει, από την στιγμή που υπήρχε χρόνος. Έξι χρόνια μετά, αυτό το έκτρωμα κανονισμός, μαζί και το ασημένιο γκολ, καταργήθηκαν αλλά ήδη είχαν προλάβει να κρίνουν έναν τόσο σημαντικό τίτλο, με τον Μπίρχοφ να μένει στην ιστορία για πάντα.

ΝΙΚΟΣ ΡΟΛΛΑΣ: Παραδοσιακά, στις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις στηρίζω την Αγγλία, όμως πάντα κολλάω και με έναν ποδοσφαιριστή ατομικά. Στο Euro 96 ο τυχερός ήταν ένας άγνωστος στους περισσότερους Τσέχος, ο Κάρελ Πομπόρσκι... Καλά, μην νομίζετε οτι ήμουν και κανένας ψαγμένος που εκείνη την εποχή ήξερα τον 24χρονο τότε επιθετικό της Σλάβια Πράγας.

Απλά λίγο το στιλάκι του και λίγο η μαλλούρα που διέθετε, με είχαν «ψήσει» και προσπαθούσα να πείσω και τους φίλους μου για την κλάση του. Στους ομίλους όμως κόντρα στην Γερμανία, την Ιταλία και την Ρωσία, δεν βρήκε δίχτυα, με αποτέλεσμα όσο εγώ συνέχιζα να τον αποθεώνω, οι υπόλοιποι να αρχίζουν τα «μυρωδιάς», «άμπαλος» κτλ... Όλα αυτά όμως μέχρι τον προημιτελικό της 23 Ιουνίου κόντρα στην Πορτογαλία, όταν με μία απίστευτη λόμπα (σ.σ The Poborský-lob) κρέμασε τον Βίτορ Μπαΐα και χάρισε στην Τσεχία την πρόκριση στα ημιτελικά της διοργάνωσης...

Μόλις η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα, πήρα αμέσως το ύφος του δικαιωμένου παντογνώστη που μόλις είχε ανακαλύψει την Αμερική, πριν καν σκεφτεί ο Χριστόφορος Κολόμβος να μπει στο καράβι. Για την ιστορία, λίγες μέρες μετά ο Κάρελ Πομπόρσι πήρε μεταγραφή για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ: Αφήνω στην άκρη την εποποιία της Εθνικής του 2004 για να εκφράσω δοθείσης της ευκαιρίας τον θαυμασμό μου στον τεράστιο Μάρκο Φαν Μπάστεν και το γκολ που άλλαξε την ποδοσφαιρική θεώρηση που είχα ως μαθητής Δημοτικού στο μακρινό 1988. Το παρακολούθησα live και όσα χρόνια και αν έχουν περάσει μου προκαλεί το ίδιο δέος. Τελικός του Euro '88 και οι «οράνιε» επικρατούν στον τελικό με 2-0 της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης. Ο Φαν Μπάστεν επικυρώνει την κούπα με ένα γκολ-ποίημα στο 54΄ της αναμέτρησης. Δεν γίνεται να μην το έχεις δει και να μην προσκύνησες το μεγαλείο και την έμπνευση του!

Ο «γερόλυκος» Μιούρεν κάνει ψιλοκρεμαστή σέντρα, όπου σε καμία περίπτωση δεν υποψιάζεσαι την συνέχεια της φάσης. Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός», δεν στοπάρει, ούτε πασάρει. Η κεφαλιά δεν υπάρχει καν στη σκέψη του. Αντίθετα επιχειρεί το αδιανόητο. Σουτ στην κίνηση από δύσκολη γωνία. Ο επίσης σπουδαίος Ντασάεβ αδυνατεί να διαβάσει την φάση. Η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα. Ο Μάρκο Φαν Μπάστεν γράφει ιστορία! Βάλτο στο repeat. Δεν θα βαρεθείς ποτέ!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ: Αν μιλάει Έλληνας για Euro και δεν αναφερθεί στο έπος του 2004, είναι σα να βάλεις πεινασμένο να φάει με ξυλάκια. Δεν γίνεται μια χώρα που ποδοσφαιρικά ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει να είναι το θαύμα της Πορτογαλίας να υπάρχει για τους πολίτες της κάποιο άλλο σημείο αναφοράς απ' αυτό. Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι ποιο από τα έξι βήματα ξεχωρίζω. 1η Ιουλίου του 2004:

