Requiem: Το βιβλίο για τον Ντράζεν θα σε κάνει να βουρκώσεις (pics)
Λένε πως ένα βιβλίο το κρίνεις από το συναίσθημα που κυριαρχεί όταν μόλις έχεις τελειώσει την τελευταία αράδα του.
Αν κλαις γιατί μόλις το ολοκλήρωσες είναι καλό βιβλίο.
H μαγεία των Χριστουγέννων σε περιμένει στο καζίνο της Novibet!
Αν κλαις γιατί τελείωσε και δεν έχει άλλο να διαβάσεις, είναι πολύ καλό βιβλίο.
Το «Requiem» του Ντράζεν Πέτροβιτς από την MVPublications ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Λογικό λόγω και της αγάπης για το μπάσκετ.
Η βιογραφία του «Μότσαρτ» γραμμένη από τον Τοντ Σφιρ και μεταφρασμένη από τον Δημήτρη Καρύδα σου δίνει να καταλάβεις γιατί ο Ντράζεν ήταν αυτός που ήταν.
Γιατί ο Ντράζεν έφτασε εκεί που... πρόλαβε να φτάσει.
Απλή απάντηση. Γιατί το ήθελε πολύ και δεν άφηνε τίποτα και κανέναν να του το στερήσει. Ακόμη κι αν χρειαζόταν να γίνει... τσόγλανος.
Σε λίγες μέρες γίνομαι 42 ετών και ασχολούμαι με το μπάσκετ από πολύ μικρή ηλικία. Νόμιζα πως ήξερα πολλά για τον αείμνηστο, αλλά διαβάζοντας το βιβλίο κατάλαβα πως ήξερα πολύ λίγα. Μέσα από τις σελίδες του μαθαίνεις για τα παιδικά του χρόνια στο Σίμπενικ, για τον διαφορετικό χαρακτήρα των γονιών του, για το πρωτάθλημα της Ζαντάρ χωρίς αντίπαλο, για το ΝΒΑ, τους Μπλέιζερς, τους Νετς, τον Ντίβατς, τους «πλάβι» μέχρι και για το δίδυμο με τον Ντέιβιντ Ρίβερς στο Notre Dame που για λεπτομέρειες δεν το απόλαυσε ο κόσμος.
Το βιβλίο είναι τόσο έντονο που διάβαζα και μου ζωντάνευαν οι εικόνες από τα καλάθια στο μυαλό. Διάβαζα για τη γλώσσα που έβγαζε στους αντιπάλους και έπιανα τον εαυτό μου να κρέμεται κοροϊδευτικά η γλώσσα μου.
Όσοι έχουν την παραμικρή σχέση με το μπάσκετ από οποιοδήποτε πόστο, αγοράστε το βιβλίο και θα το ευχαριστηθείτε. Θα μάθετε για τη ζωή ενός ανθρώπου που τα όνειρά του δε σταματούσαν ποτέ μέχρι εκείνη τη βροχερή μέρα στη Γερμανία.
ΥΓ: Έχω την ευλογία να έχω παρακολουθήσει διά ζώσης τον Ντράζεν στο εκπληκτικό Real Madrid – Phonola Caserta το 1989 στο ΣΕΦ και τον Μάικλ Τζόρντναν σε αγώνα κόντρα στους Χιτ στη σεζόν του 72-10, (είχαν χάσει). Τον τρίτο δικό μου «Θεό» τον έχω δει πολλές φορές. Τόνι Κούκοτς και με Γιουγκοσλαβία (τουρνουά «Χρυσό Ιωβηλαίο» στο ΣΕΦ) και με Μπενετόν (Final 4 1993 και Περιστέρι με λαμέ φανέλες) και με Μπουλς (ίδιο παιχνίδι με Τζόρνταν).
ΥΓ 2: Η φωτογραφία είναι από το Cafe «Amadeus» δικής του ιδιοκτησίας στο Ζάκρεμπ, δίπλα στο γήπεδο της Τσιμπόνα που φέρει πλέον το όνομά του κι έχει το μουσείο και το άγαλμά του.
