Επειδή ήσουν στη σκοπιά. Επειδή κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν είχε αγοράσει τα δικαιώματα του ευρωπαϊκού αγώνα της ομάδας σου. Επειδή οδηγούσες. Επειδή ήσουν στο φροντιστήριο και στα σχολικά σου χρόνια ήταν hi-tech τα walkman και όχι τα smart phones. Επειδή πολύ απλά προτιμούσες την μετάδοση του σπορτκάστερ του ραδιοφώνου αντί εκείνου της τηλεόρασης.

Υπάρχουν δεκάδες λόγοι που κάμποσους αγώνες από τη «καριέρα» σου ως φίλαθλος δεν τους παρακολούθησες στο γήπεδο ή στην οθόνη κάποιας τηλεόρασης/υπολογιστή και τους άκουσες από το ραδιόφωνο. Αφέθηκες στη φωνή του σπορτκάστερ, η ένταση της οποίας αποτέλεσε τον απόλυτο μπούσουλα για την απόδοση της ομάδας σου. Για το πόσο κοντά βρέθηκε σε μια πρόκριση, το πόσο επιβλητική ήταν μια νίκη της, το πόσο την «έσφαξε» η διαιτησία.

Με αφορμή την κυκλοφορία του JBL Tuner, του Bluetooth ηχείου με ραδιόφωνο, το οποίο εμφανισιακά παραπέμπει σε vintage ραδιοφωνάκι ιδανικό για ν' ακούς από εδώ και πέρα τους αγώνες της αγαπημένης σου ομάδας, πέντε δημοσιογράφοι του Gazzetta θυμούνται τη ραδιοφωνική αθλητική μετάδοση που δεν θα ξεχάσουν ποτέ.

BAΣΙΛΗΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ: Ο «ξανθός» αντίπαλος και η ενημέρωση από το περίπτερο

Τέλη Σεπτεμβρίου του ’91. Η πρεμιέρα του Πρωταθλήματος μπάσκετ έφερε τον Ολυμπιακό απέναντι στον Άρη. Τον Γιάννη Ιωαννίδη ως αντίπαλο, για πρώτη φορά απέναντι στην ομάδα με την οποία έχτισε ολόκληρη αυτοκρατορία τίτλων. Μεσημεράκι, θαρρώ κάπου μεταξύ 4 και 5 και ζέστη. Αφόρητη ζέστη. Ο μόνος που δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε ο προπονητής μου στην Αρετσού Καλαμαριάς.

Όλοι ήθελαν να δουν τον αγώνα κι αυτός μας έβαλε προπόνηση στο ανοιχτό της Αρετσού. Εκτός τόπου και χρόνου. «Όποιος δεν έρθει, φεύγει», μας είχε πει. Δεκαπεντάχρονα παιδιά εμείς, πήγαμε με μισή καρδιά. Πριν την προπόνηση, η τελευταία απόπειρα. «Κόουτς, να δούμε το ματς; Έστω να το ακούσουμε στο ραδιόφωνο». Ανένδοτος. «Αμπάσκετος» ο τύπος. Κάθε λίγο και λιγάκι πήγαινα στον περιπτερά που είχε ανοιχτό ραδιόφωνο. Έψαχνα να βρω δικαιολογία, έφευγα κρυφά την ώρα που δεν έβλεπε. «Πόσο είναι το σκορ;», ρωτούσα. Ξανά στο γήπεδο. Ακόμη αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν να μην ήθελε να δει αυτό το παιχνίδι.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥΝΤΟΥΛΙΔΗΣ: Ο χαλκέντερος Φουντουκίδης και το ζαρκάδι ο Κούδας!

Ράδιο είχε και ο παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας μου, ένα ολλανδικό Erres πολύ εντυπωσιακό και με πολλά κουμπιά. Όποτε πήγαινα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, πάντα το περιεργαζόμουν, πατούσα τα μεγάλα άσπρα κουμπιά του, άνοιγα τη φωνή στο διαπασών. Ο παππούς μου, καλή του ώρα, άκουγε «τη φωνή της Αμερικής», εγώ μόνο ποδόσφαιρο!

Το ραδιόφωνο-αντίκα του ’53, σώζεται ακόμη και σήμερα, όποτε πηγαίνω να δω την 94χρονη γιαγιά μου, πάντα το περιεργάζομαι και συνεχίζω να πατάω τα κουμπιά του. Στα δικά μου παιδικά χρόνια, υπήρχε το «τρανζίστορ» (πάντα είχα την απορία γιατί οι μεγαλύτεροι αποκαλούσαν έτσι το ραδιόφωνο, το έμαθα πολλά χρόνια αργότερα) που όσο θυμάμαι έπαιζε τις Κυριακές ποδόσφαιρο.

