Πλάκα-πλάκα, τα παρατσούκλια του δεν είναι και λίγα, λες και πρόκειται για εγκληματία. Στην πραγματικότητα βέβαια, «εκτελεστής» είναι ο άνθρωπος, έτσι μας συστήθηκε από τα εφηβικά χρόνια του, όταν έβγαζε τον Μπάνε Πρέλεβιτς από τα ρούχα του. Ο νυν πρόεδρος της ΚΑΕ ΠΑΟΚ δεν ήταν αυτός που τον έριξε για πρώτη φορά στο παρκέ, αλλά ήταν ο προπονητής που του έδωσε αμέτρητες ευκαιρίες και σ’ ένα παιχνίδι (σ. σ. το ομολογώ ως αυτόπτης μάρτυρας) του έβαλε (… χοντρά) τις φωνές. Τότε, ο νεαρός Κώστας είχε επηρεαστεί από τα τέσσερα άστοχα τρίποντα και καθώς ο «Μπάνε» έδινε οδηγίες, αντιλήφθηκε τον φόβο του 18χρονου στην εκτέλεση τριπόντου. «Ακούς, στα αρχ… μου κι αν το χάσεις. Χάσε 20, χάσε 30. Όταν είσαι μόνος σου θα σουτάρεις», του είχε πει ο άνθρωπος ο οποίος ουσιαστικά του εμφύσησε τη λογική, τη νοοτροπία, τον τρόπο σκέψης που οφείλει να έχει ένας αυθεντικός σουτέρ.

Και ο Κώστας Βασιλειάδης μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο τελευταίος Έλλην σουτέρ γιατί κανείς άλλος δεν διαθέτει τόσο έντονη επαφή με το αντίπαλο καλάθι από απόσταση (τουλάχιστον) 6.75 μέτρα. Τώρα, το γιατί αυτός ο παίκτης είναι εκτός πλάνων της Εθνικής, τούτο παραπέμπει σε άλυτο γρίφο, ίσως να σχετίζεται με την προσπάθεια αναδιοργάνωσης αλλά και πάλι, όταν έχεις κάτι καλό, αν μη τι άλλο, το αξιοποιείς.

Το έκανε και στα 18 του

Το τελευταίο του κατόρθωμα ήταν τα 10/18 τρίποντα που είχε (με τη φανέλα της Ομπραντόιρο) στη νίκη επί της Σαραγόσα και πολλοί εκτίμησαν ότι αυτή η επίδοση στοιχειοθετεί ατομικό ρεκόρ. Σε επαγγελματικό επίπεδο πράγματι είναι, κι έτσι θα ξεχάσουμε το περιβόητο 7/7 που είχε κάνει κάποτε (σ. σ. Νοέμβριος 2003) στην Κοζάνη απέναντι στον Μακεδονικό. Συνολικά όμως, ο «μπαγάσας» το έχει ξανακάνει σε μια εποχή όπου δεν γνώριζε τι ήταν… ξυραφάκι και αφρός ξυρίσματος. Πριν καλά-καλά συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας του, στο Πανελλήνιο Εφήβων του 2002, απέναντι στην Απολλωνιάδα, είχε 10/13 τρίποντα.

Στην Ομπραντόιρο, δεν είναι άγνωστος μεταξύ αγνώστων καθώς η φετινή συνεργασία είναι η 3η σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Στην πόλη της Γαλικίας (σ. σ. Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα) ήταν το 2009, το 2016 και τώρα. Φέτος ζει μια δεύτερη νιότη κι αυτό δεν είναι προϊόν υπερβολής, αλλά μιας εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης που βίωσε στα τελευταία (τουλάχιστον) τρία χρόνια.

