Η Αθηνά Ζέρβα είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Από την πρώτη στιγμή, σε κερδίζει με την αύρα της, με τη ματιά που λάμπει από θέληση και αποφασιστικότητα. Από μικρή στα γήπεδα, ένας σοβαρός τραυματισμός ανέκοψε πρόωρα την καριέρα της και στράφηκε στην προπονητική, η οποία ανέκαθεν τη γοήτευε. Το 2011, ανέλαβε την εθνική κωφών γυναικών και μια μεγάλη οικογένεια ξεκίνησε να δημιουργείται. Η εθνική ομάδα, η οποία αποτελείται από κωφές και βαρήκοες αθλήτριες, κατάφερε μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό του 2016, ενώ την επόμενη χρονιά πήρε το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες κωφών. Χωρίς υποδομές, χωρίς επιχορηγήσεις, με παίκτριες που παράλληλα τελειώνουν πανεπιστήμια, έχουν δουλειές και οικογένειες. Καταφέρνουν όμως να ξεπερνούν όλες τις δυσκολίες και μέσα στο παρκέ να παρουσιάζουν ένα ατσάλινο σύνολο, το οποίο κρατά ψηλά τη σημαία.

Η Αθηνά Ζέρβα ήταν προσκεκλημένη στο συνέδριο Peace and Sport Regional Forum του διεθνούς οργανισμού Peace and Sport, το οποίο διεξήχθη στη Ρόδο. Συμμετείχε στη συνεδρία με τίτλο «οι πόλεις ως κόμβος καινοτομίας και κοινωνικής ένταξης» και η ομιλία της συγκίνησε το ακροατήριο. Στη συνέχεια, μίλησε στο Gazzetta Weekend Journal από το αρχαίο θέατρο της Ρόδου, αποδεικνύοντας το πώς ο αθλητισμός μπορεί να υπερκεράσει κάθε εμπόδιο και μιλώντας για μια μορφή ειρήνης που συχνά ξεχνούμε. Την εσωτερική.

Η παρουσία σας στο Peace and Sport Regional Forum ήταν πολύ συγκινητική. Πώς είναι το feeling από αυτά που ζήσατε στη Ρόδο;

«Καταρχάς, είναι δύο πράγματα που θέλω να αναφέρω. Το πρώτο είναι πως κάθε φορά που μιλάω για την εθνική ομάδα η συγκίνηση είναι... de facto, γιατί τα έχουμε ζήσει, τα έχουμε βιώσει. Είναι πολύ βαθιά μέσα μας αυτά. Οπότε είναι πάντα χαρά, τιμή και υπερηφάνεια να μιλάω γι' αυτά τα παιδιά. Δεύτερον, αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν, όπως αυτό το μεγάλο διεθνές Forum με μεγάλες προσωπικότητες, είναι αν θέλεις μια επιβράβευση την οποία την τιμή την παίρνω εγώ, αλλά οφείλω να τη δώσω και στις αθλήτριές μου. Είμαι εδώ αντί για εκείνες, για όλα αυτά που έχουν καταφέρει. Εγώ είμαι εδώ γιατί αυτά τα παιδιά δούλεψαν, προσπάθησαν, κουράστηκαν. Όλοι είμαστε μέσα σε αυτή την ιστορία και βέβαια είναι μια πολύ μεγάλη τιμή. Ήταν μια εξαιρετική εκδήλωση και πολλά πράγματα με έχουν αφήσει άφωνη. Ήταν πολύ συγκινητικά. Ελπίζω να μπορέσω να ξαναβρεθώ σε κάτι ανάλογο».

