Στα χρόνια της παραγοντικής κυριαρχίας του και των αποφάσεων που δρομολόγησαν το μέλλον του άλλοτε αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ, προσωπικά, δεν καθόμουν στα δημοσιογραφικά θεωρία. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι επαφές με τον Θεόφιλο Μητρούδη ήταν πολύ περιορισμένες καθώς ακόμη και στα (διαφόρων ειδών) αφιερώματα που χρειάστηκε να επιμεληθώ, ο Θεόφιλος ήταν persona nongrata. Το γράφω με απόλυτη ειλικρίνεια γιατί, ήταν τουλάχιστον αδόκιμο να καταθέσει άποψη για την κατηφόρα του Άρη ο άνθρωπος που έμεινε στην ιστορία ως αυτός που έδιωξε τον Γκάλη.

Αυτό σκέφτηκα όταν τον συνάντησα στους διαδρόμους του ομίλου Metromedia πριν από λίγα χρόνια. Η πρώτη σκέψη ήταν αυτή. Αρχικά, δεν είχα το θάρρος να την εκφράσω, ένιωσα πολλές φορές να βρίσκεται στα χείλη μου και στην πορεία αποδείχθηκε ότι ήταν θέμα χρόνου να γίνει γιατί έγινε. Αυτή η φράση είναι το αγκάθι στην ψυχή του Θεόφιλου και το αίμα έρρεε στον διάδρομο γιατί ήταν το αδύναμο σημείο του.

Είναι η μοναδική που μπορεί να τον εξοργίσει, μαζί με 2-3 ακόμη που αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα για τα οποία έχει την παγιωμένη άποψη ότι πρόδωσαν το όνειρό του, αλλά δεν ξέρω αν το γράφει στο βιβλίο του. Θυμάμαι την απόφαση της διεύθυνσης ότι καθημερινά στις 11:30 το πρωί θα φιλοξενούμε τον Θεόφιλο στο ραδιόφωνο.

Δεν του το είπα ποτέ, αλλά είχα τις επιφυλάξεις μου γιατί ένιωθα ότι υπάρχουν πολλά που μας χωρίζουν. Ο Θεόφιλος ήταν ανατρεπτικός. Με επαναστατικό λόγο, βάδιζε μεταξύ της νομιμότητας και της… παρανομίας με αυτά που έλεγε. «Ωχ, τη φάγαμε τη μήνυση», σκεφτόμουν καθώς σε πολλές περιπτώσεις η πιστή μεταφορά γεγονότων που γινόντουσαν στα σαλόνια της ελληνικής «αριστοκρατίας» στοιχειοθετούσε δυσφήμιση. Ερμήνευε παραγοντικές συμπεριφορές με διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους, ένιωθα ότι ισορροπούσε μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, αλλά είχε ένα αντιπροσωπευτικό στοιχείο. Υποστήριζε τον λόγο του σαν να ήταν αυτόπτης μάρτυρας.

Η εμπειρία δεν εξαγοράζεται, παρά μόνο αποκτάται και ο Θεόφιλος είχε αντιληφθεί ότι σε κάθε συζήτηση που προσπαθούσε να ανοίξει περί του μπασκετικού Άρη, ήμουν τουλάχιστον φειδωλός και την απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Υπήρξαν πρωινά που αρπαχτήκαμε και το μόνιμο παράπονό του ήταν ότι… «ποτέ δεν βγάλατε εμένα για να πω την αλήθεια, αλλά λέτε όλοι την ίδια ιστορία και ο κόσμος την έχει πιστέψει».

Ένιωθε, νιώθει κι ενδεχομένως θα συνεχίζει να νιώθει μέχρι να εγκαταλείψει τούτο το μάταιο κόσμο ότι ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος, αυτός στον οποίον έπρεπε να φορτωθεί η αποχώρηση του Νίκου Γκάλη. Μου είχε πει ότι είναι στη φύση των μεγάλων ηγετών να αναλαμβάνουν ακόμη και ευθύνες που δεν τους αντιστοιχούν. Πάντα ένιωθε ηγέτης, ακόμη κι όταν άρχισε να περπατά με δυσκολία λόγω του προβλήματος υγείας. Μου είχε πει επίσης ότι θα γράψει τα απομνημονεύματά του και την αλήθεια, όπως τη βλέπει ο ίδιος.

