Ο Σκότι Πίπεν είναι το καλύτερο “αντι-Τζόρνταν” επιχείρημα. Την ίδια στιγμή είναι και το καλύτερο “αντί-Πίπεν” επιχείρημα! Ναι, διότι από τη μία δίνει ισχύ και υπόσταση στη διαπίστωση πως “ο Τζόρνταν χωρίς τον Πίπεν δεν θα έκανε ό,τι έκανε”, από την άλλη όμως επιβεβαιώνει και το “ο παικταράς Πίπεν δεν μπορούσε να κάνει κάτι μόνος του. Έπρεπε να είναι το νο2 δίπλα στον MJ”.

Η ιδιότυπη, διττή, ομηρία καθόρισε την καριέρα του. Όπως και τα άρθρα, σχόλια, αφιερώματα σε αυτόν. Ο Πίπεν πάντα θα είναι στη σκιά του Τζόρνταν, αλλά θα είναι και αυτός που βοήθησε σημαντικά να μεγαλώσει αυτή η σκιά. Η μεταφορά του δισυπόστατου τον ταλαιπώρησε, του έδωσε κίνητρο, τον εκνεύρισε, τον ώθησε να ξεπεράσει τα όρια του.

Η ψυχοφθόρα διαδικασία δεν θα μπορούσε να γίνει ανεκτή από τον οποιονδήποτε. Κι αν αποδείχθηκε πως είχε το σθένος και την αποφασιστικότητα να αναμετρηθεί με τη θυσία και την αυτοθυσία, αυτό δεν θα γινόταν αν δεν ήταν παικταράς. Έτσι απλά. Ο Πίπεν ικανοποιούσε απόλυτα τις απαιτήσεις του προπονητικού επιτελείου. Έτσι απλά. Η αξιοσύνη του εχέγγυο ανθεκτικότητας απέναντι στην εκτός ορίων πραγματικότητα. Μόνο γι' αυτό θα λογίζεται ως ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών, κι ας είναι το αμετακίνητο νο2 στην ιστορία του ΝΒΑ! Παικταρά Σκότι, παικταρά...

Ελβετικός σουγιάς

Το να είσαι πίσω από τον Μάικλ Τζόρνταν, ιδιαίτερα τη δεκαετία του '90, είναι σαν να είσαι ένα βήμα πριν τη δόξα του Θεού. Και δεν έπαιζε μόνος του έτσι; Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος ήταν η κορύφωση της καριέρας πολλών μεγάλων παικτών. Βέβαια, όταν έμεινε μόνος -Σικάγο 1994, Χιούστον 1999, Μπλέιζερς 2000- δεν κατάφερε κάτι, προς επίρρωσιν του “αντί-Πίπεν” επιχειρήματος όπως αναφέρθηκε προηγουμένως. Παρ' όλα αυτά, το παιχνίδι του δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί και το βιογραφικό του τα λέει όλα: Πρωταθλήματα, Hall of Fame, Ολ Σταρ, δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες κι άλλα πολλά και αξιοθαύμαστα.

Ο Πίπεν ήταν η παραδοχή πως κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του και κάθε πετυχημένη ομάδα χρειάζεται άτομα να συνεισφέρουν. Ε, ο “Ινδιάνος” έφτασε στο μέγιστο βαθμό συνεισφοράς-προσφοράς. Ήταν ο ελβετικός σουγιάς των Μπουλς και όπου αλλού αγωνίστηκε αργότερα. Ό,τι και να ζητούσε ο προπονητής μπορούσε να το κάνει: Άμυνα και στις πέντε θέσεις, πρώτος στον αιφνιδιασμό, σουτ από μακριά, τελείωμα από κοντά και με τα δύο χέρια... Τα πάντα. Έτρεχε σαν πόιντ γκαρντ, έπαιζε στη ρακέτα σαν πάουερ φόργουορντ και σκόραρε σαν σούτινγκ γκαρντ.