Σας δίνουν κουράγιο τέτοιες ιστορίες και από άλλους ανθρώπους για το δύσκολο και πολύ σημαντικό έργο σας;

«Από αυτά τα πράγματα παίρνουμε κουράγιο. Από ένα χτύπημα στην πλάτη, από ένας "πώς πάτε;", από το "μπορείτε να έρθετε σε εμάς εδώ και να μην σας πάρουμε χρήματα στο ξενοδοχείο για τρεις μέρες", από μία συνέντευξη. Από μια διευκόλυνση που μπορεί να είναι ένα τηλέφωνο, ένα εισιτήριο. Βεβαίως, μετά από αυτές τις επιτυχίες τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι κουβαλούν κι ένα επιπλέον βάρος, διότι όταν φτάσεις στην κορυφή μετά είναι μια βαριά ευθύνης να σταθείς εκεί. Να μην μπορέσει να σε ρίξει εύκολα ο οποιοσδήποτε. Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας. Στην ομιλία μου -και συνέχεια το λέω- είπα ότι έχουμε φτιάξει αλυσίδες από ανθρώπους. Είτε είναι δημοσιογράφοι, είτε χορηγοί, είτε εταιρείες, είτε απλοί άνθρωποι, είτε γνωστοί-δημόσια πρόσωπα. Όλο αυτό είναι ένα πράγμα στο οποίο πατάμε και μας στηρίζει».

Ως πότε όμως προσπάθειες σαν τη δική σας και άλλες στον ερασιτεχνικό αθλητισμό θα στηρίζονται από το μεράκι των ανθρώπων που τρέχουν;

«Αρχικά, εμείς βρεθήκαμε σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Από το 2011 και μετά τα πράγματα ήταν πολύ σκούρα, πολύ σκοτεινά. Όχι μόνο για εμάς, για όλον τον ελληνικό αθλητισμό και για αθλητές μεγαλύτερου βεληνεκούς, που τα έχουν πει κιόλας οι ίδιοι πολύ καλύτερα. Από την άλλη πλευρά όμως, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στην Ελλάδα λειτουργεί πολλά χρόνια έτσι. Γιατί κι εμείς στον ερασιτεχνικό αθλητισμό ανήκουμε και τα παιδιά δεν πληρώνονται, αφήνουν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους κι έρχονται στην εθνική ομάδα. Δεν είναι δηλαδή επαγγελματίες. Άρα λοιπόν μιλάμε για έναν ερασιτεχνικό αθλητισμό, ο οποίος επί σειρά ετών βασίζεται στον ελεύθερο χρόνο κάποιων πεφωτισμένων, κάποιων ανθρώπων που έχουν ένα όραμα και δίνουν τα χρήματά τους, το χρόνο, τις υπηρεσίες τους. Κι αυτό θα συνεχίσει πιστεύω, γιατί αν σταματήσει θα σταματήσουν πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Νομίζω ότι είναι και η φύση μας τέτοια, αυτά τα πράγματα κάνουμε. Κάνουμε και ηρωικά, δύσκολα πράγματα και όταν έρθει η στιγμή είναι σίγουρο ότι ο ένας βοηθάει τον άλλον. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό, το έχω δει μπροστά μου».

Προκάλεσε αρκετά μεγάλη εντύπωση στο ακροατήριο, τα στοιχεία που είπατε για την επικοινωνία των παικτριών και το πώς αναπτύχθηκαν...

«Το πιο σημαντικό είναι ότι εγώ πήγα σε μια ομάδα που μπορούσε να μιλάει μεταξύ της κι εγώ δεν μπορούσα να μιλάω μαζί της. Άρα λοιπόν πολύ γρήγορα έπρεπε να βρούμε πρωτόκολλα επικοινωνίας, τα οποία να είναι γρήγορα, να μην μας πάρουν χρόνια. Δεν είχαμε και καιρό. Προσανατολιστήκαμε σε δύο κομμάτια. Πρώτα από όλα, στο ότι αυτές οι αθλήτριες πρέπει πρωτίστως να βλέπουν, δεν πειράζει να μην ακούν. Άρα έπρεπε να τα δείχνουμε και να τα ξαναδείχνουμε. Θυμάμαι να κάνω μαζί με με τους βοηθούς μου χιλιόμετρα μέσα στο γήπεδο, ειδικά τα πρώτα χρόνια. Να τρέχει ποτάμι ο ιδρώτας. Γιατί έπρεπε να το δείξουμε και να το ξαναδείξουμε, αφού μόνο με την αποτύπωση της εικόνας, ξανά και ξανά, ήταν σίγουρο ότι θα το καταλάβουν. Και το δεύτερο ήταν ότι χρησιμοποιήσαμε και τη γλώσσα του μπάσκετ, η οποία είναι μία, κακά τα ψέματα. Εδώ θέλω να σας πω κάτι πολύ σημαντικό. Από αυτά τα κορίτσια, άλλα παίζουν 15, άλλα 25 κι άλλα 30 χρόνια μπάσκετ και το έχουν μάθει σε ομάδες ακουόντων. Σκεφτείτε το αντίστροφο. Αν εμείς πηγαίναμε σε μια ομάδα πέντε ή έξι χρονών παιδιά κωφών να μάθουμε ένα άθλημα. Υπάρχουν κωφές κοπέλες, οι οποίες δεν άκουσαν ποτέ, που έμαθαν το μπάσκετ έτσι. Κι έπαιξαν και στην Α1, στην Α2. Είναι συγκλονιστικό. Κι όχι μόνο αυτό. Έφτιαξαν τις οικογένειές τους, τελείωσαν την αρχιτεκτονική, τη βιολογία, τη νομική. Θέλω να πω πως είναι παιδιά που άνοιξαν τα φτερά τους, δεν φοβήθηκαν την ιδιαιτερότητα. Ίσα-ίσα την έκαναν δύναμη».

