Πρώτα απ' όλα, για να τα' χουμε καλά με την συνείδησή μας, εξηγούμαστε για να παρεξηγούμαστε. Η «αρμάδα» του μεγάλου λιμανιού, με τις πέντε «κούπες με τα αφτάκια», η μεγάλη Λίβερπουλ, «σημάδεψε» έντονα τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Και το «Έπος της Πόλης», το 2005, είναι το απόλυτο «τατουάζ» των ποδοσφαιρικών αναμνήσεων μας.

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά αυτό που συνέβη το βράδυ της 26ης Μαΐου του 1999 στη Βαρκελώνη δεν έχει ματαξαναγίνει. Όχι με την (αγαπημένη μου) Λίβερπουλ, αλλά με την αιώνια αντίπαλο της, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Κι ήταν τυχεροί όσοι βρέθηκαν, ανάμεσά τους και η αφεντιά μας, εκείνο το βράδυ στο «Καμπ Νου». Όχι απλά τυχεροί. Κάτι παραπάνω. Υπερτυχεροί. Σα να έπιασαν τους 5+1 αριθμούς του Τζόκερ! Θα έχουν να λένε με περηφάνια στα εγγόνια τους, όπως λένε και στο χωριό μου, «ήμουν κι εγώ εκεί», εξιστορώντας μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές, αν όχι τη μεγαλύτερη, στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Οφείλουμε, ταπεινά και ευλαβικά, σεβόμενοι το κατόρθωμα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, να υποκλιθούμε μπροστά στην αυταπάρνηση που έβγαλαν μες το χορτάρι οι «μπέμπηδες» του σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Προσθέστε δε την κουλτούρα και την αγάπη 50.000 Αγγλων οπαδών για να... δέσει το γλυκό!

Μια παράτολμη σκέψη, που υλοποιήθηκε βάσει στρατηγικού πλάνου, να καταγράψουμε την πορεία των «κόκκινων διαβόλων» προς το treble του 1999, μας έκανε να ευλογούμε τη θεά τύχη και να αναφωνούμε «τι ζήσαμε, θεέ μου».

Η θεά τύχη, λοιπόν, μας πήρε από το χεράκι οδηγώντας μας πρώτα στο (παλιό) «Γουέμπλεϊ» και ακολούθως στο «Καμπ Νου» βλέποντας εκ του σύνεγγυς αρχικά τον Ρόι Κιν να σηκώνει το κύπελλο Αγγλίας και στη συνέχεια τον Πίτερ Σμάιχελ, απόντος του τιμωρημένου αρχηγού, να σηκώνει πρώτος το ιερό δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Ας περάσουμε στο «άψε σβήσε» το τετραήμερο στο Λονδίνο για τον τελικό του FA Cup απέναντι στους «δικούς μας», Νταμπίζα και Γεωργιάδη της Νιουκάστλ, όπως το έκανε και η Γιουνάιτεντ, που εφτασε εύκολα στο 2-0 (Σέριγχαμ, Σκόουλς) και στην κατάκτηση του κυπέλλου Αγγλίας. Αν κάτι μας έχει μείνει ήταν αυτές οι ασπρόμαυρες ορδές από τον αγγλικό βορρά, οι περίφημοι «toon army», που κατέκλυσαν κάθε γωνιά του κεντρικού Λονδίνου. Στο δρόμο για το «Γουέμπλεϊ, όπου κι αν σήκωνες το κεφάλι σου έβλεπες άσπρο και μαύρο! Και, αυτό από μόνο του μας έκανε να είμαστε (συμπάθειες είναι αυτές...) μες την τρελή χαρά.

A night to remember!

Η Μπάγερν πήγαινε στη Βαρκελώνη με την ταμπέλα του φαβορί. Έλεγαν και έγραφαν για «την καλύτερη Μπάγερν όλων των εποχών», ακουγώταν όντως υπερβολικό, αλλά και όποιο Γερμανό συναντούσες να λιάζεται στην ηλιόλουστη πρωτεύουσα της Καταλονίας, αυτό σου έλεγε. Οι μόνοι που δεν χαμπάριαζαν από τέτοια ήταν οι «φαν» της Γιουνάιτεντ. Κλασικές βρετανικές φάτσες είχαν αρχίσει από το βράδυ της Δευτέρας να στοιβάζονται στα μπαρ πέριξ της φημισμένης «La Rambla», αφού πρώτα κατά χιλιάδες είχαν βρεθεί στο El Prat για να υποδεχθούν την αποστολή της ομάδας, που πέταξε με Concorde από το Μάντσεστερ και έφτασε με τρεις ώρες καθυστέρηση στη Βαρκελώνη.

