Ο απίθανος Μπουμπνίκ
Ηταν 29 ετών και έπαιζε εξτρέμ, όταν βρέθηκε με την Τσεχοσλοβακία στο πρώτο EURO. Σε εκείνο το τουρνουά του 1960, ο Βλάστιμιλ Μπουμπνίκ παρέμενε αναποφάσιστος αναφορικά με το ποιο άθλημα ήταν το αγαπημένο του. Τελικά προτίμησε το χόκεϊ επί πάγου. Μέτρησε μόλις 11 αγώνες (4 γκολ) με το εθνόσημο, αλλά κατάφερε να βρεθεί στην 3η θέση, παίζοντας στο 2-0 επί της Γαλλίας στον μικρό τελικό. Τέσσερα χρόνια αργότερα κρεμούσε στο λαιμό του το χάλκινο μετάλλιο στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Ινσμπουργκ.

Ο... Δευτέρα, την Δευτέρα
Ο Βίκτορ Πονεντέλνικ (Ponedelnik) δεν ήταν καν διεθνής. Χρίστηκε τέτοιος ξαφνικά δύο βδομάδες πριν ξεκινήσει η πρώτη διοργάνωση. Ωστόσο, τα τρία γκολ που σημείωσε σε ένα φιλικό κόντρα στην Πολωνία, τον έχρισαν βασικό για τη Σοβιετική Ενωση. Ετσι σκόραρε στον ημιτελικό κόντρα στην Τσεχοσλοβακία και παρέμεινε στην 11άδα και για τον τελικό κόντρα στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν Κυριακή όταν έγινε το μεγάλο ματς στο Παρίσι. Μόνο που επειδή οδηγήθηκε στην παράταση, στη Μόσχα άλλαξε η μέρα και έγινε Δευτέρα. Το γκολ λοιπόν του Πονεντέλνικ που χάρισε τον τίτλο στους Σοβιετικούς, έφερε μπέρδεμα στην πρωτεύουσα και αυτό επειδή το επίθετο του σημαίνει... Δευτέρα.

Πέτρες και ανανάδες
Το πρωί πριν από τον τελικό του 1964, ο Χοσέ Βιγιαλόνγκα επέλεξε έναν πρωτότυπο τρόπο, για να εξηγήσει στους παίκτες του τι θα έπρεπε να κάνουν. Αντί για πινακάκι, έστησε 11 πέτρες σε ένα γηπεδάκι. Αυτές αντιστοιχούσαν στην παράταξη της Ισπανίας και απέναντι τους έβαλε άλλους τόσους ανανάδες, που ήταν οι Ρώσοι. Μόνο που ο εκλέκτορας των Φούριας Ρόχας δεν μπήκε στη διαδικασία των συστημάτων και της γενικότερης ανάλυσης. Αφού κοίταξε για λίγο το δημιούργημα του, αρκέστηκε να πει το εξής: «Οι πέτρες είναι πιο δυνατές από τους ανανάδες». Προφανώς οι διεθνείς του έπιασαν το νόημα και σήκωσαν την κούπα, επικρατώντας με 2-1.

Η τυχερή Ιταλία
Ο ημιτελικός με τη Σοβιετική Ενωση το 1968 δεν είχε γκολ ούτε στην παράταση. Επειδή όμως τότε δεν υπήρχαν πέναλτι, η πρόκριση για τον τελικό κρίθηκε με έναν απίθανο τρόπο. Το στρίψιμο του νομίσματος ευνόησε την Ιταλία, η οποία μάλιστα στη συνέχεια νίκησε 2-0 τη Γιουγκοσλαβία και σήκωσε την κούπα.

Οι μπύρες του Πανένκα
Ο Αντονίν Πανένκα και ο Ιβο Βίκτορ ήταν αυτοκόλλητοι στην Εθνική. Το 1976 λοιπόν πρωταγωνίστησαν στην εκπληκτική πορεία της Τσεχοσλοβακίας, με τον πρώτο να χαρίζει την κούπα με το πλέον εμβληματικό πέναλτι στην ιστορία του θεσμού. Το πως όμως πήρε την απόφαση γι' αυτήν την εκτέλεση είναι κάτι που δεν έχει γίνει ευρέως γνωστό. Αυτή πάρθηκε σε μία προπόνηση από τα 11 βήματα, σε μία κόντρα απέναντι στον φίλο του τερματοφύλακα. Είχαν βάλει στοίχημα κάποιες μπύρες. Ο Βίκτορ όμως απέκρουσε τις δύο πρώτες προσπάθειες του Πανένκα. Για να τον νικήσει λοιπόν και να γλιτώσει τις μπύρες, ο θρυλικός μέσος σκέφτηκε την -αλά Πανένκα- εκτέλεση και έμεινε μία για πάντα στα highlights.

