Το ΝΒΑ κάποτε ήταν η χώρα των θαυμάτων. Τώρα είναι η χώρα των τεράτων. Ο θεατής, εκ του σύνεγγυς ή δια τηλοψίας -τώρα μέσω Διαδικτύου, social media- έμοιαζε με την “Αλίκη” που όλο χαρά και με αφέλεια έμπαινε σε αυτόν τον κόσμο. Αστέρια, χρώματα, σόου, χαμόγελα, ανταγωνισμός (σκληρός), πάρτι... Τώρα, μόνο σύγκρουση, μυς και πόζα. Η τεχνολογία βοηθάει στην εξέλιξη, τη διαφήμιση αλλά και την αποστείρωση του σημερινού ΝΒΑ. Το τοπίο είναι άνυδρο πια, ανέμπνευστο και καθετί που προσφέρει δροσιά, θεοποιείται, φυλάσσεται ως πολύτιμο, ανεκτίμητο αγαθό. Στην αρχή των 90's τα θαύματα είχαν σωθεί. Οι Μπερντ, Μάτζικ μετρούσαν τα τελευταία ένσημα, ο Τζόρνταν και οι Μπουλς ακόμη δεν είχαν επιβάλλει την μπασκετική τους δικτατορία και νέοι υπερήρωες δεν φαίνονταν στον ορίζοντα. Ευτυχώς υπήρχε μια πόλη, το Ορλάντο! Η πόλη που έπρεπε να είσαι αν ήθελες να δεις το θαύμα του ΝΒΑ. Εκεί, στην πόλη που το θέαμα ήταν πάνω απ' όλα (Walt Disney World, Universal, κ.α) και η φρεσκάδα από τα φοινικόδεντρα κυριαρχούσε, εκεί έδρασαν οι Ορλάντο Μάτζικ, ομάδα-μύθος που πλέον δεν υπάρχει. Όπως και αυτός του ΝΒΑ. Τώρα, μόνο τέρατα...

“Σακ”, “Πένι”, εκτόξευση

Εκείνοι οι Μάτζικ κατέχουν ξεχωριστή θέση στο μπασκετικό σύμπαν. Ακόμη κι αν δεν κέρδισαν τίτλους, ακόμη κι αν δε φόρεσαν χρυσοποίκιλτα δαχτυλίδια, ακόμη κι αν χύθηκε άσκοπα αφρώδης οίνος, αυτοί οι Μάτζικ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην νεότερη ιστορία του ΝΒΑ. Η ομάδα από τη Φλόριντα δικαίωσε το εγχείρημα της λίγκας για επέκταση και ενίσχυση του προϊόντος της. Ο Ντέιβιντ Στερν προφανώς αναζητούσε νέες εσωτερικές αγορές για να πουλήσει το θέαμα, τη διασκέδαση που πρόσφερε (και προσφέρει) αφειδώς το ΝΒΑ και τις βρήκε. Βέβαια, κάθε επιχειρηματική κίνηση έχει και το ανάλογο ρίσκο, όμως η περίπτωση των Ορλάντο Μάτζικ γέμισε το ταμείο της λίγκας. Πώς; Φτάνοντας στους τελικούς του τη σεζόν 1994-95! Στην ουσία υλοποίησαν -με επιτυχία- πενταετές πλάνο δικαιώνοντας έμμεσα το άνοιγμα του ΝΒΑ. Θεμέλιος λίθος η προσθήκη στο δυναμικό των Σακίλ Ο' Νιλ, Άνφερνι “Πένι” Χάρνταγουεϊ.

Η παρουσία τους δεν είχε μόνο αγωνιστικό αντίκτυπο για τους Μάτζικ. Επηρέασε την ποπ κουλτούρα της εποχής και απέσπασε την αποδοχή του κοινού, κυρίως του νεανικού. Γενικά, οι Μάτζικ διέθεταν δύο ξεχωριστούς παίκτες, απεριόριστες δυνατότητες και υψηλές προσδοκίες. Κυρίως, όσο γρήγορα και εντυπωσιακά βρέθηκαν ένα βήμα πριν την κορυφή, το ίδιο γρήγορα απομακρύνθηκαν. Και είναι αυτή η ταχύτητα που τους κατέστησε ξεχωριστό φαινόμενο στη σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ.

Έτρεχαν, κέρδιζαν, ψυχαγωγούσαν

Η διοίκηση, γνωρίζοντας ότι δεν έχει βάση φιλάθλων, ιστορία και πως μόνο με το λίγο ταλέντο δεν μπορείς να πας μακριά, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να συνδυάσει αρμονικά και αποτελεσματικά τις ικανότητες των “Σακ”, “Πένι”, με αυτές των Νικ Άντερσον, Ντένις Σκοτ (πρώτων επιλογών τους στο ντραφτ). Αποδείχθηκε ότι τα κατάφεραν, με τους δύο σούπερ σταρ να δίνουν την ταυτότητα που είχε ανάγκη ο σύλλογος.

