Το ξεκίνημα θα είναι προβοκατόρικο. Γιατί... έτσι. Λοιπόν... Ανήκει ο Τόνι Πάρκερ στους “G.O.A.T”; Φυσικά και ανήκει! Είναι ο “G.O.A.T” (σ.σ σαν ακρωνύμιο μυστικής υπηρεσίας), ναι είναι! Γιατί; Γιατί πολύ απλά επέστρεφε από κει που τον έδιωχναν. Εξήγηση: Επιστροφή, σημαίνει δεν τα παρατάω, επιμένω, επιμένω, επιμένω και στο τέλος θα κερδίσω ή θα πεθαίνω προσπαθώντας. Ε, ο Γάλλος έκανε αυτό ακριβώς όσα χρόνια αγωνίστηκε στο ΝΒΑ. “Ένσταση”, “Ένσταση”, ή πιο ωμά “τι λες ρε μεγάλε; Θα μας τρελάνεις;” Προφανώς και θέλω να προλάβω τις αντιρρήσεις, δεκτές, καλοδεχούμενες και αναγκαίες για να γίνει φασαρία. Όλοι οι γνωστοί ύποπτοι, ξέρετε “MJ”, “Magic”, “ΛεΜπρον”, “Ράσελ” και όποιον άλλον θέλετε, δεν είχαν το ύψος του Πάρκερ. Ναι, το ύψος κάνει τη διαφορά και ξέρετε γιατί; Γιατί σε οδηγεί σε επιστροφές, καταστροφές και σε μεγάλες, μα μεγάλες κατακτήσεις. Όσο πιο κοντός είσαι, τόσο πιο μεγάλη η καταστροφή, τόσο πιο μεγάλη η αξία της νίκης, της επιτυχίας. Με ύψος 1.88μ όλα, μα όλα, ήταν λίγο πιο δύσκολα για τον παντοτινό γκαρντ των Σαν Αντόνιο Σπερς. Τα κατάφερε όμως και το “G.O.A.T” (εντάξει τελευταία φορά το γράφω) θα τον συνοδεύει, μαζί με τα τέσσερα δαχτυλίδια πρωταθλητή ΝΒΑ.

Καλός παίκτης, καλό παιδί

Η αρχή μόνο εύκολη δεν ήταν. Ο Τόνι Πάρκερ στα πρώτα του βήματα στο ΝΒΑ ήταν... καλό παιδί. Αυτό. Εντάξει, είχε προσόντα, νιάτα φυσικά και ομορφιά. Μέχρι εκεί. Αμηχανία. Για όλους. Για τον ίδιο που δεν ήξερε πού θα καταλήξει, για το προπονητικό επιτελείο που τον επέλεξε και για τους φιλάθλους. Τι του έλειπε; Το σουτ. Άρα, δεν μπορούσαν να τον εμπιστευτούν. Τόσο απλά. Οι φίλαθλοι δεν είχαν λόγο να κρύψουν τη δυσπιστία τους, όχι όμως και όσοι ήταν υπεύθυνοι για τη λειτουργία της ομάδας. Παρ' όλα αυτά, το 2003, στους τελικούς με το Νιου Τζέρσεϊ του την έδειξαν!

Λεπτομέρεια. Στους Νετς αγωνιζόταν ο Τζέισον Κιντ, ένας από τους καλύτερους πόιντ γκαρντ. Το καλοκαίρι θα έμενε ελεύθερος και οι Σπερς είχαν εκδηλώσει ανοιχτά το ενδιαφέρον τους γι' αυτόν. Η ομάδα του Σαν Αντόνιο έβλεπε στο παρκέ τον γκαρντ που είχε και τον γκαρντ που ήθελε! Στο 6ο ματς, και ενώ οι Σπερς έχουν την ευκαιρία να τελειώσουν τη σειρά και να πάρουν τον τίτλο, ο Γκρεγκ Πόποβιτς αφήνει τον Γάλλο στον πάγκο στον πιο κρίσιμο σημείο. Αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και ο Πάρκερ έχει κάνει ορισμένα λάθη ενώ έχει χάσει και κάποια σουτ. Ο προπονητής του τον αποσύρει και βάζει στο παρκέ τον πιο έμπειρο Σπίντι Κλάξτον. Τον αφήνει μέχρι τέλους και τα “σπιρούνια” κερδίζουν το παιχνίδι και τον τίτλο. Ο Τόνι Πάρκερ είναι πρωταθλητής ΝΒΑ, όμως τα καθοριστικά λεπτά τα είδε από τον πάγκο διότι ο προπονητής του δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί.

