Σοκ και δέος

Η ενέργεια του χώρου και το αλύγιστο του χρόνου. Το μεταφυσικό που αδρανεί και περιμένει να εγκλωβιστεί. Το ανθρώπινο χέρι όμως δεν αρκεί. Απαιτείται αυτανάφλεξη και κανένας φόβος να γίνεις και να πέσεις στη φωτιά. Όταν αυτός ο “υπεράνθρωπος” βρεθεί μπορεί να πιάσει το άπιαστο και να το κάνει χίλια κομμάτια. Να το εξαφανίσει και την ίδια στιγμή να το ατσαλώσει. Το μη ανθρώπινο συνέβη στο ΝΒΑ. Συμπυκνώθηκε και “έζησε” στο κορμί του Ντάριλ Ντόουκινς. Του σοκολατένιου κεραυνού. Το χρώμα δεν έχει σημασία. Η λάμψη, η αστραπή και το άγγιγμα του σημείου που ενώνει ουρανό και απάτητη κορυφή έχει. Αυτό μετρά και στον αποθανών “DD”. Η θραύση των ταμπλό ήταν (και είναι) συνώνυμο του “σοκ και δέος” γι' αυτό και του αξίζει κάθε τιμή.

Γεννήθηκε... μεγάλος

Ο Ντόουκινς γεννήθηκε... μεγάλος. Πιο μεγάλος από την ίδια τη ζωή. “Larger than life” και δεν είναι ευφημισμός ή συναισθηματική παραχώρηση. Η σωματοδομή του τον “προετοίμαζε” να δεχθεί και μεταφέρει το μεγαλείο και τη δύναμη. Ύψος 2.11μ, βάρος 125 κιλά. Ε, θα ήταν μεγάλο το κενό της απουσίας του από τον χώρο. Το “θηρίο” δεν διέψευσε τις προσδοκίες και άφησε το σημάδι του στο μπάσκετ με πολλούς τρόπους.

Πρώτα απ' όλα έγινε ο πρώτος που μετέβη απευθείας από το σχολείο στο ΝΒΑ. Επιλέχθηκε στο νούμερο πέντε στο ντραφτ του 1975 από τους Φιλαδέλφεια Σίξερς. Τότε, ήταν αδιανόητο. Η περίπτωση του Μόουζες Μαλόουν διαφέρει, μια και ο τελευταίος από το σχολείο πήγε στους Γιούτα Σταρς, ομάδα του ΑΒΑ.

Οι προκλήσεις άμεσες. Ο επόμενος Τσάμπερλεϊν; Γιατί όχι; “Χτισμένο” σώμα, υπέρμετρη δύναμη και καλό σουτ για το ύψος του. Αυτά φυσικά δεν αρκούν για να γράψεις στα αστέρια. Ήταν και η προσωπικότητα του “DD” που συνέβαλε στον μύθο. Λίγο άτακτος και φανταχτερός στο ντύσιμο. Λάτρης της ομοιοκαταληξίας και της φαντασίας στους δημόσιους στοχασμούς του. Ψεγάδια υπήρχαν. Ανώριμος, δεν είχε την απαιτούμενη τεχνική κατάρτιση και δεν άκουγε τους προπονητές του. Ο ίδιος είχε πει ότι δεν ήταν παίκτης για προπόνηση. Και όμως... Το ακατέργαστο, το ωμό ταλέντο “περπάτησε” μόνο του και τον πήγε όσο πιο μακριά γινόταν. Αυτό συναντάται σε δύο περιπτώσεις: Στα παιδιά και στους τρελούς. Ο Ντόουκινς είχε κάτι από τα δύο. Ψυχή μικρού παιδιού και τη γλυκιά τρέλα αυτού που λατρεύει τη ζωή. Μοχθούσε για την απόλαυση της. Στην πέμπτη του σεζόν κατέγραφε 15 πόντους και 9 ριμπάουντ ανά παιχνίδι.

Εκεί που τον καρτερούσε η Δόξα

Ο “DD” αναζητούσε την ευδαιμονία και εκεί που η Δόξα τον καρτερούσε ήταν συνεπής. Και θορυβώδης. Το καλάθι ήταν ο αγωγός για να διοχετευτεί η ατίθαση ενέργεια, αλλά και το εφαλτήριο για να “εκτοξευτεί” ο Ντόουκινς και να γίνει μοναδικός. Κανείς δεν μπορούσε να καρφώσει όπως αυτός. Ούτε ο Τσάμπερλεϊν. Κάθε κάρφωμα του έμοιαζε με την πτώση κομήτη. Ερχόταν με ορμή και όταν άγγιζε το μέταλλο... έκρηξη.