Σε σημείο να βάλει το μπάσκετ σε δεύτερη μοίρα, να φύγει αυτό από το κεντρικό μέρος του μυαλού του, γιατί η μάνα είναι μάνα. Όλες οι επαγγελματικές επιλογές (της τελευταίας τριετίας) έγιναν με κεντρικό άξονα του να βρίσκεται κοντά στη μητέρα του η οποία ταλαιπωρήθηκε από σοβαρό πρόβλημα υγείας και απεβίωσε τον Οκτώβριο του 2017. Στο διάστημα που προηγήθηκε, ο Βασιλειάδης είχε στα χέρια του πλουσιοπάροχα συμβόλαια από (τουλάχιστον) δύο ρωσικές ομάδες, αλλά ο ίδιος επέλεξε να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη μητέρα του. Μετά την απώλεια της, ήθελε να φύγει από την Ελλάδα, να ξεχαστεί, να αρχίσει κάτι καινούργιο και τον Δεκέμβριο του 2017 χρησιμοποίησε την πρό(σ)κληση της Τενερίφης κι επέστρεψε στην αγαπημένη του Ισπανία.

«Στα προηγούμενα χρόνια πέρασα πολλά. Είχα δύσκολες οικογενειακές στιγμές, δεν μπορούσα να αφοσιωθώ στο επίπεδο που θα ήθελα. Τώρα νιώθω πιο ήρεμος, πιο χαλαρός, σκέφτομαι το μπάσκετ, είμαι καλά στην υγεία μου και γουστάρω να πηγαίνω στην προπόνηση. Να μένω και μετά το τέλος της, να κάνω σουτ, το χαίρομαι», είπε.

«Παίρνω ισπανικό διαβατήριο»

Παρεμπιπτόντως, ο «Πόντιος» έχει παίξει σχεδόν ίδιο αριθμό αγώνων σε Ισπανία και Ελλάδα. 240 παιχνίδια έγραψε το κοντέρ του στηνACB, 250 στην Basketleague αλλά στο τέλος της χρονιάς οι «ισπανικές» παρουσίες θα είναι περισσότερες. Αυτή εξάλλου είναι η 9η χρονιά στην Ιβηρική Χερσόνησο. «Είναι αλήθεια ότι η Ισπανία μου ταιριάζει σαν Πρωτάθλημα, σαν μπασκετική κουλτούρα, το στιλ του παιχνιδιού… Η χρονιά πάει καλά και μέσα στους επόμενους μήνες θα πάρω και το ισπανικό διαβατήριο. Αυτό δεν θα αλλάξει κάτι, δηλαδή δεν θα παίζω σαν Ισπανός γιατί για να αποκτήσεις αυτή τη δυνατότητα θα πρέπει να έχεις παίξει τουλάχιστον δύο χρόνια στις εθνικές ομάδες. Υπάρχουν άλλα προνόμια τα οποία αφορούν την προσωπική ζωή. Αύριο-μεθαύριο δηλαδή για τα σχολεία, τις σπουδές, την ιατρική περίθαλψη των παιδιών», αποκάλυψε στο gazzetta weekend.

Η ACB δεν ήταν απλά το Πρωτάθλημα της επιβεβαίωσης αλλά της εκτόξευσής του. Ειδικά στα χρόνια της συνύπαρξης με τον φίλο και κουμπάρο του, Φώτη Κατσικάρη, στην Μπιλμπάο όπου η ομάδα έζησε ένα σύγχρονο θαύμα, διεκδικώντας ακόμη και το Πρωτάθλημα, σε μια (κυριολεκτικά) επαναστατική χρονιά για τους Βάσκους.

