Η αλήθεια είναι οτι σκέφτηκα τον 4ο τελικό του ΝΒΑ το 1987 (ευλογημένη χρονιά) αλλα στο Σέλτικς - Λέικερς που "σφραγίστηκε" απο το "baby sky hook" του Μάτζικ ήταν παρούσα η σύζυγος μου (το πώς τα κατάφερε, με ξεπερνάει...), οπότε μη χαλάσω την ευχή στο τζίνι για ένα ματς που το έζησε live ένα μέλος της οικογένειας.

Πάμε πάλι στο ΣΕΦ λοιπόν, αλλά αφού εχω το δικαίωμα για "ταξίδι στον χρόνο", θα το κάνω με τους δικούς μου "όρους". Θέλω λοιπόν θέση δίπλα στον πάγκο της Εθνικής, εκεί μαζί με τον Φιλίππου, να λεει ιστορίες σε όλη τη διάρκεια του τελικού και να με πάρει αγκαλιά την ώρα των βολών του Τίμιου Γίγαντα. Να δω τον Γκάλη να βάζει το καλάθι με το τετραπλό σπάσιμο, τον Γιαννάκη να καταπίνει τους αγκώνες του Τκατσένκο και τη Μελίνα στην αγκαλιά του Φασούλα.

Και κυρίως, να αρπάξω την μπάλα του τελικού, γιατί τέτοιο κειμήλιο δεν μπορεί να είναι στα χέρια του -ποδοσφαιρικού- Μένιου Σακελαρόπουλου. Έπρεπε να βρίσκεται σε περίοπτη θέση στο μουσείο του ελληνικού μπάσκετ!

Θα σας μιλήσω μια άλλη φορά για αυτό το όνειρό μου...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗΣ- Τελικός Champions League 2003: Μίλαν - Γιουβέντους

Ενα αθλητικό γεγονός που θα ήθελες να έχει δει από κοντά... Πραγματικά, δύσκολη η απάντηση, ειδικά από τη στιγμή που το καλοκαίρι του 2004 είχα την τύχη να βρίσκομαι στο Da Luz. Σε εκείνο τον μυθικό τελικού του Euro στον οποίο η Ελλάδα διηγήθηκε ένα από τα πιο απίστευτα παραμύθια στην ιστορία του αθλήματος με τη νίκη σε βάρος της γηπεδούχου Πορτογαλίας.

Αφού μιλάμε υποθετικά, αποφάσισα να... έχω δει ένα ματς της Μίλαν, ένα ματς που θα μνημονεύεται για πάντα και βασίστηκε στο μεγάλο όπλο του calcio. Κόντρα σε αυτό που λένε οι περισσότεροι, όταν ένας τελικός λήγει 0-0 δεν σημαίνει ότι είναι 'από τους χειρότερους' και 'σούπα'. Προσωπικά το προτιμώ από το να βλέπω άστείες άμυνες που δίνουν τη δυνατότητα για πολλά γκολ και 'θέαμα'.

Ηθελα να είμαι στο Old Trafford το 2003 όταν οι Ροσονέρι έπαιξαν με την Γιουβέντους στον τελικό του Champions League, σε ένα ματς σεμινάριο για το 'ένα παιχνίδι που δεν μπορείς να το κερδίσεις, δεν το χάνεις'. Σε ένα highlight που δεν θα πεθάνει ποτέ, ο Μπουφόν έκανε μία από τις 2-3 καλύτερες επεμβάσεις της καριέρας του στο ψαράκι του Ιντζάγκι.

Ηθελα να είμαι μέσα για να ζήσω την ψυχοφθόρο διαδικασία η οποία έβγαλε νικήτρια την ομάδα που είναι ποτισμένη με ευρωπαϊκό DNA. Ηθελα να είμαι μέσα στο πιο σημαντικό ιταλικό ματς ever, όταν ο Σεβτσένκο νίκησε τον Μπουφόν στο τελευταίο πέναλτι και η Μίλαν έκανε ακόμα πιο μεγάλη την ιστορία της...

ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-Όταν οι Βραζιλιάνοι φοβήθηκαν το 10-0!

Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να λες βλέποντας μια ματσάρα «Και τι δεν θα έδινα να ήμουν μέσα...». Champions League, Mundial, NBA, μοναδικές στιγμές που έχουν μείνει αποτυπωμένες για πάντα στο μυαλό μας! Παγκόσμιο Κύπελλο 2010, αποστολή στη Ν. Αφρική! Τι καλύτερο δώρο να περιμένεις! Η Ελλάδα κάνει την πρώτη νίκη στην ιστορία της σε Παγκόσμιο Κύπελλο, με μια απίθανη εμφάνιση κόντρα στους Νιγηριανούς.

Είδα τον Μέσι απέναντι στους διεθνείς μας, αλλά και τον ΘΡΥΛΟ, Ντιέγκο Μαραντόνα να κοουτσάρει! Πέρσι, μέσα από το Gazzetta.gr ζήσαμε μεγάλες στιγμές με το Μουντιάλ! Αφιερώματα, συνεντεύξεις, δεκάδες live αναμετρήσεις, μέσα όμως απο τα γραφεία, αφού δεν ήμουν ανάμεσα στους τυχερούς συναδέλφους! Ημουν... άτυχος που έγραψα το κορυφαίο ματς της... 50ετίας!

Μπέλο Οριζόντε, 8 Ιουλίου 2014 η Βραζιλία υποδέχεται τη Γερμανία και το ματς εξελίσσεται στην απόλυτη ποδοσφαιρική τραγωδία για τη Σελεσάο. Ημέρα που η Βραζιλία υπέστη τη χειρότερη ήττα στα 100 χρόνια ιστορίας της. Ξεφτισμένες κίτρινες φανέλες στο χορτάρι, παίκτες ταπεινωμένοι και στον αντίποδα μια μηχανή άψογα καλοκουρδισμένη που στο α' μέρος είχε πετύχει πέντε γκολ και περίμενες να σκοράρει άλλα τόσα.

Οπως άλλωστε τόνισαν οι Βραζιλιάνοι πριν λίγες ημέρες «Φοβηθήκαμε το 10-0...». Εκτός από το απίθανο ποδόσφαιρο των Γερμανών που δικαιολόγησαν απόλυτα τον τίτλο της κορυφαίας ομάδας του Πλανήτη, για εμάς τους φίλους της Αργεντινής ήταν ένα απίστευτο συναίσθημα να βλέπεις τους Βραζιλιάνους άφωνους να παρακολουθούν το ναυάγιο στο χορτάρι!

Ταχύτητα, πάθος, πειθαρχία και προπονητής με άψογο «μάτι», ενώ απέναντι, παίκτες που χωρίς τους αρχηγούς τους (Μέσι, Σίλβα) δεν ήξεραν που πατούσαν, αλλά και έναν ξεπερασμένο προπονητή... εκτός γηπέδου!

ΝΙΚΟΣ ΡΟΛΛΑΣ- Ο Βαζέχα... παγώνει το Άμστερνταμ!

Σε ένα τοίχο της Αθήνας είχα δει γραμμένο το σύνθημα που έλεγε: «Είσαι τόσο κ@#$λ@ σαν γκολ στο 90’» και δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω με τον άνθρωπο που είχε αυτή την έμπνευση. Να κάνει δηλαδή μία ερωτική εξομολόγηση, με έναν ποδοσφαιρικό παραλληλισμό. Βλέπετε, το συναίσθημα αυτό, για όσους αγαπούν φανατικά τις ομάδες τους, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα στον κόσμο.

Και δόξα τω Θεώ, το έχω ζήσει από κοντά ουκ ολίγες φορές, δύο εκ των οποίων ως πιτσιρικάς την ίδια μάλιστα χρονιά. Τον Μάρτιο του 1995, όπου η επέμβαση του Βάντσικ στο πέναλτι του Αλεξανδρή ήταν κάτι σαν γκολ, αλλά και 9 μήνες αργότερα, όταν ο Καπουράνης χάριζε στον Παναθηναϊκό τη νίκη επί του Ολυμπιακού με 2-1.

Άρα, όταν μου ζήτησαν να γράψω για το γεγονός που θα ήθελα να ζήσω από κοντά, τα συγκεκριμένα ματς είχαν διαγραφεί από την λίστα και το μυαλό μου πήγε σε άλλα δύο, που έχουν όμως ως κοινό παρανομαστή τον ίδιο αντίπαλο: Τον Άγιαξ. Το πρώτο φυσικά ήταν ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το 1971.

