Με μέντορα τον Μάλκοβιτς, ίνδαλμα τον Ομπράντοβιτς και κολλητό τον Μποντιρόγκα, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε μονόδρομος στην καριέρα του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς. Στο πρόσωπο της μεγαλύτερης προπονητικής ελπίδας του σερβικού μπάσκετ, οι «πράσινοι» αναζητούν τον επόμενο πετυχημένο «ιτς» στην ιστορία τους και ο «Σάλε» έχει όλα τα φόντα για να επαναφέρει την ελπίδα που χάθηκε τον τελευταίο χρόνο.

Το gazzetta.gr παρουσιάζει τον νέο προπονητή του Παναθηναϊκού, τον παίκτη που κάποτε λατρεύαμε να μισούμε ως αντίπαλο στις εθνικές ομάδες, τον άνθρωπο που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του σερβικού μπάσκετ, τον μοναδικό ίσως εν ενεργεία κόουτς που έχει θητεύσει δίπλα σε Ιβκοβιτς, Ομπράντοβιτς, Πέσιτς κι έχει συνεργαστεί ως παίκτης με όλες τις μεγάλες μορφές του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ.

Μπασκετμπολίστας πριν γεννηθεί

Ο Τζόρτζεβιτς είναι από τις περιπτώσεις των παιδιών που λες ότι το μπάσκετ το 'χει μέσα του, σα να γεννήθηκε μ' αυτό. Οταν στις 26 Αυγούστου του 1968 ο πατέρας του έβλεπε για πρώτη φορά τον Σάσα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο μαθητής θα ξεπερνούσε κατά πολύ τον δάσκαλο.

Ο πατέρας του βλέπετε ήταν προπονητής μπάσκετ και από την πρώτη μέρα τον έριξε σ' ένα γήπεδο με μια μπάλα για να την... μπιστάει. Το μικρόβιο δεν άργησε να βγει από μέσα του και πριν καλά - καλά συμπληρώσει το 10ο χρόνο της ζωής του άρχισε να παρακολουθείται από διάφορες μεγάλες ομάδες της Γιουγκοσλαβίας.

Η σχέση με Μάλκοβιτς και Ομπράντοβιτς

Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, στον Ερυθρό Αστέρα τότε, ήταν ο πρώτος που «μυρίστηκε» το ταλέντο του, έδωσε εντολή να τον... προσέχουν, αλλά που να φανταστεί πως και σ' αυτές τις ηλικίες υπάρχουν... απαγωγές. Λίγα χρόνια αργότερα η Παρτίζαν κινήθηκαν αστραπιαία και ο Τζόρτζεβιτς φόρεσε τα μαυρόασπρα σε ηλικία 16 ετών, έχοντας μάλιστα για συμπαίκτη τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

«Παίζω με τα αρχ... μου!»

Οι μεγάλοι Σέρβοι παίκτες ξεχώριζαν από το ταλέντο, τα αθλητικά προσόντα, αλλά πάνω απ' όλα από τον εγωισμό και το θράσος τους. Ο Τζόρτζεβιτς το απέδειξε δεκάδες φορές στην καριέρα του, άλλοτε με 40άρες, άλλοτε με καλάθια που χάριζαν τρόπαια (1992), άλλοτε με κινήσεις που ξίνιζαν.

«Έπαιζα με το μυαλό, με την προσωπικότητα και ίσως με τα αρχ… μου. Είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται συχνά στον αθλητισμό και αν μπορείς να τη γράψεις, κάντο», είχε πει κάποτε σε μια από τις πολλές συντεντεύξεις του, ξεχωρίζοντας στα high-light της καριέρας του τον θρίαμβο του 1992 με την Παρτίζαν και τη νίκη επι της Κροατίας στο Ευρωμπάσκετ του 1997.

Ο Τζόρτζεβιτς πέτυχε τα πάντα και δοκίμασε τα πάντα στην καριέρα του. Επαιξε σε ομάδες μετρημένες σχεδόν στα δάχτυλα του ενός χεριού, πρόλαβε να κατακτήσει μετάλλια, ευρωπαϊκές κούπες και είπε να δοκιμάσει στο ΝΒΑ, επιβεβαιώνοντας λίγους μήνες αργότερα πως κάποιοι Σέρβοι παίκτες δεν μπορούν να ταιριάξουν τα χνώτα τους με τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ.

