Από το 1950 διεξάγεται η Formula1 και αν ψάξει κανείς πολύ... βαθιά, μπορεί να βρει στατιστικά που ούτε καν θα φανταζόταν ότι υπάρχουν! Έτσι, υπάρχει μία τεράστια λίστα με πιλότους που έχουν κάνει τη διαφορά στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού με τον δικό τους τρόπο.

Συγκεκριμένα, αναφερόμαστε σε αυτούς που έχουν... γευτεί τη χαρά της νίκης σε όλη την καριέρα τους και μετέπειτα έχουν πει «αντίο» στο σπορ. Αφορμή για το κείμενο αυτό αποτελεί ο Παστόρ Μαλντονάντο, ο οποίος δε θα βρίσκεται στο γκριντ το 2016, τη στιγμή που έχει ανέβει μόνο μία φορά στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Βέβαια, ακόμα κι αν επιστρέψει στο μέλλον, αυτή τη στιγμή έχει την... τιμή (όχι και τόσο) να βρίσκεται σε αυτό το... κλαμπ, που μόνο μικρό δεν είναι. Για την ακρίβεια, στην εν λόγω λίστα συμπεριλαμβάνονται οδηγοί όπως οι Ρόμπερτ Κούμπιτσα, Χέικι Κοβαλάινεν, Γιάρνο Τρούλι, Ολιβιέ Πανίς, Ζαν Αλεζί, καθώς και ο Κάρλος Πάσε. Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικά ποιοι ήρθαν, είδαν λίγο... φως και απήλθαν!

Παστόρ Μαλντονάντο

Το πιο πρόσφατο... παράδειγμα αποτελεί ο πιλότος από τη Βενεζουέλα. Ο Μαλντονάντο μπήκε στο σπορ το 2011 και μέχρι πέρυσι απέδειξε ότι βρισκόταν στην F1 μόνο λόγω των χορηγών του, καθώς φαινόταν ότι δεν το... είχε. Στη Βαρκελώνη της Ισπανίας το 2012 κατέκτησε την pole position ως δεύτερος, αφού αποκλείστηκε από τα αποτελέσματα των κατατακτηρίων δοκιμών ο Λιούις Χάμιλτον.

Στον αγώνα άντεξε την πίεση του Φερνάντο Αλόνσο για να πανηγυρίσει την παρθενική νίκη της καριέρας του και πρώτη της Williams μετά από οχτώ χρόνια. Όμως, στη συνέχεια διέψευσε κατηγορηματικά όσους πίστευαν ότι ήταν η αρχή για κάτι καλό.

Ο Μαλντονάντο έκανε πολλά λάθη και περισσότερο θύμιζε... συγκρουόμενα, καθώς σπάνια προσπερνούσε άλλο μονοθέσιο δίχως να το... στείλει! Γεγονός που έχει προκαλέσει πολλά σχόλια-τρολ, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι φωτογραφίες και τα βίντεο... δίνουν και παίρνουν! Τελικά, οι χορηγοί του δεν προσέφεραν χρήματα στη Renault και δε θα είναι στο γκριντ το 2016.

Χέικι Κοβαλάινεν

Πάντως, πριν τον Μαλντονάντο θα έπρεπε να τρέξει κάποιος εφτά χρόνια πίσω για να βρει τον προηγούμενο πιλότο της μιας νίκης. Ήταν το 2008 ο Χέικι Κοβαλάινεν. Ο Φινλανδός μπήκε στην F1 το 2007 και την επόμενη χρονιά πανηγύρισε την πρώτη νίκη της καριέρας του στο Ουγγαρόρινγκ της Ουγγαρίας, όπου κράτησε πίσω του τον Φελίπε Μάσα.

Μάλιστα, πίστευε ότι θα ακολουθήσουν πολλές νίκες ακόμα, αλλά δεν υπολόγιζε ότι στους επόμενους 83 αγώνες που έτρεξε θα ανέβαινε μόνο άλλη μία φορά στο βάθρο. Το υπόλοιπο του... μαραθωνίου που είχε μπροστά του μόνο εύκολο δεν ήταν και ο Κοβαλάινεν αποτέλεσε παρελθόν το 2013.

