Υποχώρηση στον ίσκιο του

Ο Άρνολντ “Ρεντ” Άουερμπαχ ανήκει στους μεγάλους του ΝΒΑ γιατί ανάγκασε όλους τους υπόλοιπους να υποχωρήσουν μπροστά στον ίσκιο του. Ενήργησε σαν δικτάτορας αφού δεν επέβαλλε τον εαυτό του δια της βίας. Ήταν το μυαλό, το πάθος και η αγάπη του για το μπάσκετ που τον έκαναν τόσο...μισητό. Για όλους εκτός των Σέλτικς βέβαια. Οι “πράσινοι” του οφείλουν τα πάντα, μια και τους έδωσε το δικαίωμα να “ζουν” σε μια μπασκετική αυτοκρατορία. Ο μύθος του “Ρεντ” δημιουργήθηκε από μικρά πράγματα που όμως η προσωπικότητα του τα έκανε μεγάλα. Το σίγουρο είναι ότι ακόμη κι αν ο χρόνος “σκεπάσει” τα πάντα, το όνομα του θα είναι η κιβωτός της Βοστόνης.

“Λεκτικός φόνος”

Το 1965 ο πιο μισητός προπονητής στο ΝΒΑ ήταν ο Άρνολντ “Ρεντ” Άουερμπαχ. Ίσως γιατί οι Σέλτικς όδευαν σε άλλο ένα πρωτάθλημα, το έβδομο συνεχόμενο, και με την κυριαρχία τους είχαν εκνευρίσει το κοινό των άλλων ομάδων. Και πώς να ξεσπάσει; Με αποδοκιμασίες και υβρεολόγιο. Ένας “λεκτικός φόνος”. Η έκφραση της δολοφονικής παρόρμησης σύμφωνα με τους ψυχολόγους. Ο προπονητής των Σέλτικς, τότε, ήταν ο πιο “δολοφονημένος” άνθρωπος.

O Ελίας Κανέτι, συγγραφέας με καταγωγή από Βουλγαρία, κατά κάποιο τρόπο περιγράφει τους “βασανιστές” του Άουερμπαχ όταν αναλύει τον όρο “το πλήθος δόλωμα”. Γράφει: “Σημαντικός λόγος για την αύξηση αυτού του πλήθους είναι ότι δεν υπάρχει ρίσκο καθώς το κοινό έχει την ανωτερότητα με το μέρος του. Το θύμα δεν μπορεί του κάνει τίποτα. Η επιτρεπόμενη δολοφονία του αντιπροσωπεύει όλους τους φόνους στους οποίους οι άνθρωποι πρέπει να αρνηθούν τον εαυτό τους για τον φόβο των κυρώσεων στην τέλεση τους. Ο δολοφόνος που μοιράζεται με άλλους, κάτι όχι μόνο ασφαλές και επιτρεπόμενο, αλλά και συνιστώμενο, αποτελεί ακαταμάχητη κατάσταση για την πλειοψηφία των ανδρών”.

“Τι θα κάνετε;”

Όταν εμφανίστηκε στην εκπομπή “That Regis Phiblin Show” εξεπλάγη από τη θερμή υποδοχή που του επιφύλασσε το κοινό. “Πώς και χειροκρότησε το κοινό;” ρώτησε τον οικοδεσπότη και συνέχισε λέγοντας “με κάνει να νιώθω άβολα”. Μακριά από το Boston Garden, σε “εχθρικό έδαφος” όπως το αποκαλούσε, οι φίλαθλοι αντιδρούσαν στην παρουσία του όπως ο καρχαρίας στις κηλίδες αίματος στο νερό. Όταν ανακοινωνόταν η παρουσία του στο γήπεδο, συνοδευόταν από παρατεταμένο και μαζικό γιουχάρισμα. Ο ίδιος αντιδρούσε σαν να δεχόταν ανίσχυρο κύμα. “Τι θα κάνετε;” έλεγε. “Η γιούχα είναι γιούχα. Γενικά, δεν έχεις χρόνο να καταλάβεις τι είδους γιούχα είναι. Εάν είναι καλοπροαίρετη για παράδειγμα. Είναι αποδοκιμασία και ας το αφήσουμε έτσι”. Όταν σηκωνόταν με οργή από τον πάγκο για να διαμαρτυρηθεί στους διαιτητές, το κοινό τρελαινόταν και γινόταν, όπως στη Φιλαδέλφεια, βίαιο.

