Το Ουλάν Μπατόρ είναι η πρωτεύουσα της Μογγολίας και ο Μοσούντ Αφολαμπί ένας 24χρονος Νιγηριανός ποδοσφαιριστής, αποκλεισμένος στους δρόμους του, με δυο part-time δουλειές, μια πραγματική και μια κατά φαντασίαν. Δυστυχώς γι’ αυτόν, η δεύτερη είναι αυτή του ποδοσφαιριστή. Ο τίτλος που ήθελε να δώσει στον εαυτό του κι αυτό για το οποίο πάσχισε με τα πενιχρά μέσα που είχε στη διάθεσή του, πέφτοντας θύμα απάτης και βλέποντας το μέλλον του μαύρο κι άραχλο.

Στην ιστορία του Αφολαμπί έριξε «φως» το Al Jazeera και η έρευνα πήρε διαστάσεις. Πάνω από 100 αφελείς κι άτυχοι νεαροί Αφρικανοί ποδοσφαιριστές βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο Νεπάλ, εγκαταλελειμένοι από ατζέντηδες που τους πήγαν, τους πήραν τα χρήματα για τη μεταφορά και το ταξίδι και στη συνέχεια έγιναν «καπνός». Περίπου 15.000 παίκτες έρχονται υπό άγνωστες συνθήκες στην Ευρώπη κάθε χρόνο κι όπως εύκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος, δεν κάνουν όλη καριέρα. Με όλους αυτούς ο Αφολαμπί θα μπορούσε να μοιραστεί αντίστοιχες δραματικές εμπειρίες.

Έφθασε στη Μογγολία στις 10 Μαΐου 2018, αναζήτησε μια ποδοσφαιρική σταδιοδρομία, που ουδείς μπορούσε να φανταστεί τελικά με ποιον τρόπο μπόρεσε να του «φυτέψει» στο κεφάλι ο μάνατζέρ του. «Ήταν γνωστός μου. Ποτέ δεν σχεδίαζα να φτάσω ως τη Μογγολία, εγώ ήθελα να βρεθώ στο Ηνωμένο Βασίλειο ή σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Εκείνος όμως με έπεισε πως το πρώτο βήμα ήταν εκεί», είπε τηλεφωνικά στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Al Jazeera.

Η Khovd Western FC, ομάδα δεύτερης κατηγορίας της χώρας, ήταν η «αποβάθρα» για το ταξίδι του στον προηγμένο ποδοσφαιρικά κόσμο. Αυτό του είχε τάξει ο… γνωστός του απ’ το Όσογκμπο, χωριό στη νοτιοδυτική νιγηριανή πολιτεία, Οσούν. Τα σπίτια τους ήταν κοντά κι εκείνος τον προσέγγισε, τάζοντάς του καλύτερη τύχη απ’ το παιχνίδι στο τοπικό επίπεδο.

«Από το 2016 βοηθούσα την οικογένειά του, έκανα κάποιες δουλειές στο σπίτι του, καμιά φορά του κούρευα και το γρασίδι στον κήπο, με έστελνε να του αγοράσω πράγματα, έπλενα το αυτοκίνητό του», εξομολογείται στη συνέντευξη ο Αφολαμπί. Σιγά-σιγά εκείνος άρχισε να του… πουλάει το σχετικό παραμύθι, ότι έχει τον τρόπο να τον φέρει στη λίστα κάποιας ομάδας. Αρχικά του μίλησε για το πρωτάθλημα της Μοζαμβίκης και του ζήτησε 1.600 δολάρια για έξοδα ταξιδιού, ώστε να πάει να συζητήσει μια πιθανή συμφωνία με ομάδες εκεί.

Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς τι συνέβη με αυτό. Στη συνέχεια του «πλάσαρε» τη Μογγολία. Του ζήτησε ξανά λεφτά, του έβγαλε εισιτήρια και τον έστειλε εκεί. Όταν ο Αφολαμπί εμφανίστηκε στα γραφεία της Khovd Western FC, είδε το συμβόλαιό του. Υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα: ήταν γραμμένο στη Μογγολική Κυριλλική! Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο, όμως ήταν έτσι.

