Ο Jason McElwain και ο Jim Johnson στήνουν τραπέζι έξω από ένα μανάβικο. Τοποθετούν ορισμένα βιβλία και περιμένουν αναγνώστες για να τα υπογράψουν. Η στιγμή που θα βιώσουν σε λίγες ώρες είναι μεγάλη. Και πώς να μην είναι όταν έχει “γεννήσει” δύο βιβλία, μια σημαντική γεμάτη κίνητρα καριέρα και μια ανυπολόγιστη φιλία. Αυτή στιγμή δεν παλιώνει ποτέ.

Ποιος πιστεύει ότι πέρασαν δέκα χρόνια; Ο Τζόνσον δείχνει σαν να έχει μπει σε χρονοκάψουλα “κλείνοντας” τον χρόνο έξω. Δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου φυσιογνωμικά. Όχι και ο ΜακΙλβέιν. Τότε ήταν αγόρι, έφηβος. Έχει ψηλώσει. Τα ξανθά του μαλλιά υποχωρούν γι' αυτό και ξυρίζει το κεφάλι του. Προσπαθούν να πουλήσουν τα βιβλία τους, όμως είναι απορροφημένοι. Σε λίγες ώρες η ομάδα μπάσκετ “Greece Athena” θα δώσει το τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι για την κανονική περίοδο. Ένα από τα τελευταία του Τζόνσον ως προπονητή. Τα πάντα θα αλλάξουν σε λίγο και μερικοί αναρωτιούνται πώς θα το χειριστεί ο ΜακΙλβέιν. Είναι 27 χρόνων και τα δέκα τελευταία χρόνια είχε πάντα τον Τζόνσον δίπλα του. Ήταν βοηθός του.

Η Athena θα τιμήσει τον προπονητή και τη μνήμη ενός αγώνα που άλλαξε τις ζωές πολλών. Ειδικά των ΜακΙλβέιν, Τζόνσον. Η ώρα έχει περάσει. Μαζεύουν τα βιβλία από τον πάγκο και αγοράζουν μερικά σάντουιτς από το κατάστημα τροφίμων. Οδεύουν προς το γήπεδο. Ο ΜακΙλβέιν απευθύνεται στον Τζόνσον εκφράζοντας την ελπίδα να έρθει κόσμος.

Πανδαιμόνιο

Ο λόγος μας δίνει τη δυνατότητα για μεταφορά στο παρελθόν. Ξεχάστε το σήμερα και σημειώστε την ημερομηνία 15 Φεβρουαρίου 2006. Εκεί τη βραδιά η είδηση βρίσκει τους δημοσιογράφους. Ο Τζιμ Τζόνσον ήταν πεπεισμένος ότι είχε μια πολύ καλή ιστορία γι' αυτούς. Μόλις είχε βάλει τον πιτσιρικά Τζέισον ΜακΙλβέιν να παίξει σε αγώνα μπάσκετ. Η είδηση φυσικά δεν ήταν αυτή. Το αξιόλογο ήταν πως επρόκειτο για αυτιστικό παιδί που σε τέσσερις μόλις λεπτά πέτυχε 20 πόντους!

Ο νεαρός δεν έδειχνε ότι ανήκει στο γήπεδο. Ζύγιζε μόλις 45 κιλά, κάθιδρος και με μια λευκή κορδέλα για τον ιδρώτα να στέκεται αδέξια στα αυτιά του. Παρ' όλα αυτά το κοινό φώναζε το όνομα πριν ακόμη γίνει το τζάμπολ. Ε, μόλις πέτυχε το πρώτο του τρίποντο έγινε πανδαιμόνιο. Τέσσερις άλλοι περίμεναν να παίξουν, μερικοί μεγαλύτεροι σε ηλικία, όμως δεν ένιωθαν την ανάγκη να το κάνουν. Ούτε καν να σουτάρουν. Απλώς τον τροφοδοτούσαν. Μόλις το ματς τελείωσε το κοινό μπήκε μέσα και ο ΜακΙλβέιν ανυψώθηκε από μια θάλασσα χέρια.

