Πού είσαι Sonny L? Ποιος είσαι SonnyL? Κανείς δεν ξέρει την αρχή της ζωής σου, κανείς δεν ξέρει πραγματικά τη ζωή σου. Μόνο εσύ και ο θάνατος έμαθαν τη ζωή του Sonny L. Ανέστιος κοινωνικά, αποκηρυγμένος από τη φυλή σου. Ήσουν πιο μαύρος από τους μαύρους και αυτό δεν άρεσε. Μια θέση μόνο σου κράτησαν: του κακού. Κι όταν έφτασες στην κορυφή του κόσμου, ο κόσμος έφυγε από σένα και έμεινες μόνος σε μια σκάλα που αιωρείται στο κενό, πάνω από την άβυσσο… Πριν πέσεις στο κενό ο ήχος του “Kind of Blue” του Μάιλς Ντέιβις σε ξεπροβόδισε και το “Blue train” του Τζον Κολτρέιν σε πήρε μαζί του.

Φώτα, σκοτάδι και το άσχημο όνειρο

Το σκοτάδι είχε απλωθεί και κυριαρχήσει στον ουρανό όταν εξήλθε του αυτοκινήτου της μπροστά από το σπίτι της. Παρ' όλα αυτά, μπορούσε να δει τη ροζ Κάντιλακ της και τη μαύρη Φλίτγουντ του Σόνι στο υπόστεγο. Η Τζέραλντιν Λίστον αναρωτήθηκε, Πού θα μπορούσε ναι είναι ο Τσαρλς;

Τα φώτα στο σπίτι ήταν αναμμένα, ακόμη και αυτά στην πισίνα. Τα παράθυρα ανοιχτά και οι πόρτες ξεκλείδωτες. Εκτός από την τηλεόραση που έπαιζε δεν ακουγόταν άλλος ήχος. Η Τζέρλαντιν, ως τις 9:30 μ.μ., στις 5 Ιανουαρίου 1971, δεν είχε μιλήσει στον σύζυγο της για 12 μέρες. Παραμονή Χριστουγέννων του είχε τηλεφωνήσει από το Σεντ Λούις, είχε μεταβεί με τον εφτάχρονο γιο τους Ντάνιελ και τη μητέρα της για διακοπές. Προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί του κι άλλες φορές, όμως κανείς δεν απαντούσε. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία. Σκέφτηκε ότι θα ήταν κάπου και θα διασκέδαζε. Όλα αυτά μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου. Εκείνη τη νύχτα -στη διάρκεια ενός άστατου ύπνου- είχε όραμα ανησυχητικό, ξύπνησε και πήγε στο δωμάτιο της μητέρας της. Της είπε ότι είδε άσχημο όνειρο. Πως έπεσε στο ντους και φώναζε το όνομα της. Η μητέρα της προσπάθησε να την καθησυχάσει λέγοντας της “μην το σκέφτεσαι. Καλά είναι”.

Διπλή ζωή και κατά μέτωπο επίθεση

Ο Λίστον, στην πραγματικότητα, δεν ήταν καλά εδώ και καιρό και όχι μόνο για τη διπλή ζωή που ζούσε -εγκράτεια, ευσέβεια αλλά και κατανάλωση αλκοόλ, ναρκωτικών- αλλά κυρίως για τον ξεπεσμό της ύπαρξης του. Άνεργος, σχεδόν χρεοκοπημένος, χαμένος στον κόσμο των ναρκωτικών του Λας Βέγκας. Φίλος του, παίκτης στα καζίνο του Βέγκας, γνώριζε πως έκανε παρέα με τα λάθος άτομα και είχε ανάγκη από χρήματα. Έτσι, στα τέλη του 1970 είχε φτάσει στο ναδίρ της ζωής του. Αυτός, που οκτώ χρόνια πριν ανακηρυσσόταν πρωταθλητής πυγμαχίας ισοπεδώνοντας τον Φλόιντ Πάτερσον, πυγμάχο που κέρδισε δύο φορές (25 Σεπτεμβρίου 1962 και 10 μήνες αργότερα).