Τις βοήθησε το μπάσκετ σε αυτό;

«Εγώ πιστεύω πάρα πολύ. Δηλαδή κάθε φορά ακόμα που χάναμε, που απογοητευόμασταν, ένιωθαν πως είναι σε ένα σύνολο που παλεύει. Δεν πειράζει που χάσαμε. Πριν έρθουν αυτές οι επιτυχίες ήμασταν τέταρτοι, πέμπτοι. Υπήρχαν απογοητεύσεις. Κοίταζαν όμως ψηλά, δεν τα παράτησαν. Αυτό που λέω όμως συνέχεια είναι ότι το μόνο που φοβόμασταν ήταν μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Καλά να είναι ο Αστερίξ που το λέει! Δηλαδή αυτά τα πράγματα, τα απλά, οι σχέσεις των παιδιών, ότι πίστεψαν σε ένα όραμα που βάλαμε όλοι μαζί και ότι το ακολούθησαν αυτές πρώτα, πιστεύω ότι ήταν τα πιο βασικά κομμάτια γι' αυτή την ομάδα».

Έχετε κλάψει περισσότερο από χαρά ή από απογοήτευση γι' αυτή την ομάδα;

«Αν βάλουμε τα δάκρυα σε καντάρια, θα σου πω ότι τα δάκρυα που ρίξαμε από χαρά, είναι πολύ περισσότερα από τα δάκρυα που ρίξαμε από απογοήτευση. Δακρύζαμε και στις δύο περιπτώσεις. Αλλά όταν βλέπεις τα παιδιά ανεβασμένα στο βάθρο με χρυσά μετάλλια και οι γονείς, τα παιδιά τους είναι περήφανοι και τα χαμόγελά τους... εκεί τα δάκρυα είναι πολλά, τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από της απογοήτευσης. Της απογοήτευσης σταματούν γιατί πρέπει να ξεκινήσεις το επόμενο πράγμα που έχεις να κάνεις».

Επόμενος στόχος;

«Έχουμε ένα παγκόσμιο το 2019. Τώρα πάμε και με μια βαριά κληρονομία διπλή, με ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Είμαστε πολύ προσγειωμένες, όπως πάντα. Θα πάμε σαν μια οικογένεια, σαν μια ομάδα πολύ αγαπημένη, με το κεφάλι σκυμμένο. Πολύ ταπεινοί, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο για τη χώρα μας».

Τέλος, αν έπρεπε να κρατήσετε ένα μόνο μήνυμα από το Peace and Sport Regional Forum που θα το μεταδώσετε στις αθλήτριες σας, ποιο είναι αυτό;

«Μιλάμε για την ειρήνη, για τα σπορ. Πιστεύω λοιπόν ότι πρέπει μέσα από τον αθλητισμό, μέσα από τους προπονητές και μέσα και από τους αθλητές να βγαίνει και ένα άλλο μήνυμα. Η ειρήνη που πρέπει να έχουμε εσωτερικά. Η ισορροπία μας. Είναι κι αυτό πολύ σημαντικό και θα μπορέσει να μας δώσει πράγματα για να κάνουμε ενέργειες και δράσεις».