Απαραίτητος

Ο άνθρωπος από τη Γαλλία όμως κατάφερε να γίνει απαραίτητος. Άμεσα κιόλας. Ένα χρόνο μετά (2004) την περίεργη κατάσταση που βίωσε στους τελικούς, έδειξε σε όλους ότι ήταν το κομμάτι που έλειπε από το σύνολο του Πόποβιτς. Τι κι αν αποκλείστηκαν στα πλέι οφ από τους Λέικερς; Ο Πάρκερ έπαιξε πολύ καλά και έγινε ο τρίτος πυλώνας που έψαχνε ο Πόποβιτς. Τους δύο -ο άλλος ήταν ο Τζινόμπιλι- που θα πλαισίωναν τον Τιμ Ντάνκαν. Για το πόσο καλός ήταν ο Πάρκερ απάντησε ένας αντίπαλος, τότε, ο Ρικ Φοξ. Ο φόργουορντ των Λέικερς, όταν τον είχαν ρωτήσει πώς θα σταματούσαν τον Πάρκερ απάντησε υπερβολικά, αλλά ουσιαστικά: “Θέλουμε να τον χτυπήσουμε, αλλά δεν μπορείς να χτυπήσεις κάτι που δεν μπορείς να πιάσεις”.

To 2005 δεν ήταν απλά ο άνθρωπος από τη Γαλλία, ήταν ο άνθρωπος των Σπερς, τους ήταν απαραίτητος κι αυτό είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του. Όταν είσαι απαραίτητος, είσαι σημαντικός και ναι, αναντικατάστατος. Δύο στιγμές, δύο ατράνταχτα επιχειρήματα. Στους τελικούς εκείνης της χρονιάς απέναντι στους Πίστονς. Στο 5ο ματς, μπορεί ο Ρόμπερτ Χόρι να έβαλε το καθοριστικό τρίποντο, ήταν όμως ο Πάρκερ που δεν άφησε τον Ρίτσαρντ Χάμιλτον να κάνει την ανατροπή. Πριν απ' αυτό, στα παιχνίδια νο3 και νο4, οι Σπερς έχασαν εύκολα και ο Γκρεγκ Πόποβιτς παραδέχτηκε πως όλα κατέρρευσαν όταν ο Τόνι βρισκόταν στον πάγκο.

Τον εμπιστεύτηκαν

Το 2007 ήταν MVP των τελικών (θα μπορούσε να είναι και το 2013, αλλά ας όψεται το χέρι του Ρέι Άλλεν) και το 2014 μετρούσε τέσσερα δαχτυλίδια πρωταθλητή. Πλέον δεν μπορούσε να του πει κανείς τίποτα, έχαιρε ασυλίας και την άξιζε. Η μετάλλαξη του τώρα μοιάζει φυσιολογική, απαραίτητη για παίκτες τέτοιου διαμετρήματος. Μεταξύ 2005 και 2007 ο Πάρκερ έδειξε ότι είναι έτοιμος για μεγάλα πράγματα, για προκλήσεις που θεωρητικά τον ξεπερνούσαν. Ανταποκρίθηκε και από ένας γρήγορος, καλός, νέος γκαρντ, που όμως ο Πόποβιτς δεν τον εμπιστευόταν στα κρίσιμα, έγινε γρήγορος, καλός, έμπειρος παίκτης που ο Πόποβιτς τον εμπιστευόταν στους τελικούς με κλειστά μάτια.

Ο Τόνι Πάρκερ αποσύρθηκε, ο χρόνος κέρδισε, πάντα κερδίζει, αλλά η εμπιστοσύνη μένει. Κι ας τελείωσε την καριέρα του με τη φανέλα των Σάρλοτ Χόρνετς. Στη διάρκεια της παρουσίας του στο Σαν Αντόνιο συνέβαλλε στη δημιουργία του ανυποχώρητου αγωνιστικού πνεύματος, στη φιλοσοφία “κερδίζω με τον τρόπο μου”, στην εδραίωση του “εμείς”. Όλα όσα πέτυχε, ατομικά και συλλογικά, έμειναν στους Σπερς, παρακαταθήκη και μέρος αυτής επιστρέφει σ' αυτόν μέσω της εμπιστοσύνης από τους φιλάθλους. Οι Τεξανοί ξέρουν πια τι να ψάξουν σε ένα παίκτη: αυτό που είχε ο Τόνι Πάρκερ.

Πηγή

-theringer [An ode to Tony Parker, a player who Spurs fans trusted]