Ρόμπερτ Κούμπιτσα

Από το 2006 μέχρι και το 2010, που βρισκόταν στο κορυφαίο μηχανοκίνητο σπορ παγκοσμίως, ο Πολωνός απέδειξε ότι άξιζε πολλά περισσότερα από αυτά που πέτυχε. Η μία και μοναδική του νίκη ήρθε στον Καναδά το 2008, όπου με εξαιρετική στρατηγική άφησε δεύτερο τον ομόσταυλό του στην τότε BMW Sauber, Νικ Χάιντφελντ.

Άπαντες και ο ίδιος θεωρούσαν ότι θα ανέβει κι άλλες φορές στο πρώτο σκαλί του πόντιουμ, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Στις 6 Φεβρουαρίου 2011 είχε το σοβαρό ατύχημα σε αγώνα Ράλι, το οποίο λίγο έλειψε να του κοστίσει ένα χέρι και που τον άφησε μακριά από τους αγώνες για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Μπορεί να μην επέστρεψε στη Formula1, όμως έχει καταφέρει να επανέλθει συμμετέχοντας από το 2013 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι. Μάλιστα, στην πρώτη χρονιά πανηγύρισε πέντε νίκες και τον τίτλο στην κατηγορία WRC2 δείχνοντας ότι έχει επιστρέψει δριμύτερος!

Γιάρνο Τρούλι

Ο Ιταλός μπήκε με προσδοκίες στο άθλημα το 1997 και κατάφερε να μείνει μέχρι και το 2011, αν και γινόταν αποδέκτης έντονης κριτικής τις Κυριακές. Ωστόσο, στο Μονακό το 2004 φρόντισε να... βουλώσει στόματα, αφού εκκίνησε από την pole position, έμεινε πρώτος και πανηγύρισε τη νίκη σ' έναν επεισοδιακό αγώνα, στον οποίο το αυτοκίνητο ασφαλείας χρειάστηκε να βγει πάρα πολλές φορές στην πίστα.

Αν και είχε αρκετές pole και παρουσίες στο πόντιουμ, δεν μπόρεσε ποτέ ξανά να βρεθεί στο υψηλότερο σκαλί. Οι νεότεροι τον θυμούνται ως πιλότο της Toyota, η οποία αποχώρησε το 2009 για να ολοκληρώσει με δύο χρονιές στη Lotus.

Ολιβιέ Πανίς

Όπως και ο Τρούλι, έτσι και ο Πανίς πανηγύρισε τη μία και μοναδική νίκη της καριέρα του στο Μονακό. Βέβαια, έγινε πολλά χρόνια πιο πριν, το 1996, και ο αγώνας επίσης έκρυβε πολλές συγκινήσεις, καθώς κατάφεραν να τερματίσουν μόλις εφτά μονοθέσια!

Ο Γάλλος εκκίνησε 14ος, επιβίωσε στις δύσκολες καιρικές συνθήκες, έκανε ακόμα και προσπεράσεις, κάτι που είναι δύσκολο στο Μόντε Κάρλο και έκανε ταχύτατο πιτ στοπ για να φτάσει μέχρι το πρώτο σκαλί του πόντιουμ.

Αν και... μετακόμισε στην τότε BAR Honda και εν συνεχεία Toyota, δεν κατάφερε κάτι περαιτέρω από μερικούς τερματισμούς εντός της δεκάδας. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από 20 χρόνια χρονολογείται και η τελευταία νίκη Γάλλου στη Formula1!

