Ένας συρμός του ΗΣΑΠ που πάνω στις ράγες μεταφέρει καθημερινά τον κόσμο από τον Πειραιά έως την Κηφισιά εάν μπορούσε να μιλήσει θα είχε να πει δεκάδες συγκλονιστικές ιστορίες.

Ιστορίες τρέλας, ανθρωπιάς, αλητείας. Ιστορίες πάντα με επίκεντρο τον άνθρωπο που από την μια τον χρησιμοποιεί για να πάει στη δουλειά του ή στο ραντεβού του και από την άλλη τον "βιάζει" καθημερινά. Τον άνθρωπο που "ζει" από αυτόν και από την άλλη τον έχει εγκαταλείψει.

Εάν ... μιλούσε ένας συρμός θα έλεγε....

Εκσυγχρονισμός
«Κάποτε ένας υπουργός είχε πει ότι όταν ταξιδεύει μαζί μου νιώθει σαν να είναι σε γέφυρα πολεμικού πλοίου ή σε αεροπλάνο. Ήταν η εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και μου είχαν βάλει τα καλά μου. Σήμερα έχω γεράσει. Τα βαγόνια απ' έξω είναι ζωγραφισμένα με κακότεχνες εικόνες και γκράφιτι. Ο κόσμος που με χρησιμοποιεί καθημερινά δεν νιώθει καλά. Πολλές φορές σταματάω στην μέση της διαδρομής για διαφόρους λόγους. Τρέμω πάνω τις ράγες...».

Κόμιστρο
«Η αλήθεια είναι ότι ντρέπομαι τους επιβάτές, τους πελάτες μου. Δίνουν 1,40 για να με χρησιμοποιήσουν και εγώ τους μεταφέρω σαν... γουρούνια στο σακί. Το αδελφάκι μου το μετρό είναι σύγχρονο. Εγώ είμαι παλιό αλλά δεν μ' έχουν βάλει ακόμη σε μουσείο. Λυπάμαι που ανακοινώνουν ότι αυξήθηκαν τα έσοδα από τα εισιτήρια με τις νέες κάρτες αλλά δεν βελτιώθηκε τίποτα πάνω μου. Ο κόσμος μέσα μου ρωτάει "που πηγαίνουν τόσα λεφτά;" και απλά έχει αρχίσει και πάλι, όπως παλιά, να με χρησιμοποιεί χωρίς να πληρώνει. Όταν φτάνει σ' έναν σταθμό βλέπω κόσμο να περιμένει να χτυπήσει κάποιος την κάρτα για να εισέλθει τσάμπα. Τα λεφτά που μαζεύονται δεν καταλήγουν στους εργαζόμενους και στην αναβάθμιση μου».

«Βιασμός»
«Το σώμα ... μου είναι γεμάτο πληγές. Με ζωγραφίζουν, με χτυπούν, μου ρίχνουν πέτρες, βόμβες μολότοφ. Ψάχνω να βρω γιατί κανείς δεν με προστατεύει. Εάν σταματήσω να υπάρχω ένα μεγάλο μέρος των πολιτών της Αθήνας θα έχει τεράστιο πρόβλημα. Παρόλα αυτά βλέπω ανθρώπους να τρώνε μέσα στα βαγόνια. Να κάνουν εμετό. Να πίνουν μπύρες και να βρίζουν. Κανείς δεν τους σταματά. Ένα πέπλο σιωπής σκεπάζει τα πάντα. Γραμμή Βικτώρια-Πειραιά καθώς στριγγλίζουν οι γραμμές κάτι μου καίει τα σωθικά».

Επαιτεία
«Μια φορά καθώς ταξίδευα από τον Πειραιά στην Κηφισιά "φιλοξένησα" 12 ανθρώπους που έψαχναν βοήθεια. Ένας έλεγε ότι είναι οροθετικός. Άλλος πως έχει άρρωστα τα παιδιά του. Άλλος πως έχει άνεργο τον υιό του. Τους συναντώ κάθε ημέρα. Με προτιμούν. Αλλάζουν συχνά πρόσωπα και κάποιοι παίζουν άλλους ρόλους. Κάποτε είδα κάποιον που ήθελε χρήματα για το άρρωστο παιδί του και λίγους μήνες μετά ο ίδιος έλεγε μια ιστορία που συγκινούσε περισσότερο... Ιστορίες,ιστορίες. Αλήθεια είναι κρίμα τόσοι άνθρωποι να είναι στο δρόμο και να ζητούν χρήματα. Οπως ακούω να λένε και επιβάτες "και να θέλω να βοηθήσω, για να το κάνω για όλους πρέπει να δώσω όλο το μεροκάματο».

Υπηρεσίες
«Στα... ταξίδια μου κατά το θέρος άνθρωποι λόγω ζέστης και έλλειψης κλιματισμού φτάνουν κοντά στην λιποθυμία. Τα βαγόνια μου βρωμούν σαν σε στάβλο με γουρούνια. Οι πόρτες μου κλείνουν όχι με την πρώτη και τη δεύτερη αλλά με την τρίτη. Στους σταθμούς και στα βαγόνια δεν υπάρχει καμία ασφάλεια. Έχω δει μέσα στα βαγόνια ανθρώπους μεθυσμένους, χτυπημένους, ανθρώπους να κοιμούνται επί ώρες και να με χρησιμοποιούν ως σπίτι».

Έγκλημα χωρίς τιμωρία
«Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι ότι άθελα μου στερώ την πρόσβαση σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Συνήθως κάθε Κυριακή όταν πλησιάζω σε σταθμούς ακούω από τα μεγάφωνα να λένε "Ο ανεκλυστήρας στον... τάδε σταθμό είναι εκτός λειτουργίας". Κάθε εβδομάδα και περισσότεροι. Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα δεν μπορούν να με χρησιμοποιήσουν και να κατέβουν στη στάση που θέλουν. Εμένα βρίζουν. Να ρωτήσω κάτι; Όταν ένας οδηγός σταθμεύει σε θέση για ΑΜΕΑ ή σε ράμπα η τροχαία του δίνει κλήση. Όταν κάποιοι δεν συντηρούν σωστά τους σταθμούς και στερούν από ανθρώπους στο να απολαμβάνουν όλοι τα ίδια προνόμια και αγαθά γιατί δεν τιμωρούν κανέναν;».

Αυτοκτονία
«Το πιο τραγικό είναι ότι έχω συνδεθεί με θανάτους. Αρκετοί άνθρωποι πέφτουν στις γραμμές για ν' αυτοκτονήσουν. Άλλοι χάνουν τη ζωή τους και άλλοι ζουν. Είναι τραγικό να πέφτεις στις γραμμές για να σκοτωθείς. Κάποιοι τους έφτασαν εκεί...Βλέπω πολύ συχνά πλέον ανθρώπους να πέφτουν στις γραμμές για το τελευταίο ταξίδι. Ποιοι τους οδήγησαν εκεί; Όλοι ξέρουν μα κανείς δεν μιλάει. Όταν η φωτιά φτάσει και σ' άλλο σπίτι το δικό σου θα μιλήσεις. Εγώ βέβαια που μιλάω για το κατάντημα μου, τι κερδίζω;».