«Φέρτε μια μπάλα και ρίξτε την στον ντράμερ!»

Θάνος Σαρρής 31 Οκτωβρίου 2018 - 11:00

Oι Mogwai επιστρέφουν στην Ελλάδα και ο Μπάρι Μπερνς μιλάει στο Gazzetta Weekend Journal για τους πιονέρους του post rock, την εξέλιξή τους, αλλά και το ποδόσφαιρο και την αγαπημένη τους Σέλτικ!

Δημιουργήθηκαν για να ξεχωρίζουν, εξελίχθηκαν σε μια μπάντα εμβληματική, που έχει αφήσει το σημάδι της ανεξίτηλο στην post rock σκηνή. Τα live τους σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν να παίζεις σε ταινία και δεν είναι τυχαίο ότι έχουν γράψει «διαμάντια» soundtracks για κινηματογραφικά έργα.

Έχοντας στις βαλίτσες τους, μαζί με όλη τη δισκογραφική τους δουλειά, το soundtrack της νέας ταινίας επιστημονικής φαντασίας Kin των αδερφών Jonathan & Josh Baker, που πρόσφατα ξεκίνησε την πορεία της στους κινηματογράφους, οι Mogwai επιστρέφουν στη χώρα μας. Έρχονται για δύο live στη Θεσσαλονίκη (30/11, Principal Club Theater) και την Αθήνα (01/12, Piraeus 117 Academy), προκειμένου να μαγέψουν ξανά τα πλήθη και να ταξιδέψουν το κοινό στην μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργούν με τη μουσική τους.

Αναμένοντας τις εμφανίσεις τους, ο Μπάρι Μπερνς κάνει... pregame στο Gazzetta Weekend Journal. Ο ευφυής πιανίστας, κιθαρίστας, φλαουτίστας, αλλά και με συμμετοχή στα φωνητικά, μίλησε στο Gazzetta.gr για την πορεία των Σκωτσέζων όλα αυτά τα χρόνια, για τις δουλειές τους στον κινηματογράφο και φυσικά για το ποδόσφαιρο, προτρέποντας τους fans να έχουν μαζί τους μπάλα!

Κοιτάζοντας πίσω στο «Come in Die young», το πρώτο μέρος των Mogwai που πήρε μέρος, πώς θα χαρακτήριζες την εξέλιξη της μουσικής σας όλα αυτά τα χρόνια;

«Απλά άλλαξε με έναν τρόπο που για εμάς είναι οργανικός. Δεν είναι κάτι που καθόμαστε και συζητάμε γύρω από το τραπέζι, απλά προσπαθούμε να μην επαναλαμβανόμαστε».

Υπήρχαν δυσκολίες στα πρώτα βήματα; Πόσο εύκολο ήταν να ξεχωρίσετε στο κύμα του meanstream ήχου της Britpop-rock;

«Πάντα υπάρχει και θα υπάρχει κοινό για τους μουσικούς που δεν ακολουθούν το mainstream. Νομίζω ότι απλά με το να προσπαθήσεις και να δημιουργήσεις σοβαρή μουσική, έκανες το πρώτο βήμα στην αναμέτρηση με τον τότε ήχο της Britpop».

Διάβασα ότι δεν σου αρέσει ο όρος "post rock". Γιατί;

«Δεν έχει νόημα. Αλλά οτιδήποτε πρέπει να κάνουν τα δισκάδικα για να πουλήσουν δίσκους ας το κάνουν, δεν με νοιάζει και τόσο».

Νομίζω πως στο Every Country's Sun υπάρχει νέος αέρας, διαφορετική ενέργεια. Αισθάνεσαι ότι στο τελευταίο σας άλμπουμ ήσασταν πιο απελευθερωμένοι ως μπάντα;

«Ναι, ένα μεγάλο μέρος της αρνητικότητας έδειξε να εξαφανίζεται με αυτό το άλμπουμ και απλά περάσαμε καλά. Νομίζω ότι είναι ο δίσκος που έχω απολαύσει περισσότερο από όσους έχω πάρει μέρος».

Πόσο εύκολο είναι να παίζεις τόσα μουσικά όργανα, σε τόσο υψηλό επίπεδο. Νιώθεις ποτέ... μπερδεμένος;

«(Γέλια) μπερδεμένος, όχι. Είμαι πολύ καλύτερος πιανίστας από ότι κιθαρίστας οπότε τείνω να γράφω περισσότερο στο πιάνο. Ωστόσο, απολαμβάνω να παίζω κιθάρα στα live, έχει πλάκα και θόρυβο!».