Ο Άουερμπαχ ποτέ δεν κοιτούσε το πρόγραμμα του αγώνα. Το 1946, όταν ξεκίνησε την καριέρα του προπονώντας τους Ουάσιγκτον Κάπιταλς, διαπίστωσε ότι μετά από κάθε ματς οι κόμποι των χεριών του ήταν πρησμένοι καθώς χτύπαγε συνέχεια τις γροθιές του. Έτσι, αποφάσισε να χρησιμοποιεί το πρόγραμμα ως μέσω... ειρήνευσης. Έκτοτε, έγινε κι αυτό διακριτικό του, όπως το πούρο που ανάβε όταν βεβαιωνόταν ότι η νίκη είναι σίγουρη. Κίνηση που επίσης εξαγρίωνε τους φιλάθλους.

Πούρο-φετίχ

Ο Άουερμπαχ αφηγείται πώς καθιέρωσε το πούρο στη διάρκεια των παιχνιδιών. “Χρόνια πριν, όταν με ενοχλούσαν (σ.σ οι αξιωματούχοι του ΝΒΑ) για διάφορα πράγματα, προσπάθησα να σκεφτώ κάτι να τους ερεθίσω. Με κακομεταχειρίζονταν. Ξαφνικά μου ρθε να ανάψω πούρο. Έλαβα προειδοποίηση δεν δείχνει ωραίο να καπνίζεις πούρα στον πάγκο. Τους είπα ότι θα σταματήσω όταν οι άλλοι προπονητές σταματήσουν να κάνουν τσιγάρο. Μου άρεσε η ιδέα και η εταιρία Blackstone ήθελε να διαφημίσω τα πούρα της. Κάποιοι προπονητές εκνευρίστηκαν. Θεωρούσαν ότι κάνω επίδειξη. Το πούρο είναι σύμβολο χαλάρωσης. Το τσιγάρο της έντασης. Τους εξήγησα ότι ήταν για διαφημιστικούς λόγους. Οτι θα πάρω χρήματα και όσα πούρα μπορούσα να καπνίσω. Αυτός τους ηρέμησε. Γιατί να σταματήσουν κάποιον από το να βγάλει λεφτά; Παρ' όλα αυτά, το κοινό νομίζει ότι είναι σημαντικό”.

Το πούρο είχε γίνει φετίχ. Όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους οπαδούς, οι οποίοι όταν οι Σέλτικς βρίσκονταν πίσω στο σκορ τον ειρωνεύονταν λέγοντας “ε, Ρεντ, που είναι το πούρο καράφλα;”. Όταν παραβρέθηκε στο “Ethan Allen Club” όπου και θα μιλούσε, τον πλησίασε κάποιος και του είπε: “Με θυμάσαι; Είμαι αυτός που πήρε το πούρο από τη γυναίκα σου και στο έδωσε τέσσερα λεπτά πριν τη λήξη του έκτου αγώνα πλέι οφ απέναντι στο Σεντ Λούις το 1958”. [...]

Ο Άουερμπαχ υπήρξε αντικείμενο απτής δυσαρέσκειας παρά αποδοκιμασιών. Από ρίψη φιστικιών μέχρι και έντονη χειρονομία όταν ο “Ρεντ” ανταπέδιδε. Γι' αυτόν έπρεπε να μπει φρένο. Δήλωνε ότι “πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι με το εισιτήριο έχουν το δικαίωμα να σε επιπλήξουν. Ο προπονητής πρέπει να μένει ανενόχλητος”.

Κοιμήθηκε στον πάγκο!

