Οι Μπομπ Κούζι, Μπιλ Ράσελ ήταν και είναι το καλύτερο δίδυμο στην ιστορία του ΝΒΑ! Αδιαπραγμάτευτο. Μη σας κάνει εντύπωση. Στη συλλογική, ιστορική, μνήμη δεν έχουν καταγραφεί ως τέτοιο γιατί η ομάδα ήταν πάνω απ' όλα και όλους. Μολαταύτα, αυτοί ήταν η ραχοκοκαλιά της και την περίοδο που συνυπήρξαν κέρδισαν έξι τίτλους σε εφτά χρόνια. Δεν χρειάστηκε να προβάλουν ποτέ την αγωνιστική τους σχέση, εν αντιθέσει με αυτούς που κυριαρχούν σήμερα στο πεδίο της μνήμης. Οι Κόμπι Μπράιαντ, Σακίλ Ο' Νιλ μετά από τρία δαχτυλίδια πρωταθλητή αποφάσισαν να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους. Το δίδυμο Κάιρι Ίρβινγκ-ΛεΜπρον Τζέιμς ξεχάστηκε από τη στιγμή που ο πρώτος αποφάσισε να μείνει μόνος στο προσκήνιο. Τώρα, υπάρχουν προστριβές ανάμεσα στον Κέβιν Ντουράντ και τον Ντρέιμοντ Γκριν, των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Οι Κούζι, Ράσελ, δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για την καριέρα και τα επιτεύγματα τους. Εξάλλου δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να τους αμφισβητήσει σε αυτό το κομμάτι. Είναι υπερήφανοι όμως και για την συνοδοιπορία τους, για την κοινή πορεία που τίποτα δεν στάθηκε ικανό να ανακόψει, πέρα από τον αμείλικτο και ανίκητο Χρόνο.

Η πείνα του ξένου

Ο Ρεντ Άουερμπαχ, προπονητής της δυναστείας των Σέλτικς, δεν χρειάστηκε να λύσει ποτέ διαπροσωπικά ζητήματα. Οι σταρ του ήξεραν τι χρειάζεται για να πετύχει μια ομάδα: Ομαδικό πνεύμα. Οι Κούζι, Ράσελ “δεν χρειάζονταν ειδικό χειρισμό. Ήξεραν να φροντίζουν τον εαυτό τους” έλεγε ο κόουτς. Ο “Ρεντ” είδε τους συγκεκριμένους να προσφέρουν τα μάλα στο παιχνίδι, το μπόλιασαν με μοναδικά στοιχεία σε κρίσιμους τομείς: στην πάσα, στην ντρίμπλα, στο ριμπάουντ, στην άμυνα ψηλά. Ο Κούζι, ως πασέρ, έδωσε θεατρικότητα στο παιχνίδι, ενώ ο Ράσελ έφερε επανάσταση στην άμυνα.

Εκτός παρκέ ήταν εγκάρδιοι μεταξύ τους, υπήρχε σεβασμός, όχι ακριβώς φίλοι, αλλά κάτι περισσότερο. Αμφότεροι μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια και αναπτύχθηκε μέσα τους η πείνα του ξένου, αυτού που θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να πετύχει. Ο Κούζι είχε να αντιμετωπίσει το γκέτο της Νέας Υόρκης και ο Ράσελ τον ρατσισμό, λόγω χρώματος δέρματος, στη Λουιζιάνα. Στη διάρκεια της συνύπαρξης τους (1956 με 1963), προκλήθηκαν αρκετά σημαντικά γεγονότα στο κίνημα των ατομικών δικαιωμάτων. Παρ' όλα αυτά, ποτέ δεν συζήτησαν γι' αυτά, για πολιτική ή για την προσωπική τους ζωή. Η αλληλεπίδραση έμενε στο γήπεδο και τα αποδυτήρια. Όσοι τους έζησαν ήξεραν ότι και οι δύο ήταν απίστευτα ανταγωνιστικοί, βαθιά στοχαστικοί και εγωιστές.

Το ρολόι...

Οι εκτός γηπέδου συνθήκες δεν τους διευκόλυναν πάντως. Οι δημοσιογράφοι της Βοστόνης αναφέρονταν στους Σέλτικς ως “η ομάδα του Κούζι”. Δεν ήταν έτσι και το ήξεραν. Γι' αυτό και αργότερα, δίπλα στο “η ομάδα του Κούζι” έμπαινε το “το άθλημα του Ρας”. Η προσθήκη, ακόμη κι αν έγινε ενοχικά, ήταν αυτό που έβλεπε ο αντικειμενικός θεατής. Η πορεία του χρόνου δικαίωσε το εν λόγω συμπέρασμα. Ο Ράσελ, μετά την αποχώρηση του Κούζι από την ενεργό δράση, οδήγησε τους Σέλτικς σε πέντε ακόμη τίτλους σε διάστημα έξι σεζόν! Ήταν αυτός που έκανε τον σύλλογο τη μεγαλύτερη δυναστεία του ΝΒΑ στον 20ο αιώνα. Οι Σέλτικς έγιναν “η ομάδα του Ράσελ” και ο Κούζι, όταν ρωτήθηκε σχετικά, εξήγησε πολύ σωστά ότι “αυτή ήταν η πραγματικότητα”. [...]

