Σε κάθε σοβαρό ουφάδικο της εποχής έδινες ραντεβού με τα αγαπημένα σου ηλεκτρονικά. Τα «τάιζες» μανιωδώς προκειμένου ο εφιάλτης του «game over» να πάψει να σε στοιχειώνει.

Για τους πλέον παραδοσιακούς υπήρχε το ξύλινο ποδοσφαιράκι σε μία γωνιά με το γράσο και τα λάδια να πασαλείβονται στα ρούχα σου. Το τίμημα της νίκης βλέπεις... Οι πλέον βιρτουόζοι περνούσαν ώρες στις φθαρμένες τσόχες του ετοιμόρροπου τραπεζιού παίζοντας το αγαπημένο τους μπιλιάρδο. Αμερικάνικο κυρίως, καθότι το γαλλικό απαιτούσε ιδιαίτερη τεχνική κατάρτιση και κρίνονταν ως βαρετό από τους πιτσιρικάδες.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει όμως τα εθιστικά φλιπεράκια τα οποία γαλούχησαν μία ολόκληρη γενιά παικτών;

Τα φλιπεράκια από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης μέχρι το 1976 ήταν παράνομα στην Αμερική αφού λογίζονταν ως παιχνίδια τζόγου. Έπειτα από δικαστικές διαμάχες οι εταιρίες κατασκευής του επιτραπέζιου παιχνιδιού κατάφεραν να τα νομιμοποιήσουν.

Τα φλιπεράκια εαπό ξύλινα και μονοδιάστατα έδωσαν την θέση τους σε πολύχρωμα ηλεκτρονικά θαύματα, θεματικά με πολλά μπιχλιμπίδια. Η δράση εκτυλίσσονταν μέσα από το τζάμι, ενώ στον πίνακα απέναντι σου έβλεπες το σκορ. Με τη νέα μοντέρνα μορφή τους εμφανίστηκαν την δεκαετία του '80 στην Ελλάδα. Λόγω του κόστους αλλά και του όγκου τους οι καταστηματάρχες περιορίζονταν στην τοποθέτηση το πολύ δύο μηχανημάτων.

Οι παίκτες πάλευαν για να εξασφαλίσουν έξτρα μπάλες. Ο τρόπος που εκτόξευαν την σιδερένια μπάλα μέσα από το ελατήριο, η ακόμη και το πάτημα του πλάγιου κουμπιού για τις ρακέτες απαιτούσε ξεχωριστή τεχνική. Οι παλάμες ήταν κολλημένες σαν χταπόδι στις γωνίες του τραπεζιού,

Σε κάποιες περιπτώσεις ο υπερβάλλων ζήλος και το απότομο πάτημα του κουμπιού κόστιζε.

Οι μπάλες εάν περνούσαν από τις πλάγιες πλατφόρμες έδιναν πόντους, οι στόχοι δεν ήταν εύκολο να πληγούν, ενώ το ένστικτο διαδραμάτιζε σημαίνοντα ρόλο. Ο γλυκιά επαναλαμβανόμενη μελωδία που παρέπεμπε σε τζουκ μποξ όποτε ολοκλήρωνες μία πίστα και σε έκανε να φουσκώνεις από περηφάνια μπροστά στους φίλους σου.

Άφηνες την μπάλα να φτάσει στο χείλος της ρακέτας και την χτυπούσες προκειμένου να πάρει το απαραίτητο φάλτσο στους διαδρόμους κερδίζοντας πόντους και χρόνο.

Οι πιο ευερέθιστοι ξεσπούσαν στο μηχάνημα με συνέπεια να κάνει τιλτ. Ένα απλό κούνημα πάνω στην ένταση του παιχνιδιού αρκούσε για να έρθει η καταστροφή! Άκουγες την σειρήνα. Η μπάλα χανόταν...

Σε κάποιες περιπτώσεις κολλούσε το φλιπεράκι και χρειαζόταν η παρέμβαση του μαγαζάτορα προκειμένου να το επαναφέρει σε λειτουργία βγάζοντας το από την πρίζα.

Για να κάνεις την διαφορά χρειαζόταν να ξοδέψεις δεκάδες 20άρικα. Πρώτα μάθαινες να κοντρολάρεις την μπάλα, να πασάρεις από από την μία ρακέτα στην άλλα και στη συνέχεια να χρησιμοποιείς ταυτόχρονα και τις δύο ρακέτες χτυπώντας με ακρίβεια. Το φλιπεράκι της νιότης σου εμφάνιζε συνεχή μηνύματα για το που θα πρέπει να στοχεύσεις για να κάνεις διπλό σκορ, για το πόσες φορές πρέπει να περάσει η μπάλα από τον διάδρομο, αλλά και πως θα ρίξεις όλες τις πόρτες.

Ένα παιχνίδι που παραμένει αγέρωχο ακόμη και σήμερα, στη συγχρονη μορφή του θυμίζοντας σου πως η υπομονή είναι... αρετή. Ακόμα και όταν ψυχαγωγήσε...