Τον Νοέμβριο του 1979, οι Σίξερς αντιμετωπίζουν στο Κάνσας τους Κινγκς. Ο Ντόουκινς σαν κεραυνός “διαλύει” τον πάουερ φόργουορντ των αντιπάλων Μπιλ Ρόμπινζιν. Περνά από πάνω του και “κατεβάζει” την μπασκέτα. Γυαλιά παντού και το ματς καθυστερεί για 90 λεπτά! Το κοινό άναυδο και εκστασιασμένο. Πώς να περιγράψεις αυτό που έγινε; Ο ίδιος το έκανε (μόνο αυτός μπορούσε άλλωστε). Η μετάφραση δεν είναι και τόσο ακριβής μια και πρόκειται για χρήση ραπ. Δηλαδή, την πρόζα που χρησιμοποιείται στη χιπ-χοπ μουσική. Όπως και να χει ορίστε ο ορισμός του Ντόουκινς: Είναι το κάρφωμα που αν δεν χορεύεις καλύτερα να πηγαίνεις/ο σοκολατένιος κεραυνός πετάει/ο Ρόμπινζιν κλαίει/τα δόντια τρέμουν/γυαλιά σπάνε/ο παίκτης πηδάει το κουλούρι ψήνεται/γυαλιά ακόμη πετάνε/είμαι κάρφωμα.

Όταν μερικές εβδομάδες αργότερα επανέλαβε το κατόρθωμα του, το ΝΒΑ τον απείλησε ότι θα του επιβάλει πρόστιμο αν το ξανακάνει. Αργότερα, το κατέστησε παράνομο. Κανείς δεν επιτρεπόταν να κρεμιέται στο καλάθι μετά από κάρφωμα. Η απόφαση έμεινε ως “ ο κανόνας Ντόουκινς”. Ο ίδιος θεωρούσε ότι δεν είναι μόνο δύο πόντοι. Ξεσηκώνει το κοινό, την ομάδα και αποδυναμώνει τον αντίπαλο. Ειδικά όταν καρφώνεις πάνω σε άλλον.

“Μπασκετικός υπερρεαλισμός”

Ο Ντόουκινς έπαιξε 14 σεζόν στο ΝΒΑ. Τις πρώτες εφτά με τους Σίξερς, με τους οποίους πήγε τρεις φορές στους τελικούς. Έχασε και τις τρεις. (Την αγωνιστική περίοδο 1982-83, αφού είχε αποχωρήσει, τον αντικατέστησε ο Μόουζες Μαλόουν και η ομάδα της Φιλαδέλφεια πήρε τίτλο). Επίσης αγωνίστηκε γιας τους Νιου Τζέρσεί Νετς, Γιούτα Τζαζ, Ντιτρόιτ Πίστονς. Οι μέσοι όροι σε πόντους, ριμπάουντ ήταν 12 και 6.1 αντίστοιχα. Αξιοσημείωτη είναι η επίδοση του στα προσωπικά φάουλ, αλλά και στο ποσοστό του στο σουτ. Επειδή κάρφωνε συχνά και σούταρε καλά από μέση απόσταση, τελείωσε με 57.2%

Ό,τι κι αν έκανε μετά το ΝΒΑ, ο ήχος και η εικόνα που αυτός παρήγε τον συνόδευαν. Η παρακολούθηση της υπεράνθρωπης (;) δύναμης ήταν κάτι που τοποθετούσε τον “DD” σε ξεχωριστή θέση. Αυτό ήταν πάνω απ' όλα. Πάνω από τις ομάδες που προπόνησε, την άστατη προσωπική ζωή (τέσσερις γάμοι, πολλά παιδιά, κ.α.).

Το παράδειγμα του, μετάβαση απο σχολείο σε ΝΒΑ, ακολούθησαν οι Κόμπι Μπράιαντ, Κέβιν Γκαρνέτ, ΛεΜπρον Τζέιμς. Βέβαια, κανείς τους δεν θα τον έφτανε στον “μπασκετικό υπερρεαλισμό” (sic). Και κανείς δεν θα τον σταματούσε. Ούτε η λίγκα που άλλαξε τη στεφάνη. Ο ίδιος ένιωθε πως έκανε “κάτι που κανείς άλλος άνθρωπος δεν μπορούσε κάνει”. Δίκιο είχε. Ποιος μπορεί να πιάσει τον κεραυνό και να γίνει τέτοιος;

Πηγή: nytimes