Η Ελλάδας αντιμετωπίζει την Τσεχία στο Πόρτο. Εγώ έχω βάρδια στο βενζινάδικο που εργαζόμουν τότε στην Εθνική οδό Αθηνών Κορίνθου. Πίστευα ότι δεν θα προλάβω τίποτα καθότι τελείωνα από την εργασία μου την ώρα που τελείωνε η κανονική διάρκεια του ματς. Τ ματς πήγε παράταση και ενώ το αμάξι του συναδέλφου έγινε... πύραυλος μπαίνω στο σπίτι μου 5' πριν μπει η κεφαλιά του Δέλλα. Πριν καν πλύνω τα χέρια μου, βρίσκομαι στη βεράντα να φωνάζω «γκοοοοολλλλ», ενώ πρώτα είχα κλοτσήσει μια πήλινη γλάστρα. Εντονα συναισθήματα - όπως κι ο πόνος στο δεξί κουτεπιέ. Για τη γλάστρα ποιος χέστηκε. Εκτός από τη μάνα μου, κανείς άλλος...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ: Εθνική της... προκοπής μπορεί να μην έχουμε τώρα, κάποτε όμως ήμασταν περήφανοι για τους πρωταθλητές Ευρώπης. Για την τότε Εθνική Ελλάδας. Εκείνο το... μακρινό 2004, που σηκώσαμε την κούπα σε βάρος των διοργανωτών Πορτογάλων. Κερδίζοντάς τους δύο φορές στον θεσμό. Η φορά που μέτρησε περισσότερο απ' όλα ήταν ο τελικός βέβαια. Ένας τελικός όπου ο πολύς και μεγάλος σταρ των Πορτογάλων, Κριστιάνο Ρονάλντο δεν άντεξε την ποδοσφαιρική... ταπείνωση και έβγαλε τα κλάματα μετά το τέλος του τελικού! Από μόνη της αυτή η σκηνή και με δεδομένη την ποδοσφαιρική αξία του άσου της Ρεάλ, αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τον άθλο των παικτών του Ότο Ρεχάγκελ τότε. Είναι γνωστό άλλωστε πως η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή... Και για μένα είναι ένα στιγμιότυπο που χαράζεται για τα καλά στην μνήμη.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ: Το Euro είναι από τις διοργανώσεις που τις παρακολουθώ χαλαρός αφού δεν υποστηρίζω καμία ευρωπαϊκή ομάδα, αλλά υπήρξαν στιγμές που μου έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη μου. Η πιο χαρακτηριστική για μένα είναι αυτή του πανηγυρισμού του τεράστιου Πολ Γκασκόιν στο ματς της Αγγλίας με την Σκωτία στο Euro. O «Γκάζα» με μια υπέροχη προσπάθεια αφού πέρασε με το αριστερό την μπάλα πάνω από το κεφάλι του Λι Χέντρι σκόραρε με μονοκόμματο δεξί σουτ από το ύψος του πέναλτι. Στη συνέχεια ξάπλωσε ανάσκελα και άνοιξε το στόμα του με τους συμπαίκτες του να ρίχνουν νερό στο στόμα του, αναπαριστώντας το παιχνιδιού με ποτά που ονομάζεται «Στην καρέκλα του οδοντίατρου».

ΑΝΤΩΝΙΑ ΣΠΑΝΟΥ: Αξέχαστη στιγμή Euro... Δεν νομίζω να πρωτοτυπήσω αναφέροντας ότι η στιγμή που έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου είναι από το Euro του 2004. Η εκπληκτική πορεία της Εθνικής ομάδας, σε κάθε αγώνα μας δημιουργούσε και από μια νέα, ακόμα πιο γλυκιά, ανάμνηση. Η δική μου είναι το γκολ του Δέλλα στην παράταση κόντρα στους Τσέχους στον ημιτελικό. Ήδη είχαμε ενθουσιαστεί από τις εμφανίσεις, είχαμε χαρεί και όλοι περιμέναμε το επόμενο θαύμα. Ε, και έγινε.Η καφετέρια γνωστή (είχε φιλοξενήσει την κοριτσοπαρέα μας σε όλο το Euro), ο κόσμος άπειρος, φανέλες, τύμπανα και παντού ενθουσιασμός και πίστη για ακόμα μια υπέρβαση. Η Ελλάδα άντεξε όλο το παιχνίδι, κόρνερ στην παράταση, βάζει το γκολ ο Δέλλας και επικρατεί η απόλυτη παράνοια. ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Η Ελλάδα είναι στον τελικό και οι δρόμοι του Ν. Ηρακλείου μετατρέπονται σε ένα απέραντο «γαλανόλευκο» πάρτι.

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΛΙΑΡΗΣ: Καλοκαίρι του 2000, στην ημέρα του τελικού ανάμεσα σε Γαλλία και Ιταλία. Και για κάποιο λόγο που δεν τον είχα φιλοσοφήσει και πολύ, τότε, ήθελα πολύ τους «τρικολόρ» να πάρουν το τρόπαιο. Σε σπίτι συγγενών, στο χωριό, ξαδέρφια και ... πρεσβύτεροι να βλέπουμε το ματς και ξαφνικά η μάνα να θέλει κάτι από το περίπτερο. ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ! Και ποιος θα την «πλήρωνε»;Ο μικρότερος απ' αυτά τα ξαδέρφια. Καλά μαντέψατε. Εγώ ήμουν... Κι όμως, στο δρόμο δεν χρειαζόταν καν τρέξιμο... Μια ... στάση σε κάθε σπίτι, με τηλεόραση στο μπαλκόνι λόγω ζέστης, βοηθούσε να μη χάσω φάση... Το ήθελε ο Θεός να με βοηθήσει! Και για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι, ήμουν ο μόνος στο σπίτι που πανηγύρισα το γκολ της Γαλλίας... Και μπράβο μου στην τελική!

