«Να νοιάζεσαι για τις αναμνήσεις σου γιατί δεν μπορείς να τις ξαναζήσεις», τραγουδάει ο σπουδαίος Bob Dylan.

Όταν επιστρέφεις στον τόπο που έζησες τα ομορφότερα παιδικά χρόνια σου συνδυάζοντας τα με άφθονη μπάλα, οι σκέψεις αιχμαλωτίζονται σε ένα παρελθόν μακρινό, αλλά συνάμα γλυκό και ιδιαίτερο. Στις γειτονιές της Αθήνας, ακόμη και όταν το ελληνικό μπάσκετ έκανε την επανάσταση του με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ (1987), οι πιτσιρικάδες συνέχισαν με τον ίδιο ζήλο να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στο ποδόσφαιρο.

Οι αλάνες, τα προαύλια των σχολείων, τα πάρκα και οι αθλητικές εγκαταστάσεις έσφυζαν από ζωή.

Δεν υπήρχαν κινητά, wifi, ούτε καν playstation. Στην καλύτερη των περιπτώσεων βολευόσουν με μία 500άρα Amiga! Ένας πιτσιρικάς που σεβόταν τον εαυτό του ξεχύνονταν στους δρόμους και έπαιζε μπάλα μέχρι να σκοτεινιάσει.

Στον περιβάλλοντα χώρο του κολυμβητηρίου της Άνω Νέας Σμύρνης, εάν ήσουν τυχερός εκμεταλλευόσουν το τσιμεντένιο δάπεδο στο οποίο γίνονταν οι προπονήσεις για το χάντμπολ και έπαιζες ποδόσφαιρο.

Σε διαφορετική περίπτωση σκαρφάλωνες τα κιγκλιδώματα του 4ου Δημοτικού που βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής και έστηνες αυτοσχέδια τέρματα.

Με κοτρόνες, τσάντες, κλαδιά, τον πάσσαλο που κατέληγε στο κυλικείο του σχολείου και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί ο νους σου.

Ήταν μία εποχή πολύ διαφορετική από την σημερινή που ξεχείλιζε από αγνότητα και αυθορμητισμό, σκισμένα παπούτσια και πολλά κιλά ιδρώτα!

Το όνειρο κάθε παιδιού να ακολουθήσει καριέρα ποδοσφαιριστή ξεκινούσε στα πρωταθλήματα της γειτονιάς.

Υπήρχαν τέτοια στην δεκαετία του '80, αλλά και στις αρχές του '90. Η Μάντσεστερ Νέας Σμύρνης, η Λοκομοτίβ του Χρηστάκη, η Α.Ο.Ν.Σ., ο Αστέρας του Παναγιωτάκη, ο πανίσχυρος Κεραυνός, οι Πύθωνες, η Γιουβέντους, ο Φοίνικας και οι ανίσχυροι Νότιοι συνέθεταν ένα πρωτάθλημα που λαχταρούσες να πάρεις μέρος κάνοντας όνειρα για την κατάκτηση του.

Η στελέχωση της ομάδας δεν ήταν εύκολη υπόθεση, καθώς οι βιρτουόζοι της γειτονιάς πήγαιναν συνήθως με τον ισχυρό.

Επινοούσες το έμβλημα της ομάδας, έβαζες τους ποδοσφαιριστές να υπογράψουν το χειροποίητο συμβόλαιο και έδινες ραντεβού στους αγώνες.

Έκανες προπόνηση με «γερμανικό», έπαιζες «βραζιλιάνικο», «μονό» και κέρδιζες πέναλτι στα τρία κόρνερ μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι «άσοι». Τα 5X5 δεν υπήρχαν ούτε καν σαν σκέψη.

Η έλλειψη κάθετου δοκαριού εάν δεν έπαιζες στο γήπεδο του κολυμβητηρίου (με τα τέρματα του χάντμπολ) δημιουργούσε ατελείωτους καβγάδες.

Η καταμέτρηση του γκολ όταν το σουτ δεν ήταν στις γωνίες γινόταν με βάση το ύψος του τερματοφύλακα. Εάν θεωρητικά έφτανε την μπάλα, το γκολ κατακυρώνονταν.

Επίσης μπορούσες να ροκανίσεις τον χρόνο γυρνώντας την μπάλα στον γκολκίπερ, όσες φορές ήθελες σπάζοντας τα νεύρα των αντιπάλων. Άλλωστε τότε ο κανονισμός δεν είχε αλλάξει.

Κέρδιζες την σέντρα με βηματάκια μεταξύ των δύο αρχηγών αναφωνώντας «άλτσι-μίλατσι-κόλλατσι-ντε», αλλά και με «γκελάκια», ενώ κατά την διάρκεια της αναμέτρησης παρεμβάλλονταν και τα λεγόμενα «φυσικά εμπόδια». Γκολ από σπόντα ασφαλώς θεωρούνταν ως μη γενόμενο.

Πολλά γκολ σημειώνοντας με... «μυταρόλες», «τακουνάκια» και «καραβολίδες», ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις όπου γονείς των παιδιών που παρακολουθούσαν τους αγώνες διέκοπταν άδοξα το παιχνίδι για να παραπονεθούν για τυχόν σκληρά μαρκαρίσματα.

Θεωρητικά κάθε παιδί είχε συγκεκριμένη θέση στο αυτοσχέδιο γήπεδο, αλλά άπαντες προωθούνταν για να χριστούν σκόρερ.

Ικανούς τερματοφύλακες σπάνια έβρισκες στη γειτονιά, όπως και μπάλες «tango» που αποτελούσε μεγάλο καημό των πιτσιρικάδων της εποχής.

Μπάλες με ξεφτισμένο δέρμα, ξεφούσκωτες, αερόμπαλες της παραλίας, κατέληγαν στον δρόμο, σε ακάλυπτους χώρους, κάτω από αυτοκίνητα, αλλά και σε δέντρα!

Ο ιδιοκτήτης του κήπου, όπου είχαν καταστραφεί τα ραπανάκια λόγω ενός αδέξιου σουτ «τσαρούχι», σε απειλούσε δίνοντας σου μία τελευταία ευκαιρία. Εάν ήσουν επαναλαμβανόμενα άστοχος τότε η μπάλα κατάσχονταν και το ματς ολοκληρωνόταν άδοξα.

Εν έτει 2016 τίποτα δεν θυμίζει τούτη την αθώα και συνάμα μαγική εποχή. Ακόμη και οι όροι του παιχνιδιού όπως είχαν καθιερωθεί έχουν παραδοθεί στη λήθη...