Ζαν Αλεζί

Άλλος ένας Γάλλος που βρίσκεται στη σχετική λίστα. Ο Αλεζί έγινε γνωστός στον κόσμο της F1 το 1989 και στο ντεμπούτο του τερμάτισε τέταρτος. Όμως, υπήρχε αμφιβολία αν θα γίνει πολυνίκης στην πορεία, η οποία επιβεβαιώθηκε. Λίγο οι κακές επιλογές (πήγε στη Williams αντί για τη Ferrari), λίγο η ατυχία, λίγο το μονοθέσιο άφησαν τον Αλεζί μακριά από τη νίκη.

Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο Καναδάς το 1995, όταν ο Μίκαελ Σουμάχερ αντιμετώπισε προβλήματα με το κιβώτιο ταχυτήτων στους τελευταίους 11 γύρους και βγήκε εκτός μάχης. Έκτοτε, ανέβηκε άλλες 16 φορές στο πόντιουμ, όμως ποτέ στο υψηλότερο σκαλί. Το 2001 ήταν η τελευταία του χρονιά στο σπορ για να συνεχίσει σε άλλου είδους αγώνες.

Αλεσάντρο Νανίνι

Ο Ιταλός μπήκε στην F1 το 1986, όμως ένα σοβαρό ατύχημα με ελικόπτερο το 1990, το οποίο του απέφερε σοβαρό τραυματισμό στην ωλένη του δεξιού του χεριού, έβαλε πρόωρο τέλος στην καριέρα του. Όπως και να έχει, το καθήκον του το έκανε, αφού είχε προλάβει να αναδείχτει έστω μία φορά νικητής. Ήταν στην Ιαπωνία το 1989, με τη νίκη στη Σουζούκα να έρχεται με... έμμεσο τρόπο.

Συγκεκριμένα, τερμάτισε δεύτερος, αλλά ο Άιρτον Σένα αποκλείστηκε από τα αποτελέσματα, αφού επανήλθε στην πίστα με τρόπο που δεν προβλεπόταν από τους κανονισμούς, ύστερα από το συμβάν με τον τότε ομόσταυλό του στη McLaren, Αλέν Προστ. Έτσι, ο Νανίνι μέτρησε μία νίκη στην ιστορία, τη στιγμή που ούτε αυτή θα είχε, αν δεν ήταν ο αποκλεισμός του Βραζιλιάνου.

Γκούναρ Νίλσον

Πρόλαβε να τρέξει μόνο για δύο χρόνια, αλλά και ο Σουηδός συμπεριλήφθηκε στους πιλότους που έχουν πανηγυρίσει έστω μία νίκη στη Formula1. Αυτή ήρθε το 1977 στο Ζόλντερ του Βελγίου, όταν σε ανάμεικτες συνθήκες κατάφερε να περάσει τον Νίκι Λάουντα στους τελευταίους γύρους. Στις 20 Οκτωβρίου 1978 απεβίωσε, αφού έδωσε μάχη με τον καρκίνο, ακριβώς ένα μήνα πριν κλείσει τα 30 χρόνια ζωής.

Βιτόριο Μπραμπίγια

Λόγω του πολύ επιθετικού στιλ οδήγησης που είχε ο Ιταλός αποκαλούταν «Γορίλλας της Μόντσα»! Ο Μπραμπίγια ήταν στην F1 από το 1974 μέχρι και το 1980 και στη δέυτερη χρονιά του ευτύχησε να ανέβει και αυτός στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Κάτι που έγινε στην Αυστρία, όπου ο αγώνας ολοκληρώθηκε στον 29ο γύρο από τους 54 λόγω της δυνατής βροχής στο Οστερέιχρινγκ.

Εκκίνησε όγδοος, όμως στη βροχή κυριάρχησε και έφτασε στη νίκη. Ωστόσο, αιφνιδιάστηκε από το πρόωρο φινάλε και στην ευθεία, αφού είδε την καρό σημαία, έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του και κατέληξε στις μπαριέρες.

