Οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου πέρασαν αλλά αποκτούν ιδιαίτερη αξία μια και σηματοδότησαν την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Αλλαγή που μάλλον κλίνει στον συντηρητισμό και τη κεντροδεξιά-δεξιά, καθώς παρά τη νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α η πορεία έχει χαραχτεί και είναι προς αυτή την κατεύθυνση.

Η αναφορά για το Μνημόνιο-3 και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το πλαίσιο είναι τόσο ασφυκτικό, που οι ελπίδες για εφαρμογή “παράλληλου προγράμματος”, “διαπραγμάτευσης πτυχών του μνημονίου” θα καταρρεύσουν με πάταγο. Το χρέος όχι μόνο θα συνεχίσει να αυξάνεται, αλλά θα συνεχίσει να “πνίγει” τη χώρα μας και μαζί την κοινωνία που θα συντηρητικοποιείται, θα σιωπά και θα συμβιβάζεται. Ευεπίφορη σε λαϊκισμό, δημαγωγία. Παραιτούμενη και χαμένη στην εσωστρέφεια της.
Η αποτίμηση της κάλπης βγάζει κερδισμένο τον Τσίπρα -μαζί και τους Αν.Ελ- ελαφρά ενισχυμένη τη Ν.Δ, συνεπή τη Χ.Α. Ανεβασμένο το Πα.Σο.Κ, δικαιωμένο τον Λεβέντη, ταπεινωμένο τον Λαφαζάνη (Λα.Ε) και τον Θεοδωράκη (Ποτάμι). Στάσιμο το ΚΚΕ.

Γιατί κέρδισε ο Αλέξης Τσίπρας και ο Καμμένος

Πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι η νίκη στις 20 Σεπτέμβρη δεν είναι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αλλά του αρχηγού του. Η τακτική του Τσίπρα απέδωσε καρπούς, όχι γιατί είναι χαρισματικός ηγέτης, αλλά γιατί “διάβασε” την κοινή γνώμη. Και τη “διάβασε” γιατί ήταν αυτός που δημιούργησε το ερμηνευτικό πλαίσιο τη δεδομένη στιγμή υπογράφοντας το Μνημόνιο-3.

Το κυβερνών κόμμα, από τη στιγμή που πήρε την εξουσία γνώριζε τι θα έβρισκε μπροστά του. Κι δεν γνώριζε, το κατάλαβε απόλυτα στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Από τότε ξεκίνησε η στροφή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ο Τσίπρας είχε αποδεχτεί να ολοκληρωθεί η 5η αξιολόγηση του δεύτερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής. Αυτήν που δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι (Ν.Δ, Πα.Σο.Κ). Όχι μόνο θα οδηγούσε σε νέα μέτρα, αλλά θα προετοίμαζε το έδαφος για το νέο πρόγραμμα. Για να μην “καεί”, λοιπόν, τόσο γρήγορα, ο Τσίπρας βάζει μπροστά τον Βαρουφάκη. Ο Γιάνης παίζει το παιχνίδι των καθυστερήσεων με τους δανειστές. Με κάθε τρόπο. Δημιουργική ασάφεια, οικονομικές θεωρίες και διδασκαλία στις συνεδριάσεις. Όταν τα πράγματα ζορίζουν, ο αρχηγός καρατομεί τον Υπ.Οικ και αποφασίζει να κάνει δημοψήφισμα. Απώτερος σκοπός; Να υφαρπάξει τη συναίνεση των πολιτών στο νέο πρόγραμμα. Πώς; Απορρίπτοντας την πρόταση Γιούνκερ και αποδεχόμενοι τις “βελτιώσεις” που πρότεινε ο Τσίπρας. Αποτέλεσμα; Μνημόνιο-3.

Πλέον, το σκηνικό είχε διαμορφωθεί. Ο μόνος τρόπος για να αποφύγει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α την αποσύνθεση, είναι οι εκλογές. Το εκλογικό σώμα έχει πειστεί ότι ο Τσίπρας “διαπραγματεύτηκε”. Η λογική του “μικρότερου κακού” υπερισχύει και οι ψηφοφόροι ελπίζουν ότι θα εφαρμοστεί το “παράλληλο πρόγραμμα” των ΣΥ.ΡΙΖ.Α-Αν.Ελ. Ότι θα διαχειριστεί καλύτερα το Μνημόνιο-3. Γι' αυτό και τον επιβραβεύουν. Μαζί και τους Αν.Ελ φυσικά, μια και τους έβαλαν στη Βουλή. Αυτό αρκούσε για να τους “τραβήξει” κοντά του ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και να τους ξανακάνει κυβερνητικό κόμμα.

