Η εξέγερση

Ο Κόμπι Μπράιαντ ετοιμάζεται να ζήσει την αντίφαση της ζωής στην ολότητα της. Η Ιστορία διαμορφώνεται και προχωρά με επαναστάσεις και συμβιβασμούς. Σε κάθε έκφανση της. Ο σούπερ σταρ των Λέικερς έχει πραγματοποιήσει την εξέγερση του στο ΝΒΑ. Η παρουσία του ήταν Η Εξέγερση για το άθλημα όταν εμφανίστηκε. Τώρα, πρέπει να ετοιμαστεί για το αναπόφευκτο. Να δεχτεί την ήττα από τον ισχυρότερο αντίπαλο που και αυτός γνώρισε: Τον χρόνο. Ο πανδαμάτωρ που απλά περνά και χάνεται. Έχει έρθει η ώρα για τον 36χρονο γκαρντ να συμβιβαστεί. Να κάνει χώρο για τους υπόλοιπους και να δει τι έκανε και τι θα κάνει τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Κι αν το να “δει” στο παρελθόν είναι εύκολο, αφού οι στιγμές που μας έχει χαρίσει είναι πολλές και ανά πάσα στιγμή προσβάσιμες στη μνήμη αλλά και στην οθόνη μας, το να “δει” το μέλλον είναι ό,τι πιο δύσκολο. Η ερχόμενη σεζόν (2015-16) θα είναι η τελευταία του, όμως το “εγώ” δεν συμβιβάζεται. Το περιοδικό “Slam” πιάνει το νήμα λίγο πριν το τέλος, πάει στην αρχή και προσπαθεί να δει την άλλη άκρη.

Χαμηλές προσδοκίες

Τέλη Ιανουαρίου στο Λος Άντζελες. Οι Λέικερς φιλοξενούν τους Ουάσιγκτον Γουίζαρντς. Οι γηπεδούχοι διεκπεραιώνουν αφού η χρονιά έχει χαθεί. Παρ' όλα αυτά, το κλίμα στο “Staples Center” είναι χαρούμενο. Εορταστικό. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη από τους θεατές ότι ετοιμάζονται να παρακολουθήσουν άλλη μία ήττα της ομάδας τους και να τη δουν να τερματίζει με το ντροπιαστικό 21-61 στο τέλος της χρονιάς. Κανείς -φίλαθλοι, τοπικά ΜΜΕ, ούτε οι ίδιοι- δεν είναι ενοχλημένος για τον τρόπο με τον οποίο εκτυλίχθηκαν τα πράγματα την περασμένη σεζόν. Ιδιαίτερα για την προτελευταία χρονιά του Κόμπι, η οποία σταμάτησε απότομα λόγω προβλήματος στον δεξιό ώμο. Αντιθέτως, το πλήθος είναι ενθουσιασμένο που βρίσκεται εκεί για να ενθαρρύνει τις προσπάθειες των παικτών με τις μωβ-χρυσές φανέλες. Όσοι ζουν στο Λος Άντζελες ξέρουν ότι κάθε ματς των Λέικερς αποτελεί ευχάριστη έξοδο. Όσο κακή κι αν είναι η ομάδα. Διασημότητες από κάθε χώρο βρίσκονται στο γήπεδο. Η ατμόσφαιρα είναι ανέμελη... Το αδιαμφισβήτητο σημάδι των χαμηλών προσδοκιών.

Τη χαρά των υπολοίπων δύο άτομα δεν μπορούν να τη μοιραστούν. Τουλάχιστον να την καταλάβουν. Ο ένας είναι ο προπονητής (Μπ. Σκοτ) και ο άλλος είναι ο Κόμπι. Τον τελευταίο ελάχιστα τον ακούν οι συμπαίκτες του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον εκνευρισμό του σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, όταν παρακολουθούσε τους συναθλητές του να γιορτάζουν το τέλος εφτά συνεχόμενων χαμένων αγώνων λες και πήραν τον τίτλο;