Για τον αρχιτέκτονα της “πράσινης” δυναστείας το μπάσκετ ήταν (σ.σ και είναι προφανώς) άθλημα μεγάλων συγκινήσεων. Βέβαια, το οξύθυμο του χαρακτήρα του δεν το έβγαζε και στο σπίτι του. Μην κάνετε το λάθος όμως και πιστέψετε ότι υποκρινόταν. Όπως παραδεχόταν “είναι αληθινό. Εάν ήταν παιχνίδι, τότε θα ήμουν ηθοποιός και όχι προπονητής”. Λάθος είναι και το αβίαστο συμπέρασμα ότι ήταν απλά φωνακλάς. Ήλεγχε τον εαυτό του, καθώς γνώριζε ότι αν φωνάζεις συνέχεια δεν σε ακούει κανείς. Ορισμένοι συνάδελφοι του επιχειρούσαν να τον μιμηθούν. Ανεπιτυχώς. Για τον “Ρεντ” δεν ήταν τεχνική. Ήταν αντίδραση. Μάλιστα, την παρομοίαζε με το φαγητό πριν το παιχνίδι. Όταν τρως κάθεσαι έλεγε. Θες να πας για ύπνο. Σύμφωνα με αυτόν το πεινασμένο ζώο είναι πιο επικίνδυνο απ' αυτό που λιμοκτονεί.

Το 1949 πάντως ο κόουτς κοιμήθηκε στον πάγκο! Όχι όμως επειδή ήταν χορτάτος. Πριν τον αγώνα πήρε δραμαμίνη για να αποφύγει τη ναυτία στο ταξίδι με το αυτοκίνητο. Μετά κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κρατήσει ανοιχτά τα μάτια του. Ενθυμούμενος το γεγονός πληροφορούσε ότι δεν έκανε αλλαγή στο πρώτο ημίχρονο. [...]

Ο ύπνος ήταν σημαντικός για τον “Ρεντ”. Τον βοηθούσε να είναι δραστήριος. Πότε δεν πήρε χάπια, βιταμίνες ή ηρεμιστικά. Με το που τελείωνε το ματς και πήγαινε στα αποδυτήρια ηρεμούσε. Του έλεγαν να πάει στη Φλόριντα να ηρεμήσει, να κάνει ηλιοθεραπεία και αυτός απορούσε. “Γιατί χρειάζομαι μαύρισμα; Μια χαρά δείχνω”.

Δέκα κόκα κόλες την ημέρα!

Ο Άουρεμπαχ έτρωγε εκλεκτά τρόφιμα ή κινέζικο. Του άρεσαν οι φτερούγες κοτόπουλου και η σως στρειδιού. Ο αστακός με σάλτσα κρέατος και ψάρι στον ατμό με σάλτσα κρασιού και αμύγδαλα. Όταν δήλωσε ότι η Βοστόνη έχει καλύτερα εστιατόρια κινέζικου φαγητού από το Σαν Φρανσίσκο, δέχτηκε δριμεία κριτική από τον Τύπο. [...] Για λίγο καιρό είχε ποσοστό σε τέτοιο μαγαζί στη Βοστόνη. Του αρέσαν τα ντελικατέσεν όταν ταξιδεύε. Δεν έτρωγε αυγά και δεν έπινε καφέ. Για πρωινό θα έτρωγε χοτ ντογκ και θα έπινε την πρώτη κόκα κόλα της ημέρας. Συνολικά κατανάλωνε δέκα. Καθημερινά! Στο διατροφολόγιο του είχαν θέση επίσης οι ξηροί καρποί και τα γλυκά.

Στη διάρκεια της σεζόν διεμένε σε σουίτα του ξενοδοχείου “Lenox”. Η γυναίκα, οι δυο κόρες και τα δυο σκυλιά του μένουν σπίτι. Στην Ουάσιγκτον. Πράγμα καλό, αφού γλίτωναν τις αλλαγές συναισθημάτων του. Πάνω από το κρεβάτι του στο ξενοδοχείο υπάρχουν δύο εκτυπώσεις που απεικονίζαν ένα αγόρι άγγελο και ένα κορίτσι. Για τον ίδιο είναι σαν να μην υπήρχαν, καθώς δεν τα έχει παρατηρήσει. Δίπλα από το κρεβάτι υπάρχει κιβώτιο με κάλτσες. Τις πετάγε έξω.

Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος

Μη νομίζετε ότι όλη η ζωή του ήταν το μπάσκετ. Υπήρξε πωλητής του εμπορικού οίκου “Cellu-Craft”. Ο εν λόγω κατασκεύαζε συσκευασίες. Γιατί το έκανε; Κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι όλο το εισόδημα του εξαρτιόταν από το μπάσκετ. Πως θα τον οδηγούσε στην “προπονητική εξουθένωση”. Είχε πάρει δύο πτυχία. Ένα στη φυσική αγωγή κι ένα στην εκπαίδευση. Δεν ήθελε να είναι στο έλεος των άλλων. Να εξαρτάται από την έφεση του άλλου να βάλει την μπάλα στο καλάθι. Όπως δήλωνε σαρκαστικά “ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν μπορώ να ελέγξω την πορεία της μπάλας”.

Ο Άουερμπαχ ήταν ευέξαπτος και μερικές φορές ανταπέδιδε σκληρά σε όσους τον αποδοκίμαζαν. Σταδιακά η εικόνα του άλλαξε. Ήταν άνθρωπος που πάντα έλεγε αυτό πίστευε. Κι ας ήταν λάθος μερικές φορές. Παραδεχόταν πάντως ότι δεν ήταν εύκολος άνθρωπος. Ήταν, όπως έλεγε “καλός φίλος και καλός εχθρός”. Η εξέλιξη του χρόνου και τα χρόνια που σωρεύονταν στην πλάτη τον έκαναν πιο γλυκό, μαλακό.

Η σχέση του “Ρεντ” με τους διαιτητές ήταν ξεχωριστή. Συνήθως τους “έπιανε από το λαιμό” και δεν τους άφηνε σε ησυχία. Με τη νέα γενιά όμως ήταν πιο διαλλακτικός. Στο βιβλίο του “Basketball for the Player, the Fan and the Coach” γράφει, μεταξύ άλλων, “μελέτησε την προσωπικότητα του διαιτητή. Επέλεξε τη συμπεριφορά σου (σ.σ απέναντι τους) σε αυτή τη βάση”. Όμως δεν είναι μόνο οι διαιτητές. Είναι και η “ατομική και ομαδική στρατηγική”. Σε αυτή την ενότητα παραθέτει λίστα με κινήσεις που μπορεί να κάνει κάποιος παίκτης αφού πρώτα τις φιλτράρει στο ηθικό πεδίο.

-Όταν ο παίκτης παρατηρεί ότι ο διαιτητής είναι αναποφάσιστος για το που πρέπει να δώσει την μπάλα αφού έχει βγει, πρέπει να τρέξει να την πάρει με την πεποίθηση ότι είναι δική του.

-Εάν η αντίπαλη ομάδα έχει στη σύνθεση της παίκτη με ικανότητα στο σκορ, φρόντισε να υπενθυμίζεις στους υπόλοιπους την ανικανότητα τους μια και ο σκόρερ παίρνει όλα τα σουτ.

-Το τράβηγμα φανέλας ή σορτς μπορεί να επιβαρύνει.

-Όταν η αντίπαλη ομάδα πάρει την κατοχή της μπάλας μετά από απόφαση του διαιτητή, μη τη δώσεις αμέσως. Πέτα την αργά στους διαιτητές ώστε να προλάβεις να ετοιμαστείς στην άμυνα. [...]

“Μην είσαι ποτέ πολύ κοντά με τις συζύγους”

Το 1965 ήταν ένας από τους δέκα παραλήπτες του Μεταλλίου Διακεκριμένων Πράξεων της Βοστόνης. Μία από τις μεγάλες συγκινήσεις της ζωής του όπως και η δημοσίευση του πρώτου του άρθρου, το 1943, σε Εφημερίδα Υγείας και Φυσικής Αγωγής, το σετ τσαγιού που πήρε από τους Σεντ Λούις Χοκς για το χιλιοστό του παιχνίδι και μια... συνάντηση. Το 1960 τον σταμάτησε άγνωστος και του είπε ότι δεν θα ξεχάσει την ομιλία που εκφώνησε στο Λύκειο Roosevelt, στην Ουάσιγκτον, το 1941.

Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον “Ρεντ”. Και αυτό δεν είναι αυθαίρετος αφορισμός, αλλά αντικειμενική παραδοχή. Οι αριθμοί και τα επιτεύγματα επιβάλλουν την ανωτερότητα του. Μερικά παραδείγματα. Οι Σέλτικς κέρδισαν το 1965 62 αγώνες καταρρίπτοντας το ρεκόρ της περιόδου 1961-62. Το 1946 οι Κάπιτολς σημείωσαν 17 σερί νίκες, επίδοση που μιμήθηκαν οι “Κέλτες” τη σεζόν 1959-60. Τέλος, μέχρι το 1965 είχαν εφτά πρωταθλήματα. [...]

Η “προπονητική” υπεροχή του Άουερμπαχ έχει εξήγηση. Οι Τζιμ Λόσκουτοφ, Τομ Χέινσον, παίκτες των Σέλτικς, αποκάλυψαν το μυστικό και είναι απλό. Η σχέση του με τις γυναίκες των παικτών! Για να μη υπάρξει θέμα εξήγησαν. “Η θεωρία του για το μπάσκετ στηρίζεται στο συμπέρασμα Μην είσαι ποτέ πολύ κοντά με τις συζύγους” τα λόγια του Λόσκουτφ. Ο Χέινσον υπερθεματίζει λέγοντας “είναι η πιο έξυπνη κίνηση που έκανε άνδρας”. Προς επίρρωσιν των προαναφερθέντων ο ίδιος σημείωνε ότι τίποτα “δεν μπορεί να διαλύσει μια ομάδα όπως δέκα γυναίκες που αγαπούν τους άντρες του και νομίζουν ότι είναι οι καλύτεροι. Η σχέση μου με τις συζύγους είναι τυπική. Ποτέ δεν πάω για δείπνο σε σπίτια άλλων. Δεν μπορείς να δεθείς συναισθηματικά και να είσαι αμερόληπτος. Δημιουργείται δυσαρέσκεια, ζήλια και ποιος τα έχει ανάγκη;”.

Δικτάτορας

Ο Άουερμπαχ ήταν δικτάτορας στην διοίκηση της ομάδας. Όχι όμως με το αρνητικό εννοιολογικό φορτίο της λέξης. “Είναι δικτατορία με οίκτο” όπως δήλωνε και το ανέλυε λέγοντας: “Δεν νομίζω ότι είμαι δικτάτορας με την έννοια ότι ποτέ δεν κάνω λάθος. Αυτό που πρέπει να προσέχω είναι να μην παρασυρθώ από τη σπουδαιότητα μου. Το μπάσκετ είναι άθλημα που όλοι θέλουν να ακουστούν, να μείνουν στην ιστορία. Αυτός που νομίζει ότι είναι αλάθητος είναι γελοίος. Θα το παραδεχτώ όταν θα έχω κακή μέρα στον πάγκο. Τους αφήνεις να βλέπουν ότι είσαι και συ άνθρωπος. Πώς δεν μπορείς να είσαι συνεπής για 80 ματς. Ειδάλλως δεν μπορείς να τους χαϊδεύεις. Από την άλλη δεν πιστεύω στην εκλογή αρχηγού. Ορίζω έναν. Δεν θέλω να ρισκάρω. Επίσης, δεν θα κάνω ομαδική συζήτηση όταν επικοινωνώ μια ιδέα. Δεν μπορώ επίσης την γκρίνια. Δεν είμαστε συντεχνία. Αντίθετα απ' ό,τι πιστεύει ο κόσμος, δεν είμαι εκρηκτικός με τους παίκτες μου. Αναγνωρίζω ότι πολλοί νέοι αισθάνονται δέος απέναντι μου. Το βλέπω. Σε τακτά διαστήματα τους μιλάω, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος της υπερβολής. Πολλοί προπονητές πρέπει να αποδείξουν ότι είναι το αφεντικό. Ανεβάζουν τόσο πολύ συναισθηματικά τις ομάδες τους, που ενώ οι παίκτες παλεύουν, κοιτούν τον προπονητή για να σουτάρουν! Δεν μπορώ να ανεχθώ παίκτη που φοβάται. Όποιος έχει δυνατότητα να πάρει σουτ, να το πάρει. Και να συνεχίσει να το κάνει. Ας αστοχήσει. Τι έγινε;”. [...]

