Ο ιστορικός αρχηγός της εθνικής ομάδας, Θόδωρος Ζαγοράκης, ήταν ανέκαθεν κλειστός τύπος. Λίγα λόγια, αφοσίωση στον στόχο, χαμηλούς τόνους ακόμη και τώρα, δώδεκα χρόνια μετά από εκείνο το μαγικό βράδυ στη Λισσαβόνα.

Από τότε, σε κάθε πρεμιέρα ενός Euro, σε κάθε επέτειο της made in Greece «4^ης Ιουλίου», ο «κάπτεν» εκείνης της ομάδας, που μας έκανε υπερήφανους, έχει κάθε λόγο να συγκινείται, να αναπολεί τα περασμένα και να ετοιμάζεται στα 45 του, ως ο πραγματικός αρχηγός της, να ξαναβγάλει την ομάδα του 2004 στο προσκήνιο. Το φιλικό στη Μυτιλήνη ήταν μια από τις πρώτες πρωτοβουλίες, θα ακολουθήσουν σύντομα κι άλλες, για τα «δικά μας παιδιά», με τα γκρίζα μαλλιά σήμερα, που –διάολε- είναι οι πρώτοι οι οποίοι «δικαιούνται δια να ομιλούν» και πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή της (ποδοσφαιρικής) επικαιρότητας.

Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΖΑΓΟΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ EURO ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ BLOGGER ΣΤΟ GAZZETTA.GR

Πριν, όμως, το αναγκαίο ταξίδι στο χρόνο, ας επικεντρωθούμε στο σήμερα και στο Euro της Γαλλίας. «Ευχή όλων μας να μην συμβεί το παραμικρό, η τρομοκρατία δεν έχει θέση στον αθλητισμό και στον πολιτισμό μας, η ασφάλεια του κόσμου, των αθλητών, των αποστολών είναι πάνω από κύπελλα και στιγμές δόξας», μας επισημαίνει γνωρίζοντας καλά «κι από πρώτο χέρι», ζώντας τη μισή ζωή του μεταξύ Θεσσαλονίκης – Βρυξελλών – Στρασβούργου όντας Ευρωβουλευτής από το 2014, ότι τα μέτρα ασφαλείας σ’ ολόκληρη τη γαλλική επικράτεια θα είναι δρακόντεια.

Καλύτερα, όμως, να τα αφήσουμε όλα αυτά που μας ενοχλούν και εν μέρει μας προβληματίζουν, κι ας μιλήσουμε μόνο για μπάλα, για φαβορί, για αουτσάιντερ, για το τι συνέβη πριν δώδεκα χρόνια στα γήπεδα της Πορτογαλίας, για το ελληνικό έπος του 2004.

Ξεχωρίζεις κάποια από τις 24 φιναλίστ του φετινού Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος;

«Με το χέρι στην καρδιά, όχι! Οι 24 ομάδες είναι πολλές, όταν πήγαμε εμείς στην Πορτογαλία συμμετείχαν οκτώ λιγότερες ομάδες, σ’ ένα εύρος τόσων πολλών αγώνων όλο και κάτι μπορεί να συμβεί και να αλλάξει τα δεδομένα».

Δεν μπορεί, θα έρχονται στο μυαλό σου τέσσερις, πέντε ομάδες που μπορούν να πρωταγωνιστήσουν σ’ αυτό το Euro;

«Βλέπω ενισχυμένη τη Γαλλία με πλήθος επιλογών συν τον παράγοντα έδρα, την Ισπανία που παραδοσιακά πρωταγωνιστεί, μόνον εμείς την αφήσαμε εκτός οκτάδας τα τελευταία χρόνια (γέλια), Πορτογαλία που μπορεί να μην εντυπωσιάζει, αλλά μπορεί μέσα στο γήπεδο να πάρει αυτό που θέλει, ο Σάντος ξέρει τι πρέπει να κάνει απέναντι σε κάθε αντίπαλο, γιατί όχι και την Αγγλία. Παραδοσιακή δύναμη, που δεν τα πάει καλά στις μεγάλες διοργανώσεις, αλλά ίσως φέτος να πετύχει κάτι. Εχει καλή ομάδα. Το πρόβλημα των Άγγλων είναι ότι ανέκαθεν έχουν υψηλές απαιτήσεις από την εθνική ομάδα τους, φορτώνουν με άγχος τους παίκτες και σ’ αυτά τα τουρνουά, όποιος έχει άγχος πάει νωρίς σπίτι του… Κι από τις θεωρητικά μικρές, προσέξτε Σλοβακία και Πολωνία».