Με τον τρόπο του

Ο Μπράιαντ, στα 36 πια, θα λάβει για τη σεζόν 2015-16 25 εκατομμύρια δολάρια! Οι ιθύνοντες των Λέικερς θέλουν να του προσφέρουν ένα λαμπρό φινάλε στα 20χρονα του στο ΝΒΑ. Βέβαια, κανείς δεν γνωρίζει αν η ομάδα θα είναι πιο ανταγωνιστική σε σχέση με αυτή που “θαύμασε” ο κόσμος πέρυσι. Το σίγουρο είναι ο ίδιος ο “KB24”. Ο Κάρλος Μπούζερ ξέρει ότι “εάν κάποιος μπορεί να επιστρέψει είναι ο Κόμπι. Είναι επιθετικός απέναντι στην αποκατάσταση του και δουλεύει όσο κανείς. Δεν περιμένω κάτι διαφορετικό”. Ο κόουτς Σκοτ βάζει τα πράγματα στη θέση τους περιγράφοντας, σε όσους δεν ξέρουν, τι εστί Κόμπι Μπράιαντ. “Ο Κόμπι δεν είναι ο τύπος του παίκτη που θα αφήσει την κληρονομιά του με όρους που δεν είναι δικοί του. Θα το κάνει με τον τρόπο του”. Μια σπουδαία καριέρα φτάνει στο τέλος της και πολλοί φοβούνται μην τελειώσει άδοξα και με κλάμα.

Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστεί το τεχνικό-διοικητικό επιτελείο τον Κόμπι; Εντάξει, κάθε χρόνο υπάρχει αυτό το ερώτημα, όμως φέτος είναι κάπως πιο “επικίνδυνο”. Γιατί; Διότι υπάρχει το ενδεχόμενο να του ζητηθεί να έχει περιορισμένο ρόλο όπως ο Πολ Πιρς όταν έπαιζε στην Ουάσιγκτον. Δηλαδή, να παίζει λιγότερο και να βοηθά την ομάδα περισσότερο με την εμπειρία και την εξυπνάδα του, παρά τα σωματικά-αθλητικά του προσόντα. Κάτι τέτοιο, γνωρίζοντας το ποιόν του μοιάζει αδιανόητο. Μάλιστα έχει δείξει τις προθέσεις του σε ανύποπτο χρόνο, όταν το 2012 είχε απευθύνει σε ομάδα δημοσιογράφων το ρητορικό ερώτημα: “Πιστεύετε ότι θα περιφέρομαι και θα παίζω μέσο όρο 18-19 λεπτά; Με τίποτα”. Η διαμορφωμένη κατάσταση δεν ερμηνεύεται εύκολα. Μπορεί ο οποιοσδήποτε σούπερ σταρ να ανεχθεί τον Κόμπι σε αυτό το στάδιο; Με το σώμα να τον “εγκαταλείπει”, αλλά το μυαλό του να είναι πιο δυνατό από ποτέ;

Μαγικός καθρέφτης

Ο Κόμπι, όπως και όλοι οι μεγάλοι αθλητές όταν πλησιάζουν στη δύση της επαγγελματικής τους πορείας, είναι σαν μαγικός καθρέφτης. Δεν βλέπεις μόνο το είδωλο του. Γερασμένο, γεμάτο αμυχές από το πέρασμα του χρόνου και τη σοφία αποτυπωμένη στο βλέμμα. Βλέπεις και την εικόνα σου. Τη σκιά, το περίγραμμα της και αναρωτιέσαι για το μάταιο της ζωής και το πόσο εύθραυστη είναι. Οι ωδίνες του σώματος σε παίκτες όπως ο “KB24” σου υπενθυμίζουν ότι στη διάρκεια του βίου σου πρέπει να “διαπραγματευτείς” με τις μεταπτώσεις της ζωής σου.

Το αμούστακο παιδί που μπήκε στο ΝΒΑ με θράσος, είναι από τους πιο παλιούς της λίγκας που άπαντες πλέον δεν μπορούν παρά να τον αγαπάνε για όσα έχει κάνει. Κοινό που κάποτε τον μισούσε ή και τον φοβόταν στο παρκέ. Τα όσα έχει κάνει τις προηγούμενες 19 σεζόν προκαλούν δέος. Το λιπόσαρκο πιτσιρίκι που ζέσταινε τον πάγκο έγινε ο νεότερος Ολ Σταρ, κέρδισε τρία πρωταθλήματα πριν τα 25, σημείωσε 81 πόντους σε ένα παιχνίδι, πήρε άλλα δύο δαχτυλίδια πρωταθλητή χωρίς τον Σακίλ Ο' Νιλ και πέρασε το είδωλο του, τον Μάικλ Τζόρνταν, στη λίστα των σκόρερ όλων των εποχών. Εάν τα συγκέντρωνε κάποιος όλα σε ένα καμβά, θα είχε τη μορφή πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ. Μία πολύχρωμη καταιγίδα που συνεχώς ξεσπά στα στενά όρια του παρκέ.

