«Δεν θα μας κόψετε τις Κυριακές», «Ζούμε για τις Κυριακές», «Υπουργέ δεν θα βάλεις λουκέτο στο πάθος μας» και άλλα τέτοια πανό βλέπουμε να... κοσμούν τις θύρες οργανωμένων των γηπέδων - ειδικά τελευταία. Όντας στα 28 προς 29, τουλάχιστον, εγώ είμαι ένα «πληγωμένο» παιδί, που του είχαν κόψει την μπάλα στον προαύλιο χώρο από το δημοτικό μέχρι και το Λύκειο. Τρόπος να ικανοποιούμε την καύλα μας ήταν ένα κουτάκι και καμιά φορά στα.. μουλωχτά παίζαμε με κανονικό τόπι.

Τα χρόνια πέρασαν, αλλά δεν μας πήραν κιόλας. Ακόμη. Τα μέσα του '90 όταν κι η γενιά του '87 ήταν στο δημοτικό και αργότερα στο γυμνάσιο οι εποχές ήταν... τελείως άλλες. Αν κάποιος έλεγε για iPhone και Android, θα έπεφταν φάπες καθότι αυτό θα συνεπάγονταν με λόγο παρεξήγησης. Nokia 3210, GH688 και αργότερα το T10 (μωρό μου) ήρθαν στα χέρια μας. Και φυσικά δεν ήταν το κάθε παιδί με δύο κινητά στην τσάντα.

Ούτε facebook και twitter είχαμε. Instagram; Φωτογραφικές μηχανές μίας χρήσης ήταν must στις εκδρομές. Τέλος πάντων, σε άλλο θέμα θα ασχοληθούμε με το τι... έπαιζε σε αυτή την εποχή.

Ο Νίκος Αθανασίου σας ρώτησε την προηγούμενη εβδομάδα ποιος τύπος παίκτης αλάνας είστε. Εδώ θα ασχοληθούμε με την μπάλα της παιδικής μας ζωής και θα σας θέσουμε το εξής ερώτημα; Μπάλα με κουτάκι ή μπουκαλάκι παίζατε στο σχολείο; Διότι, εμείς στο 7ο Κορυδαλλού το είχαμε κάνει... επάγγελμα.

Το κοντό μπουκαλάκι το αποφεύγαμε διότι δεν... καθόταν καλά στα σουτ και στις πάσες. Λόγω σχήματος έφευγε από εκεί που ήθελες να πάει. Ναι, είχαμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. «Μιλούσαμε» και σε κουτάκια, πέρα από την μπάλα. Η φάση είχε ξεκινήσει από το γεγονός ότι οι μπάλες στο σχολείο μας δεν επιτρέπονταν. Αργότερα στο 9ο γυμνάσιο και στο 4ο λύκειο ούτε το τσιγάρο επιτρέπονταν, όπως είναι λογικό, αλλά υπήρχε το λεγόμενο «πίσω μέρος». Εκεί που μαζεύονταν οι θεριακλήδες για να καπνίσουν.

Εμείς ήμασταν οι... άλλοι που χαρμανιάζαμε και ψάχναμε απλά να παίξουμε μπάλα. Στο δημοτικό... κουτάκι. Παίρναμε ένα κουτάκι αναψυκτικό, λοιπόν, κοιτούσαμε να το πατήσουμε με το πέλμα μας από πάνω ώστε να πολτοποιηθεί τέλεια, έτσι ώστε να έχει στρογγυλό σχήμα. Καμιά φορά... έφευγε το σχήμα και είχε κάποιες αιχμηρές γωνίες αλλά δεν μας ενοχλούσε. Αρκεί τα 5λεπτα, 10λεπτα και το ένα μεγάλο 20λεπτο διάλειμμα να τρέξουμε, να ιδρώσουμε και να «φάμε» τα χέρια και τα πόδια μας, πάνω στην όσο γίνεται λεία επιφάνεια.

Αυτή εδώ είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια πολτοποίησης...

... αλλά, οκ, παίζεις ή έστω προσπαθείς να παίξεις!

​Εκτός και αν σου... φάνε τα πόδια.

​Αν είσαι Καραμάνος (Γιώργος όχι Τάσος) κάνεις και τέτοιες... ομορφιές

​Όταν ήσουν τέρμα ήταν άσχημη φάση. Όσοι έχετε παίξει σίγουρα την έχετε... ακούσει σε κάποια απόκρουση.

Η μεγαλύτερη ηδονή ήταν όταν το κολλούσες στο κουντεπιέ σου, το σήκωνες στον αέρα και έπιανες γεμάτο σουτ! Με τον Γιώργο, τον Θανάση, τους Δημήτρηδες και τον Αντώνη δίναμε απίστευτες μάχες. Συνήθως παίζαμε 3 εναντίον 3. Όταν η μία ομάδα ήταν πίσω στο σκορ, με το που χτυπούσε το κουδούνι, ο ένας φώναζε στον άλλον για... ψυχολογική ντόπα. Επρεπε να έρθει η ρεβάνς.

Μπινελίκια και τσακωμοί φυσικά υπήρχαν αλλά καμιά φορά με μέτρο για να μην μας πάρουν χαμπάρι οι δάσκαλοι που κάνουν επιτήρηση και μας σταματήσουν και το... κουτάκι μας!

Ετσι ήταν η καθημερινότητα στα διαλείμματα. Ετσι ζούσαμε τα ματσάκια μας. Γι αυτό θέλαμε πως και πως να χτυπήσει το κουδούνι και να μην ξαναχτυπήσει!

Φυσικά, δεν ήμασταν οι μόνοι. Αυτή η... μόδα υπήρχε και πριν από εμάς, συνέχισε να υπάρχει και μετά από εμάς και ευτυχώς ζει και βασιλεύει και σήμερα! Ζήτω το κουτάκι!