Μπορεί ο Παναθηναϊκός να είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο, αλλά η ομαδάρα του Πούσκας έχασε με 2-0. Για αυτό επέλεξα τον ημιτελικό του 1995, όπου το γκολ του Βαζέχα «πάγωσε το Άμστερνταμ». Τι να λέμε τώρα για το συγκεκριμένο παιχνίδι;

Και κυρίως τι να πω εγώ, που το είδα από την τηλεόραση. Έχουν περάσει τόσα χρόνια, αλλά όπως τότε ζήλευα τους φίλους μου που ήταν εκεί, έτσι εξακολουθώ να ζηλεύω ακόμη και σήμερα, όσους πάνω στην κουβέντα που κάνουμε, που λένε ότι είχαν την τιμή, την ευκαιρία και την δυνατότητα να δουν τον τρελοπολωνό να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Μεγάλο… παράσημο. Ακόμη ανατριχιάζω με το βίντεο στο youtube…

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΟΥΛΗΣ-Τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ηταν αυτό το καλοκαίρι. Του 2004. Μόλις 20 ετών εγώ και ήδη μέτραγα κάποιους μήνες στην δουλειά. Πως θα μπορούσα να ήμουν στην Πορτογαλία, πως θα μπορούσα να βρω διαπίστευση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Το έζησα όμως όλο το καλοκαίρι έντονα. Από την απίθανη κατάκτηση του Euro μέχρι την κάθε στιγμή των Ολυμπιακών (και τον Παραολυμπιακών) Αγώνων.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ- Η πρώτη... στέψη του Βασιλιά του ΝΒΑ και το κλάμα!

Όσοι ανήκουμε στην γενιά των 35άρηδων δεν γίνεται να... διαγράψουμε από την μνήμη μας τεράστιες αθλητικές προσωπικότητες που πέρασαν από τα μάτια μας. Παιχταράδες που άφησαν εποχή είτε στην μπάλα είτε στο μπάσκετ. Ένας τέτοιος ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν, που σηματοδότησε μία ολόκληρη περίοδο, άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού στο ΝΒΑ και πέρασε στην ιστορία ως ένας εκ των κορυφαίων γκαρντ / σμολ φόργουορντ όλων των εποχών στο άθλημα.

Για μένα ότι καλύτερο θα ήταν να είχα δει από κοντά από τον... μυθικό παίκτη. Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται ή να φαίνεται... κλισέ, όμως για μένα δεδομένα θα ήταν μία τεράστια εμπειρία ζωής. Το 1991 και στον πρώτο του πρωτάθλημα στο ΝΒΑ. Φορώντας την φανέλα των Σικάγο Μπουλς και έχοντας απέναντί του τους Λος Άντζελες Λέικερς του Μάτζικ Τζόνσον.

Σκεφτείτε μόνο πως αυτή η σειρά των τελικών είχε 7 (!) Hall of Famers. Με τους Μπουλς να έχουν στις τάξεις τους παίκτες σαν τους Σκότι Πίπεν, Τζον Πάξον και Χόρας Γκραντ και τους Λέικερς εκτός από τον Μάτζικ τον Μπάιρον Σκοτ, τον Σαμ Πέρκινς και τον Βλάντε Ντίβατς. Και βέβαια εφόσον θα μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να είμαι εκεί θα ήθελε να δω όλους τους τελικούς που έδωσαν το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του ΜJ, που βγήκε ΜVP σε εκείνα τα ματς.

Από το 93-91 του LA στο πρώτο παιχνίδι, το 86-107 των Μπουλς στο 2ο, το 104-96 των Μπουλς στο Νο3 παιχνίδι που πήγε παράταση, έως το Νο4 και το 97-82 των Μπουλς και το 108-101 που έκανε το 4-1. Με τον Τζόρνταν να βάλει το πρώτο του δαχτυλίδι στο χέρι του, έχοντας έναν τοπ τεχνικό να τον καθοδηγεί, τον Φιλ Τζάκσον. Και βέβαια το κλάμα του Τζόρνταν μετά το πέρας του τελευταίου τελικού.

Και μόνο που έβλεπες τον Τζόρνταν τηλεοπτικά ένιωθες την μπασκετική του... μαγεία. Πόσω μάλλον να γινόταν να παρακολουθήσεις ένα τέτοιο event από κοντά. Βέβαια μεγάλη μου επιθυμία θα ήταν να τον είχα δει και με την τριάδα Πίπεν - Ρόντμαν - Κούκοτς. Το 1995 - 1996 όπου οι Ταύροι είχαν στο ρόστερ τους και τους Κερ και Χάρπερ.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΛΛΑΝΤΖΑΣ- Γιούβε μαζί και στην Serie B!