Γιατί η Ν.Δ Αξιωματική Αντιπολίτευση

Η Νέα Δημοκρατία γνωρίζοντας ότι δεν έχει τη δυναμική του παρελθόντος έπαιξε το παιχνίδι της συνεργασίας. Ο Μεϊμαράκης από το ξεκίνημα της προεκλογικής περιόδου όμνυε σε κυβέρνηση ευθύνης. Υπηρετούσε το μεγάλο συνασπισμό που ήταν διακαής πόθος όλων των αστικών δυνάμεων. Επιχειρηματικών, μιντιακών, κ.α. Από την άλλη έπρεπε να συσπειρώσει το κόμμα του για να μη μειωθούν κι άλλο τα ποσοστά της Ν.Δ. Η ισορροπία δεν ήταν εύκολη και δίχως τίμημα.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α πόλωσε το κλίμα από την αρχή αποκλείοντας κάθε περίπτωση συνεργασίας. Όχι ότι θα το πετύχαινε, αλλά είχε κι αυτός τους δικούς του εσωκομματικούς λόγους (διάσπαση, φυγόκεντρες τάσεις). Συνεπώς, ένα κομμάτι πιθανόν μετακινούμενων ψηφοφόρων του είτε έμεινε στη θέση του, είτε απείχε είτε πήγε σε άλλα “αριστερά” σχήματα.

Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτά. Το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν έχει πρότερο έντιμο βίο. Συνδέεται αρνητικά στη συνείδηση των περισσότερων πολιτών, μια και η περίοδος διακυβέρνησης του είναι συνυφασμένη με αντιλαϊκά μέτρα και αποφάσεις. Έτσι, ναι μεν το αφήγημα δεν έπεισε, αλλά παρά τις αδυναμίες, τα λάθη, τις εμμονές, αποτελεί την επόμενη λύση του αστικού συστήματος.

Γιατί 3η δύναμη η Χ.Α

Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύεται δύο πράγματα: Την κρίση του καπιταλισμού και τον εκφασισμό της κοινωνίας. Σε αυτές τις βάρκες πατάει και κερδίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Φυσικά το κόμμα του Μιχαλολιάκου ξέρει να δημαγωγεί και να αντλεί από το θυμικό και την οργή του κόσμου.
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία του Φύσσα ήταν το πιο αποτελεσματικό “όπλο” της ηγεσίας. Γιατί; Διότι το φανατικό κοινό της Χ.Α πείστηκε, για άλλη μια φορά, ότι η δίωξη του κόμματος είναι πολιτική και ότι το σύστημα κυνηγάει την οργάνωση για τις ιδέες και τις απόψεις της.

Φυσικά, όλα εκκινούν από την κρίση του συστήματος. Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, είναι “υλικά” που μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν στον ψεύτικο αντικαπιταλιστικό, πατριδοκάπηλο λόγο του Μιχαλολιακού. Πλέον, η Χ.Α έχει βρει σταθερή δεξαμενή ψήφων.

Γιατί το ΚΚΕ δεν πείθει

Το κομμουνιστικό κόμμα όσο κι αν εκφέρει λόγο φιλικό και ειλικρινή δεν κερδίζει τον κόσμο. Αυτό οφείλεται στην αποκοπή από τις αξίες και την ένδοξη παράδοση του. Εδώ και πολλά χρόνια έχει ενταχθεί πλήρως στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, αποποιούμενο την επαναστατική στρατηγική-τακτική του παρελθόντος.

Η πλήρης αστικοποίηση του εκφράστηκε το 2008 από την Αλέκα Παπαρήγα. Τότε, στην εξέγερση του Δεκέμβρη μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλο, η Γενική Γραμματέας, από το βήμα της Βουλής, τόνισε ότι “στην επανάσταση δεν θα σπάσει τζάμι”. Αυτόματα, παρέδωσε τον ευατό του στην αστική εξουσία. Επιπλέον, η εμμονή σε μια “επανάσταση από τα πάνω” δεν έχει αντίκρισμα, μια και οι συσχετισμοί δεν είναι με το ΚΚΕ. Και φυσικά δεν μπορεί να γίνει αυτό που επιθυμεί η ηγεσία του με την ψήφο στην κάλπη. Γενικά, η ζύμωση που κάνει δεν δημιουργεί άρρηκτους δεσμούς με το εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Γιατί αποδοκιμάστηκαν Λα.Ε, Ποτάμι

