Ματωμένα γόνατα, γδαρμένοι αγκώνες, πιασμένα χέρια, ανεμελιά, άγνοια κινδύνου. Ατέλειωτες ώρες δράσης, περίτεχνων ενεργειών και απότομων ελιγμών. Στοιχεία που χαρακτήριζαν στη δεκαετία του '80 τους κατόχους BMX.

Ο συγκεκριμένος τύπος ποδηλάτων έκανε την εμφάνιση του στις αρχές της δεκαετίας του '70 στη Νότια Καλιφόρνια.

Δέκα χρόνια αργότερα κατέκλυσαν την ελληνική αγορά. Κάθε «σχολιαρόπαδο» της εποχής που σεβόταν τον εαυτό του έσπαγε τον πήλινο κουμπαρά του και κατευθυνόταν στα ποδηλατάδικα για να επιλέξει το πιο φανταχτερό BMX.

Αναζητητές έντονων συγκινήσεων, απολάμβαναν τα συγκεκριμένη ποδήλατα με την άβολη σέλα κάνοντας επίδειξη υψηλής τεχνικής. Δημοφιλή παιδικά περιοδικά όπως το ΜΠΛΕΚ και το ΑΓΟΡΙ με συνεχείς καταχωρήσεις ωθούσαν τους πιτσιρικάδες στον μαγικό κόσμο του BMX όπου στήνονταν αυτοσχέδιες ράμπες για εντυπωσιακά άλματα!

Είναι σχεδόν βέβαιο πως τουλάχιστον ένα BMX πέρασε από τα χέρια σου ειδικά εάν αν ανήκεις στην κατηγορία των 30+.

Τσιμεντόλιθοι, ξύλα, λόφοι από χώμα συχνά αποτελούσαν τα απαραίτητα εμπόδια για τους επίδοξους ζογκλέρ. Πτώσεις, τούμπες, τραυματισμοί βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη.

Βλέπετε, ήταν μέρος του παιχνιδιού. Για τους πιο μαλθακούς υπήρχε η επιλογή των mountain ή των αγωνιστικών ποδηλάτων με τις 12 ταχύτητες.

Τα BMX είχαν μαξιλαράκια, αλλά οι πιο «ψαγμένοι» τα αφαιρούσαν, κάλυπταν τα χερούλια με αυτοκόλλητα, άλλαζαν πατάκια, ενώ τοποθετούσαν στις ακτίνες καρτελάκια τα οποία συγκρατούσαν μανταλάκια! Αποτελούσαν τρόπο διαφυγής και απελευθέρωσης. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους πιτσιρικάδες έντονος. Τα καινούργια κόλπα έδιναν και έπαιρναν. Οι αλάνες έσφυζαν από ζωή! Σκασμένα λάστιχα, κόκκινα Velamos, πολύχρωμες μανέτες. Aναμνήσης μίας άλλης ζωής...

Αλήθεια το δικό σου BMX σου τι απέγινε;