«Συναντήσαμε τον πρόεδρο της ομάδας, αλλά η σύμβαση ήταν γραμμένη στη γλώσσα της Μογγολίας. Τότε κάλεσα τον μάνατζερ, που μου είπε οτι επειδή ο πρόεδρος δεν ξέρει αγγλικά, το συμβόλαιο συντάχθηκε στα μογγολικά, ώστε να μπορούν να διατυπώσουν κατάλληλα όσα ήθελαν». Τι ήταν αυτά; Σύμφωνα με όσα του είπαν η ομάδα θα του παρείχε 200 δολάρια τον μήνα, ένα μικρό εισόδημα από μια δεύτερη δουλειά, λάντζα σε εστιατόριο, στέγαση και φαγητό».

Μην έχοντας χρήματα, ώστε να επιστρέψει στην πατρίδα του, ο Αφολαμπί υπέγραψε. Πράγματι είχε στέγη και φαγητό. Αλλά ως εκεί. Τα λεφτά που προέβλεπε το συμβόλαιο δεν πληρώθηκαν ποτέ, ενώ με τη λήξη του τον Αύγουστο του 2018 χάθηκε και η δουλειά στο εστιατόριο!

«Τώρα δεν μπορώ ούτε να δουλέψω, ούτε να φύγω. Προπονούμαι και γυρίζω σπίτι. Η δε βίζα μου, επειδή ήταν τουριστική, έχει λήξει. Αν πάω στην υπηρεσία μετανάστευσης της Μογγολίας, όχι μόνο θα με διώξουν απ’ τη χώρα, αφού δεν έχω άδεια παραμονής, αλλά θα με βάλουν να πληρώσω κιόλας. Η ποινή για κάθε μέρα παράνομης διαμονής στη χώρα είναι δυο δολάρια και τώρα πρέπει να χρωστάω περίπου 1000».

Το… κερασάκι στην άθλια τούρτα που αναγκάστηκε να γευτεί ο θλιβερός πρωταγωνιστής είναι ότι έψαξε τη λύση στον πρώτο και μοναδικό που θα μπορούσε να σκεφτεί: τον χυδαίο μάνατζερ. Συνειδητοποίησε όμως γρήγορα ότι δεν μπορούσε να του στείλει μήνυμα, αφού εκείνος τον είχε μπλοκάρει απ’ το WhatsApp και το Facebook, τα μόνα μέσα επικοινωνίας που είχε μαζί του!

Αν σκεφτεί κανείς πως για τα έξοδα του ταξιδιού του, οι γονείς του, θαμπωμένοι κι αυτοί με την προοπτική μιας (οποιασδήποτε) ποδοσφαιρικής καριέρας, πούλησαν δυο οικόπεδα στο χωριό τους, θα μείνει με το στόμα ανοικτό απ’ την απογοήτευση. Αν συνειδητοποιήσει πως δεν είναι καθεμιά ιστορία μαύρου ποδοσφαιριστή ένα success story για το Χόλιγουντ, θα απελπιστεί αληθινά, ανθρώπινα.

«Για κάθε Ντρογκμπά και Ετό, υπάρχει πάντα ένας Αφολαμπί. Έχω δει παίκτες που έχουν εγκαταλειφθεί κυριολεκτικά. Κάποιοι απ’ αυτούς ακόμα και στην Ευρώπη», καταθέτει ο Σίνα Οκελέτζι, δημοσιογράφος του BBC.

Ο Αμπντελραμάν Κουρντιέ, ένας Αμερικανός προπονητής-ατζέντης, δήλωσε στο αφιέρωμα του Al Jazeera ότι έχει ακούσει πολλές παρόμοιες ιστορίες. Το μοτίβο είναι λίγο-πολύ σύνηθες: ελπιδοφόροι Αφρικανοί ποδοσφαιριστές ονειρεύονται μεγαλεία, ξοδεύουν ό,τι έχουν, φεύγουν μακριά απ’ το σπίτι τους και ως θύματα απάτης, εγκαταλείπονται σε μια νέα χώρα με τα ποδοσφαιρικά τους όνειρά στα σκουπίδια.

Πριν έξι χρόνια ο Κουρντιέ ίδρυσε την Αλ Νισρ, μια ερασιτεχνική ομάδα στο Ντουμπάι, αποτελούμενη από Αφρικανούς παίκτες θύματα εμπορίας ποδοσφαιρικών ψυχών. «Έχω ακούσει τα πάντα: τραπεζικά δάνεια, πώληση-εκποίηση επιχειρήσεων, σπιτιών, εκτάσεων γης, ώστε να αμειφθούν ατζέντηδες χωρίς να προσφέρουν τίποτα. Εμφανίζονται με πολύ πειστικό τρόπο κι εξαπατούν τον κόσμο με λόγια μεγάλα, προκλήσεις στις οποίες είναι δύσκολο να αρνηθεί ένας μικρός που ονειρεύεται να γίνει Τουρέ, Σαλάχ, Μακελελέ, Καντέ».