Ο Λίστον δεν ήταν απ' αυτούς που ελίσσονταν. Όχι. Κατά μέτωπο επίθεση, δύναμη ωμή και σαρωτική. Και όποιος αντέξει... Μέχρι να φτάσει στον Πάτερσον, πολλά, ευμεγέθη σώματα είχαν σωριαστεί στο καναβάτσο: Ουέιν Μπίθια, Μάικ Ντεγιον, Κλίβελαντ Ουίλιαμς, Νίνο Βαλντές, Ρόι Χάρις, Ζόρα Φόλεϊ, κ.α. Ο Πάτερσον, τελευταίος στη σειρά, περίμενε φοβισμένος, εκ των προτέρων ηττημένος. Ο Λίστον μέχρι τότε είχε γίνει μύθος, η εικόνα του είχε διογκωθεί τόσο που αντιστοιχούσε σε επιβλητική τοιχογραφία. Σαν λαϊκός ήρωας με νοκ άουτ και συλλήψεις! Οι ιστορίες για τα εντός και -κυρίως- εκτός ρινγκ κατορθώματα του μεταφέρονται από στόμα σε στόμα, μέσα σε σκοτεινά μπαρ εν μέσω καπνών και κατανάλωσης ζύθου. Μία απ' αυτές αφορούσε την ικανότητα του να σηκώνει το μπροστινό μέρος των αυτοκινήτων. Άλλη με το να πιάνει πτηνά με γυμνά χέρια, ενώ με τα χτυπήματα που έδινε ξεκρέμαγε τους σάκους προπόνησης από τους μεντεσέδες!

“Δολοφονική μηχανή”!

Τα προηγούμενα στιγμιότυπα δίνουν στον Λίστον μυθολογική χροιά. Κι αν οι άπιστοι αμφισβητούν τα πάντα, το τελευταίο (τα χτυπήματα στους σάκους προπόνησης) επιβεβαιώνεται από τον Τζόνι Τόκο, έναν από τους προπονητές του. “Έκανε κομμάτια τους σάκους” και “μπορούσε να βγάλει νοκ άουτ τον αντίπαλο με απότομο χτύπημα”. Συμπέρασμα: “Ο Σόνι ήταν δολοφονική μηχανή”. Κανείς άλλος πυγμάχος δεν ενσάρκωσε τόσο έντονα την απειλή στο ρινγκ. Προκαλούσε τον κίνδυνο, την προειδοποίηση... τα δημιουργούσε πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Ήταν η τρομακτική του παρουσία, ο φουρτουνιασμένος ψυχικός κόσμος που δεν κρυβόταν, το ποινικό του μητρώο... Η αστυνομία τον έδιωξε από τρεις πόλεις, σε μία εξ αυτών ο αστυνόμος τον προειδοποίησε πως θα βρισκόταν νεκρός αν δεν έφευγε!

Η δημόσια εικόνα του -σε μια κοινωνία που κυριαρχούσαν οι λευκοί- τροφοδοτούσε το ρατσιστικό στερεότυπο του αγράμματου, θυμωμένου, ηθικά απερίσκεπτου μαύρου με κακές προθέσεις. Αναπόφευκτα έγινε στόχος ρατσιστικών επιθέσεων. Στις εφημερίδες τον χαρακτήριζαν “γορίλα”, “σύγχρονο αγριάνθρωπο”, “θηρίο της ζούγκλας”. Οι αναμετρήσεις με τον Πάτερσον θεωρήθηκαν “παιχνίδια ηθικής”. Ο Πάτερσον ήταν το “Καλό”, ο Λίστον το “Κακό”. [...] Η Εθνική Ένωση για την Πρόοδο των Έγχρωμων (NAACP) είχε παρακαλέσει τον Πάτερσον να μην αγωνιστεί ενάντια στον Λίστον. Δεν ήταν παράξενο, καθώς πολλοί μαύροι έβλεπαν την άνοδο του με κάτι που πλησίαζε περισσότερο τον τρόμο. Επιπλέον, το να κατέχει τον πιο τιμητικό τίτλο στην πυγμαχία ένας κακούργος ήταν κάτι που ξάφνιαζε. Ακόμη και την NAACP...