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ: «Γκοοοοοοοολ, γκοοοοοολ. Η Ελλάδα είναι στον τελικό, η Ελλάδα είναι στον τελικό», η περιγραφή που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου! Ούτε φυσικά και την συνέχεια... «Γκολ ο Δέλλας, ο Κολοσσός, ο Δέλλας, ο Δέλλας... Γκοοοοοολ», ήταν η περιγραφή του Κώστα Βερνίκου που ακόμα και σήμερα όποτε την ακούω ή την σκέφτομαι ανατριχιάζω ολόκληρος.

Ένα γκολ που θα θυμάμαι για πάντα πως το έζησα, τι έκανα, αυτές τις μοναδικές στιγμές που ευχαριστώ τον Θεό που τις έζησα σε ηλικία τέτοια ώστε να μπορώ να τις θυμάμαι για πάντα. Η καλύτερη στιγμή σε αυτό το δοξασμένο Euro του 2004. Μεγαλύτερη και από το γκολ του Χαριστέα... Όταν μπήκε αυτό το τέρμα του Δέλλα ήμουν πλέον σίγουρος. Το πήραμε! Αυτό το γκολ θα δείχνω πρώτα και στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου και μετά εκείνο που μας έδωσε το τρόπαιο... Χωρίς το «χρυσό» κεφάλι του Τραϊανού, δεν θα είχαμε κλάψει ποτέ από χαρά το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 2004!

ΔΗΜΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Λόγω ηλικίας το Euro που θα θυμάμαι για πάντα είναι σίγουρα αυτό της Πορτογαλίας, αλλά και το εναρκτήριο ματς απέναντι στους οικοδεσπότες. Η Β' Γυμνασίου είχε μόλις τελειώσει και μετά από το καθημερινό μας δίωρο στο διπλανό γήπεδο μπάσκετ (παρόλα αυτά μπάλα παίζαμε εμείς) με την παρέα, μαζευτήκαμε να δούμε την πρεμιέρα της Ελλάδας με την Πορτογαλία.

Όλα καλά και ήρεμα, μέχρι τότε. Kαι ξαφνικά περίπου στο 7', αν θυμάμαι καλά, ο Γιώργος Καραγκούνης αποφασίζει να σουτάρει από τα 20 μέτρα, ίσως και κάτι παραπάνω, νικά τον Ρικάρντο στην αριστερή του γωνία και ένα ολόκληρο σπίτι γυρνάει ανάποδα, μαζί φυσικά και οι γειτονιές και ολόκληρη η Ελλάδα. Η εικόνα του 19χρονου Κριστιάνο Ρονάλντο να κρατά με απογοήτευση το πρόσωπο του μετά το πέναλτι στον Γιούρκα Σεϊταρίδη έχει μπει στην ιστορία και το συγκεκριμένο ματς θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Τότε το πανηγυρίσαμε έξαλλα σαν μια μεγάλη νίκη, αλλά ποιος να φανταζόταν το ΕΠΟΣ που θα ακολουθούσε στη συνέχεια.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΑΜΠΑΣ: Σκέφτηκα να γράψω κάτι με Γερμανία... «Ομάδα μου» σε Euro και Μουντιάλ, με απούσα την Ελλάδα. Το έσβησα. Σκέφτηκα να γράψω κάτι για το έπος της Πορτογαλίας. Έγραψε πολύς κόσμος. Σκέφτηκα για τα ματς με Ρωσία και Γερμανία επί πολωνικού εδάφους το 2012 που τα έζησα... live. Το ξαναέσβησα. Αποφάσισα κάτι πολύ πιο πρόσφατο... Και πιο κοντινό από Γερμανία, Πορτογαλία ή Πολωνία. Πριν μερικές εβδομάδες. Περιοχή: Χαλάνδρι. Τόπος: Κεντρικό περίπτερο στην πλατεία Δούρου.

Δίνω στον περιπτερά 20ευρω και περιμένω τα ρέστα για καμιά δεκαριά φακελάκια Panini που αγόρασα. Σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πρόλαβε να μου δώσει και την συμβουλή. «Μην τα δώσεις όλα τα φακελάκια μαζί στον πιτσιρικά. Λίγα λίγα για να μην καλομαθαίνει». Χαμογέλασα. «Σωστός» του είπα. Πήρα τα ρέστα και έφυγα. Τι να του έλεγα ότι «ο γιος μου ρε φίλε είναι 20 μηνών, για μένα τα θέλω;». Αυτές είναι για μένα στιγμές Euro. Ότι ζούσα τέτοιες μέρες στα 10 και στα 14, τα ζω και τώρα στα 38 μου! Το πολύ-πολύ τότε να μου έλειπε ο Βασίλι Ρατς και τώρα ο Μπερεζούτσκι.



Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

Τελευταία Νέα