Στην τροπαιοθήκη της Γιουβέντους υπάρχουν 59 κούπες. Οι 49 είναι ιταλικές, οι 10 είναι διεθνείς. Είναι όλες οι κούπες που μπορεί να κατακτήσει μία ομάδα αλλά καμία από αυτές -γιατί το... ματς στο Χέιζελ είναι για όλους μας σαν να μην έγινε ποτέ- δεν σημάδεψε την Κυρία. Αυτό το έκανε η σεζόν 2006-07, στην οποία όλοι οι Γιουβεντίνοι καταλάβαμε ότι, καλώς ή κακώς, δεν θα ξεκόψουμε ποτέ από αυτή την ομάδα. Γιατί η αγάπη, όπως και οτιδήποτε σοβαρό σε αυτή τη ζωή, δεν δοκιμάζεται στα εύκολα αλλά στα δύσκολα. Και δεν υπήρξε τίποτα πιο δύσκολο -που να αφορά την Γιουβέντους- από το μεσημέρι της 9ης Σεπτεμβρίου 2006.

Ηταν στο Ρίμινι, ήταν σε ένα γήπεδο στο οποίο έβαλαν μέχρι και κυλιόμενες εξέδρες, ήταν απέναντι σε μια ομάδα που δεν ήξερε ποδόσφαιρο και ήταν το πρώτο ματς της Κυρίας στη Serie B...

Προηγηθήκαμε με τον Ματέο Πάρο, τον οποίο θα θυμόμαστε για πάντα λόγω αυτού του γκολ, ισοφαριστήκαμε προς το τέλος από κάποιον και νιώσαμε πολύ άσχημα στη λήξη (1-1), όχι τόσο για το αποτέλεσμα όσο επειδή... έγινε αυτό το ματς.

Τώρα, σχεδόν μια 10ετία μετά, το βλέπεις αλλιώς. Αφού αποφάσισαν ότι ήθελαν να είναι εκείνη την ημέρα, σε εκείνο το γήπεδο, για να παίξουν εκείνο το ματς σε εκείνη την κατηγορία οι Ντελ Πιέρο, Μπουφόν, Νέντβεντ, Τρεζεγκέ και Καμορανέζι, γιατί να μην θέλω εγώ να είμαι εκεί;

ΦΑΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ-Να ήμουν εκεί, δίπλα στους Νικς!

«Ένα αθλητικό γεγονός που θα θέλατε να είχατε βρεθεί», όταν ο Μιχάλης έστειλε το μήνυμα, το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν το… θαύμα της Πόλης! Ευλογία το να βρίσκεσαι εκεί και να βλέπεις την ΕΠΙΚΗ ανατροπή του Ολυμπιακού. Κι όμως.

Εκεί που θα ήθελα να βρεθώ κι ελπίζω να τα καταφέρω τα επόμενα χρόνια είναι σε ματς σειράς Τελικών του ΝΒΑ, με πρωταγωνιστές τους Νικς. Η ατμόσφαιρα σε κάθε ματς των Νικς στο Madison είναι απίστευτη. Είναι εμπειρία ζωής να παρακολουθήσεις αγώνα στο συγκεκριμένο γήπεδο, ακόμα περισσότερο, αν πρόκειται για Τελικό ΝΒΑ! Η αλήθεια είναι πως το… όνειρο μου έχει κενά.

Κι αυτά δεν αφορούν εμένα και το αν θα καταφέρω να βρεθώ στο Madison. Έχουν να κάνουν με τους Νικς, που έχουν να φτάσουν σε Τελικούς από το 1999. Όσο για το τελευταίο πρωτάθλημα; Το 1973! Οι Νικς, όμως, είναι από τις πιο ιστορικές ομάδες του ΝΒΑ.

Τους στηρίζουμε πάντα και εκεί είναι που θα ήθελα να ήμουν. Να είχα βρεθεί σε κάποιον από του Τελικούς του 1970 ή του 1973… Να είχα βρεθεί σε κάποιο πρωτάθλημα των Νικς.