Το επόμενο πρωί, η βόλτα στο «Καμπ Νου» συνοδεύτηκε από τις απεγνωσμένες εκκλήσεις, κυρίως Αγγλων οπαδών, για ένα εισιτήριο. Όπου κι αν γύριζες το κεφάλι έβλεπες τύπους κάθε ηλικίας να κρατάνε όλοι ένα πλακάτ, που έγραφε: «Ticket please». Για κακή της τύχη η Μπάγερν είχε επιλέξει να μείνει στο κέντρο, σε αντίθεση με τη Γιουνάιτεντ που έμενε μπροστά στη θάλασσα στα νότια προάστια της πόλης. Ακόμη και εκεί, τριγυρνούσαν φίλοι της, εκλιπαρώντας τους ποδοσφαιριστές και τους συνοδούς της ομάδας για ένα εισιτήριο. Επισήμως, η ισπανική αστυνομία ανακοίνωσε ότι περισσότεροι από 15.000 Άγγλοι βρέθηκαν το διήμερο 25-26 Μαΐου δίχως εισιτήρια στη Βαρκελώνη. Αφήστε, που μπροστά στα μάτια μας, δεκάδες αδιάφοροι για τον τελικό Ισπανοί θησαύρισαν...

Μιλώντας μαζί τους περπατώντας στη «La Rambla» σου έλεγαν πως «ΟΚ, φίλε δεν πειράζει, που δεν έχω εισιτήριο, φτάνει να είμαι εδώ και να ζήσω όλο αυτό», αλλά ούτε και οι ίδιοι δεν μπορούσαν να διανοηθούν τι ακριβώς θα διαδραματιζόταν, εντός του γηπέδου, το βράδυ της 26ης Μαίου 1999. A night to remember!

Ο Πιερλουίτζι Κολίνα σφύριξε στις 20.45 (τοπική ώρα) την σέντρα του τελικού, αλλά πολλές ώρες πριν, οι Αγγλοι είχαν κερδίσει κατά κράτος τη μάχη της κερκίδας. Ακόμη και μετά το γρήγορο γκολ του Μπάσλερ στο 6ο λεπτό (ας είναι καλά ο Μάρκους Μπάμπελ που εξαιτίας του άνοιξε το εγγλέζικο τείχος), ακόμη και μετά το δοκάρι του Γέρεμις και τη μεγάλη ευκαιρία του Γιάνγκερ, αυτοί δεν σταμάτησαν να τραγουδούν ούτε λεπτό.
Για να είμαστε ειλικρινείς, Γιουνάιτεντ υπήρχε μόνο στην... κερκίδα.

Στο χορτάρι ήταν απούσα για πάνω από 60 λεπτά, παρά την επική ομιλία του Φέργκιουσον στο ημίχρονο, παρότι ο κόσμος της συνέχιζε να πιστεύει σ' ένα θαύμα. Ο σερ Άλεξ είχε πει στους παίκτες ότι θα περίμενε μέχρι το 60' του τελικού μήπως και συνέλθουν οι ένδεκα βασικοί. Και η αλλαγή που διαφοροποίησε τα δεδομένα ήταν η είσοδος του Σέριγχαμ αντί του Γέσπερ Μπλόμκβιστ στο 67ο λεπτό.

Ο Τέντι είχε σκοράρει τέσσερις μέρες νωρίτερα στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας, αλλά στεναχωρήθηκε ότι έμαθε ότι είχε μείνει ξανά εκτός ενδεκάδας, με το δίδυμο Κόουλ - Γιορκ να ξεκινάει στην επίθεση.