Η συγκυρία κάτι παραπάνω από ευνοϊκή. Οι μεγάλοι παίκτες -θρύλοι σήμερα- ή είχαν αποσυρθεί ή βρίσκονταν σε διαδικασία αποχώρησης. Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ είχε μείνει, αλλά δεν αρκούσε ένας για να καλύψει το κενό. Ο πληθωρικός Σακίλ ήταν έτοιμος να κατακτήσει το ΝΒΑ και ο Χάρνταγουεϊ το απαραίτητο συμπλήρωμα. Οι Σκοτ, Άντερσον ενίσχυαν την όλη προσπάθεια και οι Μάτζικ ήταν άμεση απειλή για κάθε αντίπαλο. Ήταν η Φεράρι της εποχής. Έτρεχαν, έτρεχαν, εντυπωσίαζαν, προκαλούσαν, κέρδιζαν, ψυχαγωγούσαν. Το ίδιο προσπαθούσαν και οι Σάρλοτ Χόρνετς, ομοίως νεοφώτιστοι, όμως η ομάδα του Ορλάντο ήταν λίγο πιο μπροστά. Με τους Ο' Νιλ, Χάρνταγουεϊ ήταν σε άλλο επίπεδο, σαν να έβλεπε το κοινό -κυρίως οι νέοι- εικόνες από το βιντεοπαιχνίδι NBA Jam. Το εν λόγω δίδυμο έδινε ουσία και θέαμα, ενώ επιχειρούσαν επιτυχώς και σε άλλα πεδία (μουσική, ηθοποιία, διαφήμιση, κ.α.). Η ομορφιά τους πάντως παρουσιαζόταν ακαταμάχητη στο παρκέ. Ο “Σακ” συνδύαζε δύναμη και ευκινησία, ο Χάρνταγουεϊ ήταν κάτι απροσδιόριστο και απλησίαστο για τους αντιπάλους. Ψηλός πλέι μέικερ, με στοιχεία από Τζόρνταν, Μάτζικ. Δίπλα τους, μόνιμη απειλή από μακριά οι Σκοτ, Άντερσον.

Έμειναν τα στιγμιότυπα, τα παπούτσια και η απορία

Οι Μάτζικ έφτασαν πολύ γρήγορα στην επιτυχία και ήταν αυτό που τους κατέστησε πολύτιμους για το ΝΒΑ. Στο διάστημα 1989-90/1994-95 πήγαν από τις 18 νίκες στο 57-25! Η απότομη άνοδος ήρθε με φανταχτερό, λαμπερό τρόπο, κάτι που αναζητούσε τότε η λίγκα. Νιάτα, δροσιά, φρεσκάδα, θράσος, τρέλα... όλα τα είχαν. Όταν, δε, απέκλεισαν στα πλέι οφ τους Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν σόκαραν τον μπασκετικό κόσμο. Μετά ήρθαν οι τελικοί του ΝΒΑ, το 1995, και όλα έδειχναν ότι ένα συναρπαστικό, μαγικό, ταξίδι θα είχε το τέλειο φινάλε. Οι Ρόκετς όμως είχαν αντίθετη άποψη. Ισχυρή και αδιαπραγμάτευτη: “Σκούπα” στις προσδοκίες, “σκούπα” και στο θαύμα των Ορλάντο Μάτζικ. Έτσι απλά. Την επόμενη σεζόν, 1995-96, οι Μπουλς πήραν εκδίκηση στους τελικούς της Ανατολής (4-0). Η διαδικασία αποσύνθεσης ξεκινούσε. Ο Σακίλ ήθελε τίτλους και δεν δίστασε στιγμή να συμφωνήσει με τους Λέικερς, ο Νικ Άντερσον δεν ξαναβρήκε την αυτοπεποίθηση μετά τους τελικούς του '95, ο “Πένι” Χάρνταγουεϊ λόγω τραυματισμών δεν επανήλθε ποτέ αγωνιστικά... Έτσι, εν ριπή οφθαλμού, η ομάδα με τις δίχως όριο δυνατότητες μπήκε στο περιθώριο.

Παρατηρώντας, πια, από απόσταση, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, πως οι Ορλάντο Μάτζικ ήταν καλή ομάδα, αλλά όχι μεγάλη ομάδα. Στην ουσία επρόκειτο για σύνολο γεμάτο ταλέντο και δεξιότητες, όμως δεν είχε τον τρόπο να παίρνει μεγάλες νίκες. Κολοφώνας στη διαδρομή τους ο αποκλεισμός στα πλέι οφ των Μπουλς του “MJ”. Παρ' όλα αυτά επηρέασαν την πολιτισμική εικόνα της εποχής τους, κυρίως με την ιλιγγιώδη ταχύτητα που άγγιξαν τη δόξα. Από κοντά η συμπεριφορά των νεαρών παικτών (του Σακίλ περισσότερο) που έκαναν το ΝΒΑ πιο προσιτό στις μικρές ηλικίες. Οι Μάτζικ προσπάθησαν να βάλουν τα θεμέλια μιας δυναστείας, όμως άφησαν το έργο ανολοκλήρωτο. Οι εκθαμβωτικές αναλαμπές δεν αρκούσαν και το μόνο που μας έμεινε είναι τα ρετρό παπούτσια, τα θεαματικά στιγμιότυπα στο YouTube και το ερώτημα “τι θα συνέβαινε αν...”.

Πηγή

-Complex.com [The 1990s Orlando Magic: The Imaginary Dynasty, by Julian Kimble]