Όταν η Νέα Υόρκη γιόρταζε! Ποιος ξέρει. Ίσως γίνει στο μέλλον κι ας γίνει χωρίς εμένα. Ας κάνει την υπέρβαση ο Καρμέλο Άντονι κι η πέρα του κι ας μην είμαι εγώ εκεί.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ- Το πιο μαγικό κομβόι από Άμστερνταμ-Παρίσι!

Η αλήθεια είναι ότι... κλέβω. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο θρυλικές στιγμές. Μόνο που αυτές τις ενώνει, τις συνδέει η κορυφαία εκδρομή που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ. Ηταν μυθική για όσους την έκαναν και θα μετανιώνω σε όλη μου τη ζωή, επειδή την έχασα για λάθος (σ.σ.: γκομενικής 5ήμερης) λόγους, και ενώ τα είχα όλα κανονισμένα.

Τα πούλμαν ξεκίνησαν από το Πεδίο του Αρεως και στις 3 Απριλίου το πρωί πάρκαραν στον πρώτο προορισμό τους: το Αμστερνταμ. Το βράδυ οι τυχεροί Βάζελοι άγγιζαν το όνειρο. Μόνο έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί το σλάλομ του Δώνη και το μοναδικό τελείωμα του Χρηστάρα. Ημιτελικός Champions League και με το 0-1 και μειλίχιες σκέψεις τελικού στο σακίδιο, το μικρό κομβόι ξεκινούσε δύο μέρες αργότερα για την ακόμα πιο εκπληκτική συνέχεια...

Προορισμός το Παρίσι. Εκεί έφτασε λίγο νωρίτερα από το πρώτο ραντεβού. Βόλτες, κάποια μικρά επεισόδια και στις 9 του μήνα οι Ρώσοι της ΤΣΣΚΑ είδαν τον Ντομινίκ να τους... πριονίζει με 35 πόντους. «Το πρώτο Ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει» ήταν το σύνθημα που έβγαινε από την 14άσαρα οθόνη στο θρυλικό ταρατσάκι και γινόταν δικό μας ουρλιαχτό. Στις 11 του μήνα ήρθε η απογείωση.

Η τάπα (τίμια ή άδικη ποιος νοιαζόταν τότε;) του Στόικο μας έστειλε στα ουράνια. Εμάς από το σπίτι. Εξακολουθώ λοιπόν να φαντάζομαι τόσα χρόνια μετά το πως αισθάνθηκαν εκείνοι που ήταν μέσα στο «Παλέ ντε Μπερσί». Το πως βίωσαν εκείνο τον ανυπέρβλητο γύρο της μισής Ευρώπης.

Ενας ημιτελικός στο σεντόνι, η πιο λαμπερή συλλογική κούπα που είχε έρθει ποτέ στην Ελλάδα και μαζί της άπειρες αφηγήσεις από δύο κολλητούς που μέτρησαν με λατρεία όλα τα χιλιόμετρα της πιο απίθανης οπαδικής βόλτας που έγινε ποτέ. Ημουν τόσο κοντά και έμεινα τόσο μακριά, μετανιωμένος για πάντα...

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ-Η επιστροφή του Μπάτζιο στην Φλωρεντία

Σου λέει ο Μιχάλης να γράψεις για το αθλητικό γεγονός που θα ήθελες να δεις και στο μυαλό σου έρχεται το χέρι του Θεού, ο τελικός του 90' με το κλάμα του Ντιέγκο ή το γκολ του Χαριστέα κόντρα στην Πορτογαλία. Ευλογία να τα δεις όλα αυτά, αλλά για εμάς που ακολουθούμε και αγαπάμε μια συγκεκριμένη ομάδα έχουμε στο μυαλό μας ματς που θα δίναμε τα πάντα για να το βλέπαμε από κοντά.

Εγώ προσωπικά θα γύρναγα 24 χρόνια πίσω και στην επιστροφή του Ρομπέρτο Μπάτζιο στην Φλωρεντία. Το καλοκαίρι του 1990 η Γιουβέντους αποκτά έναντι 10 εκατ. ευρώ τον Μικρό Βούδα μια κίνηση που προκάλεσε την εξέγερση μια ολόκληρης πόλης. Οι ταραχές στους δρόμους της Φλωρεντία είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό 50 ατόμων!