Το... ασανσέρ του «Καμπ Νου»

Μια από τις ωραίες ιστορίες εκείνου του τελικού είχε ελληνικό χρώμα. Με το ρολόι να σημαδεύει το 85ο λεπτό και την Μπάγερν να προηγείται 1-0, αρκετοί ουδέτεροι άρχισαν να αποχωρούν από το γήπεδο. Ο καλός συνάδερφος, Γιάννης Νικολάου, σημερινός υπεύθυνος του γραφείου Τύπου στην IAAF, με τον οποίο είχαμε πάει παρέα και στο Λονδίνο, ήταν απεσταλμένος της εφημερίδας «Μακεδονία». Στην Ελλάδα, ο τελικός θα τελειώνε κοντά στις 12 τα μεσάνυχτα, ώρα απαγορευμένη και ακατάλληλη για την έκδοση εφημερίδας.

Όπως ακατάλληλη ήταν και η διαδρομή των 500 μέτρων που έπρεπε να καλύψει για να πάει μέχρι το Κέντρο Τύπου. On-line internet και wireless ήταν ακόμη και τότε έννοιες άγνωστες. Αφήστε, που ήμασταν στον 4ο όροφο του «Καμπ Νου» και το ασανσέρ στο ισόγειο. Γύρω στο 88ο λεπτό, ο Γιάννης το πήρε απόφαση: «Φεύγω, πάω να στείλω τα κείμενα», ακούστηκε να λέει, όντως πήρε παραμάσχαλα το κομπιούτερ και έτρεξε προς το κέντρο Τύπου.

«Περίμενε, ο τελικός δεν έχει τελειώσει», του φώναξα, αλλά είχε φτάσει ήδη στην άκρη του διαδρόμου, δίπλα στο ασανσέρ.
Στους πανηγυρισμούς των Άγγλων για την ανέλπιστη ισοφάριση από τον Σέριγχαμ στο 90+1' του τελικού έτρεξα να εντοπίσω τον καλό συνάδερφο. «Πρέπει να δει την παράταση, είπα μέσα μου αναζητώντας στο πλήθος, που επέστρεφε άρον άρον από τον περιβάλλοντα χώρο εντός του γηπέδου. Ανάμεσα τους ήταν και ο Γιάννης...

Η έννοια μου, πέρα από τον συνταξιδιώτη μου, ήταν να καταγράψω με την κάμερα εκείνες τις μοναδικές στιγμές. Ειλικρινά, δεν ήξερα τι θα κατέγραφε,τελικά, η Hi8 κασέτα, που ευλαβικά έχω κρατημένη σε κάποιο συρτάρι. Στα τελευταία δευτερόλεπτα των καθυστερήσεων, ο Σόλκσιερ ταλαιπωρεί τον Καφούρ και η Γιουνάιτεντ κέρδισε κόρνερ. «Μπα, αποκλείεται να επαναληφθεί το ίδιο πράγμα», μονολογώ βλέποντας τον Πίτερ Σμάιχελ, αυτή τη φορά να μην προωθείται στην επίθεση, αλλά να μένει κάτω από τα δοκάρια του. Εσύ, το λες...

Ο Μπέκαμ, όμως, είχε πάρει θέση στο ίδιο σημείο. Το ταξίδι της μπάλας από το μαγικό δεξί πόδι του Άγγλου σούπερ σταρ ξεκίνησε. Πρώτη στάση το κεφάλι του Σέριγχαμ. «Μα, καλά αυτοί οι αμυντικοί της Μπάγερν δεν κατάλαβαν τίποτα», αναρωιέται, αλλά πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου ο Σόλσκιερ με το δεξί την είχε στείλει στον ουρανό της εστίας του Καν. Απίστευτο! Μοναδικό! Ανεπανάληπτο!

Μέσα σε 138 δευτερόλεπτα η Γιουνάιτεντ είχε πει την τελευταία λέξη κι ο συμπαθέστατος Γκάρι Λίνεκερ αντιλήφθηκε πως το τροπάριο του είχε αλλάξει και πλέον στο τέλος νικούσαν (όχι οι Γερμανοί, αλλά) οι Αγγλοι!

Οι «μπέμπηδες» είχαν βρεθεί «από την κόλαση, στον παράδεισο» και γω να αναρωτιέμαι «μα που στο καλό είναι ο Γιάννης». Είχε επιστρέψει καταιδρωμένος, αν και παλιός αθλητής στίβου, όταν πια ο Κολίνα σφύριζε τη λήξη. Για τη μεγαλύτερη ανατροπή όλων των εποχών θα έχει να λέει στους δύο πανέμορφους γιους του, ότι «ήμουν και εγώ εκεί». Δίχως, όμως, να έχει δει τα δύο γκολ!