Θυμάμαι ένα ντέρμπι Άρης – ΠΑΟΚ στις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί ενώ φτάσαμε με τον πατέρα μου έξω από το γήπεδο από τη 1 το μεσημέρι παρακαλώ, δεν είδα ποτέ ζωντανά εκείνο το ματς. Ο πατέρας μου βλέποντας τον συνωστισμό έξω από τις θύρες του γηπέδου Χαριλάου, αποφάσισε να πάει μόνος του κι εγώ επέστρεψα στο κοντινό σπίτι του αδερφού του μέχρι να λήξει το ματς.

Στην περιγραφή ήταν ο Γιάννης Λογοθέτης. Από τους κορυφαίους εκφωνητές, διέθετε ένα πλούσιο γλωσσικό οπλοστάσιο με δεκάδες εκφράσεις κατά την περιγραφή, «ο χαλκέντερος Φουντουκίδης», «το ζαρκάδι του ΠΑΟΚ, ο Κούδας», όλα αυτά που δεν ακούγονται πια από συναδέλφους, αφαιρώντας τη ραδιοφωνική, παλιά μαγεία της περιγραφής ενός αγώνα. Για την ιστορία, ο ΠΑΟΚ είχε κερδίσει εκείνο το ντέρμπι 1-0, χάρη σ’ ένα γκολ του Γιώργου Κωστίκου, θυμάμαι ότι βγήκα και περίμενα τον πατέρα μου στο δρόμο απ΄ όπου χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες περνούσαν με μια «κηδεία του Άρη», οι περισσότεροι στα χέρια, για να φτάσουν πεζοί πανηγυρίζοντας από του Χαριλάου στο κέντρο της πόλης.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ: Η περιγραφή-μύθος από την Κύπρο

Όταν σου λένε πες μου ποια ραδιοφωνική ποδοσφαιρική περιγραφή σού έρχεται στο μυαλό, σε κλάσματα δευτερολέπτου ο νους γυρίζει στην 1η Ιουλίου του 2004. Τότε που η Ελλάδα έπαιζε στα ημιτελικά του Euro κόντρα στην Τσεχία και στο «Ελλάς μπορείς, μπορείς να προκριθείς» του Χελάκη. Εγώ επέστρεφα από το βενζινάδικο όπου εργαζόμουν τότε και στο βανάκι της δουλειάς η φωνή αυτή ήταν... εικόνα μας. Τα όσα συνέβαιναν στο «Ντραγκάο».

Όμως, με διαφορά η κορυφαία περιγραφή, η περιγραφή έπος, η περιγραφή «δεν περιγράφω άλλο» είναι αυτή του Ηρακλή Αντύπα στο Ανόρθωση-Ολυμπιακός 3-0. Η άστοχη εκτέλεση πέναλτι του Μήτρογλου ήταν η αρχή για τον επικό σχολιασμό του Αντύπα «Το 'χασε ο Μήτρογλου, όλα στραβά κι ανάποδα. Επανάληψη δίνει, επανάληψη γιατί κάποιος μπήκε λέει ο επόπτης... Ο Μήτρογλου πάει πάλι να το εκτελέσει, του λέει ο Λέτο... Γίνονται φοβερά πράγματα σ' αυτόν τον Ολυμπιακό, έχει χαθεί το μέτρο. Τι έχει δώσει; Δεν έχει δώσει επανάληψη! Κινήθηκε στην επαναφορά ο Μήτρογλου, τσακώθηκε ο Μήτρογλου και με τον Λέτο ότι θα το ξαναεκτελέσω, δεν μπορώ να πω τη λέξη γιατί θα φάμε πρόστιμο το τι είναι ο Ολυμπιακός σήμερα εδώ.

Δεν υπάρχει ομάδα, η έννοια της ομάδας έχει καταργηθεί, δεν ξέρω τι είναι αυτός Ολυμπιακός, ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει. Ο Βαλβέρδε μου 'ρθε με 18 παίκτες αποστολή, λες κι άμα χτύπαγε κανείς να δω ποιον θα φέρνανε, μεταγραφές δεν κάνουνε, ασχολούνται 30 μέρες με τον Ντιόγκο. Λες και θα έρθει εδώ ο Ντιόγκο και θα βγάλει 47 γκολ, παίκτες δεν έχουν φέρει, παίζε με τον άξονα δεν έχει περάσει μία κάθετη πάσα. Τώρα χτυπάει κι ο Λεονάρντο να μείνει με δέκα. Ο Νικοπολίδης τού χτύπησε η μέση, πόνεσε ο Νικοπολίδης, δεν πόνεσε στο 10λεπτο του πόνεσε στο τέλος του ημιχρόνου για να βγει. Μπαίνει ο Κόβατς, κερδίζει πέναλτι ο Γκαλέτι, τι άλλο να κάνει ο Γκαλέτι, τώρα βρίζουνε τον Μήτρογλου, δηλαδή φοβερά πράγματα, δηλαδή αυτό το πράγμα δεν είναι ομάδα, έχει χαθεί η πειθαρχία στο πρώτο επίσημο ματς τι να πούμε εμείς... Θα μας πει ο Χρυσικόπουλος αν ήρθε ο Ντιόγκο, αν μπήκε στο αεροπλάνο κι αν ήρθε η μάνα του. Ωραία, λες κι αυτά αφορούν τον Ολυμπιακό, αν ήρθε η μάνα του να μου δει το Καραϊσκάκη.