Από την πλευρά του ο Μπάτζιο ο οποίος δεν έχει κρύψει ποτέ τα «βιολετί» του αισθήματά του απευθυνόμενος στο κόσμο τόνισε: «Αναγκάστηκα να δεχτώ την μεταγραφή». Οι «βιόλα» και όλη η Ιταλία περίμεναν πως και πως τον αγώνα και στις6 Απριλίου του 1991 στο «Αρτέμιο Φράνκι» γράφτηκε ιστορία.

Ο Μπάτζιο μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο με τα ασπρόμαυρα με τις εξέδρες να βράζουν από μίσος. Οι οπαδοί δημιουργούν ένα από τα κορέο που έχουν γράψει ιστορία (απεικόνιση της Φλωρεντίας) και βρίζουν κάθε φορά που ο Μπάτζιο ακουμπάει την μπάλα. Με μια κίνηση όμως ο Θεϊκός Κοτσιδάκιας καταφέρνει με μια κίνηση να κερδίσει ξανά τους οπαδούς.

Η Γιουβέντους κερδίζει πέναλτι, ο ίδιος αρνείται να το εκτελέσει και όταν γίνεται αλλαγή κάνει μια απίστευτη κίνηση. Οι οπαδοί του πέταξαν κασκόλ της Φιορεντίνα με τον ίδιο να το μαζεύει και να το φιλάει μπροστά από το πάγκο της Γιουβέντους. Απίστευτες σκηνές σε ένα ματς που πλέον θεωρείται κλασικό. Και τι δεν θα έδινα για να ήμουν στην Curva Fiesole.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΖΙΟΝΕΛΟΣ- Σήκωσε το!

Καλοκαίρι 2004, η χώρα βράζει από τη ζέστη αλλά και από τον πυρετό των επικείμενων Ολυμπιακών Αγώνων. Προηγείται η παρουσία της Εθνικής στο Euro και ο ξεσηκωμός, ως γνωστόν, άρχισε μετά την πρόκρισή μας στα προημιτελικά. Με τη Γαλλία ήμουν «μέσα», κατορθώνοντας να βρω εισιτήριο για το ματς λιγότερο από 24 ώρες πριν από τη σέντρα και φθάνοντας στη Λισσαβώνα μόλις δύο ώρες πριν το «εναρκτήριον λάκτισμα». Για διαμονή ούτε λόγος, οι Πορτογάλοι μας έστελναν σε κάτι χωριά ώρες μακριά οπότε η επιστροφή ήταν μονόδρομος.

Σε λιγότερο από δέκα ημέρες ήμασταν στον τελικό και επιχείρησα, μέσω των ίδιων «κονέ», να βρω ξανά εισιτήριο. Τζίφος. Απευθύνθηκα σε συναδέλφους σε Ισπανία και Πορτογαλία τάζοντας ακόμη και δωρεάν φιλοξενία στους Αγώνες της Αθήνας, έσπασα τα τηλέφωνα, έψαξα σε forums, social media, τα πάντα όλα. Τίποτε.

Εντέλει, τελευταία στιγμή προέκυψε εισιτήριο, ωστόσο αφενός ήταν σε κακή θέση και πανάκριβο (μιλάμε για τετραψήφιο αριθμό), αφετέρου μόνο εισιτήριο επιστροφής βρήκα για… 60 ώρες μετά τη λήξη του ματς, και φυσικά ούτε λόγος για διαμονή.

Το σκέφτηκα, το κούρασα, δίστασα, ενημέρωσα τον καλό συνάδελφο ότι «δεν» και άραξα στην Αθήνα. Στο μπαλκόνι ενός ρετιρέ στο Χαλάνδρι μαζεύτηκε η παρέα, καμιά 30αριά θα ήμασταν και η πλειονότητα γυναίκες. Αντε τώρα να εξηγήσεις γιατί βγήκε οφσάιντ ο Ρονάλντο, γιατί δεν πήρε κάρτα ο Καψής «αφού τον κλότσησε τον άλλος», γιατί ένας Βραζιλιάνος (σ.σ. Ντέκο) έπαιζε στην εθνική Πορτογαλίας κι αν ο Γιούρκας είχε γκόμενα.

Μετά το γκολ, δεν θυμάμαι και πολλά. Ποιος θυμάται; Η φράση «το κεφάλι μου πάει να σπάσει» βρήκε τέτοια απήχηση μέσα μου, η φωνή είχε κλείσει, η μπύρα άφθονη. Κάποια στιγμή, την ώρα της απονομής, ρουφώντας κάθε τηλεοπτικό δευτερόλεπτο, πέρασε από το μυαλό η σκέψη ότι θα μπορούσα να ήμουν εκεί (αν έπειθα εαυτόν να κοιμηθεί στην πλατεία για 2-3 μέρες, δίπλα στον… Σάββα).

