Ιούλιος 1967. Ντιτρόιτ, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η Ιστορία βαδίζει προς το τέλος μιας ταραγμένης δεκαετίας στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, με πλήθος κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων να καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στην λίστα των ιστορικών γεγονότων που, σύμφωνα τον Μάρξ, «γεννούν ιστορία».

Σ’ αυτά κυριάρχησε η βία, σε εκτεταμένο βαθμό μάλιστα, εξ ου μάλιστα κι ακόμη και σήμερα μνημονεύονται. Φυσικά, εξελίξεις στην κοινωνία δεν μπορούν παρά να επηρεάζουν παράπλευρα τον κόσμο των σπορ.

Ο πόλεμος του Βιετνάμ, οι δολοφονίες του Τζον Φ. Κένεντι και του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, η ίδρυση του Κινήματος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το κίνημα των «χίπις» υπογραμμίζουν τις αλλαγές στις κοινωνίες της εποχής και αναδεικνύουν το πρόβλημα της μη - ισότητας ανάμεσα σε μαύρους και λευκούς. Τα φυλετικά προβλήματα ήταν έντονα, ειδικά σε φτωχές πόλεις όπως το Ντιτρόιτ. Η διαφορά στο επίπεδο ζωής μεταξύ τους, η εχθρική στάση της αστυνομίας και των οργάνων της τάξης απέναντι στους μαύρους οδηγούσε σε διαρκείς συμπλοκές ανάμεσα στους λευκούς και τους Αφροαμερικανούς κατοίκους της αμερικανικής πόλης, που ήταν συνώνυμο της βίας, των ταραχών και της κοινωνικής έντασης.

Το καλοκαίρι του 1967 ήταν από τα πιο ταραγμένα στην ιστορία της Αμερικής, που έμεινε στην ιστορία για τις «συμπλοκές της 12ης οδού». Το πρωί της Κυριακής του 23ης Ιουλίου, στη γωνία των οδών Κλέρμουθ και της «12ης», αστυνομικοί του Ντιτρόιτ προσπαθούν να διαλύσουν βίαια ένα πλήθος 80 Αφροαμερικανών που συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν την άφιξη δυο στρατιωτών που γυρνούσαν από το Βιετνάμ.

Οι αστυνομικοί συνέλαβαν όλους τους παρευρισκόμενους, όμως δημιουργήθηκε σύρραξη με κόσμο να προσέρχεται συνεχώς στο σημείο. Η διαμαρτυρία γενικεύτηκε, τα όπλα άρχισαν να στοχεύουν στους πολίτες και οι πρώτες σφαίρες των αστυνομικών βρήκαν στόχο. Η σύρραξη απλώθηκε σ’ όλη την πόλη και μέσα σε πέντε ημέρες, όσες κράτησαν τα επεισόδια, είχαν σκοτωθεί 43 Αφροαμερικανοί, 467 τραυματίστηκαν, έγιναν 7200 συλλήψεις πολιτών και πάνω από 2000 κτίρια υπέστησαν σοβαρότατες φθορές. Για την αποκατάσταση των υλικών ζημιών χρειάστηκαν περίπου 36 εκατ. δολάρια εκ των υστέρων.

Η πόλη του Ντιτρόιτ ήταν μια πόλη χωρισμένη στα δυο και βαθιά πληγωμένη. Τότε αναδείχθηκε ο καθοριστικός ρόλος του αθλητισμού στην εξομάλυνση της σοβαρής ταραχής που είχε ξεσπάσει.

Οι «Τίγρεις» του Ντιτρόιτ (Detroit Tigers) είναι η γνωστή ομάδα μπέιζμπολ της πόλης που πρωταγωνιστεί ακόμη και σήμερα στο αμερικανικό πρωτάθλημα MLB. Μια χρονιά μετά τα επεισόδια, το 1968, κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο απέναντι στους St. Louis Cardinals με σκορ 4-3 στη σειρά των τελικών. Μάλιστα, αναγκάστηκαν να αλλάξουν έδρα και να μεταφερθούν στη Βαλτιμόρη για να υποδεχθούν τους αντιπάλους τους, αφού η έκρυθμη κατάσταση δεν επέτρεπε την ασφαλή διεξαγωγή των αγώνων στην πόλη του Ντιτρόιτ.

Ο τότε παίκτης των Tigers, Τζιμ Νορθτραπ, θυμάται μετά από χρόνια: «Τότε πίστευα πως ήταν ακραίο να φύγουμε από την έδρα μας. Ήταν οπωσδήποτε επικίνδυνο να παίξουμε μπέιζμπολ στο Ντιτρόιτ, όμως μετά απ’ την απόφαση αυτή, έπρεπε να αφήσουμε πίσω τις γυναίκες και τα παιδιά μας. Τότε, οι παίκτες δεν ρωτούσαν πολλά, δεν είχαν το δικαίωμα. Έκαναν μόνο ό,τι τους έλεγαν».

Την Κυριακή μάλιστα που ξεκίνησαν τα επεισόδια, οι δημοσιογράφοι Ρέι Λέιν και Έρνι Χάργουελ κάλυπταν ζωντανά για το WJR Radio έναν αγώνα στο «Tigers Stadium». «Δεν ξέραμε ότι υπήρχαν συμπλοκές. Δεν μας άφηναν να πούμε τίποτα για τους καπνούς που φαινόντουσαν έξω απ’ το γήπεδο. Ο Τζιμ Κάμπελ, πρόεδρος των «Tigers» και οι άνθρωποι από το WJR μας είπαν να μην πούμε τίποτα»

Εξάλλου, πέρα από την ταραχή που επικράτησε εκείνο τον καιρό, η σεζόν 1967-1968 έχει μείνει στην ιστορία ως «η σεζόν του πίτσερ» «The Year of the Pitcher», αφού ο Ντένι ΜακΛέιν κέρδισε τα βραβεία του Καλύτερου Νέου Παίκτη και του MVP του αμερικανικού πρωταθλήματος!