Ο “Ρεντ” και ο Μπιλ

Ο υπεράνω όλων “Ρεντ” είχε τη συμπεριφορά στρατηγού. Αυτός που ορίζει την τακτική, παίρνει αποφάσεις όταν ο χρόνος πιέζει, ξέρει να φέρεται στους στρατιώτες του (παίκτες), να τους εμψυχώνει, να τους κινητοποιεί. Σύμφωνα με μαρτυρίες πρώην παικτών του, ο Άουερμπαχ ήθελε να είναι το αφεντικό. Δίκαιο αφεντικό που ήταν ικανοποιημένο όταν οι παίκτες του πάλευαν. Που δεν ήταν αλαζόνας και εμμονικός. Ωστόσο, χρειαζόταν να παλέψει για να κερδίσεις τη φιλία του. Απατούσε να είσαι σε εγρήγορση. Ήταν αρεστός κι ας μην τον καταλαβαίναν πάντα. Σίγουρα ήξερε πώς να χειρίζεται κάθε προσωπικότητα στην ομάδα. Ακόμη και αυτή του Μπιλ Ράσελ.

Η “κολόνα” των Σέλτικς αποτιμούσε τον προπονητή του με τα ακόλουθα λόγια: “Όταν πρόκειται για σοβαρή προπονητική, ο Ρεντ είναι ο καλύτερος. Είναι εύστροφος, έξυπνος, οξύνους, ευέλικτος και φυσικά έχει εμένα στην ομάδα. Έχει λάβει το περισσότερο που μπορεί. Παίρνει το μέγιστο από μένα. Για να είσαι επιτυχημένος πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου. Να έχει εγωϊσμό. Ο Ρεντ είναι εγωϊστή όπως εγώ. Είναι άνθρωπος. Έχει τις καλές και τις κακές του στιγμές. Προσπαθεί οι αποτυχίες του να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες. Πασχίζει να τα έχει καλά με μένα”.

Η “απάντηση” του Άουερμπαχ στο ίδιο πνεύμα. “Θαυμάζω τον Ράσελ γιατί είναι αρκετά έξυπνος για να με καταλάβει”. “Μεταφράζοντας” τα λόγια του κόουτς, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η επιτυχία των Σέλτικς ανήκε σε μεγάλο βαθμό στην καλή συνύπαρξη των δύο. Ο “Ρεντ” δεν είχε κερδίσει πρωτάθλημα μέχρι να ενταχθεί, τέλη του 1956, στο δυναμικό του συλλόγου ο Ράσελ.

Λάτρης των fundamentals

Ο Άρνολντ “Ρεντ” Άουερμπαχ γεννήθηκε στο Μπρούκλιν το 1917. Το προσωνύμιο “Ρεντ” οφείλεται στα πλούσια, πυρόξανθα μαλλιά που κάποτε είχε. Πήγε σχολείο στο District High όπου ήταν πρόεδρος των μαθητών. Ο ίδιος έλεγε ότι ήταν θέμα δημοφιλίας και όχι κάτι άλλο. Ως παίκτης δεν ήταν κακός. Ήταν μέλος της δεύτερης καλύτερης ομάδας στο Μπρούκλιν και πρώτος σκόρερ στην ευρύτερη περιοχή της Ουάσιγκτον με το “Τζορτζ Ουάσιγκτον”. Ακολούθως διετέλεσε γυμναστής και προπονητής στο σχολείο, διαιτητής στο κολέγιο, μέλος του τμήματος Φυσικής Αγωγής στο Ντιουκ και αξιωματικός φυσικής αποκατάστασης στο Ναυτικό.