Τις αιτίες μπορεί κανείς να τις συναντήσει στις πιο προφανείς εξηγήσεις. «Το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι η εκπαίδευση», δήλωσε στο Al Jazeera η Μοτζίντ Αντεγκμπιντίν, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας του Λάγος, της πρωτεύουσας της Νιγηρίας. «Ίσως λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας, οι ποδοσφαιριστές είναι έτοιμοι να φύγουν ακόμα και για προορισμούς κάθε άλλο παρά ιδανικούς, όπως η Δημοκρατία του Μπενίν ή το Τόγκο». Καθόλου παράλογο, αν σκεφτεί κανείς πως στη Νιγηρία, όπου το πρωτάθλημα θεωρείται ως ένα απ’ τα κορυφαία ολόκληρης της «Μαύρης Ηπείρου», ένας ποδοσφαιριστής κερδίζει τουλάχιστον 150.000 νάιρα, ήτοι 415 δολάρια το μήνα. Αν τα πάρει.

Τέτοιες υποθέσεις καλείται να λύσει η Μπέβερλι Αγκμπακόμπα Ονιεγιάνγια, Νιγηριανή δικηγόρος ειδικευμένη στον αθλητισμό: «Κάθε ποδοσφαιριστής πρέπει να έχει νομικό σύμβουλο. Δεν υπάρχει κάτι προς συζήτηση σε αυτό», λέει κατηγορηματικά. Σε αυτό προσπαθεί να συνεισφέρει και ο Σύνδεσμος Διαμεσολαβητών Ποδοσφαίρου της Νιγηρίας (Football Intermediaries Association of Nigeria - FIAN), ένας ρυθμιστικός φορέας που προσπαθεί να σταματήσει τους μη εγγεγραμμένους μάνατζερ, αναφέροντάς τους στις αρχές.

​

«Θα δημοσιεύσουμε τα ονόματά τους στις εφημερίδες και θα ξεκινήσουμε να κάνουμε γνωστό το πρόβλημα. Θέλουμε να προλάβουμε τα επόμενα θύματα, ήδη μιλάμε με όλες τις πρεσβείες στη Νιγηρία, προκειμένου να υπάρξει συνεργασία σε αυτό το επίπεδο», δήλωσε ο Αγιοντέλε Τόμας, πρόεδρος του Συνδέσμου.

Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και η «Connect», μια νιγηριανή πρωτοβουλία που ξεκίνησε η εταιρεία αθλητικής διοίκησης Hay Sports, με έδρα το Λάγος κι επικεντρώνεται στην εκπαίδευση και την ανάπτυξη ασφαλών δικτύων επαφών και μεταγραφών ποδοσφαιριστών. Ο Άμος Τζόζεφ, επικεφαλής του σχεδίου, ανέφερε στο ρεπορτάζ ότι έχει ως στόχο «να γεφυρωθεί το μεγάλο χάσμα μεταξύ των νέων ποδοσφαιριστών, των επαγγελματιών και των πρώην διεθνών, ώστε να μεταφέρονται γνώσεις, εμπειρίες και παθήματα».

Συνολικά, πρόκεται για ζήτημα τεράστιας σημασίας και θέλει ψάξιμο. Αν μείνει κανείς στην επιφάνεια, θα δει την Εθνική Νιγηρίας να διαπρέπει στο Copa Africa της Αιγύπτου προ μηνών, να καταλαμβάνει την τρίτη θέση και να υποθέσει πως οι «σούπερ αετοί» βασίζονται σε καλές υποδομές, καλύτερες τουλάχιστον σε σύγκριση με τους υπόλοιπους Αφρικανούς. Όπως αποδεικνύεται, το παραπάνω συμπέρασμα δεν σημαίνει τίποτα. Για όποιον αμφιβάλει, ας ρωτήσει τον Αφολαμπί για τη μογγολική εμπειρία. «Ήθελα να παίξω στην Τσέλσι ή στη Ρεάλ Μαδρίτης», λέει σήμερα και θες, ακόμα κι αν δεν του έχεις μιλήσει καν, να βάλεις τα κλάματα.