Πολύτιμος για την άμυνα του

Η ικανότητα που τον έκανε ξεχωριστό και πολύτιμο για τους προπονητές και τους συμπαίκτες του, ήταν η άμυνα. Ο Φιλ Τζάκσον έλεγχε πως η άμυνα του ήταν σαν μια ολόκληρη ομάδα καταστροφής! Ο Πίπεν, συνήθως, έπαιζε άμυνα πάνω στον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Όπως έκανε στους τελικούς ΝΒΑ, το 1991, εναντίον των Λέικερς. Η άμυνα του πάνω στον Μάτζικ Τζόνσον έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου από τους “Ταύρους”. Αν ο Μάικλ Τζόρνταν έκανε τη μισή δουλειά, την άλλη μισή την έκανε ο “Πιπ”. Η αντιπαράθεση “Πίπεν-Μάτζικ” συμβόλισε και το πέρασμα στη νέα εποχή του ΝΒΑ. Αν ο Μάτζικ προκάλεσε επανάσταση με τον τρόπο που έπαιζε, με το γεγονός ότι ήταν πλέι μέικερ ύψους 2.06μ και μπορούσε να κάνει τα πάντα στο παρκέ, ο Πίπεν ήταν η εξέλιξη. Ένας φόργουορντ ύψους 2.04μ που έπαιζε άμυνα τον γκαρντ των 2.06μ ενώ έδινε και ριμπάουντ, σκορ στον αιφνιδιασμό, τρίποντο. Το νέο που κόμιζαν οι Μπουλς στις αρχές των 90's αποτυπωνόταν και ατομικά στους Τζόρνταν, Πίπεν. Οι δυο τους συνέθεταν ένα δυναμικό αμυντικό δίδυμο, ίσως το καλύτερο που εμφανίστηκε στην ιστορία του μπάσκετ. Σαν δυο ντόμπερμαν που ορμούσαν με μανία σε όσους επιχειρούσαν να διασπάσουν την άμυνα των Μπουλς. Τρόμος...

Χωρίς αυτόν οι Μπουλς δεν θα δημιουργούσαν δυναστεία

Ο Πίπεν, όμως, τόσο κοντά στην κορυφή, τόσο κοντά στο προσκήνιο, θα ήταν υποκριτικό να μην εκφράσει επιθυμία να είναι αυτός το κέντρο της προσοχής. Η ζωή στη σκιά του Τζόρνταν τον δοκίμαζε, του πρόσφερε, αλλά και του έπαιρνε πολλά. Την περίοδο 1993-94 η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα: Ο “MJ” είχε αποσυρθεί. Η σκηνή όλη δική του.

Το νέο αφεντικό των Μπουλς δεν τα πήγε άσχημα. Η ομάδα σημείωσε 55 αγώνες, ο ίδιος αναδείχθηκε πολυτιμότερος στο Ολ Σταρ Γκέιμ, ενώ οι μέσοι όροι του σε πόντους, ριμπάουντ, κλεψίματα, ήταν 22.0, 8.7 και 2.9 αντίστοιχα. Όταν ήρθε η ώρα των πλέι οφ, οι Νικς στα ημιτελικά της Ανατολής έβαλαν τέλος στην πορεία των “Ταύρων”. Τότε ο Πίπεν κατάλαβε ότι το να είσαι ο πρωταγωνιστής δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Η πίεση σε αυτό το επίπεδο είναι μεγαλύτερη και δύσκολα αντιμετωπίσιμη. Έτσι, καλωσόρισε με χαρά τον Τζόρνταν όταν αυτός αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό δράση. Ο “Air” ήξερε πολύ καλά την αξία του Πίπεν και το είχε δηλώσει. Είναι σίγουρο ότι οι Μπουλς χωρίς αυτόν δεν θα δημιουργούσαν τη δυναστεία τους. Μολαταύτα, ο Τζέρι Κράουζε, ιθύνων νους του συλλόγου, δύο φορές προσπάθησε να τον στείλει σε άλλη ομάδα!

Η πρώτη ήταν το 1994, όταν οι Σιάτλ Σούπερσονικς ήθελαν να γίνει ανταλλαγή με τον Σον Κεμπ. Ο Τζόρνταν εκείνη την περίοδο ζούσε τη μεταβατική περίοδο της πρόωρης συνταξιοδότησης από το μπάσκετ και ήταν ελεύθερος να σκέφτεται και να λέει ό,τι θέλει. Έτσι, είχε πει στον φίλο του και προπονητής των Σόνικς Τζορτζ Καρλ να προχωρήσει στην κίνηση. Τελικά ο Πίπεν έμεινε στο Σικάγο και αυτό διευκόλυνε την επιστροφή του “Air”. Εάν ο “Πιπ” φορούσε τη φανέλα των “Υπερηχητικών”, ο Τζόρνταν ίσως να μην επέστρεφε! Η δεύτερη φορά που ο Κράουζε ήθελε να διώξει τον Πίπεν ήταν το 1997. Τότε το Τορόντο ήταν ο προορισμός και ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι το αντικείμενο του πόθου του παράγοντα των Μπουλς. Ο Τζόρνταν όμως άσκησε βέτο, μια και ήξερε πως η τελευταία προσπάθεια για τίτλο δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς το “καλύτερο νούμερο 2 του κόσμου”.

Πηγή

-“Scottie Pippen Was Fucking Great” (Cristopher Pierznik, medium.com)