Ο Άουερμπαχ ήταν λάτρης και φυσικά πιστός των βασικών αρχών του μπάσκετ. Μπορούσε να ξοδέψει μισή ώρα για να δείξει τον σωστό τρόπο ρίψης πέτρας στο καλάθι των αχρήστων. [...] Το πιο σημαντικό γι' αυτόν ήταν η θέση του κεφαλιού. Χαρακτηριστικά τόνιζε “Το παιχνίδι δεν παίζεται εκεί” και έδειχνε το παρκέ. “Παίζεται εδώ πάνω”. Άλλοι αφορισμοί του:

“Ποτέ μην ντριπλάρεις άσκοπα”

“Η πάσα είναι ο γρηγορότερος τρόπος να μεταφερθεί η μπάλα”

“Εάν η πάσα δεν βρει τον παραλήπτη, το λάθος, σχεδόν πάντα, ανήκει στον αποστολέα”

“Όταν κάποιος έχει την μπάλα, κοίτα τους γοφούς του. Δεν μπροεί να πάει πουθενά χωρίς αυτούς”

“Ποτέ να μην ξεκουράζεσαι στην άμυνα”

“Ο καλύτερος σουτέρ σας πρέπει να σουτάρει περισσότερο, αλλά οι άλλοι να σουτάρουν αρκετά”

Η ισορροπία και το λάθος με τον Ριντ

Ο Άουερμπαχ ήταν θιασώτης των ισορροπημένων ομάδων. Δεν συμφωνούσε στη χρησιμοποίηση των πέντε καλύτερων στη βασική πεντάδα. Επέλεγε έναν ή δύο αθλητές με τεράστια θέληση ή έντονη συμπεριφορά. Τους ζητούσε να κάνουν ένα πράγμα και θα είχαν σημαντικό ρόλο στην ομάδα. Ο “Ρεντ” ήξερε πώς να χειρίζεται τον χρόνο του κάθε παίκτη στο παρκέ. Γι' αυτό και δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στα στατιστικά. “Πάω με αυτό που βλέπω” έλεγε. Θα ενδιαφερόταν γι' αυτά εάν μπορούσαν να αποτυπώσουν το σθένος των αθλητών στην κορύφωση του παιχνιδιού. Προεκτείνοντας ανέφερε παράδειγμα παίκτη, δεν τον κατονόμαζε, που ενώ είχε καλά στατιστικά δεν έτρεχε γρήγορα, υποκρινόταν ότι προσπαθούσε, έπαιρνε λάθος σουτ, χάλαγε τα σωστά, η άμυνα του ήταν χάλια και στις κρίσιμες στιγμές ήταν απών.

Ο προπονητής των “Κελτών” πήγαινε στο γήπεδο όπου θα έδινε αγώνα η ομάδα του αρκετά πιο νωρίς. Ήθελε να έχει την αίσθηση του μέρους. Των αποδυτηρίων. Τίποτε άλλο. Δεν είναι έκπληξη ότι παρακολουθούσε συνέχεια αγώνες. Είτε δια ζώσης είτε από την τηλεόραση. Μολαταύτα, το σκάουτινγκ, όσον αφορά την επιλογή παικτών από το ντραφτ, δεν ήταν μελετημένο. Στην ουσία δεν υπήρχε. Ήταν ο κόουτς και ένας βετεράνος παίκτης. Βέβαια, αν και δεν επέλεγαν πρώτοι, μπόρεσαν να κάνουν καλές επιλογές, όπως αυτές των Σαμ Τζόουνς, Τζον Χάβλιτσεκ.

Εννοείται ότι έχουν γίνει λάθη σε αυτό το κομμάτι. Ο “Ρεντ” είχε παραδεχτεί ότι δεν εκτίμησε σωστά τον Γουίλις Ριντ. Επιλέχθηκε από τη Νέα Υόρκη και όπως ομολόγησε ο κόουτς “τον είδα μια φορά και δεν έκανε πολλά. Γι' αυτό λέω ότι πρέπει να τους βλέπεις δύο φορές”. [...]

Όλα για τους Σέλτικς

Ένας από τους κανόνες του ήταν ότι ο παίκτης πρέπει να παίρνει μέρος στην προπόνηση ακόμη κι όταν υποστηρίζει ότι δεν νιώθει καλά. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσε να αποκλείσει τις δικαιολογίες. Επίσης, απαγόρευε να τρώνε τηγανίτες. Μάλιστα, είχε πιάσει τον Σαμ Τζόουνς να τρώει και το έβαλε πρόστιμο πέντε δολαρίων! Αποδοκίμαζε την κατανάλωση ουίσκι δίχως όμως να επιβάλλει απαγόρευση. Γιατί; Διότι ήξερε ότι θα προκαλούσε τους παίκτες του να την ξεπεράσουν.

