Το θείο φως στα χέρια του ικανότερου, του πιο άξιου μεταξύ των θεϊκών πλασμάτων. Η δύναμη και το προνόμιο όμως είναι τα θεμέλια της εξουσίας και μαζί με αυτήν έρχεται η φθορά και η πτώση. Η πτώση όμως δεν σημαίνει θάνατο, εξαφάνιση, αλλά τη δημιουργία ενός διαφορετικού κόσμου, πιο σκοτεινού. Το χρυσό απέναντι στο πυρόξανθο της φωτιάς και το λευκό απέναντι στο μαύρο. Κι όταν δεν συγκρούονται συνυπάρχουν. Το ένα έρχεται από ψηλά και το άλλο από χαμηλά, από τα πιο σκοτεινά μέρη του μυαλού και του κόσμου. Η ζωή δημιουργείται και στους δύο κόσμους και ο κοινός θνητός καλείται να διαλέξει πώς θα φερθεί απέναντι της. Η γυναίκα που ξέρει ότι θα γίνει μάνα δεν έχει επιλογή. Οφείλει να σταθεί δίπλα στο παιδί της, να το αγαπήσει, να το φροντίσει, να το προστατέψει... Τα χρώματα, ακόμη και στη γέννα διαφέρουν. Το παιδί του κάτω κόσμου είναι ξαπλωμένο σε μαύρη κούνια, σκεπασμένο με μαύρα σκεπάσματα και από πάνω κρέμεται ανάποδος σταυρός. Το σίγουρο είναι ότι το παιδί θα κλάψει, θα ζητήσει τη μάνα του και οι φωνές, οι υμνωδίες και οι επικλήσεις σε Αυτόν δεν θα το αγγίξουν. Η νέα κοπέλα που το χει φέρει στον κόσμο θα σταθεί δίπλα του, θα του πιάσει το χέρι και τον πρώτο εχθρό που θα σκοτώσει θα είναι το βλέμμα φρίκης που θα εκδηλώσει μόλις πρωτοδεί το παιδί της! “Το μωρό της Ρόζμαρι” είναι η 65η ταινία που σας παρουσιάζει το G-Weekend Journal.

Η Παναγία του Πολάνσκι

Ο Ρόμαν Πολάνσκι σε μια από τις πιο προκλητικές ταινίες του. Πρόκληση όχι επιφανειακή, αλλά ουσιαστική και τόσο βαθιά που φτάνει στον πυρήνα της θρησκευτικής χριστιανικής πίστης, είτε είσαι καθολικός είτε ορθόξοδος. Ο Πολάνσκι μας λέει ότι αν υπάρχει Θεός υπάρχει και Σατανάς. Αν υπάρχει Χριστός, υπάρχει και το παιδί του Σατανά. Αν η γέννηση του υιού του Θεού είναι η αρχή του κόσμου, η ημέρα γέννησης του παιδιού του Σατανά είναι το έτος “1” για τους πιστούς Εωσφόρου. Αν η Μαρία έγινε μητέρα του υιού του Θεού, η εκλεκτή, μένοντας άμωμη, άμεμπτη, το ίδιο ισχύει και για τη μητέρα του υιού του Σατανά. Ο Πολάνσκι προκαλεί αμφισβητώντας την κυριαρχία του Θεού και δίνοντας τον ίδιο χώρο στην άλλη πλευρά, τη σατανιστική. Το μόνο που χρειάζεται για να φτάσει την πρόκληση στα όρια της είναι να βρει τη δική του Μαρία, τη δική του Παναγία και τη βρίσκει στη Ρόζμαρι. Η πιο όμορφη ιστορία του κόσμου, τα Χριστούγεννα, αντιστρέφεται, αλλά παραμένει η πιο όμορφη γιατί στο τέλος η μορφή της Ρόζμαρι, της Παναγίας δηλαδή, επικρατεί. Ο Πολάνσκι δοκιμάζει την πίστη, τη γνώση, τη λογική, ακόμη και την απιστία μας. “Το μωρό της Ρόζμαρι” δεν μπορεί να το απορρίψεις...