Η παγωμένη, ακίνητη φιγούρα

Η άνοδος του Λίστον συνέπεσε με αυτήν του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και την αναζήτηση προτύπων. Η τηλεόραση έδειχνε την αστυνομία να απωθεί βίαια τους διαδηλωτές, αποτύπωνε τη σύγκρουση δύο κόσμων, των εχόντων εξουσιαστών και αυτών που διεκδικούν. Ο Λίστον χωρίς να έχει σύμβουλο επικοινωνίας, διαμορφωτή της εικόνας του, δεν είχε διάθεση για διπλωματικούς ελιγμούς, θέληση να δει την πραγματικότητα. Έτσι, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν αγωνιζόταν για την ελευθερία στον Νότο, απάντησε πως δεν έχει να αποδείξει τίποτα. […]

Τώρα, Χριστούγεννα του 1970, ο Λίστον δεν ήταν πουθενά. Η Τζέραλντιν διέσχισε το υπόστεγο αυτοκινήτου για να φτάσει στο αίθριο. Ο Ντάνιελ δίπλα της. Άνοιξε την πίσω πόρτα και μπήκε μέσα. Η όσφρηση της αισθάνθηκε κάτι έντονο, άσχημο. Σκέφτηκε ότι κάτι φαγώσιμο είχε χαλάσει γι’ αυτό στράφηκε στην κουζίνα. Δεν υπάρχει όμως τίποτα εκεί. Άφησε την κουζίνα και πήγε στο κύριο υπνοδωμάτιο. Όσο περπατούσε μπορούσε να ακούσει την τηλεόραση που έπαιζε. Οι δυο τους –μάνα και γιος- κοίταξαν στο δωμάτιο και είδαν την παγωμένη, ακίνητη φιγούρα. Η Τζέραλντιν ασθμαίνουσα είπε “Ο Σόνι είναι νεκρός!”.

Δεν κέρδισε ποτέ τον κόσμο

Ο Λίστον μπορεί να δικαιώθηκε με τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή πυγμαχίας, όμως το αδιέξοδο που υπήρχε στη ζωή του ήταν πάντα εκεί, αμετακίνητο και ανίκητο. Η εικόνα του “κακού”, του “εγκληματία”, δεν άλλαζε. Τι κι αν κέρδισε τον Πάτερσον; Η γενική εντύπωση ήταν γιατί αυτός; Νικητής ηττημένος! Ο Λίστον ποτέ δεν έμαθε ποιος είναι και αυτή η έλλειψη αίσθησης του εαυτού ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην καριέρα, στη ζωή του. Ακόμη και η ηλικία ήταν θέμα που τον πλήγωνε. Όλοι θεωρούσαν ότι ήταν μεγαλύτερος απ’ όσο έδειχνε και έλεγε. Όταν του έλεγαν ή το έγραφαν, τον επηρέαζε σημαντικά. Πίστευε ότι η κατάκτηση του τίτλου θα του έδινε και την ταυτότητα που τόσο αναζητούσε, την ταυτότητα ενός καθωσπρέπει, αποδεκτού απ’ όλους, ανθρώπου. Προετοίμαζε τον λόγο που θα έβγαζε στους ανθρώπους που θα τον υποδέχονταν στη Φιλαδέλφεια. Λόγος-εξομολόγηση, λόγος-υπόσχεση θα ήταν αυτός που θα μοιραζόταν. Η επιστροφή όμως στο PHL (το αεροδρόμιο της Φιλαδέλφεια) δεν ήταν αυτή που περίμενε. Καθόλου φασαρία, καμία ευχάριστη αναστάτωση. Ελάχιστοι άνθρωποι ήταν εκεί. Για τη Φιλαδέλφεια ήταν ακόμη ο κακός... Τι κι αν ήταν στην κορυφή του κόσμου; Η πτώση είχε ξεκινήσει. Πίστευε ότι θα κέρδιζε τον κόσμο συγχρωτιζόμενος μαζί του. Σαν προεκλογική καμπάνια από την ανάποδη. Η “μάχη” αυτή όμως δεν ανήκε σε αυτές που θα κέρδιζε. Μετά ήρθε ο Κάσιους Κλέι (Μοχάμεντ Άλι) και ο ήχος της πτώσης ήταν εκκωφαντικός.

Πηγή

-“O Unlucky Man: Fortune never smiled on Sonny Liston” [Sports Illustrated, William Nack]