Γιόχεν Μας

Σε αγώνα που μοιράστηκαν οι μισοί βαθμοί κέρδισε και ο Γερμανός, αλλά η νίκη του δεν πανηγυρίστηκε. Ο λόγος ήταν ότι στον αγώνα της Ισπανίας στο Μοντζουίκ Παρκ το 1975 είχαμε κόκκινες σημαίες, μετά το πολύ σοβαρό ατύχημα του Ρολφ Στομέλεν, το μονοθέσιο του οποίου κατέληξε στο κοινό, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πέντε θεατές, ενώ ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά. Το εν λόγω συμβάν αποτελεί ένα από τα πιο σοβαρά που έχουν σημειωθεί στην ιστορία της Formula1.

Κάρλος Πάσε

Όταν είναι να πανηγυρίσεις μόνο μία νίκη σε Γκραν Πρι, τι καλύτερο απ' το να το κάνεις στο... σπίτι του. Το ίδιο έπραξε και ο Βραζιλιάνος το 1975 στην πίστα του Ιντερλάγκος, που πήρε τ' όνομά του, όταν σκοτώθηκε σε ατύχημα αεροσκάφους τον Μάρτιο του 1977 κοντά στη γενέτειρά του, το Σάο Πάουλο. Μάλιστα, το εν λόγω σιρκουί φιλοξενεί αγώνες της Formula1 μέχρι και σήμερα.

Ζαν Πιερ Μπελτουάζ

Μετά από 11 εθνικά πρωταθλήματα στους δύο τροχούς και τρεις χρονιές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοτοσικλέτας, ο Γάλλος αποφάσισε να μπει στον κόσμο της F1 το 1967. Πέντε χρόνια αργότερα στο Μονακό ήρθε η μία και μοναδική νίκη της καριέρας του και μάλιστα υπο καταρρακτώδη βροχή, η οποία οδήγησε στο πρόωρο φινάλε του αγώνα. Έφυγε από τη ζωή στις 5 Ιανουαρίου 2015 σε ηλικία 77 ετών, έπειτα από δύο εγκεφαλικά επεισόδια.

Φρανσουά Σεβέρ

Άλλος ένας Γάλλος στη λίστα και κουνιάδος του Μπελτουάζ. Ήταν προστατευόμενος του Τζάκι Στιούαρτ και σκοτώθηκε σε ατύχημα που είχε στο Γκραν Πρι των ΗΠΑ στην πίστα Γουότκινς Γκλεν της Νέας Υόρκης το 1973. Η ειρωνεία είναι ότι δύο χρόνια νωρίτερα στο ίδιου σιρκουί... έσπασε το ρόδι στις νίκες.

Πίτερ Γκέτχιν

Η νίκη του Βρετανού στη Μόντσα της Ιταλίας το 1971 παραμένει ως η πιο αξιοσημείωτη στην ιστορία του αθλήμαιτος. Ο λόγος είναι τερμάτισε μόλις 1 εκατοστό μπροστά από τον Ρόνι Πέτερσον και 61 εκατοστά μπροστά από τα άλλα τρία μονοθέσια που ακολουθούσαν. Βέβαια, αυτή είναι και η νίκη με τη μικρότερη διαφορά στην ιστορία. «Ήμουν αρκετά σίγουρος ότι πέρασα πρώτος τη γραμμή», είχε πει τότε ο Γκέτχιν.

Λουντοβίκο Σκαρφιότι

Ποτέ δεν είχε μία πλήρη σεζόν στην F1, όμως κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις και να φτάσει στη νίκη στη Μόντσα το 1966 για λογαριασμό της Ferrari μπροστά στους εκστασιασμένους tifosi οπαδούς για να γίνει ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε... εντός έδρας μετά από 15 χρόνια.

Ρίτσι Γκίνθερ

Ο Αμερικανός είχε ανέβει στο βάθρο με Ferrari και BRM, αλλά δεν είχε κατορθώσει να φτάσει μέχρι το υψηλότερο σκαλί. Όμως, ποτέ δεν είναι αργά και το 1965 το έκανε αυτό στην πράξη για να φέρει στη Honda την πρώτη νίκη της στη Formula1.