Εφυγε... τρέχοντας από το ΝΒΑ

Ο Τζόρτζεβιτς ανήκει στην κατηγορία των Σέρβων που απέτυχαν (Τζόρτζεβιτς, Πάσπαλι) ή που αρνήθηκαν να δοκιμάσουν (Μποντιρόγκα). Ισως αυτός ο μποέμ χαρακτήρας, η άρνηση στην ήττα και το life style σκηνικό να μην είναι αποδεκτά και ο Τζόρτζεβιτς παρότι δοκίμασε δύο φορές έφυγε άρον άρον για την Ευρώπη. Την πρώτη φορά ως πιτσιρικάς πέρασε από τη Βοστόνη ενώ το 1996 δοκίμασε στο Πόρτλαντ όπου άντεξε μόλις τρεις μήνες!

«Στο πρώτο παιχνίδι ο Αϊζάια Ράιντερ δεν ήρθε να παίξει. Στο δεύτερο, κάπνιζε μαριχουάνα στο αμάξι και τον συνέλαβαν. Στο τρίτο ματς ο Ντοντόνιο Γουίνγκφιλντ χτύπησε έναν παίκτη. Στο τέταρτο χτύπησε τον βοηθό προπονητή. Στο πέμπτο ο προπονητής έδινε το χέρι του και μας έλεγε «καλό παιχνίδι» παρότι είχαμε χάσει και ο Γουίνγκφιλντ του είπε να πάει να γαμ…». Στο έκτο ματς, ο Κένι Άντερσον και ο Κέβιν Ρόμπινσον πλακώθηκαν στην πρωινή προπόνηση…» είχε πει εξηγώντας την απόφασή του, παραδεχόμενος παράλληλα πως ήθελε να βρίσκεται πιο κοντά στους δικούς του ανθρώπους.

Στο λατρεμένο του Μιλάνο έκανε το πείραμα

Ο Τζόρτζεβιτς επέστρεψε λοιπόν σε γνώριμα λημέρια και ακολούθησε τη διαδρομή Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Πέζαρο και Μιλάνο. Στα 37του αποφάσισε να βάλει τέλος στην καριέρα του και ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα ακολουθούσε τα χνάρια του πατέρα του. Ηταν κοινό μυστικό στη Σερβία πως θα περπατούσε στα μονοπάτια του ινδάλματός του, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και πράγματι η πρόταση δεν άργησε να έρθει. Το 2006 ανέλαβε το Μιλάνο, την ομάδα της αγαπημένης του πόλης, αλλά το πείραμα απέτυχε. Εκανε δεύτερη προσπάθεια στην Ιταλία, αυτή τη φορά με την Μπενετόν το 2011, αλλά ούτε εκεί στέριωσε λόγω των γνωστών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η ομάδα του Τρεβίζο.

Αν και οι αποτυχίες ήταν διαδοχικές και ο χρόνος που έμεινε μακριά από τους πάγκους ακόμη περισσότερος, οι «σοφοί» Σέρβοι δεν τον άφησαν στη μοίρα του. Πίστευαν ότι μπορεί, κάτι έβλεπαν σ' αυτόν και κατά καιρούς υπήρξαν προτάσεις από τη σερβική ομοσπονδία για να κάνει το μεγάλο άλμα, υπό τις ευλογίες του Ομπράντοβιτς, του Ιβκοβιτς, του Μποντιρόγκα και των υπολοίπων...

Ο Τζόρτζεβιτς έχει «αρχ...», αλλά ήξερε και μέχρι που μπορεί να φτάσει. Τα πρώτα χρόνια δεν αισθανόταν έτοιμος και το 'λεγε ξεκάθαρα στους συμπατριώτες του. «Με ποιες περγαμηνές;» τόνιζε διαρκώς, αλλά οι Σέρβοι ήξεραν πως έχουν βρει τον επόμενο της μεγάλης φουρνιάς.

Τζόρτζεβιτς σημαίνει... όλη η Σερβία δίπλα του

Το 2013 είχε φτάσει πλέον η ώρα για το μεγάλο άλμα... Μπορεί ο Τζόρτζεβιτς να μην είχε κάνει το μεγάλο άλμα, αλλά είχε τρία προσόντα: 1. Οι «σοφοί» του σερβικού μπάσκετ είχαν κρίνει πως έχει το μυαλό για να αναλάβει την αναγέννηση της ομάδας. 2. Εχει την τρέλα να νικάει. 3. Είχε την απόλυτη στήριξη όλων αυτών που εμείς τους βλέπουμε στα μεγάλα τουρνουά και λέμε «ωχ, πάλι μαζί είναι, τι θα σκέφτονται τώρα...».