Το νεαρό κόμμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη δεν μπορούσε να περιμένει κάτι άλλο. Ελάχιστος χρόνος προετοιμασίας και οργάνωσης. Αυτός όμως είναι το λιγότερο. Η στάση που κράτησαν τα στελέχη του όσον βρίσκονταν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν άρεσε. Το “καταψηφίζω μεν, αλλά στηρίζω” κρίθηκε ανεπαρκές. Το εκλογικό σώμα ένιωσε ότι το κορόιδευε, ενώ του χρεώθηκε η διάσπαση. Αν υπολογίσουμε και την πολεμική που δέχθηκε και από το ΚΚΕ, η συντριβή του ήταν αναπόφευκτη.

Όσον αφορά το Ποτάμι, φαίνεται ότι εξαντλήθηκαν οι έξυπνες ατάκες, τα φληναφήματα και τα κενά περιεχομένου συνθήματα. Η επικέντρωση στο πρόσωπο του Σταύρου Θεοδωράκη δεν έκανε καλό, ενώ υπήρξαν αρκετές ατυχείς συμπεριφορές στελεχών του (Λυμπεράκη). Τέλος, η συμπαράταξη Πα.Σο.Κ-Δη.Αρ και ο νέος διπολισμός (ΣΥ.ΡΙΖ.Α-Ν.Δ) αποδυνάμωσαν το κόμμα.

Γιατί αντέχει το Πα.Σο.Κ

Το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα της Μεταπολίτευσης έχει απολέσει το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης του. Καθίσταται πια συνώνυμο της καταστροφής και της φαυλότητας. Εντούτοις, δεν μένει εκτός Βουλής γιατί προχώρησε σε αλλαγή ηγεσίας (άλλο Φώφη και άλλο ο αποκρουστικός Βενιζέλος), “καθάρισε” από τα εσωκομματικά προσκόμματα δίχως να αφήσει το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου να “καπελώσει” το κόμμα. Η συμπόρευση με Δη.Μαρ ήταν έξυπνη κίνηση, ενώ έχει ακόμη ερείσματα στα ΜΜΕ.

Γιατί μπήκε ο Λεβέντης στη Βουλή

Η είσοδος της Ένωσης Κεντρώων στο κοινοβούλιο αποδεικνύει το αδιέξοδο του εκλογικού συστήματος. Η αξία της ψήφου έχει κατακρημνιστεί και ο ψηφοφόρος ψάχνει να πιαστεί από καθετί που του παρουσιάζεται. Το εν λόγω κόμμα, από κει που ήταν στο περιθώριο και ο πρόεδρος του χλευαζόταν απέκτησε κύρος και σοβαρότητα. Πολλοί ήταν αυτοί που το επιδοκίμασαν γιατί ο “Λεβέντης τα έλεγε εδώ και χρόνια”. Ακόμη και η απολογία στην αιτιολόγηση της επιλογής “για χαβαλέ θα ψηφίσω Λεβέντη” στην ουσία ακύρωνε όλους τους άλλους (δικαίως) και δια της ατόπου απαγωγής του έδινε τη σοβαρότητα των άλλων αστικών κομμάτων.

Γιατί τόσο μεγάλη αποχή

Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό και τόσο απλό. Σίγουρα υπήρξαν αυτοί που δεν πήγαν γιατί είναι απολιτίκ και έχουν βαρεθεί τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις. Σίγουρα υπήρξαν αυτοί που από απογοήτευση και μόνο αρνήθηκαν να πάνε στις κάλπες. Η αποχή όμως δείχνει ένα πράγμα: Το σκηνικό έχει στηθεί ερήμην του λαού και η ψήφος του δεν έχει κανένα νόημα.

Αυτό μεταφράζεται και ως “ψήφος διαμαρτυρίας” και μένει εκεί. Όσοι απείχαν με τον τρόπο τους διαμαρτύρονται για όσα έχουν προαποφασιστεί. Διαμαρτύρονται για το αδιέξοδο και ατελέσφορο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Δεν ξέρουν με ποιον άλλο τρόπο να το εκφράσουν και μένουν στην αποχή. Μόνο εάν πειστούν από το πολιτικό προσωπικό μπορεί να επιστρέψουν.