Αυτός είναι ο Ολυμπιακός της φετινής περιόδου και δυστυχώς που το λέω. Έχουμε φτάσει το 2008... Δεν λογαριάζει κανείς τον Βαλβέρδε στο πρώτο παιχνίδι. Αν δεν τον λογαριάζει στο πρώτο παιχνίδι, τι θα γίνει στο 10ο;» και αφού δίνει το μικρόφωνο συνεχίζει: «Πέντε λεπτά λοιπόν απέμειναν και πολύ φοβάμαι όπως έχει πάει το παιχνίδι μήπως έχει και γλυκό για τους ερυθρόλευκους εδώ στο Αντώνης Παπαδόπουλος. Για να δούμε... 3-0 το 'λεγα, το 'λεγα ότι έχει και γλυκό.

Μα δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Έχουν πέσει κάτω στο πρώτο ματς της χρονιάς, 3-0 η Ανόρθωση κι όχι ο Ντιόγκο να έρθει, ο Μαραντόνα με τον Πελέ να έρθει δεν γυρνάει αυτό το παιχνίδι. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Και έλεγα ότι θα έχει και γλυκό γιατί όλα πάνε στραβά για τους ερυθρόλευκους.

Από τη διοίκηση που δεν υπάρχει, ένας άνθρωπος δεν έχει βγει να πει τι συμβαίνει, από έναν προπονητή που έχει χάσει τον έλεγχο της ομάδας στο πρώτο ματς, έχουν έρθει εδώ... ένας πιτσιρικάς ο Μήτρογλου έτσι του κάπνισε να εκτελέσει ένα πέναλτι, ένας Λέτο που βρίσκεται 10 μέρες δανεικός στην ομάδα να μου κάνει εμένα υποδείξεις, ένας Τοροσίδης που έπεσε στο πρώτο ημίχρονο πάνω στο διαιτητή, λες και του έφταιγε ο Πορτογάλος που δεν έβγαζε τις σέντρες.

Κι αν δεν βάλει γκολ ο Ολυμπιακός, καλό θα είναι αρκετοί να μείνουν ήδη εδώ στο νησί γιατί έχει και μεταγραφική περίοδο». Απίστευτος σχολιασμός, τρομερή ένταση στη φωνή. Όσο πιο καυστικός μπορούσε να είναι ήταν ο Ηρακλής. Κατάλαβε όποιον τον άκουγε ότι το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να κλείσει την τηλεόραση και απλά να τον ακούει. Ίσως η μοναδική φορά που χαιρόμουν ότι δούλευα και δεν έβλεπα κάποιο ματς, αλλά το... άκουγα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ: Αγκαλιά με το μαξιλάρι για μια... ήττα-πρόκριση!

Εκείνη η ομάδα ήταν φτιαγμένη για ευρωπαϊκό τελικό. Μας το είχε τάξει και ο τότε πρόεδρος της, Άγγελος Φιλιππίδης. Μετά το χαλαρό 3-0 της Λεωφόρου στον πρώτο αγώνα του 4ου γύρου του Κυπέλλου UEFA (2002-03), ο επαναληπτικός με την Άντερλεχτ στις Βρυξέλλες φάνταζε τυπική διαδικασία. Και ήταν μέχρι το 69' όπου το σκορ διατηρούνταν στο 0-0 και οι δυο ομάδες είχαν από 11 παίκτες.

Δεν θυμάμαι αν το συγκεκριμένο ματς το άκουσα στο ραδιόφωνο επειδή τα δικαιώματα τα είχε αγοράσει η συνδρομητική ή για κάποιο άλλο λόγος. Όπως και να έχει, με θυμάμαι ανάσκελα στο κρεβάτι του δωματίου μου να περιμένω την πρόκριση που θα οδηγούσε την ομάδα του Μαρκαριάν στους «8» της διοργάνωσης. Στο 70' όμως έγινε το 1-0. Στο 73' έφαγε κόκκινη ο Βόκολος. Στο 81' έγινε το 2-0 και στο 86' πήρε κόκκινη και ο Παντελής Κωνσταντινίδης.