Την επόμενη μέρα ο Τζόνσον πήρε την εφημερίδα. Τη φυλλομέτρησε και αφού πέρασε τις εφτά πρώτες σελίδες είδε το όνομα του ΜακΙλβέιν που δεν ήταν όμως στους τίτλους.

Ευτυχώς υπήρχε ο Luciano

Το εφήμερο, λοιπόν, είχε “νικήσει” τον ενθουσιασμό και την πρόσκαιρη (;) δόξα; Έτσι φαινόταν. Άπαντες στην “Athena” ήταν ικανοποιημένοι. Ο πατέρας του ΜακΙλβέιν, Ντέιβ, πήγε στην δουλειά του και περήφανα ενημέρωνε τους συναδέλφους του ότι ο γιος του μπήκε στις αθλητικές σελίδες. Όλα ήταν τακτοποιημένα και με θετικό αντίκτυπο στους άμεσα ενδιαφερόμενους. Υπήρχε όμως συνέχεια και ευτυχώς που ήταν καταγεγραμμένη σε εικόνα. Τι είχε γίνει; Νεαρός ονόματι Marcus Luciano καθόταν στο ψηλότερο σημείο των κερκίδων με παλιά VHS κάμερα. Αντικαθιστούσε τον άνθρωπο της ομάδας που βιντεοσκοπούσε τους αγώνες. Ο Τζόνσον του είχε δώσει σαφείς εντολές. Στην ουσία μία: Ακολούθα τους σχηματισμούς.

Ο Luciano όμως είχε τη φήμη του ανυπάκουου. Δεν ακολουθούσε, εύκολα, κανόνες. Εκείνη τη νύχτα ήταν διατεθειμένος να τους ακολουθήσει, όμως όταν είδε τον ΜακΙλβέιν να πετυχαίνει το πρώτο του σουτ και το κοινό να παραληρεί άλλαξε γνώμη. Έστρεψε την κάμερα στους φιλάθλους, τον θορυβώδη πάγκο και φυσικά στον J-Mac. Ο Τζόνσον στην αρχή ενοχλήθηκε με την εμμονή του “κάμεραμαν” στο πλήθος. Δεν θα βοηθούσε την ομάδα να προετοιμαστεί για το επόμενο παιχνίδι. Αργότερα παραδέχτηκε ότι ήταν ευφυής κίνηση.

Από το Ρότσεστερ στον Λευκό Οίκο

Η πανίσχυρη εικόνα, στην προκειμένη περίπτωση, έκανε καλό, μια και μερικά πράγματα δεν μπορούν να εκτιμηθούν αν δεν τα δει το μάτι. Όσοι ήταν στο γήπεδο ήξεραν ότι ήταν μάρτυρες σε κάτι σπουδαίο. Ο Andy McCormack, λογοθεραπευτής του ΜακΙλβέιν, συγκινήθηκε τόσο πολύ που έδωσε το βίντεο σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό του Ρότσεστερ. Το κανάλι του CBS εκεί το πήρε και ακολούθησαν το ABC και το NBC. Πέντε μέρες αργότερα επικοινώνησε το CBS Evening News. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη. Οι ΜακΙλβέιν, Τζόνσον εμφανίστηκαν στην Όπρα και το CNN. Ο Μάτζικ Τζόνσον επισκέφτηκε το Λύκειο Athena και ο ΜακΙλβέιν συναντήθηκε με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Τζόρτζ Μπους τον νεότερο. Μάλιστα, ο τελευταίος φέρεται να έκλαψε βλέποντας το βίντεο. Η μανία των ΜΜΕ ήταν τόσο μεγάλη που το σχολείο αναγκάστηκε να προσλάβει αντικαταστάτη του Τζόνσον ώστε αυτός και ο ΜακΙλβέιν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα. Για τον Luciano, 27 ετών σήμερα, ακόμη και σήμερα είναι η πιο σημαντική νύχτα της ζωής του. Το γεγονός ότι ο ΜακΙλβέιν μπορούσε να σουτάρει και να δίνει συνεντεύξεις ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Δεν μίλαγε μέχρι την ηλικία των πέντε και δεν μπορούσε να μασήσει σωστά. Αντικαθιστούσε την τροφή με παιδικό φαγητό. Επίσης, φορούσε πάνα τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του.