Έτσι προέκυψε το βιβλίο «Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ. Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ». Ο Θεόφιλος ένιωθε πάντα ως κατηγορούμενος σε άδεια δικαστική αίθουσα η οποία γέμιζε, ομοίως και τα έδρανα της, όταν ο ίδιος οδηγούταν στη φυλακή. Ένιωθε επίσης ότι έχει μια αμαρτία να εξαγνίσει, οπότε πιθανολογώ ότι ο βασικός λόγος της συγγραφής του βιβλίου είναι η προσωπική εξιλέωσή του. Ίσως και να επιδιώξει μια μορφή αποκατάστασης με το δικό του μάτι, αν κρίνω από τα πρόσωπα που θα ηγηθούν στην επίσημη παρουσίαση του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη.

Μιλώντας προχθές μαζί του, μου είπε ότι… «το βιβλίο γράφτηκε για τρεις λόγους, τους αναφέρω όλους στα λίγα λόγια για τον συγγραφέα. Πρώτος λόγος είναι για να ελευθερωθεί η ψυχή μου. Είναι το καταφύγιο της ψυχής μου. Ο δεύτερος λόγος είναι για να φύγει από τους ανθρώπους η παραπληροφόρηση. Το να μην γράφεις την πραγματική ιστορία είναι θεμιτό και μπορεί να συμβεί. Ωστόσο το να γράφεις τα γεγονότα όπως δεν έχουν γίνει είναι αθέμιτο και ιστορικά ανέντιμο. Τρίτος λόγος είναι για να το διαβάσουν όλοι. Αυτοί που με γνωρίζουν και τους εκτιμώ… τους έχω, αυτούς που δεν μ’ εκτιμούν και με λοιδόρησαν ή μ’ έβρισαν σε σαλόνια, καφενεία και μπαρ, αν κερδίσω μερικούς από τότε υπάρχει όφελος».

Η αλήθεια βρίσκεται στη δεύτερη πρόταση. Ο Θεόφιλος έζησε μια όμορφη ζωή. Την είδε και από τις δύο πλευρές. Τώρα έγραψε για τη μία. Για τις δύο περιουσίες που έφαγε, μερικούς μεγάλους έρωτες μεταξύ αυτών φυσικά και τον Άρη, την άνοδο και τη πτώση της ομάδας του 21^ου αιώνα από τη δική του σκοπιά. Για τη δεύτερη ζωή του, θα γράψει στο μέλλον και θα αφορά μέχρι και τις 70 ημέρες που έζησε στη φυλακή.

Στο βιβλίο γράφει για τον Γιάννη τον Νυμφαίο αλλά και τον «Σερ», είναι μια εξιστόρηση/αφήγηση της δεκαετίας 1984-1994, όπως την έζησε ο ίδιος. Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου στις 19:00, στη Θεσσαλονίκη (Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων «Μ. Αναγνωστάκης» στο Δημαρχιακό Μέγαρο Θεσσαλονίκης) και την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου στις 20:30 στην Αθήνα (Σταδίου 24). Θα τη συντονίσει ο Δημήτρης Δραγώγιας και στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκης θα μιλήσουν οι: Κωνσταντίνος Γκιουλέκας (βουλευτής), Σωτήρης Θεολογίδης (δημοσιογράφος-συγγραφέας), Σωτήρης Θεοδωρίδης (επιχειρηματίας-Ιδρυτής SATO), Χριστόδουλος Οικονομίδης (Πρ. Δήμαρχος Καλαμαριάς), ενώ θα σχολιάσουν οι Χριστόδουλος Αντωνιάδης, Γιάννης Ιωαννίδης, Γιάννης Μπουτάρης.