Σε πρώτη φάση ο Τζόρτζεβιτς δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να βάλει τους δικούς του κανόνες στην ομάδα. Με τους NBAers να μένουν μακριά, τον Μίτσοφ να πετάει την πετσέτα στο φιλικό με τη Νέα Ζηλανδία και τον Τζόρτζεβιτς να τον... πετάει από το γήπεδο και να τον αποκλείει την τελευταία στιγμή, η Σερβία πήγε στην Ισπανία με στόχο την είσοδο στην 8άδα και τίποτα παραπάνω.

«Δώστε του χρόνο» φώναζε ο άλλοτε συμπαίκτης το Ντίνο Ράτζα, «μη λέτε για μετάλλιο», συμπλήρωνει άνθρωπος που ανακάλυψε το ταλέντο του (Μάλκοβιτς), «έχει όλα τα προσόντα, αλλά χρειάζεται υπομονή», τόνιζε ο Ομπράντοβιτς, αλλά όλοι βαθιά μέσα τους πίστευαν ότι ο Τζόρτζεβιτς είχε μάθει τόσα πολλά που ήταν θέμα χρόνου να τα βγάλει στο παρκέ.

Σε στενό... κλοιό από τους «μεγάλους» του σερβικού μπάσκετ

Στο Παγκόσμιο ο Τζόρτζεβιτς δικαίωσε την Ομοσπονδία της χώρας του για την επιμονή στο πρόσωπό του. Μια χώρα ενωμένη γύρω από την Εθνική ομάδα, με τον Μποντιρόγκα, τον Τάρλατς παντού και πάντα και τους υπόλοιπους σε απόσταση αναπνοής «για ό,τι χρειαστεί» ο Σάλε, η Εθνική Σερβίας ξεπέρασε τον εαυτό της και ο Τζόρτζεβιτς άρχισε να χτίζει το όνομα του... next best thing προπονητή στην Ευρώπη.

Κι αν η επιτυχία δεν λέει από μόνη της τίποτα, το γεγονός ότι έγινε ο πρώτος προπονητής που κατάφερε να βάλει σε καλούπι τον Τεόντοσιτς, αποδεικνύει πως αν μη τι άλλο ο Τζόρτζεβιτς βρήκε τον τρόπο να μοιράσει άψογα τους ρόλους σε μια ομάδα με ταλέντο, αλλά χωρίς εμπειρία.

Τεόντοσιτς: «Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί»

«Ηξερα ότι είναι καλός και έξυπνος προπονητής, αφιερωμένος στο μπάσκετ, αλλά την ενέργεια που έχει αυτός ο άνθρωπος δεν την έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Δεν μπορώ καν να το περιγράψω με λόγια...» είπε μετά τις πρώτες επιτυχίες της Σερβίας ο Μίλος Τεόντοσιτς προσπαθώντας να εξηγήσει στους Σέρβους δημοσιογράφους το γεγονός ότι αυτός και οι συμπαίκτες του πατούσαν στο παρκέ κι έβγαζαν διπλάσια ενέργεια από τον αντίπαλο.

«Εντάξει, εμείς οι παίκτες είχαμε ελπίδα πως μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό, αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα φτάναμε στον τελικό, αποκλείοντας την Ισπανία. Ο μόνος που το πίστευε από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν ο κόουτς», συμπλήρωσε ο Μίλος προς το τέλος του τουρνουά και τα λόγια του ήταν ενδεικτικά της πίστης που κατέθετε ο Τζόρτζεβιτς, βασικό χαρακτηριστικό του τόσο ως παίκτης όσο και σαν προπονητής.

Γουστάρει Ρεάλ, αλλά της είπε «όχι»

Ο Τζόρτζεβιτς δεν πήγε ποτέ τα πόδια που πιο μακριά από 'κει που πήγαινε το πάπλωμα. Στη μικρή εμπειρία ως προπονητής πήγε step by step και μέχρι τώρα δικαιώνεται απόλυτα. Την πρώτη φορά είπε «όχι» στη Σερβία γιατί δεν αισθανόταν έτοιμος, την τελευταία διετία έχει απορρίψει τη Ρεάλ και τον Ολυμπιακό, έχοντας μάλιστα δηλώσει σε ανύποπτη στιγμή πως η Ρεάλ αποτελεί όνειρο για οποιονδήποτε προπονητή.

Φέτος, έκρινε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να βάλει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη (Παναθηναϊκός και Εθνική Σερβίας) και μπορεί να ακούγεται δύσκολο και επικίνδυνο εγχείρημα, αλλά ποιος αμφιβάλει ότι ο πολεμιστής Τζόρτζεβιτς θα τα καταφέρει;