Μαθητής-προπονητής

Η μητέρα του, η Ντέμπι ΜακΙλβέιν, ήξερε, έξι μήνες μετά τη γέννηση του, ότι κάτι δεν πάει καλά. Ήταν άκαμπτος για μωρό και αδυνατούσε να έχει οπτική επαφή. “Το παιδί δεν είναι φυσιολογικό” έλεγε συχνά. Μια φορά την εβδομάδα τον πήγαιναν στο παιδικό σταθμό για να δουν πώς θα αλληλεπιδράσει με τα άλλα παιδιά. Μολαταύτα,ο ΜακΙλβέιν εντοπιζόταν να κάθεται μόνος στη γωνία κρατώντας την κουβέρτα του. Στη διάρκεια της νύχτας έτρεχε δίχως λόγο διαγράφοντας κυκλική τροχιά. Σταμάταγε μόνο όταν έπαιρνε φάρμακο. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά. Συνήθιζε να έχει βίαια ξεσπάσματα όπου χτυπούσε με μανία το κεφάλι του. Η μητέρα του για να τον προστατεύσει δεχόταν τα χτυπήματα.

Η απάντηση για την κατάσταση του ήρθε στα τρία του. “Σοβαρή μορφή αυτισμού” διαγνώσανε οι γιατροί. Αρχικά, η Ντέμπι ξέσπασε. Έκλαιγε για μια εβδομάδα. Ωστόσο, ήταν αποφασισμένη να μη ζήσει ο γιος της με αχρείαστους περιορισμούς. Πήγαινε σε θεραπευτές κι άλλους ειδικούς. Ο Τζέισον καθόταν στα γόνατα της κι έβλεπε “Άνοιξε σουσάμι”. Ξαφνικά, ο μεγάλος του αδερφός (ένα χρόνο μεγαλύτερος), ανακοίνωσε ότι ο Τζέισον είπε τις πρώτες του λέξεις: “Μεγάλο πουλί”.

Αυτό ήταν... Η αρχή είχε γίνει και όλα έδειχναν ότι θα έπαιρναν τον δρόμο τους. Η κατάποση και το μάσημα της τροφής βελτιώθηκαν, ενώ τα σπορ συνέβαλλαν σημαντικά στην ενίσχυση της κατάστασης του.

Ο Τζος, ο μεγάλος αδελφός, τον έπαιρνε παντού μαζί του. Φυσικά και στο γήπεδο μπάσκετ. Ξαφνικά είχε έναν σκοπό. Το μπάσκετ έγινε εμμονή γι' αυτόν. Στεκόταν μπροστά από το καλάθι τα καλοκαίρια για ώρες. Από το πρωί μέχρι το βράδυ σούταρε. Όταν πήγε στο Γυμνάσιο, προσπάθησε να μπει στην ομάδα του σχολείου αλλά δεν τα κατάφερε. Η μητέρα του όμως δεν θα το άφηνε να περάσει. Παρακάλεσε ανθρώπους του σχολείου, λέγοντας τους ότι δεν είχε κάτι άλλο στη ζωή του. Έτσι, δημιουργήθηκε η θέση του “μαθητή-προπονητή”. Φορούσε πουκάμισο και γραβάτα και ήταν το ίδιο παθιασμένος με τους παίκτες. Μετά τις προπονήσεις πήγαινε στη Χ.Α.Ν (YMCA) για σουτ και ντρίμπλα. Ο ΜακΙλβέιν έδειξε γρήγορα τι μπορεί να κάνει. “Ρουφούσε” μπασκετικές γνώσεις σαν σφουγγάρι. Μπορούσε να θυμηθεί τις πιο απίθανες λεπτομέρειες που κανείς δεν ήταν ικανός. Ξόδευε πολύ χρόνο για να βοηθήσει την ομάδα. Ζούσε για το μπάσκετ. Πραγματικά ενεργούσε ως παίκτης και ως βοηθός.