Σκοτεινές μέρες

Το να ανοίγεις δρόμους, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν, μόνο άκοπη διαδικασία δεν είναι. Απαιτεί να χάσεις κάτι, να πληγωθείς, σωματικά-ψυχικά και μέσα από τον πόνο να ορθώσεις ανάστημα. Ο Κόμπι δεν αποτελεί εξαίρεση και υπήρξαν πολλές σκοτεινές μέρες στη διαδρομή του. Πρώτα απ' όλα, στο ξεκίνημα του, τον κατηγορούσαν ότι έπαιζε για τον εαυτό του. Για τα στατιστικά του. Ο Φιλ Τζάκσον, μετά τη σεζόν 2003-04, έβγαλε βιβλίο στο οποίο έκανε αναφορά στην αδυναμία του να επικοινωνήσει με τον νεαρό σούπερ σταρ. Οι φίλαθλοι στη γενέτειρα του, τη Φιλαδέλφεια, αρνήθηκαν να τον καλοδεχτούν. Οι αποδοκιμασίες ήταν έντονες στο Ολ Σταρ Γκέιμ του 2002 και ο Κόμπι δέχτηκε το τρόπαιο του MVP με κλάματα! Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης η οποία τελικά απορρίφθηκε το 2004. Η γυναίκα του Βανέσα υπέβαλλε αίτηση διαζυγίου το 2011, αν και τελικά οι δυο τους τα ξαναβρήκαν. Επίσης, υπέμεινε τρεις κακές σεζόν (αρνητικό ρεκόρ) και δύο ήττες σε τελικούς.

Το παιχνίδι του όμως ήταν αυτό που τον έσωζε. Το να τον βλέπεις σε δράση ήταν αποκάλυψη. Ήταν σαν μια ανεξέλεγκτη κηλίδα που όσο περνούσε ο χρόνος μεγάλωνε και γινόταν χείμαρρος. Ο ίδιος, βέβαια, ποτέ δεν ήταν ικανοποιημένος με την απόδοση του. Ακόμη κι αν άγγιζε την τελειότητα. Αυτή βρισκόταν στο τρόπαιο “Larry O' Brien”. Φωτογραφία από τα αποδυτήρια στους τελικούς του 2001, δείχνει τον Κόμπι αποφασισμένο και δικαιωμένο. Σαν να λέει “Σας το είχα πει κ@#&δες. Και θα υπάρξουν κι άλλα απ' αυτό πριν όλα τελειώσουν”.

"Εξουδετέρωσε όλους τους εχθρούς στο γήπεδο"

Ο μύθος και η δυσβάσταχτη για τους επόμενους κληρονομιά του, χτίστηκαν πάνω σε τρεις καταστάσεις: Μανιακή θέληση για νίκη, κανένας φόβος σε στιγμές πίεσης, επιθυμία και απαράμιλλη ικανότητα να σκοράρει. [...] Το πάθος του ήταν τέτοιο που ακόμη και οι συμπαίκτες του δεν ένιωθαν άνετα μαζί του. Αυτό φαινόταν καθαρά στους αγώνες Ολ Σταρ. Ενώ οι υπόλοιποι έπαιζαν χαλαρά και ήθελαν να διασκεδάσουν, αυτός αντιμετώπιζε τους αγώνες λες και βρισκόταν στα πλέι οφ!

Ο Μπράιαντ ήταν εμμονικός με τη δεξιότητα του. Η αποστολή του ήταν απλή: "Εξουδετέρωσε όλους τους εχθρούς στο γήπεδο". Και το έκανε με ασυνήθιστη ένταση. Κι ας υπήρχε κόστος. Παίκτες μεγαλύτερης ηλικίας δεν μπορούσαν να ανεχθούν την αλαζονική συμπεριφορά του στο παρκέ ή να καταλάβουν γιατί δεν έκανε παρέα μαζί τους εκτός. Ο “KB24” ήταν πολύ πιο νέος, ενώ δεν τον ενδιέφερε ο τρόπος διασκέδασης των υπολοίπων. Αντίθετα, θα ξόδευε ατέλειωτες ώρες στο γυμναστήριο, στο να σουτάρει και να βλέπει βίντεο από αγώνες. Εδώ, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τη διαμονή του για εφτά χρόνια στην Ιταλία. Εκεί, σε ηλικία έξι ετών, είχε μετακομίσει η οικογένεια του μια και ο πατέρας του (Τζο Μπράιαντ) αγωνιζόταν σε σύλλογο της χώρας. Έτσι, απέκτησε και μια διαφορετική κουλτούρα. Ευρωπαϊκή. Ίσως να βοήθησε στην απόσταση με τους άλλους. Ο χρόνος τον έκανε πιο ώριμο και αξιοσέβαστο αρχηγό. Παράλληλα, ανέπτυξε στενές σχέσεις με συγκεκριμένους παίκτες στο ΝΒΑ. Μολαταύτα, η αληθινή φιλία παραμένει δύσκολο πεδίο γι' αυτόν. Ο Ντέρεκ Φίσερ, ίσως από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους, σε συνέντευξη του στο περιοδικό “GQ”, το 2010, αποκάλυψε ότι ποτέ δεν είχε πάει στην έπαυλη του στο Newport!