Για χάρη του Σατανά

Η Ρόζμαρι Γκούντχαους είναι παντρεμένη με τον εγωκεντρικό, φιλόδοξο, ηθοποιό Γκάι Γκούντχαους. Μετακομίζουν σε νέο σπίτι, σε συγκρότημα πολυτελών κατοικιών. Ευρύχωρο, ευάερο, ευήλιο και ονειρεύονται να το γεμίσουν με πολλά παιδιά. Το νέο τους σπίτι έχει κακόφημη ιστορία και πολλά σκοτεινά γεγονότα το συνοδεύουν. Ένα βράδυ ενώ επιστρέφουν σπίτι, βλέπουν στο πεζοδρόμο νεκρή νεαρή κοπέλα. Γνωστή της Ρόζμαρι και μέχρι πρότινος προστατευόμενη ηλικιωμένου ζευγαριού που μένει στο ίδιο συγκρότημα. Το τραγικό γεγονός γίνεται αφορμή για να γνωριστούν. Η Μίνι και ο Ρομάν Καστεβέτ, το ηλικιωμένο ζευγάρι, μπαίνουν με θράσος στη ζωή των νέων και επιβάλλουν την παρουσία τους. Ο Γκάι τους δέχεται και γίνεται στενός φίλος, ενώ η Ρόζμαρι είναι απόμακρη και δείχνει την ενόχληση της για την αδιακρισία τους. Σύντομα η ενόχληση θα γίνει αποστροφή και φόβος, μια και σειρά ανεξήγητων (;) γεγονότων θα την οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι οι Καστεβέτ θέλουν το κακό της, όπως και του παιδιού που φέρει μέσα της, παιδί που συνέλαβε μετά από μια άγρια, τρομακτική και απόκοσμη νύχτα, χαμένη σε παραισθήσεις και παραλήρημα. Στο τέλος θα ανακαλύψει ότι οι ηλικιωμένοι είναι μέλη σατανιστικής ομάδας που ζει στη Νέα Υόρκη και κάνει τα πάντα για χάρη του Σατανά.

Στα κρυφά δωμάτια, στον τρόμο

Η Ρόζμαρι (Μία Φάροου) είναι η Μαρία της απόκρυφης, τρομακτικής ιστορίας. Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Άιρα Λέβιν και ο Πολάνσκι το απογειώνει με την ασύλληπτη σκηνοθεσία και το σενάριο του. Από το πρώτο κιόλας πλάνο, του τίτλους αρχής, μας βάζει στο δίπολο Θεός-Σατανάς. Λήψη από πάνω προς τα κάτω (Πλοτσε) για να δούμε πού κοιτάει ο Θεός και κοιτάει χαμηλά, στα υπόγεια, στα κρυφά δωμάτια, πίσω από κλειστές πόρτες. Ο Πολάνσκι επικεντρώνει στη Φάροου και την κάνει τόσο οικεία σε μας που συμπάσχουμε μαζί της. Παράλληλα, μας δίνει τα στοιχεία για την αποκάλυψη της σατανιστικής ομάδας και του Σατανά με τον τρόπου που γίνεται στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Με φειδώ και στοχευμένα εντείνει την αγωνία και την προσμονή για τη μεγάλη αποκάλυψη. Η Φάροου σε μία από τις καλύτερες στιγμές της. Η απόλυτη μάνα, πάνω της όλες οι συναισθηματικές μεταπτώσεις και οι εκφράσεις του ανθρώπου που υποφέρει αλλά αντέχει. Ο Τζον Κασσαβέτης που υποδύεται τον σύζυγο της είναι μυστηριώδης, σκοτεινός και “ψεύτικος” όπως απαιτεί η διπρόσωπη συμπεριφορά του. Εξαιρετικοί οι ηλικιωμένοι. Ιδιαίτερα η Ρουθ Γκόρντον. Μαζί με τον Σίντνεϊ Μπλάκμερ συνθέτουν πειστικότατα το περίεργο, σχεδόν γκροτέσκο ζευγάρι.

Ο Πολάνσκι δημιουργεί υποβλητική ατμόσφαιρα για να φτάσει στον τρόμο και το ξάφνιασμα του απρόσμενου, μια και λέξεις, έννοιες, όπως “σατανισμός”, “τελετές”, “μάγοι”, δεν ήταν και τόσο εύκολα αποδεκτές το 1968. Ευλόγως προκάλεσε σοκ την εποχή που προβλήθηκε. Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ προσαρμοσμένου σεναρίου, ενώ η Ρουθ Γκόρντον κέρδισε αυτό του Β' Γυναικείου Ρόλου. Η μουσική του Κριστόφ Κομέντα ανέμελη και σχεδόν παρανοϊκή, ενώ στα συν και η φωτογραφία του Ουίλιαμ Φρέικερ.