Η πίεση του κόουτς και ο τίτλος

Ο Τζόνσον πριν το παιχνίδι της 15ης Φεβρουαρίου 2006 δεχόταν μεγάλη πίεση. Δεν κέρδιζε τα σημαντικά παιχνίδια και είχε κόντρα με ορισμένους γονείς. Η αποπομπή του δεν ήταν και πολύ μακριά. Παρ' όλα αυτά, ποτέ δεν είχε νιώσει πιο οικεία με την ομάδα όπως εκείνη τη νύχτα απέναντι στην ομάδα του σχολείου Spencerport. Ο κόουτς δεν ήταν σίγουρος αν θα είχε στη διάθεση του τον “J-Mac”. Δεν ήξερε πως θα αντιδράσει στην πίεση. Γι' αυτό οι συμπαίκτες του φρόντισαν να κάνουν πιο εύκολη τη συμμετοχή του. Προηγήθηκαν μέχρι και 30 πόντους και ο ΜακΙλβέιν θα είχε σίγουρα ευκαιρία να αγωνιστεί.

Αν και έχουν περάσει δέκα χρόνια, όσοι ήταν εκεί θυμούνται κάθε λεπτομέρεια. Συμπαίκτης του έχει την εικόνα του πόσο ενθουσιασμένος την ώρα που έδενε τα κορδόνια του. Το κοινό κουνούσε μπαστούνια με το πρόσωπο του υποδεικνύοντας στον Τζόνσον να τον βάλει να παίξει. Όταν τελικά ο προπονητής του έδωσε εντολή να μπει, έτρεξε στο τραπέζι της γραμματείας. Στεκόταν εκεί. Οι συμπαίκτες του, του έλεγαν μπει μέσα. Μπήκε και έψαχνε τον παίκτη του στην άμυνα. Δεν άκουγε κανέναν αφού το κοινό έκανε πολλή φασαρία.

Όταν πέτυχε το πρώτο του καλάθι, ήταν τέτοια η χαρά και ο ενθουσιασμός που παραλίγο να “γκρεμίσουν” την οροφή. Όσο έβαζε κι άλλα ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει τις σειρές των καθισμάτων. Η μαμά του ήθελε να είναι από τους πρώτους που θα του έδινε συγχαρητήρια. Η ομάδα κέρδισε τον τίτλο τελικά. Τον πρώτο στη θητεία του Τζόνσον. Ακολούθησαν άλλες πέντε φορές.

Ηγεσία και όνειρα

Ήταν η πιο έντονη χρονιά της ζωής τους. Ο Πέιτον Μάνινγκ, παίκτης των Denver Broncos, τότε των Indianapolis Colts, τον προσκάλεσε στο προπονητικό καμπ μαζί με τον συμπαίκτη του Στιβ Κερ. Εκείνη τη χρονιά κέρδισε το βραβείο ESPY (έπαθλο από το ESPN τότε) για την καλύτερη αθλητική στιγμή της σεζόν. Μάλιστα άφησε πίσω του τον Κόμπι Μπράιαντ, ενώ κατακλύστηκε από μηνύματα αγνώστων οι οποίοι εμπνεύστηκαν από την ιστορία του.

Το CNN ήταν από τα πρώτα μέσα που έδωσαν συνέντευξη. Ο Τζόνσον αποκάλυψε πως ήταν τόσο νευρικοί που όλα πήγαν στράφι. Βέβαια, μέσα από την καταστροφή βγήκε κάτι πολύ καλό: Ο ΜακΙλβέιν έμαθε να επικοινωνεί. Έγραφε τους λόγους του, έκανε πρόβα και έγινε πολύ καλός στην έκθεση του στην τηλεόραση. Η οικογένεια του παραδέχτηκε ότι βελτίωσε τις επικοινωνιακές του δεξιότητες. Το παράδειγμα του ΜακΙλβέιν έδωσε κουράγιο και ελπίδα σε πολλές οικογένειες με αυτιστικά παιδιά. Όπως αυτή της Lisa Ponticello. Βλέποντας τον “J-Mac” να κάνει τόσα πράγματα σκέφτηκε πως τα παιδιά με αυτισμό μπορούν κάνουν τα πάντα.