Λορένζο Μπαντίνι

Ήταν γρήγορος, θεωρούταν γοητευτικός και σύμφωνα με τον τότε ομόσταυλό του στη Ferrari, Τζον Σέρτις, ήταν πολύ υποτιμημένος. Ο Ιταλός θα μπορούσε να είχε πετύχει πολλά περισσότερα από μία νίκη, η οποία ήρθε στο Γκραν Πρι της Αυστρίας στο Ζέλτβεγκ το 1964. Τρία χρόνια αργότερα σκοτώθηκε σε ατύχημα που είχε στο Γκραν Πρι του Μονακό για να γίνει ένας ακόμα πιλότος που άφησε την τελευταία του πνοή εντός πίστας.

Άινς Άιρλαντ

Ο Βρετανός ήταν άτυχος, αλλά με αρκετή δόση τύχης έφτασε στη μία και μοναδική νίκη της καριέρας του. Ο Στέρλινγκ Μος είχε τεχνικό πρόβλημα στα μισά του αγώνα των ΗΠΑ το 1961 και ο Άιρλαντ το εκμεταλλεύτηκε για να ανεβεί στο υψηλότερο σκαλί του πόντιουμ και να πανηγυρίσει την πρώτη νίκη της Lotus.

Τζιανκάρο Μπαγκέτι

Κάτι που δεν έχει πράξει ποτέ ξανά κανείς από το 1961 έκανε ο Ιταλός. Στην παρθενική του σεζόν στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού ο Μπαγκέτι πανηγύρισε και την πρώτη νίκη της καριέρας του στη Ρεμ της Γαλλίας. Ωστόσο, από τότε αρκέστηκε σε μερικούς τερματισμούς εντός των βαθμών μέχρι και το 1967, όταν και αποχώρησε.

Τζο Μπόνιερ

Ο Σουηδός έτρεξε με πολλές ομάδες και δεν πέτυχε κάτι περαιτέρω από τερματισμούς εντός των βαθμών. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο αγώνας του Ζάντβοορτ της Ολλανδίας το 1959, όταν νίκησε τον Τζακ Μπράμπχαμ και σημείωσε την πρώτη νίκη της BRM στο σπορ. Μπορεί να μην επανέλαβε την επιτυχία αυτή, όμως έπαιξε σημαντικό ρόλο στη βελτίωση της ασφάλειας των οδηγών, ως ηγέτης της Οργάνωσης Οδηγών Γκραν Πρι.

Λουίτζι Μούσο

Ο Ιταλός είναι ο ένας από τους δύο πιλότους της λίστας, που η μία και μοναδική νίκη μοιράστηκε με άλλον και συγκεκριμένα με τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Όλα έγιναν στην πρεμιέρα για το 1956 στην Αργεντινή, όταν η Ferrari κάλεσε τον Μούσο για πιτ στοπ και του ζητήθηκε να παραδώσει το μονοθέσιό του στον Αργεντινό, καθώς το δικό του είχε πρόβλημα.

Πιέρο Ταρούφι

Το παρατσούκλι του ήταν «Ασημένια Αλεπού» λόγω των γκρίζων μαλλιών του. Ο Ταρούφι ήταν γρήγορος και ικανός, όμως μόνο στην Ελβετία το 1952 κατάφερε να πανηγυρίσει μία νίκη, κάτι που έκανε μάλιστα με μεγάλη ευκολία.

Λουίτζι Φατζιόλι

Εκρηκτικός χαρακτήρας και από τους λίγους που έτρεξαν στα πρώτα χρόνια της Formula1. Ο Φατζιόλι ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Γκραν Πρι της Γαλλίας το 1951 και ήταν ο έτερος πιλότος που μοιράστηκε τη νίκη με τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο. Μάλιστα, κατέχει και το ρεκόρ του μεγαλύτερου σε ηλικία νικητή, καθώς ήταν 53 ετών, που σίγουρα δε θα καταρριφθεί ποτέ.