Αν έπρεπε να πούμε μόνο μια από τις τέσσερις ομάδες;

«Θα έδινα τον πρώτο λόγο στη Γαλλία, όπως και ο Καραγκούνης...».

Λείπει η Εθνική ομάδα από τη μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου;

«Πολύ! Μετρήστε πόσες σερί παρουσίες είχαμε σε Euro. Το 2004, το 2008, το 2012. Ημασταν πάντα εκεί. Δυστυχώς έγιναν αρκετά λάθη στη διάρκεια της προκριματικής φάσης, κυρίως η Εθνική έχασε την ταυτότητά της. Το χαρακτήρα της. Κι αυτό κόστισε...»

Από την στιγμή που η Ελλάδα κατέκτησε το Euro όλες οι ομάδες έχουν δικαίωμα στην ελπίδα και στο όνειρο;

«Αυτό είναι ξεκάθαρο. Όπως το πέτυχε η Ελλάδα, έτσι μπορεί η κάθε ομάδα να πιστεύει και να ελπίζει ότι μπορεί να το κάνει κι αυτή. Το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Υπάρχει ένα τεράστιο μάθημα στην περίπτωση της Ελλάδας. Όταν μια ομάδα είναι ενωμένη, έχει ικανότητες, μπορεί να πετύχει πολλά πράγματα. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στην περίπτωση μας».

Στην πρεμιέρα, Γαλλία ή μήπως Ρουμανία, για να θυμηθούμε και τα δικά μας…

«Όλες οι πρεμιέρες κρύβουν εκπλήξεις και πολλές παγίδες στα φαβορί. Ειδικά, όταν παίζεις μέσα στο σπίτι σου, μπροστά στο κοινό σου. Θεωρητικά οι «τρικολόρ» έχουν τον πρώτο λόγο, αλλά έτσι έλεγαν και για την Πορτογαλία πριν από δώδεκα χρόνια, κανείς δεν μας υπολόγιζε και όλοι θυμόμαστε τι έγινε…».

Αλήθεια, πως προετοιμάστηκε η Εθνική για εκείνο το ματς, που όλοι το περίμεναν πως και πως, εμείς για τους δικούς μας λόγους και οι Πορτογάλοι για τους δικούς τους;

«Δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία. Αυτό που υπήρχε ήταν μια εξαιρετικά καλή διάθεση ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές, άλλωστε η Ελλάδα συμμετείχε μετά από πολλά χρόνια σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ήμασταν ευτυχισμένοι και μόνο που βρισκόμασταν εκεί, δεν πετούσαμε στα σύννεφα, ξέραμε ότι είμαστε το απόλυτο αουτσάιντερ, εδώ καλά καλά δεν μας πίστευαν οι Ελληνες. Φύγαμε για το Euro και ακούγαμε διάφορα σχόλια, περί ηλικίας και άλλα τέτοια, όμως στο τέλος το γυρίσαμε το κλίμα».

Τι έκανε, τελικά, την Ελλάδα να εμφανιστεί τόσο δυνατή στα γήπεδα της Πορτογαλίας;

«Συνήθως αρκετοί στέκονται μόνο σ’ αυτά τα έξι συγκεκριμένα παιχνίδια στην Πορτογαλία. Θεωρούν ότι απλά από τύχη και μόνο μπορεί να ήμασταν σε καλή φόρμα. Ξεχνούν, όμως, κάτι βασικό. Αυτή η ομάδα κουβαλούσε πίσω της μια πορεία δύο ετών. Αν εξαιρέσεις και αφαιρέσεις τα δύο πρώτα παιχνίδια της προκριματικής φάσης, θα διαπιστώσει κανείς, ότι φτάσαμε στο Euro 2004 κάνοντας μόνο νίκες σ’ όλα τα επόμενα παιχνίδια. Ποιος άλλος κέρδισε μέσα στην Ισπανία; Ήταν μια συνεχή πορεία δύο ετών και εμείς το ξέραμε αυτό. ΟΚ, κανένας δεν πίστευε ότι θα κατακτούσαμε το κύπελλο, αλλά ξέραμε πολύ καλά ποιοι μπορούμε να είμαστε μέσα στο γήπεδο. Υπήρχε ένα δέσιμο, όλοι παίζαμε για την ομάδα και ήμασταν υπερήφανοι για αυτό».