Αποφασίσατε να δώσετε ένα live στη Γλασκόβη με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για γυναικείες φιλανθρωπίες. Στο παρελθόν δωρίσατε τραγούδι στο Peace Project. Πρέπει τελικά η μουσική να είναι κοντά στην κοινωνία;

«Φυσικά, όταν υπάρχει ευκαιρία να γίνει καλή δουλειά και να καταφέρεις να συνδυάσεις μια ωραία βραδιά με έναν κοινωνικό σκοπό, γιατί όχι; Είναι δύσκολο να δώσεις κίνητρο για την παροχή βοήθειας».

Έχετε δημιουργήσει πολλά soundtracks, στα οποία δείχνετε και διαφορετικά στοιχεία από το φάσμα της μουσικής σας. Αποτελεί έξτρα κίνητρο το να γράφεις μουσική για τέτοια πρότζεκτ;

«Είναι ωραίο, γιατί σε βοηθάει να βελτιώσεις τον τρόπο που γράφεις μουσική και την ίδια τη μουσική σου, όντας παράλληλα μέρος σε κάτι διαφορετικό από ένα συνηθισμένο άλμπουμ. Συχνά είναι πολύ δύσκολη δουλειά, αλλά σε αποζημιώνει».

Νομίζω πως η μουσική σας ταίριαξε πολύ στον Ντάρεν Αρονόφσκι. Είχες τη δυνατότητα να τον συναντήσεις;

«Μόνο μέσω Skype, οπότε στην πραγματικότητα όχι. Ήταν ένα δύσκολο πρόκτζεκτ αυτό, αλλά είμαι χαρούμενος που στο τέλος τα καταφέραμε».

Θεωρείς ότι τα λάιβ σε κλειστά stages σας ταιριάζουν περισσότερο;

«Νομίζω ότι εξαρτάται ολοκληρωτικά από τον χώρο. Παίξαμε μια φορά σε αμφιθέατρο στην Ιταλία και ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχουμε δώσει. Και ο καιρός ήταν απαίσιος».

Η προηγούμενη club συναυλία σας στην Ελλάδα ήταν το 2012. Πώς αισθάνεστε που επιστρέφετε;

«Είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Πέρασα αρκετό καιρό σε διακοπές στα ελληνικά νησιά, οπότε ήμουν πολύ πρόθυμος να επιστρέψω!».

Οι Mogwai έγραψαν το soundtrack στο Zidane: A 21st Century Portrait. Πόσο κοντά είστε ως μπάντα στο ποδόσφαιρο;

«Εγώ όχι τόσο. Ο Μάρτιν και ο Στούαρτ είναι οπαδοί του ποδοσφαίρου όπως πρέπει! Εγώ απλά το απολαμβάνω όποτε νικά η Σέλτικ και χάνουν οι Ρέιντζερς, κάτι που ευτυχώς γίνεται συχνά».

Βρίσκεις κοινά στοιχεία ανάμεσα στην μουσική και στο ποδόσφαιρο;

«Πιστευω αν το καλοσκεφτείς ναι, αλλά δεν είμαι τόσο έξυπνος».

Λένε ότι έχετε σκαρώσει και κάποια συνθήματα των οπαδών της Σέλτικ. Είναι αλήθεια;

«Δεν το έχω ακούσει. Θα είχε πλάκα πάντως!».

Έχεις βρεθεί ποτέ σε Old Firm;

«Μόνο μια φορά, την ίδια μέρα που οι Mogwai έπαιξαν στον καλύτερο συναυλιακό χώρο του πλανήτη (Μπάροουλαντ, Γλασκώβη). Η Σέλτικ νίκησε, οπότε ήταν συνολικά μια λαμπρή ημέρα».

Αρκετοί λένε ότι η ατμόσφαιρα στον «Παράδεισο» είναι μοναδική. Συμφωνείς;

«Έχω πάει σε περίπου 10 γήπεδα στον κόσμο και κανένα τους δεν πλησιάζει καν το Celtic Park. Δεν λέω ότι είναι η καλύτερη ατμόσφαιρα στον κόσμο, απλά η καλύτερη που εγώ έχω δει».