Η επιτυχία αυτή των Tigers έφερε τον κόσμο στο γήπεδο κάνοντας τον να ξεχάσει όσα προηγήθηκαν και ενώνοντας τον στη «μάχη της κερκίδας», εκεί όπου δεν υπήρχαν νικητές και χαμένοι. Άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν και που πλέον δεν ενοχλούνταν από το διαφορετικό χρώμα του άλλου, άφησαν πίσω τον μεγάλο διχασμό και βρήκαν διέξοδο μέσα από στον κόσμο των σπορ, που επιβεβαίωσαν τον χαρακτήρα τους ως ενωτικό στοιχείο των ανθρώπινων κοινωνιών.

Σε μια συγκλοντιστική κατάθεση ψυχής, ο Γουίλι Χόρτον, αριστερός φίλντερ της ομάδας του ’68, έκανε για το sporrtingnews.com μια αναδρομή σε όσα έζησε το καλοκαίρι των ταραχών, μια χρονιά πριν την κατάκτηση του τίτλου με την ομάδα του: «Έμοιαζε με παγκόσμιο πόλεμο. Δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο, ούτε πίστευα πως θα δω.

»Τη μέρα που ξεκίνησαν όλα οδηγούσα με το αμάξι στην πόλη και είδα από μακριά τις φωτιές. Πήγα από τη 12η οδό, όπου είδα φωτιές και ανθρώπους να χτυπιούνται μέσα στη μέση του δρόμου. Κατέβηκα κάτω, προσπάθησα να τους ηρεμήσω, να μιλήσω με μερικούς. Αυτοί μόλις με είδαν είχαν μόνο μια έγνοια: να μην τραυματιστώ! Τους έλεγα “μην το κάνετε αυτό, μην καταστρέφετε τη γειτονιά σας. Είναι τα σπίτια σας, είναι οι δρόμοι σας, τα σχολεία σας”.

»Εκείνοι μου απάνταγαν “πήγαινε σπίτι Γουίλι”.

» Τότε ούτε μπορούσα να φανταστώ πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να αποκατασταθεί αυτή η ζημιά που είχε συμβεί στην κοινωνία μας. Ο Θεός έστειλε τους Tigers του 1968 για να βοηθήσουν μια ολόκληρη πόλη που είχε σχιστεί στη μέση»!

Ως σήμερα διασώζονται ντοκουμέντα που επιτονίζουν τη σημασία που έπαιξε εκείνο το τρόπαιο στην ψυχολογία της μάζας που παρακολουθούσε τους «Tigers» και γενικά μπέιζμπολ. Ο Τζόρτζ Ρόμνεϊ, πατέρας του υποψήφιου Προέδρου των ΗΠΑ στις εκλογές του 2012 με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, Μιτ Ρόμνεϊ και τότε κυβερνήτης του Μίσιγκαν, έθιξε τη σημασία αυτού του τίτλου των Tigers με μια επιστολή του στον ιδιοκτήτη του συλλόγου, Τζον Φέτζερ: «Η βαθύτερη σημασία της επιτυχίας αυτής εκτείνεται πέρα από τα φύλλα των αθλητικών εφημερίδων, τις ραδιοφωνικές περιγραφές και τα τηλεοπτικά πλάνα που απέσπασαν την προσοχή μας όλους αυτούς τους μήνες. Αυτό το τρόπαιο ήρθε όταν όλοι όσοι ζούμε στο Ντιτρόιτ και στο Μίσιγκαν χρειαζόμασταν μια ώθηση, ένα “ανέβασμα”. Σε στιγμές ασυνήθιστης έντασης, όταν πολλοί τίμιοι άνδρες έχασαν την πίστη τους απέναντι στους άλλους και τους φέρθηκαν εχθρικά, οι Tigers έδειξαν πως θα έπρεπε και πως μπορούν να είναι μεταξύ τους οι ανθρώπινες σχέσεις».

Ο αθλητικογράφος Τζόε Φολς αναφέρθηκε στην επιτυχία αυτή μέσα από τη στήλη του στην «Detroit Free Press»: «Η πόλη μου, όπως ξέρετε, γνώρισε το περασμένο καλοκαίρι του 1967 τις χειρότερες εχθροπραξίες που έχουν συμβεί στις ΗΠΑ, κι αυτές της άφησαν σημάδια που δύσκολα, αν ποτέ, θα επουλωθούν. Έτσι, όταν ήρθε το 1968 και αρχίσαμε όλοι να σκεφτόμαστε πως πλησιάζουν οι ζεστές καλοκαιρινές νύχτες του Ντιτρόιτ, η ατμόσφαιρα στην πόλη μας ήταν τεταμένη. Ήταν τρομακτικό. Στα μέσα όμως της χρονιάς κάτι άλλαξε. Μπορούσες να ανάψεις ένα φως στη γωνία της Κλέρμουθ και της 12ης και ο τύπος στο διπλανό αμάξι θα άκουγε στο ραδιόφωνο: “ο ΜακΛεν ψάχνει για ένα σημάδι, είναι έτοιμος να πασάρει - βλέπει το γήπεδο μπροστά του”… Ήταν ένας χρόνος που μια ολόκληρη κοινότητα, μια ολόκληρη πόλη διαπνεόταν από μια άγρια αλλά υπέροχη τρέλα!»