Τι ελπίζατε μέσα σας ότι μπορεί να πετύχει η εθνική ομάδα;

«Θέλαμε απλά να συνεχίσουμε να παίζουμε, όπως ακριβώς και τα δύο προηγούμενα χρόνια. Αυτό δεν έπρεπε να αλλάξει και δεν άλλαξε. Να έχουμε μια σοβαρή και σταθερή παρουσία, γνωρίζοντας πολύ καλά τις δυνατότητές μας. Να πετύχουμε μια νίκη σε τελική φάση. Ότι ακολούθησε κυριολεκτικά ήρθε από μόνο του…».

Να ξαναπάμε στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία. Στην αρχή του ονείρου. Με το χέρι στην καρδιά, περιμένατε να έρθει η νίκη που ουσιαστικά διαφοροποίησε και τις δικές μας προσδοκίες και φιλοδοξίες;

«Κοιτάξτε, παίζαμε απέναντι στην οικοδέσποινα, είχαν κι αυτοί υψηλές προσδοκίες για την εθνική τους. Ένας ολόκληρος λαός κρεμόταν στα μπαλκόνια, ήταν μια μεγάλη περίοδος εθνικής γιορτής. Εμείς, τους τη χαλάσαμε και τώρα δεν θέλουν να μας ξαναδούν μπροστά τους!».

Τι άλλο θυμάσαι από ένα ματς στο οποίο αναδείχθηκες ο MVP και μπήκες πρώτος στο κατάμεστο «Ντράγκαο»;

«Πολλές πολύχρωμες εικόνες. Γνωρίζαμε ότι η Πορτογαλία ήταν το φαβορί, έπαιζαν στο γήπεδο τους, μπροστά στο κοινό τους, αλλά δεν φοβηθήκαμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Ήταν μια πρόκληση για μας. Μετά από πολλά χρόνια κάθισα και είδα ξανά όλα τα παιχνίδια του Euro. Θυμήθηκα αρκετά, είπα και κάποιες ιστορίες στο γιο μου…».

Για εκείνο το παιχνίδι της πρεμιέρας ή όλο το Euro;

«Για πολλά πράγματα, μικρές λεπτομέρειες, που ξανάρχονται στη μνήμη μου. Θυμάμαι πολύ καλά όλο το ματς της πρεμιέρας. Μπήκαμε καλύτερα από τους Πορτογάλους. Στα πρώτα 15-20 λεπτά ήμασταν πολύ δυνατοί, προηγηθήκαμε με τον Καραγκούνη, στο δεύτερο σκόραρε ο Άγγελος (σ.σ. Μπασινάς) με πέναλτι, μείωσε ο Ρονάλντο και όλα τα υπόλοιπα είναι, απλά ιστορία…».

Και μετά, Ισπανία και Ρωσία…

«Με την Ισπανία ήμασταν τυχεροί! Δεν το κρύβω ήταν το μοναδικό ματς, που το φοβήθηκα. Από την αρχή ως το τέλος του. Απίστευτη πίεση από μια πανίσχυρη ομάδα. Σταθήκαμε τυχεροί, αλλά αν δεν έχεις τύχη και δεν προσπαθήσεις σκληρά, δεν μπορείς να πετύχεις κάτι σημαντικό στο ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι ήταν και το ματς με τη Ρωσία. Κάναμε το χειρότερο ξεκίνημά μας στη διοργάνωση. Ευτυχώς βελτιωθήκαμε κάπως στη συνέχεια και ήρθε η πρόκριση στα προημιτελικά».

Το ταξίδι συνεχιζόταν με επόμενο σταθμό, Λισσαβόνα, «Χοσέ Αλβαλάδε» και… Γαλλία.

«Και ποια Γαλλία! Του Ζιντάν, του Ανρί, που είχε κερδίσει το Παγκόσμιο κύπελλο του 1998 και το Euro του 2000. Μια ομάδα γεμάτη από αστέρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στο γήπεδο, όμως, βγάλαμε τον καλύτερο ευατό μας. Σε αντίθεση με ότι είχε προηγηθεί, κάναμε ένα πολύ καλό ξεκίνημα, ανάλογο της πρεμιέρας και πιστεύω ότι ήταν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις μας».

Πως προσέγγισε η Εθνική εκείνο το παιχνίδι;

«Χωρίς άγχος! Δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε. Ποιος θα μας έλεγε κάτι αν χάναμε από εκείνη τη Γαλλία; Κανένας. Εχοντας προκριθεί στα προημιτελικά, ήδη, είχαμε γράψει ιστορία. Απλά δεν γνωρίζαμε, τότε, τι θα ακολουθούσε…».