Ο ΜακΙλβέιν έπιασε δουλειά στο τμήμα αρτοποιίας γνωστής αλυσίδας τροφίμων. Παράλληλα, έγραψε το βιβλίο “The Game of My Life” με τη βοήθεια του συγγραφέα Daniel Paisner. Ο Τζόνσον ξεκίνησε να δίνει ομιλίες σε όλη τη χώρα. Δύο ήταν, κυρίως, τα θέματα του: Ηγεσία και πραγματοποίηση των ονείρων σου. Το κοινό τον ρωτάει αν έχει κρατήσει επαφή με τον ΜακΙλβέιν. Τότε, δείχνει το κινητό του, το οποίο έχει τουλάχιστον δέκα πρόσφατα μηνύματα απ' αυτόν.

Ακόμη και σήμερα ο ΜακΙλβέιν κάνει πράγματα που τον ξαφνιάζουν. Πριν κάποια χρόνια του είπε ότι ήθελε να κάνει κάτι ανταγωνιστικό. Ίσως τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων. Την επομένη ανακοίνωσε τον Τζόνσον πως θα έτρεχε στον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Το όριο για την ηλικία του ήταν τρεις ώρες και δύο λεπτά. Ο Τζόνσον του τόνισε τη δυσκολία, αλλά ο “J-Mac” ήταν απτόητος. Ζήτησε από τον Τζόνσον να τον προπονήσει και τελικά τα κατάφερε. Έπιασε το όριο και πήρε μέρος στον μαραθώνιο του 2014.

Αέναη πηγή ενέργειας

Το τέλος είναι μια απειροελάχιστη στιγμή ακινησίας πριν ξεκινήσει το καινούργιο. Παρ' όλα αυτά πάντα είναι φορτισμένο και φορτωμένο με ιδιαίτερα συναισθήματα και μεγάλες αναμνήσεις. Η αποχώρηση του Τζόνσον από τον πάγκο δεν είναι κάτι που εύκολα γίνεται αποδεκτό. Για την ομάδα του “Greece Athena” ήταν κάτι παραπάνω από προπονητής. Ήταν σαν τον δήμαρχο της πόλης.

Ο ΜακΙλβέιν είναι ντυμένος κατάλληλα για το αποχαιρετιστήριο ματς. Το “σοβαρό” ντύσιμο λειτουργεί ιδιότροπα στον 27χρονο. Από τη μία επιβεβαιώνει την εικόνα του κόουτς και ταυτόχρονα κρύβει το υπέρμετρο πάθος ενός πρόωρα αναπτυγμένου παιδιού. Ο πατέρας του τον πειράζει γι' αυτό και του θυμίζει ότι πρέπει φέρεται ως προπονητής πια και όχι ως παίκτης. Μολαταύτα, οι παίκτες τον λατρεύουν. Παλιοί και νέοι. Ειδικά οι πρώτοι. Ο ενθουσιασμός του μεταφράζεται σε απόλυτη και ανυστερόβουλη στήριξη.

Η τελετή για την αποχώρηση του Τζόνσον τον ταράζει συναισθηματικά και τον κάνει να κλαίει. Αν διακονεί, προσπαθεί τουλάχιστον, την προπονητική το οφείλει σε αυτόν. Αυτός του βρήκε θέση στο προπονητικό επιτελείο όταν ο ΜακΙλβέιν του εξομολογήθηκε ότι του έλειψε η συμμετοχή σε πρόγραμμα. [...] Ο “J-Mac” δεν ξέρει πώς θα πορευτεί από δω και πέρα χωρίς τον μέντορα του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλει να μετακομίσει από το σπίτι των γονιών του.

Η μητέρα του ανησυχεί μια και τον φροντίζει εδώ και 27 χρόνια. Ο αδελφός του Τζος σίγουρα δεν ανησυχεί και έχει επιχειρήματα. Από τη στιγμή που μπορεί να πάρει το αεροπλάνο και να πάει στο Σικάγο, να κλείσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο και να βγάλει λόγο, σίγουρα μπορεί να φροντίσει μόνος του τον εαυτό του. Το σίγουρο είναι ότι η 15η Φεβρουαρίου 2006 αποκάλυψε και ανέδειξε την απόλυτη ενσάρκωση του κινήτρου. Τον άνθρωπο και συγκεκριμένα τον Τζέισον ΜακΙλβέιν. Αέναη πηγή ενέργειας...

Πηγή: ESPN