Οι δυο τους δεν ήταν ποτέ “ανοιχτό βιβλίο” και δύσκολα θα μπορούσε κανείς να καταλάβει τον χαρακτήρα τους. Μολαταύτα, αρκούν δύο μικρά πράγματα για να τους πλησιάσουμε: ένα ρολόι και ένα γράμμα. Δύο μικρές, μα τόσο μεγάλες συναισθηματικά χειρονομίες που αποκαλύπτουν κάτι από τον εσωτερικό τους κόσμο, αλλά και πόσο “δεμένοι” είναι.

Όταν ο Κούζι αποχώρησε από την ενεργό δράση, το 1963, ο Ράσελ ήθελε να του κάνει ένα δώρο. Τον είχε αποχαιρετίσει στο ετήσιο δείπνο -μόνο για τον στενό πυρήνα του συλλόγου- των Σέλτικς. Εκεί, λοιπόν, άπλωσε τα χέρια του, λίγο, και είπε: “Αν ο Μπομπ Κούζι ήταν τόσο δα λιγότερο άνθρωπος απ' ό,τι είναι, θα ήμουν θυμωμένος μαζί του. Ξέρετε υπάρχει αυτό που λένε επαγγελματική ζήλια. Διαβάζουμε γι' αυτόν, βλέπουμε συχνά τη φωτογραφία του, όμως ποτέ δεν του θύμωσα”. Η συνέχεια ήταν πιο συναισθηματική. “Ο Κούζι είναι ξεχωριστός. Βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως αδέρφια, όχι ως μεγάλοι αθλητές. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τι έχει κάνει ο Κούζι με το να είναι απλά ο εαυτός του. Συναντάς ανθρώπους σαν αυτόν μια φορά στη ζωή. Έχει κάνει τη συμμετοχή στους Σέλτικς, να παίζεις γι' αυτούς, το το πιο ευχάριστο πράγμα στη ζωή μου”. Αργότερα αγόρασε γι' αυτόν επιτραπέζιο ρολόι με εγχάρακτη επιγραφή και μέχρι σήμερα βρίσκεται στην τραπεζαρία του Κούζι.

...και το γράμμα

Ο Κούζι δεν μπορεί να θυμηθεί τα λόγια του Ράσελ. Όταν τα μαθαίνει, αναρωτιέται γιατί δεν αγκάλιασε τον συμπαίκτη του. Το πνεύμα του παραμένει διαυγές και τώρα στο λυκαυγές της ζωής κλείνει λογαριασμούς με αυτούς που αγάπησε και αγαπάει περισσότερο. Ο Ράσελ έμεινε τελευταίος. Ο Κούζι έχαιρε της εκτίμησης των συναθλητών του και θεωρείτο καλός άνθρωπος. Μάλιστα, αυτό είναι γνώμη και των Αφροαμερικανών, κάτι που έχει σημασία, καθώς την περίοδο που αγωνιζόταν οι φυλετικές διακρίσεις ήταν σε έξαρση. Παρ' όλα αυτά, ο ίδιος λυπάται για τον τρόπο που βρέθηκε δίπλα στον Ράσελ. Όταν ο τελευταίος στοχοποιήθηκε για το χρώμα του δέρματος του, ο Κούζι σιώπησε. Μετάνιωσε, διότι “θα μπορούσα να εξουδετερώσω μερικά απ' αυτά (σ.σ τα ρατσιστικά χτυπήματα) αν μιλούσα”. Εύχεται να είχε κάνει περισσότερα... Έτσι, μια μέρα, τον Φεβρουάριο του 2016, πήρε χαρτί και στυλό και έγραψε ένα απολογητικό γράμμα στον πρώην συμπαίκτη. Γράμμα-συγγνώμη, συγγνώμη γιατί δεν τον είχε πλησιάσει περισσότερο, δεν είχαν πιο ουσιαστική σχέση στη διάρκεια των ετών.... Απολογήθηκε γι' αυτό. Το γράμμα αυτό ήταν η τελευταία πάσα στον Ράσελ. Συνυπήρξαν για εφτά χρόνια, όμως Κούζι ξέρει ότι δεν ήταν εφτά συνηθισμένα χρόνια στην ιστορία των Σέλτικς, όπως γνωρίζει ότι ο Ράσελ δεν ήταν ένας συνηθισμένος συμπαίκτης.

Πηγή

- “Cooz and Russ: Linked by a clock and a letter, 53 years apart” (του Gary M. Pomerantz, στους “nytimes”)