Ο Άουερμπαχ δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ήταν ένα με τους Σέλτικς. Κάτι πράσινο υπήρχε στο αίμα του. Όταν πέθανε ο πρόεδρος της ομάδας, ο Γουόλτερ Μπράουν, πήρε τον τίτλο του γενικού διευθυντή, ενώ έγινε εν μέρει ιδιοκτήτης. Οι πρόσθετες αρμοδιότητες δεν τον ενοχλούσαν αφού και πάλι είχαν κάνουν με τη διαχείριση του προσωπικού. Παράδειγμα. Μια μέρα ο Ράσελ ήθελε να μιλήσει στον Άουερμπαχ να του κάνει μια χάρη. Ο “Ρεντ” δεν το συζήτησε καν και όταν ο ψηλός τον ρώτησε “γιατί;” του είπε “διότι τώρα μιλάς με τον γενικό διευθυντή, ενώ αγνόησες τον προπονητή!”

Η υπογραφή που δεν σβήνεται...

Ο Άουρεμπαχ δεν πίστευε στα ρεκόρ, αν και ήθελε να φτάσει τις χίλιες νίκες. Σταμάτησε στις 938. Θεωρούσε ότι αυτά σου προσφέρουν δικαιολογία για να συνεχίσεις. Μετά από τόσους αγώνες είχε γίνει κάπως αδιάφορος. Πάνω από 1400 ματς. Εντούτοις, θυμόταν πάντα το πόσο δύσκολο ήταν να πάρεις τη νίκη. Κάποτε, μετά τον αγώνα, ο Ράσελ του είπε “ξέρεις, η ομιλία σου δεν ήταν τόσο εμπνευσμένη σήμερα”. Ο “Ρεντ” δεν διαφώνησε. “Σωστά, όπως και το παιχνίδι σου”.

Το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθε ο κόουτς-μύθος ήταν να βάζει την υπογραφή του. Κυριολεκτικά. Σε ένα φύλλο χαρτιού. Σε φύλλο χαρτιού υγείας. Σε χαρτοπετσέτα. Επίσης, έμαθε ότι τα παιδιά που του ζητούσαν αυτόγραφο ποτέ δεν είχαν πατήσει το κουμπάκι του στυλό. Αυτό που δεν μπόρεσε να μάθει ήταν η ανάδειξη του σε αυτόματο γραφέα. Ίδιον των ποιητών “μπιτ”. Αυτόματη γραφή. Άφιλτρα λόγια και πράξεις που όμως εγγράφονται για πάντα στο χαρτί, τη μνήμη και την καρδιά (των Σέλτικς).

... κι ένα “καπνισμένο” υστερόγραφο

Η αγάπη του για τα πούρα ήταν τόσο μεγάλη, που αν υπάρχει ζωή μετά θάνατο πρέπει να ζει στους θυσάνους του καπνού. Ο “Ρεντ” πριν υποβληθεί σε εγχείριση bypass το '93 ρίχτηκε με μανία στο κάπνισμα πούρων. Λες και ήταν ανάσες ζωής. Ο,τι και να διαβάσεις γι' αυτόν, αυτό είναι το πρώτο που επισημαίνεις. Την αποπνικτική μυρωδιά του καπνού.

Ο άνθρωπος κατοχύρωσε τη φράση “πούρο νίκης”. Μάλιστα, υπάρχει και ιστορία που θέλει τον Άουερμπαχ να ανάβει πούρο σε εστιατόριο της Βοστόνης στα μέσα της δεκαετίας του '80. Τον πλησίασε γυναίκα πελάτης και του είπε “δεν μπορείτε να καπνίζετε εδώ μέσα. Το γράφει και στο μενού”. Ο κόουτς της είπε να κοιτάξει ξανά τον κατάλογο. Στην πραγματικότητα έγραφε “Όχι κάπνισμα πούρων εδώ εξαιρουμένου του Ρεντ Άουερμπαχ”. Άλλη μια νίκη για τον “Ρεντ”.

Πηγή: Sports Illustrated