Πάντως, ειδικά οι Γάλλοι μας κατηγορούσαν, μετά το Euro, ότι κατακτήσαμε το Ευρωπαϊκό παίζοντας αμυντικά και καταστρέφοντας το παιχνίδι. Κάτι θα έχεις ακούσει;

«Κι ο Παουλέτα μου είπε ένας Γάλλος συνάδερφος σας, ότι έκανε κάποιες δηλώσεις για τον τρόπο που αγωνίστηκε η Εθνική. Δεν θα απολογηθούμε σε κανέναν για την κατάκτηση του Euro! Όποιος δει ξανά το ματς με τη Γαλλία θα καταλάβει ποια ομάδα ήταν καλύτερη και άξιζε να προκριθεί. Είχαμε φάσεις, ευκαιρίες και πριν από το γκολ του Χαριστέα. Η όποια πίεση δεχθήκαμε στη συνέχεια ήταν φυσιολογική. Με τη Γαλλία του Ζιντάν παίζαμε…».

Είναι άδικη η κριτική που δεχόμαστε για το στυλ παιχνιδιού μας;

«Γνωρίζαμε ποιες ήταν οι δυνατότητές μας, οι αντίπαλοι ήξεραν πως παίζαμε, οπότε το πρόβλημα ήταν δικό τους, όχι δικό μας. Οι υπόλοιπες ομάδες έπρεπε να μας κερδίσουν και όχι να παραπονιούνται ότι παίζαμε αμυντικά και σκοράραμε μέσα από στημένες φάσεις. Κερδίσαμε το Euro, παίζοντας εναντίον της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Τσεχίας και δύο φορές με την Πορτογαλία μέσα στο σπίτι της. Ειδκά, αυτοί δεν μπορούν να κριτικάρουν. Είχαν και δεύτερη ευκαιρία. Με την... Ελλαδίτσα έπαιζαν, ας μας κέρδιζαν!».

Έπειτα από εκείνο το ματς και την πρόκριση, είπες μέσα σου «πάμε να το πάρουμε, μπορούμε να τα καταφέρουμε»;

«Πολύ αργότερα! Πριν από τον τελικό είπα "ένα ματς είναι, πάμε κι ότι γίνει". Στα τελευταία λεπτά του τελικού άρχισα να το συνειδητοποιώ. Το σκεφτόμασταν και νωρίτερα, αλλά δεν υπήρχε ούτε ένας από εμάς που το έλεγε, ίσως στο μυαλό όλων μας ειδικά αφού προηγηθήκαμε στον τελικό να περνούσε η σκέψη, «σφύρα το, να τελειώνουμε…».

Υπήρχε και ο ημιτελικός με την πανίσχυρη και φορμαρισμένη Τσεχία στο «Ντραγκάο»…

«Αυτό που έρχεται πρώτα πρώτα στο μυαλό μου είναι η κεφαλιά του «Τράι»! Μας πίεσε αφόρητα η Τσεχία, ήταν καλύτερη στα 90 λεπτά, αλλά στην παράταση λες και… ξαναγεννηθήκαμε. Σαν να ξεκινούσε τότε ο ημιτελικός. Μπήκαμε στο γήπεδο και ήμασταν ανώτεροι από την Τσεχία. Μια ομάδα που είχε δείξει σ’ όλο το τουρνουά ότι είναι από τις καλύτερες και είχε βλέψεις για τον τελικό. Όμως και πάλι σας λέω. Δεν αλλάξαμε φιλοσοφία σε κανένα παιχνίδι. Γνωρίζαμε τις δυνατότητές μας, ξέραμε επίσης ότι το να παίζεις στα ημιτελικά αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως ότι γίναμε μια μεγάλη δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ήμασταν επικεντρωμένοι στο στόχο μας και αυτό αρκούσε».

Και στον τελικό με την Πορτογαλία;

«Ευτυχία! Είχαμε φτάσει ως το τέλος του δρόμου. Όμως και πάλι δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε. Παίζαμε για δεύτερη φορά με τους οικοδεσπότες και ήμασταν απόλυτα συνειδητοποιημένοι πριν από τον τελικό. Η δυσκολία εκείνου του αγώνα ήταν απείρως μεγαλύτερη από αυτόν της πρεμιέρας. Υπήρχε έντονο το στοιχείο του εγωισμού στους Πορτογάλους, ήθελαν τη ρεβάνς, το έβλεπες στα μάτια τους…».