Μπορεί μέχρι το τελικό σφύριγμα του διαιτητή να χρειάστηκε να περάσουν ακόμα 8' (με τις καθυστερήσεις), ωστόσο εμένα μου φάνηκαν 30'. Ο εκφωνητής, αν θυμάμαι καλά ήταν ο Χρήστος Κοντός στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ, βαρυγκομούσε σε κάθε επίθεση της Άντερλεχτ. Δηλαδή επί 8 συναπτά λεπτά, αφού το «Κονστάντ Βάντεν Στοκ» είχε κατηφορίσει.«Να βγει η μπάλα από την περιοχή» φώναζε εκείνος, κλωτσούσα κι εγώ τα μαξιλάρι στο κρεβάτι μπας και βοηθήσω τον Μπασινά και την παρέα του να διώξουν. Η πίεση ήταν ασφυκτική, μέχρι και οι Βέλγοι οπαδοί-που δεν φημίζονται για τον φανατισμό τους- ακούγονταν λες και επρόκειτο για οπαδούς της Μπόκα στο «Μπομπονέρα».

Τα δευτερόλεπτα πέρασαν βασανιστικά. Όσο βασανιστικά αργά περνούσε και η μπάλα πλάι στα δοκάρια του Νικοπολίδη στα σουτ των Βέλγων. Ώσπου τελικά ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Οι παίκτες έκαναν «όλε» με τους λιγοστούς Έλληνες στην κερκίδα κι εγώ βρέθηκα αγκαλιά με το μαξιλάρι και το ραδιόφωνο -το JBL Tuner δεν είχε κυκλοφορίσει ακόμα- να πανηγυρίζω. Το τι θα συνέβαινε με την Πόρτο του Μουρίνιο στην επόμενη φάση είναι μια άλλη ιστορία.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΑΜΠΑΣ: Από τη Νέα Υόρκη στη... Νέα Σμύρνη, 800 ευρώ δρόμος!

Το ημερολόγιο έγραφε 23 Μαϊου 2009. Δέκα χρόνια πίσω. Ο Παναιτωλικός αφού για πολλές σεζόν πάλεψε κόντρα σε... υπόδικους, σφαίρες, κομμένα δοκάρια, διαιτητικά εγκλήματα, είχε την μοναδική ευκαιρία μέσα από ένα «μπαμ και κάτω» μπαράζ να ξεφύγει από τον «βούρκο» της Γ΄εθνικής και μετά από πολλά χρόνια να δει το μέλλον του περισσότερο αισιόδοξα. Αντίπαλος η Ρόδος.

Τόπος διεξαγωγής το γήπεδο του Πανιωνίου στην Νέα Σμύρνη! Το εισιτήριο είχε εξασφαλιστεί από την αρχή και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Και ξαφνικά μια εβδομάδα πριν την... σέντρα μαθαίνω ότι πρέπει να βρεθώ για επαγγελματικούς λόγους στη Νέα Υόρκη. Κανονικά θα έπρεπε να πανηγυρίζω, όμως αμέσως το μυαλό ταξίδεψε σε έναν αγώνα που τον περίμενα πως και πως πολλά-πολλά χρόνια και στο φινάλε δεν θα ήμουν στο γήπεδο για να τον παρακολουθήσω, όπως και συνέβη από περίπου 10.000 Αγρινιώτες!

Οι «μέρες ραδιοφώνου» ήταν δεδομένες όπως όμως δεδομένο ήταν και το... κοστούμι που θα μου έραβε η εταιρία κινητής τηλεφωνίας από την οποία πήρα ίντερνετ ώστε να ακούσω το παιχνίδι. Αντί να απολαμβάνω τις βόλτες στο... διαστημικό Μανχάταν, κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο κοιτούσα από τα παράθυρα του ξενοδοχείου τους ουρανοξύστες και παράλληλα άκουγα το παιχνίδι.

Τέλος καλό όλα! Στο 97΄γκολ από τον Παλαιολόγο και χαρά διπλή! Αφενός για την άνοδο, αφετέρου γιατί γλίτωσα την παράταση που θα ανέβαζε ακόμη περισσότερο τον λογαριασμό. Μερικές εβδομάδες αργότερα άνοιξα το φάκελο και είδα το 800κάτι... Οπως θα καταλάβετε υπάρχουν πολλοί (κι ακριβοί) λόγοι για να μην ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτή την ραδιοφωνική περιγραφή!