Η “Ομάδα Όνειρο”, ιερό κειμήλιο, ανέγγιχτο και απρόσβλητο από τη βλασφημία. Ουδείς δικαιούται να επικαλεστεί την εν λόγω επί ματαίω, διότι ουδείς μπορεί να υψώσει τον εαυτό του τόσο ψηλά όσο οι δημιουργοί της. Οι εντολές αφορούν τον μπασκετικό κόσμο και από την τυραννία τους δεν εξαιρούνται ούτε οι ΗΠΑ! Κάθε εθνική ομάδα μπάσκετ κουβαλά την ευχή και την κατάρα αυτής που εμφανίστηκε στα γήπεδα της Βαρκελώνης το 1992. Τίποτα δεν μένει για πάντα μετά την εμφάνιση των... Θεών και όσοι ακολούθησαν απλά –μετά από λίγο- ξεχάστηκαν. Το ίδιο συνέβη και με τους παίκτες που στελέχωσαν την εθνική των ΗΠΑ το 1994, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καναδά. Οι συγκεκριμένοι μπορεί και να το ήθελαν, αφού σκοπός τους, τότε, ήταν να δώσουν ένα μάθημα στους αντιπάλους και όχι να είναι κομψοί και ευγενικοί. Αλαζόνες, σκληροί, τρομακτικοί. Σιγά μη νοιάζονταν για την υστεροφημία και το μέλλον τους. Εξάλλου, γνώριζαν ότι μετά την “Dream Team” δεν υπήρχε χώρος για κανέναν. Στο όνειρο, όμως, είναι οι μόνοι που δικαιούνται να έχουν θέση, είτε αρέσει είτε όχι.

Αναιδείς, αυθάδεις, φασαριόζοι

Η υπεροψία και ο εγωισμός ήταν κι ένας τρόπος άμυνας για εκείνη την ομάδα. Δυο χρόνια μετά την αποκαλυπτική εμπειρία που βίωσε ο μπασκετικός κόσμος, η συνέχεια της “Dream Team” έπρεπε να δείξει ότι το σίκουελ ήταν το ίδιο καλό. Μάλιστα, η αποστολή ήταν σχεδόν εντός έδρας, αφού το Παγκόσμιο θα διεξαγόταν στον γειτονικό Καναδά, στο Τορόντο. Το έμψυχο δυναμικό διέθετε εμπειρία, ποιότητα, νιάτα. Η σιγουριά των Τζο Ντούμαρς, Μαρκς Πράις, Ντομινίκ Ουίλκινς και η ωμή, ακαταμάχητη δύναμη του 22χρονου Σακίλ Ο' Νιλ.

Οι διάδοχοι της “Ομάδας Όνειρο” ήταν το ακριβώς αντίθετο από τους προκατόχους τους. Ενώ οι παίκτες της εθνικής του 1992 ήταν γεμάτοι χάρη, ευγένεια και ηρεμία, το ρόστερ του 1994 χαρακτηριζόταν για την αναίδεια, την αυθάδεια και τη φασαρία που προκαλούσε. Τύποι σαν τους Ρέτζι Μίλερ, Σον Κεμπ, Λάρι Τζόνσον, Ντέρικ Κόλεμαν, Σακίλ, δεν φημίζονταν για την αβρότητα τους. Η τρέλα περίσσευε, τους άρεσε να καρφώνουν και να επιδεικνύουν την ανωτερότητα τους, γενικά έκαναν ό,τι ήθελαν. Στην ουσία εκείνη η εθνική ήταν η “Αντί-Ομάδα Όνειρο”.

Ο αμερικάνικος τρόπος

Η προκλητική συμπεριφορά ήταν τα πάντα γι' αυτή την ομάδα. Τα υποτιμητικά βλέμματα, οι φωνές, τα καρφώματα, οι διαφωνίες με τους διαιτητές, αυτά είναι η κληρονομία της “Dream Team II”. Δεν μπορεί να περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Αυτός ήταν ο σκοπός της επιτροπής επιλογής παικτών: να κερδίσουν με βίαιο και άκομψο τρόπο, να γίνει η νίκη μάθημα σε κάθε αντίπαλο, σε κάθε έναν που μπορεί να είχε ελπίδα απέναντι τους. Για κάποιους αυτό δεν ήταν αρεστό και αναρωτιούνταν γιατί δεν μπορούσαν να πάρουν τη νίκη με στιλ. Για πολλούς όμως αυτός ήταν ο σωστός τρόπος και δεν διέφερε στην ουσία του απ' αυτόν της ομάδας του 1992. Αμερικάνικος ο ένας, αμερικάνικος κι ο άλλος.

Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα και η εθνική των ΗΠΑ το 1994 διέλυσε κάθε αντίπαλο που βρήκε στον δρόμο της. Ρεκόρ 8-0, με μέσο όρο διαφοράς 36.5 πόντους και θα μπορούσαν να την αυξήσουν. Τι μπορούσαν να κάνουν οι αντίπαλοι; Μάλλον τίποτα. Ποιος μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Σακίλ Ο’ Νιλ, ο οποίος ερχόταν από τον πάγκο; Ο Ντον Νέλσον, προπονητής της ομάδας, απαιτούσε υψηλό ρυθμό και με τους Μαρκ Πράις, Κέβιν Τζόνσον τον είχε. Οι Νταν Μάερλι, Στιβ Σμιθ, Ρέτζι Μίλερ δύσκολα αστοχούσαν και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Διασκέδαση και δουλειά

Εκείνη η ομάδα έδωσε στις ΗΠΑ το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο μετά το 1986! Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2010 για να επαναληφθεί. Εκείνο το καλοκαίρι του 1994 ο κόσμος είδε τον άλλο δρόμο της κυριαρχίας. Το 6-0 ήρθε σχεδόν άκοπα και ο ημιτελικός με την Ελλάδα δεν ήταν κάτι το ξεχωριστό. Για τον τελικό ήθελαν επανάληψη του 1992, αλλά η Ρωσία δεν άφησε την Κροατία να φτάσει μέχρι εκεί. Το θεωρητικά πιο δύσκολο ματς, ήταν περίπατος στο πάρκο για τις ΗΠΑ. Με το “καλημέρα” είχαν πετύχει δέκα σουτ και ο Τζο Ντούμαρς έδειχνε τι σημαίνει να σκοράρεις από μακριά. Όταν το σκορ έφτασε στο 42-17, ο Νέλσον αποφάσισε να βάλει τον Σακίλ! Το τελικό σκορ 137-91 δεν άφησε περιθώριο για ενστάσεις και ερωτηματικά. Οι ΗΠΑ στο Τορόντο έδειξαν ότι διασκέδαση και δουλειά πάνε μαζί. Όπως και η ομάδα του 1992, έτσι κι αυτή του ’94, όταν χρειαζόταν να “τιμωρήσει” τον αντίπαλο το έκανε σκληρά και αποτελεσματικά. Κι αν κάποιος μπορεί να σταθεί δίπλα στην “Ομάδα Όνειρο” αυτοί είναι, οι αλαζόνες πρωταθλητές.

Πηγή

-sbnation