Στο ξενοδοχείο, δεν μπορεί, θα έκανες πρόβα για το πως θα σηκώσεις το κύπελλο;

«Όχι, στο ξενοδοχείο, αλλά στο γήπεδο. Κάποια στιγμή πριν από την προθέρμανση κλήθηκα μαζί με τον Φίγκο από τους ανθρώπους της ΟΥΕΦΑ να κάνουμε ένα δοκιμαστικό, σ’ ένα βοηθητικό χώρο του Ντα Λουζ, για το τελετουργικό. Εκεί, άρχισα να λέω μέσα «βρε λες να το σηκώσουμε», αλλά υπήρχαν ακόμη 90 λεπτά».

Δύσκολα, συναρπαστικά, αξέχαστα 90 λεπτά…

«Ξέραμε ποιοι είμαστε, τι είχαμε πετύχει και για να είμαι ειλικρινής κανένας μας δεν πίστευε ότι θα φτάσουμε στον τελικό και θα κατακτήσουμε το κύπελλο. Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από εκείνο το ματς. Όλες τις κρίσιμες και καθοριστικές στιγμές του. Το πάθος μας, την τρέλα μας, την αφοσίωση στο στόχο».

Θα θυμάσαι και τον περίφημο jimmy jump και τη σημαία της Μπαρτσελόνα, που την... προσγείωσε στο πρόσωπο του Λουίς Φίγκο;

«Ξεχνιέται; Πήραμε βαθιές ανάσες, ήταν ένα χρονικό σημείο, γύρω στο 85’-86’, που η Πορτογαλία έπαιζε τα… ρέστα της. Πίεζε και έψαχνε το γκολ της ισοφάρισης. Μας λύτρωσε...».

Κάποια άλλη ιστορία ή στιγμή από τον τελικό σου έρχεται στο μυαλό δώδεκα χρόνια μετά;

«Πολλές. Το γκολ του Χαριστέα δεν προήλθε τυχαία. Προσέξτε τι κάνει ο Βρύζας στη φάση. Κανονικό σκριν στον τερματοφύλακα, τον Ρικάρντο. Ο Ρεχάγκελ είχε δει την αδυναμία του στις εξόδους, στην προπόνηση το είχαμε δουλέψει. Η εντολή στον Βρύζα ήταν συγκεκριμένη και ευτυχώς το έκανε με… τακτ. Προς το τέλος του τελικού, ο Φίγκο έπιασε το σουτ, η μπάλα πήγαινε στη γωνία, αλλά χτύπησε στο… μυτάκι του παπουτσιού του Φύσσα και κατέληξε κόρνερ…».

Κι όταν σφύριξε για τελευταία φορά ο Μάρκους Μερκ;

«Σκοτάδι! Εσβησαν τα φώτα μέσα μου. Εκανα αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσω, ότι είχαμε κερδίσει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Είχα για μέρες το χαμόγελο της ευτυχίας κολλημένο στο πρόσωπο μου».

Ακόμη και όταν ήρθε η ώρα της απονομής;

«Ζούσαμε σ’έναν άλλο κόσμο! Όλοι μας δεν ξέραμε πως να αντιδράσουμε. Ευφορία, ευτυχία, ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε και το έζησα όλο αυτό το θαύμα».

Ήταν απλά και μόνο ένα θαύμα το Έπος του 2004 για τον Θόδωρο Ζαγοράκη;

«Ήταν η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου. Το τονίζω της ποδοσφαιρικής μου καριέρας. Για μένα η οικογένεια είναι πάνω απ’ όλα».

Πέρασε αρκετό διάστημα για να συνειδητοποιήσετε όλοι σας το μέγεθος της επιτυχίας;

«Μέρες ολόκληρες. Δεν ξέραμε ότι μια ολόκληρη χώρα είχε βγει στους δρόμους για να πανηγυρίσει την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Μας το έλεγαν, αλλά στην άλλη άκρη της Ευρώπης δεν μπορούσαμε να το αντιληφθούμε. Όταν φτάσαμε στην Αθήνα, την επόμενη ημέρα, το καταλάβαμε. Ήταν κάτι το ανεπανάληπτο!».

Τι κρατάς περισσότερο από τον θρίαμβο της Πορτογαλίας;

«Ότι ήμασταν ευλογημένοι άνθρωποι γι’ αυτό που προσφέραμε στον ελληνικό λαό. Βλέπαμε ηλικιωμένα άτομα στους δρόμους, μικρά παιδιά, μια ολόκληρη χώρα να πανηγυρίζει».

Και πως θα χαρακτήριζε ο Θόδωρος Ζαγοράκης την επιτυχία της Ελλάδας στο Euro της Πορτογαλίας;

«Θα έλεγα ότι ήταν ένα μικρό θαύμα!, Ένα ποδοσφαιρικό θαύμα».