Αντίθετες πορείες

Όταν οι Λέικερς αποφάσισαν, το 2013, να του δώσουν διετές συμβόλαιο έναντι 48.5 εκατ δολαρίων, κατέστησαν βέβαιη την αυτοεξορία τους από το προσκήνιο. Ε, ήρθαν και οι τραυματισμοί και η διαδρομή προς την απομόνωση καλύφθηκε πιο γρήγορα. Το πρόβλημα για την ομάδα είναι οι αντίθετες πορείες μεταξύ διοίκησης και Μπράιαντ. Η πρώτη θέλει η φετινή σεζόν να είναι ένας μεγαλειώδης αποχαιρετισμός στον παίκτη-σημαία του συλλόγου, ενώ αυτός “διψά” για έναν ακόμη τίτλο. Ένας τρόπος υπάρχει για να συναντηθούν: Να γίνουν ΟΜΑΔΑΡΑ οι Λέικερς. Δύσκολο έως ακατόρθωτο με τις μέχρι τώρα κινήσεις. Άρα, ο Κόμπι θα μπορέσει να υποκριθεί τουλάχιστον ότι περνά καλά στο φινάλε του ή θα είναι ο παράξενος που γκρινιάζει στο ίδιο του το πάρτι;

Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος και η φθορά έχει επιδράσει πάνω του και τον έχει κάνει πιο προσιτό. Με τον τρόπο του έχει γίνει πιο φιλικός, πιο προσβάσιμος. Σε ντοκιμαντέρ που αφορούσε τη ζωή του, υπάρχει υλικό που τον δείχνει να μαθαίνει πράγματα για τους τραυματισμούς στον ώμο. Τον βλέπουμε να κλαίει και να παραδέχεται ότι του πέρασε από το μυαλό πώς αυτός ήταν η αιτία που η γυναίκα του απέβαλε, ως αποτέλεσμα του στρες που απέκτησε μετά την υπόθεση της σεξουαλικής παρενόχλησης. Εχει ανακοινώσει τη δημιουργία της “Kobe Inc”, εταιρία μάρκετινγκ. Στοιχείο για το τι θα κάνει μετά το ΝΒΑ.

Στο μεταίχμιο

Το μεγάλο ερωτηματικό στο τέλος φάνηκε για τον Κόμπι λίγο πριν το φινάλε της σεζόν 2012-13. Τότε τραυματίστηκε στον αχίλλειο και η γραμμή του τερματισμού έγινε ευδιάκριτη. Στο μεταξύ, το ΝΒΑ δεν σταματά να εξελίσσεται αγωνιστικά. Πλέον, δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στη γρήγορη πάσα, στο τρίποντο, τις βολές και τα σουτ κοντά στο καλάθι. Δεν φαίνεται να ταιριάζει το σημερινό παιχνίδι σε αυτό που διακρίθηκε ο Μπράιαντ: Ατρόμητη, κατά μέτωπο επίθεση στη ρακέτα και σουτ “απομόνωσης” από διάφορα σημεία, κυρίως για δύο πόντους.

Το εκπληκτικής ταχύτητας παιχνίδι του έχει χαθεί. Τώρα, ψάχνει ευκαιρία να αντιμετωπίσει κοντύτερους αντιπάλους. Να τους ποστάρει και να κάνει fadeaway. Πλέον, οι συνεντεύξεις και τα σχόλια του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο “KB24” είναι η ζωντανή ανάμνηση του στιλβωμένου παρελθόντος. Αναμφίβολα ένδοξο απομεινάρι, του οποίου τα κατορθώματα μπορούμε να βλέπουμε σε βίντεο.

Παρά το πελώριο “εγώ” του δεν υποκρίνεται. Βλέπει ποια είναι η πραγματικότητα. Βέβαια είναι ακόμη στο μεταίχμιο. Ξέρει ότι το τέλος πλησιάζει, όμως ελπίζει σε μια “αναγεννησιακή” τελευταία χρονιά. Ο Κόμπι Μπράιαντ πρέπει να αποδεχτεί όχι μόνο ότι δεν θα παίζει για πάντα, αλλά ότι δεν θα κερδίζει και πάντα. Υπάρχει φυσικά και μια παραχώρηση στο πρόσωπο του: Αυτός θα ορίσει τους όρους του πώς θα τελειώσει η καριέρα του.