Τότε, διένυε τα πιο παραγωγικά χρόνια της μπασκετικής ζωής του, αλλά τώρα είναι στα 34. «Φαγωθήκατε με τα 34», είπε και γέλασε, αλλά διάβολε, δεν γίνεται να μην το αναφέρεις. Σ’ αυτή την ηλικία είναι ο δεύτερος σκόρερ της ACB, από τους πιο παραγωγικούς παίκτες της ισπανικής λίγκα έξω από τα 6,75 (σ. σ. με 99 τρίποντα είναι πρώτος σε προσπάθειες), κυρίως όμως έχει ηγετικό ρόλο. «Τι σας πειράζει που είμαι 34; Να χαίρονται οι φίλοι μου και να στεναχωριούνται οι οχτροί μου (γέλια). Πέρα από την πλάκα, είμαι καλά. Δόξα τω Θεώ, γουστάρω να κάνω και προπόνηση, τα έχω πολύ καλά με τον εαυτό μου και απολαμβάνω αυτό που ζω σε καθημερινή βάση. Αυτό είναι και το σπουδαιότερο. Να ανυπομονείς να ξημερώνει η επόμενη μέρα γιατί σου αρέσει αυτή η καθημερινότητα».

«Δεν με παίζει κανείς»

Στις προπονήσεις οι παίκτες συνηθίζουν να βάζουν στοιχήματα. Κατά τον αστικό μύθο, όταν ήταν στην Μπιλμπάο και για τουλάχιστον έναν χρόνο, ο Βασιλειάδης έτρωγε τζάμπα λόγω των κερδισμένων στοιχημάτων. Στ’ άλλα δύο χρόνια επίσης δεν τον άφηναν να βάλει το χέρι στην τσέπη διότι εξελίχθηκε σε λαϊκός ήρωας με αποτέλεσμα να σταματήσει να πηγαίνει σε εστιατόρια γιατί ένιωθε άβολα. Στο Μπιλμπάο ένιωθαν ευγνώμονες για τα επιτεύγματά του, τον αγάπησαν περισσότερο και από τους ντόπιους παίκτες και ήθελαν να του ανταποδώσουν. Γενικώς είναι ωραίος τύπος, έξω καρδιά. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στην πρωτεύουσα της Γαλικίας αλλά… «πλέον δεν βάζει κανείς στοίχημα μαζί μου. Στην αρχή της χρονιάς μπήκαν μερικά με σουτ από το κέντρο του γηπέδου και τώρα δεν με παίζει κανείς. Μου είπαν ‘με σένα δεν ξαναπαίζουμε’ παρότι σε κάποιες περιπτώσεις χάνω επίτηδες κάποια σουτ μπας και τσιμπήσουν».

Lucky 7

Στον μπασκετικό βίο του Βασιλειάδη όλα κινούνται γύρω από το Νο7. Παραδείγματος χάρη, στον Ολυμπιακό δεν μπορούσε να πάρει αυτόν τον αριθμό και πήρε ένα πολλαπλάσιό του (Νο14). Στη Τενερίφη επέλεξε το 77, το ίδιο έκανε και φέτος στην Ομπραντόριο. Σε όλες τις άλλες ομάδες, το αγαπημένο του «7» (λόγω Μπάνε Πρέλεβιτς) .«Πήρα το 77 γιατί δεν μπορούσα να πάρω το 7… ούτε το 777. Το φόρεσα και στην Τενερίφη και η χρονιά πήγε καλά. Γενικώς… όλα έχουν να κάνουν με το 7».

Οι φετινές επιδόσεις του δεν είναι προϊόν συγκυρίας ή τύχης, αλλά στοιχειοθετούν την επιτυχία ενός πλάνου. «Έχουμε πολλά συστήματα για του σουτέρ, δεν είμαι μόνο εγώ. Τα παιδιά μας βλέπουν στις προπονήσεις, υπάρχουν φορές που κάνουμε 100-200 σουτ και σχεδόν όλα είναι μέσα οπότε ξέρουν τι θα δουν και στα παιχνίδια. Το πρόβλημα είναι όταν μπαίνουν όλα τα σουτ στην προπόνηση και δεν μπαίνουν στους αγώνες. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο προπονητής μας εμπιστεύεται και είναι σημαντικό για κάθε παίκτη να νιώθει αυτήν την εμπιστοσύνη. Όταν χάνεις τέσσερα σουτ και ο προπονητής σου λέει συνέχισε να σουτάρεις, σου δίνει αυτοπεποίθηση».