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ-Τα τρία «Ρ», ρε φίλε!

Μεγάλωσα με την Προοδευτική να μου χαρίζει τις πρώτες μου Κυριακές στα γήπεδα. Εχω δει από κοντά τον Αμπελά να σκοράρει κόντρα στα Τρίκαλα (αν θυμάμαι καλά) από απευθείας εκτέλεση κόρνερ, με τον ουρανό να ρίχνει τουλούμια. Εχω... καρδιοχτυπήσει με τον Ντάγκα, όταν του γύρισε η γλώσσα στο γήπεδο του Βύρωνα κόντρα στη Δόξα.

Δεν είδα την... γκολάρα την Πουλούπουλου, όμως, με την πλάτη στη Λεωφόρο, στο κεκλεισμένων των θυρών. Πόσο δεν θα ήθελα να το χάσω. Ήταν, όμως, αδύνατο. Πέρασα πάρα πολλές εβδομάδες παρακολουθώντας την Αγία Ελεούσα να αγωνίζεται κόντρα σε Αγιο Ιερόθεο, Κηπούπολη, Χαλάνδρι και άλλες ομάδες της Αθήνας.

Εκεί να δείτε ντέρμπι... Πέτρες, ντου, οπαδούς να είναι αγκαλιά με τα κάγκελα, κλοτσιές στο ψαχνό. Πιο φρέσκες είναι οι εικόνες μου από ματς του Βύζαντα Μεγάρων απέναντι σε Ατσαλένιο, Παναχαϊκή, Αιολικό και πάει λέγοντας. Δεν συζητάω καν το πόσα ματς του Ολυμπιακού έχω δει.

Στο εξωτερικό έχω παρακολουθήσει την Ρόμα να... κερνάει τη Μίλαν μέσα στο «Σαν Σίρο», ήμουν παρών στο... στημένο χαμένο πέναλτι του Τότι μέσα στο «Ολίμπικο» απέναντι από τον Μπουφόν. Γαλατά- Φενέρ στο «Τurk Telecom» ήταν το πιο... ηλεκτρισμένο ντέρμπι που έχω δει, μετά το Προοδευτική - Ιωνικός. Τι άλλο να θέλω, δηλαδή, από τη ζωή μου;

Θα κάνω την «καρδιά μου πέτρα» και δεν θα αναφερθώ σε κάποιο ματς του Ολυμπιακού που έχω χάσει. Γιατί σε όλα τα αθλήματα του συλλόγου υπάρχουν αναρίθμητες επιτυχίες τις οποίες θα ήθελα να ζήσω από κοντά. Θα χάσω την... μπάλα όμως. Ρε φίλε, θα γούσταρα όσο τίποτα να δω τον Ρονάλντο, τον πραγματικό (δεν υπάρχει κανένας Κριστιάνο - ειδικά μπροστά του).

Το ματς που βλέπω συνέχεια και συνέχεια είναι ο τελικός του Μουντιάλ του 2002 με την αγαπημένη μου Βραζιλία να αντιμετωπίζει στο «Nissan Stadium» τη Γερμανία. Ο τύπος πέτυχε δύο γκολ απέναντι στα «πάντσερ», που δεν... πήγα ποτέ. Δεν είναι θέμα πατριωτικό αλλά ποτέ δεν χώνεψα την εθνική Γερμανίας. Θα έβλεπα τον Ροναλντίνιο, τον Ριβάλντο, τον Ρομπέρτο Κάρλος, τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, τον Καφού. Τι να λέμε τώρα... Μιλάμε για dream team. Μέχρι κι ο διαιτητής που σφύριζε... μύθος: Πιερλουίτζι Κολίνα.

Θα σήκωνα την κούπα, θα βόλταρα στη Γιοκοχάμα και θα γυρνούσα λέγοντας, ύστερα από χρόνια, στα εγγόνια μου ότι πέρα από τον Παγιαζίτ, τον Αλ Τζάχερ και τον Γιάννη Αγγελόπουλο έχω δει τα τρία «Ρ» της εθνικής Βραζιλίας: Ρονάλντο - Ριβάλντο - Ρονλαντίνο. Αντε γεια!