Η αδικημένη Σλοβακία
Στις Ιανουαρίου του 1993 η Τσεχοσλοβακία χωρίστηκε αναίμακτα σε Τσεχία και Σλοβακία. Αδίκως για την δεύτερη όλη η αθλητική κληρονομιά μεταβιβάστηκε στην πρώτη. Μεταξύ αυτών ήταν και το τρόπαιο που κατέκτησε το 1976 στα πέναλτι κόντρα στη Δυτική Γερμανία. Μόνο που αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ότι οι οκτώ από τους 11 βασικούς σε εκείνον τον τελικό ήταν Σλοβάκοι.

Που είναι ο πορτιέρο οέο;
Το 1984 ο Ζοέλ Μπατς έκανε σπουδαίες εμφανίσεις και συνέβαλε τα μέγιστα στο να κατακτήσει η Γαλλία το EURO. Μόνο που την ημέρα πριν τον τελικό σήμανε συναγερμός στους Τρικολόρ. Ο Μπατς ήταν εξαφανισμένος για οκτώ ώρες. Οταν εμφανίστηκε το βράδυ τους τρέλανε όλους. Είχε φύγει για να ψαρέψει σε ένα ποταμάκι έξω από το Παρίσι για να βρει ηρεμία. Ο κόουτς όμως Μισέλ Ινταλγκό δεν τον τιμώρησε και τον άφησε βασικό. Βλέπετε ο Μπατς δύο χρόνια νωρίτερα είχε δώσει τη μάχη του με τον καρκίνο στα γεννητικά όργανα και ήθελε να φτιάξει με αυτόν τον τρόπο την ψυχολογία του. Ο περίεργος αυτός τύπος μετά το τέλος της καριέρας του έγινε ποιητής και μουσικός.

Ολλανδία... έχεις γράμμα
Οταν η κουβάντα πάει στην Ολλανδία του 1988, άπαντες σκέφτονται τον Φαν Μπάστεν, τον Γκούλιτ και τον Ράικαρντ. Ωστόσο, ένας από τους κορυφαίους σε εκείνη την πορεία προς το τρόπαιο, ήταν ο δεξιός μπακ, ο Μπέρι Φαν Αρλε, τον οποίο οι συμπαίκτες του αποκαλούσαν «Turbo Berry» για τις εκπληκτικές κούρσες που πραγματοποιούσε. Το φοβερό λοιπόν με εκείνον τον παίκτη των Τουλιπών ήταν ότι μετά το τέλος της καριέρας του, δεν συνέχισε την ενασχόληση του με το άθλημα, μα επέλεξε να γίνει ταχυδρόμος. Η ιστορία του ανέβηκε και ως μιούζικαλ στο θέατρο το 2014.

Η τάξη και η... αναρχία στις φανέλες
Μέχρι το 1992 επικρατούσε απόλυτη τάξη. Η τάξη της 11άδας με τα νούμερα να μπαίνουν σχετικά σε κάθε ομάδα. Ο τερματοφύλακας φορούσε το Νο1, ο αριστερός μπακ το Νο3 και ούτω καθ' εξής. Ωστόσο, το 1992 στα γήπεδα της Σουηδίας ήρθε η επανάσταση. Ουσιαστικά την επέβαλαν οι εταιρείες για εμπορικούς λόγους. Εκτοτε κάθε παίκτης θα είχε συγκεκριμένο νούμερο με το δικό του όνομα από πάνω.

Το δράμα ενός ήρωα
Το 1992 η Δανία μαζεύτηκε τελευταία στιγμή από τις παραλίες και έφτασε στην επική κατάκτηση, που ήταν η κορυφαία έκπληξη πριν συμβεί το θαύμα της Ελλάδας. Αναντικατάστατος στη μεσαία γραμμή των Δανών ήταν ο Κιμ Βίλφορτ. Στον νικηφόρο τελικό (2-0 επί της Δυτικής Γερμανία) μάλιστα έβαλε το δεύτερο γκολ. Αργότερα έγινε γνωστό το προσωπικό δράμα του, το οποίο δεν τον απέτρεψε όμως από το να πρωταγωνιστήσει στο τουρνουά της Σουηδίας. Η μικρή κορούλα του πάλευε με τη λευχαιμία και αυτό τον οδήγησε στο ν' απουσιάσει στην αναμέτρηση με τη Γαλλία στους ομίλους. Η χαρά του Βίλφορτ για την πρωτιά κράτησε μόλις μία βδομάδα, καθώς η εξάχρονη Λινέ έχασε τη μάχη για τη ζωή της.

Ο βασιλιάς Οτο έκανε τη διαφορά
Το 2004 όλες οι Εθνικές είχαν εκλέκτορα από τη χώρα τους. Ολες εκτός από μία. Μόνο που στο φινάλε αυτή η μία ήταν που σήκωσε και το ασημικό. Ο Γερμανός Οτο Ρεχάγκελ οδήγησε την Ελλαδα στην μεγαλύτερη έκπληξη της ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.